Espresso, proszę pana?

LUKSUS TO DZIWNA RZECZ. Nigdy nie opuściłem jachtu zawiedziony standardem jedzenia i obsługi. Jednakże Four Seasons Explorer to zupełnie inna bestia.

Niezależnie od tego, czy jest to poranne espresso, podczas którego zespół nurków zmienia butle, czy też menu lunchowe składające się z homara i wołowiny wagyu, szybko przyzwyczajasz się do poziomu obsługi, który wcześniej mógł sprawiać, że czułeś się niekomfortowo.

Explorer to rozkładany katamaran, który może pomieścić do 22 nurków. Dzięki tej konstrukcji jest szybki (uważa się, że jest to najszybszy statek na Malediwach). Ale ma to też bardziej subtelne zalety, ponieważ wszystkie kabiny znajdują się znacznie nad linią wody, z dużymi panoramicznymi oknami.

Nurkowanie odbywa się od znajomości tradycyjnego dhoni. Zapewniamy, że nie jest to pałac ginu i posiada w pełni wyposażony pokład nurkowy ze sprężarką nitroksową, niezbędną w przypadku głębokich i powtarzalnych nurkowań na Malediwach.

Kluczowy był oczywiście także doskonały zespół nurków z Malediwów, w skład którego wchodzili Haleem, kamerzysta pokładowy oraz przewodnicy nurkowi Moosé i H2. H2 rzeczywiście widnieje na jego oficjalnej plakietce z nazwiskiem, więc modny pseudonim Hassana wyraźnie się utrwalił.

Trasa rozpoczyna się w kurorcie Four Seasons w Kuda Huraa, 20 minut jazdy łodzią motorową z Male, następnie kieruje się na północ do atolu Baa, odbiera lub wywozi gości w drugim ośrodku Four Seasons w Landaa Giraavaru, następnie kieruje się do Rasdhoo i atolu Ari. powrót do Kuda Huraa na Północnym Atolu Male. W ofercie jest pełny siedmiodniowy rejs lub trzy- lub czteronocne rejsy pomiędzy dwoma kurortami.

Nasze nurkowanie kontrolne odbyło się w Helengeli, tradycyjnym malediwskim nurkowaniu ze stromą rafą schodzącą do piaszczystego dna na głębokości 30-40 m. Przywitała nas para nieśmiałych żarłaczy białopłetwych i duży wargacz napoleoński.

Życie na rafie tętniło życiem, ale koralowiec nadal wyraźnie znajdował się w fazie regeneracji po ostatnim masowym wybieleniu w 2016 roku.

PO PORANNYM NURKOWANIU rozpoczęliśmy nasz tranzyt w kierunku atolu Baa. Przed wyjazdem rozmawiałem o pogodzie z wieloma osobami i zapewniono mnie, że południowo-zachodni monsun spowoduje tylko nieco więcej deszczu i okazjonalnie wzburzone morze. Kiedy jednak tranzyt przecinał główny kanał głębokowodny, który w przybliżeniu przecina Malediwy na pół, powitało nas czarne jak węgiel niebo i wiatr o prędkości 35 węzłów.

Explorer poradził sobie z tym znakomicie podczas pięciogodzinnej przeprawy. Chociaż mam przyzwoity zestaw nóg morskich, nie mam wiele więcej do roboty i nie jestem pewien, jak całe szkło Odkrywcy przetrwało.

Naszym pierwszym miejscem do nurkowania w Baa była Dhonfan Thila, mała rafa, która pozwoliła nam rozpocząć u jej podstawy na wysokości około 30 m i powoli okrążać szczyt w miarę wspinaczki.

Na błękicie można było dostrzec przelotne przebłyski dużych gatunków pelagicznych, a na granicy widoczności flirtowały szare rekiny rafowe i tuńczyk zębowy.

Rafa ożywa, gdy dotrze się do jej płaskiego szczytu na wysokości około 15 m, gdzie można podziwiać niezwykłą ilość ryb. Ogromne ławice śledzi i lucjanów niebieskopręgowanych przeplatają się z jaskrawymi kolorami okazjonalnych orientalnych słodkolipków i wielkonosych jednorożców.

Gdy przeszliśmy przez atol Ari, nasze podróżowanie po thila trwało nadal, a Broken Rock uderzył w wiele zwykłych nut. Góra podwodna o stromych zboczach, z pęknięciami i kanionyami zdobiącymi jej szczyt, większość z nich była wystarczająco szeroka, aby mogło pomieścić dwóch nurków na bieżąco, a ściany były pokryte najlepszymi twardymi koralowcami, jakie widziałem na Malediwach.

Góra była wystarczająco płytka, a niebo wystarczająco czyste, aby wydobyć piękne pastelowe odcienie gorgoni.

Dwa żółwie szylkretowe pływały leniwie po szczycie rafy nad naszymi głowami, gdy cieszyliśmy się z przepłynięcia.

Kandooma Thila dała nam jedno z tych małych przypadkowych spotkań, które natychmiast sprawiają, że nurkowanie staje się niezapomniane. Gdy schodziliśmy przez słup wody, chłostał nas silny prąd i kiedy cała grupa w końcu dotarła do thila, zaczęliśmy się organizować przed kontynuowaniem nurkowania.

Jak zwykle jako ostatni zauważyłem dwa młode orle promienie unoszące się pozornie nieruchomo w silnym nurcie nad naszymi głowami. Obydwoje mieli może tylko stopę od czubka do czubka i wydawali się całkowicie obojętni na grupę nieporęcznych nurków pod nimi.

Byli nami tak niezainteresowani, że pozwolono nam spędzić z nimi ponad 10 minut, ponieważ byli prawie zamrożeni.

Ich najbardziej rozpoznawalną cechą są cętkowane szczyty, ale fascynujące było dokładne przyjrzenie się ich dziwacznym, łopatkowatym paszczom i niewiarygodnie długim ogonom.

KIEDY CZEKAMY na powierzchni, aby dhoni przyleciały, żeby nas zabrać, wymieniając uprzejmości po tym, co było doskonałym nurkowaniem, wiatr szybko się nasilił i zalał nas deszcz monsunowy. Gdy szkwał nadszedł, zniknął i wróciliśmy na dhoni, gdzie otrzymaliśmy informację o kolejnym porannym nurkowaniu.

Bawiłem się aparatem, kiedy usłyszałem wołanie: „Manta!” Powoli zacząłem odkręcać zaciski mocujące ramiona stroboskopu do obudowy, mając nadzieję na spotkanie z płytką wodą. Kilka sekund później zawołanie rozległo się ponownie: „Rekin wielorybi!”

Mój spokojny, metodyczny sposób bycia szybko przerodził się w wściekłą walkę wręcz na stroboskopy, ramiona i kable światłowodowe. Jako ostatni spokojnie zsunąłem się do wody i powitał mnie przelotny przebłysk rekina wielorybiego opadającego w błękit.

Zatoka Hanifaru słynie na całym świecie z dużych skupisk żerujących mant. Lokalne położenie geograficzne stwarza idealne warunki dla gromadzenia się planktonu, a zatem jest idealnym miejscem żerowania mant. Przy odpowiednim przypływie grupy mogą liczyć nawet 200 osób.

Wiele naszych nurkowań odbyło się w pobliżu Hanifaru, ale popołudniową przerwę na powierzchni mieliśmy zamiar spędzić na snorkelingu w zatoce. Tak więc, po drugim nurkowaniu wokół Dhonfan, należycie weszliśmy na pokład jednego z dwóch Zodiaków Explorera i wyruszyliśmy.

Nurkowanie w zatoce jest obecnie zakazane, a liczba łodzi i osób nurkujących z rurką jest ściśle kontrolowana. Gdy się zbliżyliśmy, mogliśmy zobaczyć osoby nurkujące już w wodzie otoczonej wzburzoną wodą, co wskazywało na aktywność poniżej.

Spędziwszy tak wiele nurkowań na Malediwach i gdzie indziej, chcąc spotkać się z mantami, wejście do wody z nie mniej niż 20 dużymi osobnikami było przytłaczające.

BYLIŚMY POINFORMOWANI o tym, jak ustawiamy się w wodzie, zostawiamy zwierzętom miejsce i staramy się nie wchodzić im w drogę. Po spędzeniu z nimi 45 minut w wodzie należy podkreślić kluczową kwestię: staraj się nie wchodzić im w drogę!

Nurkowanie z kaczką może być pełne wyzwań, gdy nie możesz wrócić na powierzchnię, ponieważ nad głową znajduje się stado mant. W rytmicznym szaleństwie pętli, beczek i pełnych gracji zakrętów trudno było ich wszystkich dogonić.

Opuściwszy atol Baa i znacznie mniej dramatyczne przejście przez kanał głębokowodny na południe, dotarliśmy do atolu Rasdhoo. Nurkowanie, dla którego przyjechaliśmy i które zatrzymaliśmy się ponownie, nazywa się Rasdhoo Madivaru i jest dobrze znanym miejscem z rekinami, które mieliśmy szczęście mieć dla siebie podczas obu nurkowań.

Grzbiet rafy oddziela zieloną wodę piaszczystego dna atolu od przejrzystej, atramentowoniebieskiej wody głębokiego kanału. Usiedliśmy na niewielkim przełęczy rafy i zaczepiliśmy się, patrząc w błękit.

Zatrzymaliśmy się na 25 minut, obserwując ciągłą procesję szarej rafy i żarłaczy białopłetwych patrolujących obwód rafy. Widocznych było co najmniej 10 rekinów naraz, ale chmury anthiasów zasłaniały mój obiektyw i trudno było zrobić czyste zdjęcie.

Zakończyliśmy nurkowanie, pozwalając prądowi wepchnąć nas do atolu, zwiedzając wewnętrzną rafę i ciesząc się niezapomnianym przystankiem bezpieczeństwa, kiedy zaczepiły nas zbyt przyjazne jednorożec wielkonosy i nietoperz.