Wiedzieli, że wykonanie pierwszych wysokiej jakości zdjęć podwodnych jest niezwykle długie i płochliwe płetwa wieloryby byłoby trudne, ale DOUG PERRINE i DANNY KESSLER nie zdawali sobie sprawy, jak trudne! Dowiedz się, jak sobie radzili, współpracując z naukowcami z Instytutu Badawczego Tethys
W MARCU 2015, epicentrum światowego kryzysu uchodźczego była malutka włoska wyspa na południowym Morzu Śródziemnym o nazwie Lampedusa, około 70 km drogą morską od Tunezji, znacznie bliżej niż kontynentu Włoch.
Od 2000 r. setki tysięcy migrantów z Afryki, Azji i Bliskiego Wschodu wypływają z Tunezji na małych łódkach, mając nadzieję dotrzeć do Lampedusy i postawić stopę na europejskiej ziemi. Tysiące osób zginęło podczas tej próby.
Doktor Simone Panigada patrolował wybrzeże Lampedusy, przywiązany do dziobu małego pontonu, trzymając na piersi średniowieczną broń i szukając migrantów – nie z południa, ale z północy.
Nagły błysk odbitego światła słonecznego zaalarmował go, że jeden z nich pływa w wodzie tuż przed jego statkiem. Dał znak stojącemu u steru Giancarlo Lauriano i łódź rzuciła się do przodu, pędząc z pełną prędkością. Panigada podniósł broń i strzelił.
Pocisk przeleciał nad wodą, trafiając ofiarę dwoma ostrymi końcami, które wbiły się w jej ciało.
Udało mu się przymocować do grzbietu pakiet elektroniki wielkości pąkli płetwa migranta – A płetwa wieloryba obserwowanego wcześniej latem, żerującego w Morzu Liguryjskim wzdłuż włoskiego wybrzeża.
Tag LIMPET (Low Impact Minimally Przezskórny Elektroniczny Nadajnik) będzie próbował skontaktować się z satelitą Argos za każdym razem, gdy wieloryb wynurzy się na powierzchnię, i będzie przesyłał jego pozycję przez następne sześć tygodni.
Niemal jednocześnie Nino Pierantonio, kolega doktora Panigady z mediolańskiego Instytutu Badawczego Tethys, wystrzelił z kolejnej kuszy. To wystrzeliło wydrążoną strzałę w bok wieloryba.
Strzała uderzyła i wpadła do wody, ściskając mały czop skóry i tłuszczu w celu analizy DNA i toksyn. Wieloryb zareagował na obie obelgi lekkim drgnięciem, jakby użądlony przez komara, i wrócił do swoich spraw.
Sprawa ta polegała na spożyciu ogromnych ilości kryla, którego roiło się w wystarczającej gęstości, aby zabarwić błękitne wody powierzchniowe na szokująco różowy kolor.
Kryl, zwykle występujący na głębokości setek metrów, żerował na powierzchni w wyniku masowych wypiętrzeń, które w ciągu pierwszych kilku miesięcy każdego roku wydobywają na powierzchnię wokół Lampedusy zimną, bogatą w składniki odżywcze wodę.
WYNIK UPWELLINGU z interakcji głębokich prądów z dramatyczną topografią dna. Podczas gdy obecność płetwa wieloryby w północnej części Morza Śródziemnego latem były znane od czasów starożytnych, pogłoski o skupiskach żerujących zimą wokół Lampedusy zostały potwierdzone dopiero w 2004 roku.
Naukowcy odkryli, że wieloryby nie tylko żerowały „poza sezonem”, ale robiły to bezpośrednio na powierzchni i przez cały dzień. koniec wieloryby w Morzu Liguryjskim żerują głównie w nocy i na głębokości.
W okolicach Lampedusy wieloryby żerowały również w grupach, prawdopodobnie współpracując przy zaganianiu ofiar – jest to zachowanie nienotowane wcześniej u płetwali śródziemnomorskich.
Pytaniem, które najbardziej dręczyło założyciela Tethys, Giuseppe Notarbartolo di Sciarę, było to, czy te wieloryby należały do odrębnej populacji w południowej części Morza Śródziemnego, czy też były to te same wieloryby, które jego organizacja badała latem na Morzu Liguryjskim, w regionie w pobliżu granicy z Francją i Francją. Włochy.
Płetwale to jedno z najbardziej tajemniczych i nieuchwytnych dużych zwierząt na planecie i pod wieloma względami stanowi niezwykłą osobliwość w królestwie zwierząt.
U prawie wszystkich kręgowców lewa strona ciała jest lustrzanym odbiciem prawej. Finwale stanowią dramatyczny wyjątek. Dolna szczęka po lewej stronie jest typowo wieloryba szara, natomiast po prawej stronie jest jaskrawo biała.
Prawa powierzchnia grzbietowa ma również artystyczne wiry w postaci kremowych wzorów, znanych jako płomień i jodełka, które są unikalne dla każdej osoby i pozwalają badaczce Tetydy Marghericie Zanardelli -zidentyfikuj każdego wieloryba.
Naukowcy spekulują, że odblaskowość białej żuchwy może zostać wykorzystana do płoszenia i zaganiania ofiar, ale trudno jest przypuszczać, jakakolwiek zaleta funkcjonalna płomienia i jodełki.
Płetwale posuwają się do ekstremalnych sytuacji królestwa zwierząt pod względem szybkości, wielkości i ekologii żywienia. Są drugimi co do wielkości stworzeniami na planecie (po płetwalach błękitnych) i mogą być najszybszymi pływakami w oceanie. Obliczenia przewidują teoretyczne maksimum na poziomie około 30 mil na godzinę, a Pierantonio uważa, że widział kogoś pływającego co najmniej z taką prędkością.
Szacunki dotyczące wyższych prędkości osiąganych przez pręgowce i delfiny opierają się na zwierzętach skaczących nad wodą lub pływających po kilwaterze łodzi. Nurkowania płetwali w celu karmienia mogą być również najgłębsze ze wszystkich wielorybów fiszbinowych. Szacuje się, że w poszukiwaniu kryla zanurzają się w Morzu Śródziemnym na głębokość prawie 600 m.
Płetwale nie tylko pływają z otwartymi ustami, aby filtrować plankton, jak to robią wieloryby biskajskie, ale chwytają swoją ofiarę w postaci kryla lub małych ryb, wielokrotnie skacząc do przodu z dużą prędkością, pochłaniając objętość wody, która może przekraczać całe ciało wieloryba. wieloryba przed otwarciem pyska.
Każdy wypad wymaga szybkiego przyspieszenia i ogromnego wydatku energii. Naukowcy z Uniwersytetu Kolumbii Brytyjskiej opisali tę metodę jako „jedną z najbardziej ekstremalnych metod żywienia kręgowców wodnych”.
Szacuje się, że aby zaspokoić intensywne zapotrzebowanie energetyczne związane z utrzymaniem ogromnego ciała i poruszaniem się z dużą prędkością, płetwal musi codziennie zjadać tonę metryczną kryla.
Finwale mogą również utrzymywać duże prędkości pływania na dużych dystansach, podróżując z jednego obszaru, gdzie pożywienie jest obecne w wystarczającej koncentracji, aby mogły nakarmić inny taki obszar.
Ilustruje to przypadek jednego z dwóch wielorybów LIMPET oznakowanych przez Panigadę w marcu 2015 r. Przepłynął z Lampedusy na północny kraniec Korsyki, przemierzając Morze Śródziemne z południa na północ w pięć dni. Pokonując niektóre z najbardziej ruchliwych szlaków żeglugowych na świecie, pokonywał średnio ponad 100 mil dziennie.
Drugi wieloryb oznaczony tego samego dnia odbył podobną migrację, co potwierdza, że te same wieloryby żerują sezonowo po obu stronach Morza Śródziemnego. „Wydaje się, że mgła otaczająca nasze zrozumienie ruchów płetwali w Morzu Śródziemnym w pewnym stopniu się rozwiewa” – stwierdził Notarbartolo di Sciara.
Jednak dramatyczne wyniki były bardziej powodem do niepokoju niż świętowania. Uderzenia statków są główną znaną przyczyną śmierci płetwali, a wieloryby te pływają blisko powierzchni i regularnie wynurzają się, aby oddychać podczas migracji.
Jak wynika z raportu przedłożonego Międzynarodowej Komisji Wielorybniczej przez Panigadę i jego współpracowników, potwierdzenie, że obszar Lampedusa jest ważnym żerowiskiem, budzi również obawy ze względu na „wykładniczy wzrost nakładu połowowego” w regionie.
Płetwale są klasyfikowane jako zagrożone na całym świecie. Populacja Morza Śródziemnego nigdy nie była celem połowów wielorybów w celach komercyjnych, istnieją jednak poważne zagrożenia wynikające z uderzeń statków, interakcji z rybołówstwem, zanieczyszczenia chemicznego, zanieczyszczenia dźwiękiem oraz zakłóceń spowodowanych obserwacjami wielorybów.
Płetwale śródziemnomorskie stanowią genetycznie odrębną subpopulację, która od 200,000 XNUMX lat jest izolowana od populacji północnoatlantyckiej. Wieloryby śródziemnomorskie rzadko opuszczają to morze, z wyjątkiem krótkich wypadów do Atlantyku tuż za Cieśniną Gibraltarską. Naukowcy potrafią rozróżnić wieloryby śródziemnomorskie i atlantyckie na podstawie unikalnych cech ich odgłosów.
PO DŁUGIEJ KAMPANII przez Instytut Tethys Sanktuarium Pelagos dla śródziemnomorskich ssaków morskich zostało utworzone w 2002 roku przez Włochy, Francję i Monako. Był to pierwszy na świecie morski obszar chroniony (MPA) o charakterze międzynarodowym i pierwszy obejmujący głównie wody pelagiczne.
Sanktuarium zajmuje powierzchnię prawie 34,000 XNUMX mil kwadratowych i rozciąga się od Riwiery Francuskiej i Włoskiej niemal po północne wybrzeże Sardynii. Obejmuje wody terytorialne trzech narodów, ale znaczna ich część znajduje się na wodach międzynarodowych lub ABNJ (obszary poza jurysdykcją krajową).
Na przykładzie Sanktuarium Pelagos obecnie w ONZ trwa proces mający na celu ustanowienie dodatkowych MPA w ABNJ, które obejmują 40% powierzchni Ziemi.
Naukowcy nie zauważyli liczebności wielorybów w tym regionie, dopóki pod koniec lat osiemdziesiątych XX wieku Notarbartolo di Sciara nie rozpoczął tam badań waleni.
Wielu nurków nadal uważa, że „Med jest martwy”. „To nieprawda” – mówi Sylvan Oehen, współpracownik Tetydy. „Niektóre gatunki w Morzu Śródziemnym są przełowione, ale pierwotna produktywność nadal tam jest i zapewnia życie dużej liczbie gatunków!”
Fotograf Danny Kessler był zaskoczony i zaintrygowany, gdy dowiedział się o badaniach nad Tetydą wakacje na Sardynii. Zakładał, że czyste, błękitne wody Morza Śródziemnego wskazują na sterylne środowisko, nie zdając sobie sprawy, że oceaniczni giganci nurkują głęboko, aby wykorzystać zasoby żywności setki do tysięcy stóp pod powierzchnią.
Był także zdumiony, gdy dyrektor projektu Sanktuarium Waleni Sabina Airoldi pokazała mu mapy sezonowych upwellingów i dowiedział się, że finwale płetwiaste potrafią przemierzać setki mil, aby przedostać się z jednego krótkotrwałego produktywnego żerowania do drugiego.
Kessler zaprosił mnie, abym przyłączył się do niego i podjął próbę wykonania pierwszych wysokiej jakości podwodnych zdjęć płetwali, które ukazywałyby niesamowitą długość całego ciała. Zdałem sobie sprawę, że będzie to trudne przedsięwzięcie, ale okazało się bardzo, bardzo trudne, nawet przy fachowej pomocy naukowców z Tetydy.
Naukowcy zapewnili nas, że płetwale czasami wynurzają się tuż obok statku badawczego, a nawet na chwilę odpoczywają. Jednak nawet przy użyciu specjalnie spawanego 5-metrowego jachtu, nie udało mi się uzyskać zdjęć podwodnych z ich jachtu Pelagos z wysoką burtą. Aby oddać strzał, musieliśmy wejść do wody.
Ci, którzy nigdy nie próbowali zbliżyć się do fotograficznego zasięgu wielkiego wieloryba, mogą sobie wyobrazić, że tak ogromne i potężne zwierzę nie bałoby się stosunkowo małego stworzenia, które mogłoby wysłać w wieczność jednym machnięciem ogona.
Wręcz przeciwnie, większość dużych wielorybów jest wyjątkowo płochliwa i będzie unikać nurków w wodzie, a także łodzi.
Błękitne i SEI wieloryby, mieszczące się w nawiasach wielkości płetwala, zwykle poruszają się po prostych ścieżkach i czasami można je przechwycić, jeśli ustawisz się znacznie przed wielorybem i będziesz miał nadzieję, że nie zauważy on na czas, aby skręcić.
Pomijając fakt, że wieloryby rzadko pływają po linii prostej podczas żerowania, płetwale w niczym nie przypominają karykatur wielorybów blokowych z tradycji publicznej. Są to długie, smukłe stworzenia, które przypominają gigantyczne węgorze i są prawie tak samo giętkie.
Wieloryby fiszbinowe nie mają zdolności echolokacji, a jednak ci mistrzowie, którzy przeżyli, w jakiś sposób byli w stanie wykryć nas i uniknąć nas, zanim je zobaczyliśmy.
Jeśli udało im się znaleźć w zasięgu wzroku, byli w stanie zgiąć swoje niezwykle elastyczne ciała i wykonać ciasne zakręty, aby uniknąć zbliżenia się do zasięgu kamery.
Wiedzieliśmy, że gdyby wieloryb uniknął nas dwa razy, nie mielibyśmy szans. Lepiej było się poddać i nie dręczyć zwierzęcia.
Wysokie burty Pelagos sprawiały, że wrzucanie nurków do wody było niepraktyczne, więc musieliśmy wynająć ponton, aby spróbować spuścić nas na ścieżkę wielorybów.
To wprowadziło kolejną przeszkodę. Choć wydawało się, że niektóre wieloryby zaakceptowały większy, wolno poruszający się jacht, większość odwróciłaby się od pontonu napędzanego silnikiem zewnętrznym. Musieliśmy je stopniowo przyzwyczajać do naszej obecności.
Najpierw godzinami śledziliśmy je na Pelagos. Następnie zwodowaliśmy ponton, ale trzymaliśmy go w cieniu jachtu. W końcu odsunęliśmy mniejszą łódkę od statku-matki i zostaliśmy nagrodzeni wielorybem wynurzającym się tuż obok nas.
Wszystko moje pod wodą „opiekunowie” od czterech tygodni na morzu należą do tego zwierzęcia. Nigdy nie znaleźliśmy innego „gracza”. Raz po raz musieliśmy przerywać nasze wysiłki, aby uniknąć niepotrzebnego niepokojenia wielorybów.
W ostatnich latach liczba płetwali w Sanktuarium spada, ale może to po prostu odzwierciedlać przemieszczanie się do innych części Morza Śródziemnego. Naukowcy z projektu Tethys monitorowali także populacje plemników oraz wielorybów dziobowatych i długopłetwych Cuviera; delfiny pręgowane, pospolite, risso i butlonose; gigantyczne diabelskie promienie; i galaretki morskie.
Badania prowadzone we współpracy z Włoskim Narodowym Instytutem Ochrony i Badań Środowiska oraz Międzynarodową Komisją Wielorybniczą są finansowane przez włoskie Ministerstwo Środowiska i wykorzystują badania lotnicze do policzenia liczby płaszczek i waleni, a także karetta, tuńczyka błękitnopłetwego i włócznika .
Walenie tutaj, podobnie jak gdzie indziej, są narażone na różnorodne zagrożenia. Jednakże wyjątkowa międzynarodowa struktura Sanktuarium stwarza ogromne wyzwania w zakresie uchwalania przepisów mających na celu zarządzanie tymi zagrożeniami.
Zamiast tego Tethys współpracuje z grupami użytkowników, takimi jak operatorzy promów, firmy zajmujące się obserwacją wielorybów i rybacy, aby spróbować złagodzić te zagrożenia. Co najważniejsze, badania w dalszym ciągu udoskonalają naszą wiedzę na temat potrzeb biologicznych tych gatunków oraz wpływu zmieniających się warunków środowiskowych.
Każdego lata Tethys otwiera rejsy badawcze dla ochotników, którzy zarówno pomagają w badaniach, jak i pomagają pokryć koszty wypraw. Więcej informacji można znaleźć na stronie www.tethys.org.
Ukazał się w DIVER w marcu 2017
