Wskoczyliśmy i popłynął w stronę kolonii fok. Ponieważ foki są naszym głównym celem nurkowania, nie byłoby to tradycyjne nurkowanie. Większość czasu spędzaliśmy bardzo płytko, mając nadzieję na wizyty wesołych szczeniąt.

Niemal natychmiast zabrzęczała foka szara, która wyłoniła się nagle z mętnej wody, machając do mnie płetwami, po czym ponownie zniknęła.

Wiatr spychał wodę na brzeg, wywołując raczej mdłości, gdy byliśmy miotani tam i z powrotem po skupiskach wodorostów, czekając na foki.

Ekscesy poprzedniego, uroczystego wieczoru z pewnością nie pomagały, ale nawet ci, którzy się wstrzymali, cierpieli na chorobę morską w dosłownym tego słowa znaczeniu.

Podczas tego nurkowania foki nie wykazywały się szczególną interaktywnością, więc mieliśmy więcej czasu na zastanowienie się nad naszym stanem fizjologicznym.

Jedna z dróg ucieczki znajdowała się zaledwie kilka metrów głębiej, w dolinach prowadzących do morza.

Widziałem tam sięgającą ponad podstawę liści wodorostów – podwodny las z korzeniami tak gęsto upakowanymi na szelfie morskim, że nie mieliśmy szans w nim pływać. Małe doliny wyrzeźbione przez ruch wody pozwoliły mi zajrzeć do tego środowiska .

Jadalne jeżowce zajmowały dno morskie w przyjemnej palecie bieli i różu. Kelp będzie rósł i ginął sezonowo, a gdy liście odłamią się i opadną na dno morskie, jeżowce będą łapczywie je pożerać.

Ten las wodorostów działa zarówno jako miejsce bezpiecznego schronienia przed dużymi drapieżnikami, jak i dobre miejsce na zasadzkę na ofiarę.

Z korzeni spoglądały jaskrawoczerwone oczy pary pływających krabów aksamitnych. Leżeli jeden na drugim, z tylnymi łapami splecionymi wokół wodorostów. Może to nieładnie, ale nie mogłem się powstrzymać, żeby nie przyjrzeć się bliżej. Patrzyli na mnie ognistymi oczami.

Moje badania po nurkowaniu dotyczące długości uprawiania miłości przez ten gatunek nie przyniosły jednoznacznych wniosków, ale miałem wrażenie, że była to długa ceremonia współżycia.

Dalej krab pająk pomysłowo przylgnął do płata wodorostów, dumnie popisując się swoim quiffem z wodorostów.

Jedynym obszarem, w którym nurkowanie w Wielkiej Brytanii nie ma sobie równych pod względem luksusu w tropikach, jest winda dla nurków.

Kończąc nasze pierwsze nurkowanie, dopłynęliśmy na tył łodzi i zostaliśmy w imponujący sposób wyniesieni z wody, gdy staliśmy na metalowej platformie – teraz jest super!

Podczas przerwy na powierzchni atmosfera była nieco przytłumiona, co było skutkiem utrzymującej się choroby morskiej i aktywności fok, która spadła poniżej oczekiwanej wysokości. Naszą wizytę zaplanowaliśmy na późne lato tak, aby zbiegła się z momentem, gdy szczenięta są na tyle duże, że czują się na tyle pewnie, że mogą odważyć się oddalić od rodziców, ale jak dotąd foki okazywały się raczej płochliwe.

DRUGIE NURKOWANIE, w miejscu o nazwie Hopper, również okazałoby się frustrujące z punktu widzenia foki, ale w wodorostach bawiłem się tak dobrze, że nie przeszkadzało mi to zbytnio.

Same liście wodorostów są piękne, a ich brązowy urok idealnie pasuje do niebiesko-zielonej wody. Gdy ochronny połysk liści zanika, małe zwierzęta zaczynają go skubać.

W Farnes znalazłem liście ozdobione niebiesko-promienistymi skałoczepami, zebrane w małe kolonie, a niektóre osobniki były wielkości paznokcia kciuka (co jest przyzwoitej wielkości jak na niebiesko-promienne skałoczepy).

Wszystko to może wydawać się zbyt ekscytujące jak na skałoczepa, ale opalizujące niebieskie linie biegnące wzdłuż skorupy tych mięczaków sprawiają, że są one wizualnie niezapomniane.

Wycinają w wodorostach mały dół, w którym się trzymają. Przyjrzyj się uważnie, a zobaczysz także dziobate plamy na wodorostach, które już opuściły.

W innym miejscu, w płytkich ławicach wodorostów, natknąłem się na małe zbiorowiska babek dwupunktowych. Wyróżniające się (jak się domyślacie) dwoma ciemnymi plamami z przodu i z tyłu, samce tego małego gatunku ryb okazały się znacznie pewniejsze w mojej obecności niż foki, unosząc się w miejscu, gdy zbliżałem się do nich na kilka cali.

WYCOFILIŚMY SIĘ DO Domki morskie na noc przed powrotem następnego dnia. Nastroje dopisywały, gdy słońce przebiło się przez chmury i czekało na nas spokojne morze. Wycie fok przywitało nas ponownie, a gdy przypływ się podniósł, niezgrabnie zeskoczyły ze skał.

Gdy już znaleźli się w wodzie, znów byli w swoim żywiole, przemienieni w zwinnych pływaków dzięki gwałtownemu przyspieszeniu w stylu Lewisa Hamiltona.

My również rzuciliśmy się do wody, choć niestety nie udało nam się dorównać fokom pod względem wodnego wdzięku.

Dave i Paul podczas tego nurkowania cieszyli się niesamowitą aktywnością fok.

Starzy robotnicy w tym miejscu znaleźli płytką zatokę w pobliżu kolonii fok i w zasadzie położyli się na plecach na skale.

Ta bezbronna pozycja i wyciągnięta płetwy nurków, wydawała się być kocimiętką dla szczeniąt fok, które teraz czuły się na tyle pewnie, że mogły wielokrotnie odwiedzać i podchodzić z bliska, często skubając płetwy.

Moją uwagę przykuło jednak coś innego, gdy spadłem z 20 m wzdłuż spektakularnej ściany.

Tam wodorosty ustąpiły miejsca palcom trupa spadającym kaskadą po stromej skale. Ich pomarańczowe i białe ciała sięgały do ​​słupa wody, a polipy pobierały składniki odżywcze ze słupa wody.

Skutecznie hibernują przez jesień i zimę, w ogóle nie wydłużając swoich polipów aż do nadejścia wiosny.

JAK WYCIĄGNĄŁEM i spojrzałem w górę, na falujące w oddali liście wodorostów, poczułem, że zaczynam rozumieć ten ekosystem, w którym wodorosty odgrywają istotną rolę i gdzie cały, sezonowy łańcuch pokarmowy jest zbudowany pionowo. Woda miała rześką temperaturę 12°C, ale dla mnie ta podwodna sceneria była tak olśniewająca jak rafa koralowa.

Gdy przyjrzałem się bliżej, dostrzegłem także obecność mniejszych stworzeń: tu kolorowy, przysadzisty homar, tam charakterystyczny blenny Yarrella z czubatymi mackami.

Zaczynało mi brakować obiektywu makro – było to miejsce, do którego można było podejść z tak wielu perspektyw.

„Farnes to nie tylko foki”. Gdy tylko przyszła mi do głowy ta myśl, z zamyślenia wyrwało mnie skubanie płetwy. Odwracając się, powitała mnie wąsata twarz i bezczelne oczy. Dwa szczeniaki zanurkowały, żeby do mnie dołączyć, wyraźnie zastanawiając się, dlaczego nie próbuję się z nimi bawić.

Ledwo zdążyłem podnieść aparat, żeby zrobić zdjęcie, zanim znowu odskoczyli, błyskawicznie. Podążałem ich śladami przez wąwóz, delikatnie wznosząc się blisko powierzchni, gdzie większość pozostałych nurków ustawiła się tak, aby zapewnić optymalne spotkania z fokami.

To przeniesienie zostało nagrodzone foką, która wyszła mi na spotkanie na powierzchni i wykrzywiła swoje ciało w imponującym wyczynie elastyczności. Kiedy zerknąłem na moje maska nad meniskiem dostrzegłem szerokie uśmiechy Dave'a i Paula, oboje zafascynowani nurkowaniem i życiem morskim.

Setki ptaków przeleciało nad głowami, otoczonych idealnie błękitnym niebem i przez chwilę na świecie wszystko było w porządku.

Spotkania z fokami nie przebiegły tak, jak się spodziewałem, ale Wyspy Farne zrobiły na mnie wrażenie pod wieloma innymi względami. Zamierzam dołączyć do corocznego zgromadzenia nurków w tym wspaniałym brytyjskim miejscu do nurkowania.