Goldeneye

„Istnieje złoto, które jest fascynujące i zapadające w pamięć
Wabi mnie jak za dawnych czasów
Jednak to nie jest złoto, którego pragnę
To tyle, co znalezienie złota”

NIE WIEM CZY Vince Thurkettle bardzo lubi recytować poezję, ale zacytował powyższy werset z książki Roberta W Service’a Zaklęcie Jukonu dla mnie i wydaje mi się, że doskonale podsumowuje to nurkowanie poszukiwacza złota.

Jak na człowieka, który sumiennie przekazał Odbiorcy Wraku swoje największe znalezisko, bryłkę złota o wartości około 50,000 XNUMX funtów, wydaje się niezwykle wesoły. Ale jak mi mówi: „Każda najmniejsza plamka złota, którą znalazłem na świecie, była ekscytująca – ogniska, przy których siedziałem, ludzie, których spotkałem, miejsca. Dla mnie to bardziej przygoda i styl życia niż pragnienie.

„Nie jestem kolekcjonerem. W granicach rozsądku, kiedy znajdę coś, nie interesuje mnie to już. Uwielbiam przygodę związaną ze znalezieniem tego.”

„23-karatowy samorodek wielkości jajka, który znalazł, był zdecydowanie największym, jaki kiedykolwiek znaleziono w Wielkiej Brytanii. Dostrzegł go podczas nurkowania na głębokości 5 m, 40 m od wraku wiktoriańskiego klipsa parowego. Karta Królewska. Faktycznie znalazł go w 2012 roku i zgłosił go syndykowi, który uznał go za własność Korony i w zamian powinien uiścić opłatę znalazczą. Zachowano jednak zasłonę tajemnicy, podczas gdy Thurkettle kontynuował przeszukiwanie okolicy. Dopiero niedawno dał o sobie znać publicznie.

Złoto byłoby na pokładzie Karta Królewska kiedy zatonął podczas gwałtownego sztormu w zatoce Dulas na północno-wschodnim wybrzeżu Anglesey, 26 października 1859 r. Szybki statek pasażerski wypłynął z Australii do Liverpoolu, przewożąc wielu poszukiwaczy złota, a ich znaleziska przywieziono zarówno jako rzeczy osobiste, jak i ładunek . Według dzisiejszych cen były one warte około 120 milionów funtów.

W wyniku zatonięcia zginęło aż 450 pasażerów i załogi, co czyni je najbardziej katastrofalnym w historii u wybrzeży Walii.

Mieszkający w Norfolk Thurkettle był przytłoczony burzą zainteresowania mediów, która powitała jego odkrycie, gdy redtopy namawiały swoich czytelników, aby przyłączyli się do gorączki złota w północnej Walii i dostali szczęście. Jest prawie pewien, że marnowaliby swój czas.

„Teraz na dole nie ma prawie nic materialnego” – mówi. „Huragan rozerwał statek na strzępy, a następnie Wiktorianie pod dowództwem Lloydsa spędzili cztery lata na ponownym rozdzieraniu go na strzępy, ratując nie tylko złoto, ale także mosiądz, brąz i wszystko, co tylko się dało. Około jedna trzecia rufy została podniesiona, wyniesiona i rozbita. Potem mieliśmy kolejne 160 lat doraźnie odzysk.

„Archeolodzy w Walii pytali, czy statek powinien być chroniony, ale odpowiedziałem, że nie ma już czego chronić. Jest miejsce z odłamkami żelaza i odciskiem w glinie, gdzie znajdowała się rufa, ale prawie patrzymy na skamielinę wraku, a nie na sam wrak.

„Mimo to nurkowanie jest fajne – jest płytkie, bezpieczne, nie ma prądów, nie ma nic nieprzyjemnego, widać kawałki żelaza wystające z piasku i część dziobu wystającą na skały.”

UPRAWNIONY LEŚNIKThurkettle pracował dla Komisji Leśnictwa przez 28 lat. Zanim w 2005 roku zdecydował się na drastyczną zmianę życia, był zastępcą dyrektora na Wschodnią Anglię. „Czułem, że marnują mój czas – dojeżdżałem do pracy, uczestniczyłem w niekończących się spotkaniach i nie spędzałem wystarczająco dużo czasu w lasach. Chciałem nurkować, szukać przygód, napisać książkę – tak wiele rzeczy.”

Utrzymujący się z własnej plantacji choinek i niezależnej pracy leśnika Thurkettle odkrył, że każdego lata może wziąć cztery miesiące wolnego, aby poświęcić się swojej pasji polegającej na poszukiwaniu złota. Zaczęło się to, gdy miał około 20 lat.

„Część mojego leśnictwa trening studiowałem geologię, potem zająłem się mineralogią i spotkałem człowieka, który poszukiwał złota. To był jeden z tych niesamowitych momentów – w ciągu dwóch godzin przerzuciłem się ze wszystkiego, co było związane ze skałami i minerałami, na skupienie się na złocie”. Nigdy nie poznał imienia inspirującego poszukiwacza.

Był koniec lat 1980. XX wieku i Thurkettle wkrótce zaczął eksplorować klasyczne XIX-wieczne lokalizacje związane z gorączką złota, takie jak California i Jukon, ale z niewielkim sukcesem. Potrzebował kąta. „Starzy ludzie pracowali naprawdę ciężko, ale nie mieli wykrywaczy metali i nie mogli zejść pod wodę. W okresie wiktoriańskim dysponowali technologią, ale nurkowanie było nowatorskie, trudne i niebezpieczne i nie było wykonywane rutynowo.

„Pomyślałem więc, że jeśli nauczę się nurkować, otworzy się przede mną zupełnie nowy obszar złota, do którego nie będą mogli dotrzeć weterani. Nie okazało się to takie proste, ale taki był plan!”

W tym czasie wykładał w dyrekcji Nadleśnictwa trening centrum w pobliżu Dumfries. „W południowej Szkocji jest sporo złota, więc w wolnym czasie płukaniem. Potem nauczyłem się nurkować.” Szkolił się na ScotSAC w Dumfries & Galloway Sub-Aqua Club, nurkując na wrakach i rafach zachodniego wybrzeża: „Często było po prostu pięknie, dużo życia morskiego i bardzo dobra widoczność”.

Kiedy wrócił do Anglii, stwierdził, że jest zbyt zajęty pracą, poszukiwaniami i trójką dzieci, aby dołączyć do innego klubu nurkowego. Ale teraz był przygotowany do poszukiwań podwodnych.

„Dobrze rozumiałem, w jaki sposób osiada złoto, co jest bardzo ważne podczas nurkowania. Sydney Wignall napisała o wrakach Armady u zachodniego wybrzeża Irlandii oraz o tym, jak przeszukano 11 metra piasku i żwiru, ale prawie nic nie znaleziono.

„Wtedy zdali sobie sprawę, że nie tylko całe złoto, srebro i cyna wpadły w pęknięcia w skale, ale uległy tam rozwarstwieniu – złoto na dole, potem srebro, a na końcu cyna na górze”. Nawarstwianie wynika z różnych ciężarów właściwych metali. „Pomyślałem, że tak, to chleb powszedni dla poszukiwacza złota”.

Thurkettle nie szukał bryłek przez te siedem lat, które spędził nuggetsy w Moelfre w Anglesey – właściwie nigdy wcześniej ich nie znalazł. „Nurkowie, z którymi pracowałem, czasami sprawiają wrażenie, jakby obejrzeli zbyt wiele filmów Disneya. Myślą, że zobaczą wrak statku z pudełkiem i monetami na dnie morskim. Szukałem złotego pyłu.

„Większość naturalnego złota występuje w postaci pyłu – płatków lub ziaren. Płatek niczym owsianka owsiana jest duży. Ken, przyjaciel, który nurkował na Karta Królewska w latach 70. powiedział mi, że inni nurkowie szukają sztabek złota, ale przygotuj się, żeby szukać kurzu, a wszystko będzie dobrze.

„Miał rację i nie miał racji. Wszędzie jest kurz, ale aby powstał gram, potrzeba strasznie dużo małych, świecących kawałków, a na uncję potrzeba setek tysięcy. To nie było zbyt wiele.

Jak więc doszło do jego wielkiego odkrycia? „Wokół wraku znajduje się glina lodowcowa, która jest częściowo rozbita i spękana. Byłem na głębokości 5 m, podążając za szczeliną w tej glinie i było tam około 4 g złotego pyłu. Pomyślałem, że to dobrze, przyniosę trochę sprzętu do odsysania i wyssę to złoto. Potem nagle zobaczyłem tę dużą bryłę o średnicy czterech lub pięciu cali.

„Słońce wyszło, a ten kawałek po prostu świecił. Każdy, kto znalazł złoto, wie, że to nie jest połysk, ono świeci na złoto – to trochę dziwne.

POZDRAWIAM THURKETTLE sprzęt do nurkowania jako część jego portfolio sprzętu, przydatny w Anglesey czy Nowej Zelandii, mniej na australijskiej pustyni. Zatem oprócz podstawowego sprzętu do nurkowania, jakich narzędzi potrzebuje złoty nurek?

„Podwodny wykrywacz metali to standardowy zestaw, chociaż gdy znajdujesz się blisko wraku statku o żelaznym kadłubie, wokół znajduje się tak ogromna ilość metalu plus wszystkie porzucone ciężarki połowowe, że nie są one aż tak przydatne. Niemal standardem branżowym jest obecnie Minelab Excalibur i mam go od kilku lat – to moje ulubione narzędzie.

„Zacząłem też używać małego DPV. Ze względu na różne ciężary właściwe metali, ceramiki itp. zawsze możesz obrócić hulajnogę i używać jej jako małej dmuchawy do piasku. Mieliśmy jeden wybuch – zaparkowaliśmy i nic nie słyszeliśmy, ale kiedy wróciliśmy, stożek czołowy był rozbity. Słona woda musiała dostać się do akumulatora.

„Nie lubię myśleć, co by się stało, gdybyśmy to wtedy trzymali, ale podkreślam, że był to tani chiński egzemplarz. Powinienem wiedzieć lepiej."

Na potrzeby badań w Anglesey kupił aluminiową łódź wsparcia bojowego byłego NATO, z dwoma silnikami wysokoprężnymi napędzającymi podwójne odrzutowce i platformą nurkową znajdującą się zaledwie 10 cm nad powierzchnią. „Bez żadnych rekwizytów w wodzie była to najlepsza łódź nurkowa w historii, absolutnie kochana. Był to projekt rodzinny i przyjacielski – niewiele osób może wziąć 12 tygodni wolnego. W sumie zaangażowanych było około 14 osób.”

Jednym z jego największych problemów było organizowanie grafiku pracy, w którym ludzie przychodzą i odchodzą, a niekoniecznie bycie na bieżąco. „Kiedy to wszystko planowałem, myślałem: OK, będziemy nurkować przez sześć dni, a potem zrobimy sobie dwie przerwy lub cztery i dwie. W każdym razie to nigdy tak nie działało.

„Gdyby warunki były odpowiednie, nurkowalibyśmy bez przerwy. Czasy, gdy morze było płaskie i czyste, zdarzały się dość rzadko, dlatego gdy tak było, pracowaliśmy od świtu do zmierzchu – 14 godzin na dobę było dość powszechne.

„Gdyby warunki były nieodpowiednie, myślałem, że będziemy się nudzić, ale tak nie było – porządkowaliśmy powietrze, sprzęt lub łódź. Byłem bardzo świadomy tego, że przez większość czasu skakaliśmy poza stołem, ale byłem bardzo ostrożny i nie mieliśmy żadnych poważnych incydentów. Nurkowaliśmy z tyłu łodzi, która nie jest głęboka.

NAGRODA NUGGET ważył 97g. Poprzedni największy odkryty w Wielkiej Brytanii, bryłka Carnona, ważyła 59 g i wyszła na jaw w 1808 roku.

„Niektóre złoto jest czymś naturalnym w Wielkiej Brytanii, potem jest złoto z wraków statków, a potem pojawia się oszustwo. Podczas wiktoriańskiej gorączki złota wiele osób zasoliło roszczenia do swoich kopalń dodatkowym złotem, aby sprawić wrażenie bogatszych i podnieść cenę akcji.

„Od dawna istniały wątpliwości co do bryłki Carnona, ponieważ w okolicy nie znaleziono nigdy niczego podobnego. Już sobie z tym poradziłem i jest przepiękny, ale nie wiem, czy został zasiany, aby podnieść cenę skrawka ziemi, czy też rzeczywiście pochodzi z Kornwalii.

Kiedy jego własne znalezisko pochodziło z wraku, początkowo martwił się, że zostanie uznany za największy w Wielkiej Brytanii. „Ale kilka lat temu wykrywacz metalu na Westward Ho! Beach znalazła bryłkę o masie 37 g, która trafiła do gazet jako druga co do wielkości, jaką kiedykolwiek znaleziono, choć najwyraźniej pochodziła z wraku statku.

„Więc pomyślałem dobrze, jeśli taka jest historia, oczywiście nie ma znaczenia jej pochodzenie – znaleziono go w Wielkiej Brytanii i jest to największy kawałek.

„W Anglesey występuje naturalne złoto, ale ani przez chwilę nie sądzę, że występuje w takich kawałkach”.
W rzeczywistości bryłka Anglesey nie jest aż tak duża w porównaniu z bryłką typu „Welcome Stranger” z 1869 r., którą można było przenosić na taczce. Ale to było wtedy.

„Górnicy znajdowali złoto, spieszyli do miasta, wymieniali je na monety, a złoto zostało przetopione. Dlatego dzisiejsze bryłki, które mają pochodzenie w 100% autentyczne, pierwszorzędne egzemplarze pochodzące z największej światowej gorączki złota, są niezwykle rzadkie – ponieważ nie przetrwały”.

NAWET NA THURKETTLE'S okazjonalnie nurkował rekreacyjnie, tak jak ostatnio na Wyspach Kanaryjskich, przyzwyczaił się do używania swoich bystrych oczu do przeszukiwania szczelin w poszukiwaniu metalu. „Moja mama twierdzi, że mam obsesję, ale z mojego doświadczenia wynika, że ​​nurkowanie jest zimne, trudne i niebezpieczne, a robienie tego dla samego nurkowania jest wyższym ideałem niż ja. Potrzebuję powodu, tak jak potrzebuję powodu, żeby wyjść do lasu.

„Dla niektórych nurków motywacją jest fotografiadla niektórych to głębia, ale dla mnie to odnajdywanie rzeczy. I wcale nie muszą być wartościowe. Kiedy po raz pierwszy nurkowałem Karta Królewska z Kenem szukałem złotego pyłu, ale potem znalazłem formy po kulach, noże i widelce oraz połamane naczynia z herbami.

„Firma Liverpool & Australia Steam Nawigacja miała w herbie kangura i wątrobowca zwróconego ku sobie – tylko kangur jest narysowany jak duża mysz. Wtedy przyszło mi do głowy, że są lata pięćdziesiąte XIX wieku, ilustrator nie miał pojęcia, jak wygląda kangur. Zafascynowały mnie fragmenty, artefakty i historie”.

W 2013 roku wystąpił w Walijski wrak złota, trzyczęściowy film dokumentalny o Królewskiej Karcie ITV, a w Australii zajmował się manifestem statku. Pasażerowie stali się dla niego bardziej prawdziwi: „Masz tendencję do myślenia o poszukiwaczach jako o siwych, starych postaciach Lee Marvina, ale przeważnie byli to ludzie po dwudziestce – młodzi, dynamiczni ludzie”.

Odrzuca także historie o tonących górnikach, ponieważ byli obciążeni złotem.
„Jeśli należysz do mężczyzn lub kobiet, którzy w latach pięćdziesiątych XIX wieku mają odwagę udać się na drugi koniec świata do nowej krainy, przetrwać czerwonkę, suszę, jadowite węże i wszystko inne, znajdź swoje szczęście i znajdziesz się w środku dwie godziny Liverpoolu, a dziób znajduje się zaledwie 1850 m od brzegu podczas odpływu, napracowałeś się, żeby zdobyć to złoto, jesteś przebojowy i dasz radę.

„Myślę więc, że do śmierci doprowadziła raczej odwaga, a nie chciwość. To niemiłe i niesprawiedliwe wobec ich pamięci.

„Myślę też, że kiedy masz ogromny statek o żelaznym kadłubie i obwarowany wapieniem w odległości zaledwie kilku metrów od siebie, przy falach sięgających 60 stóp, jest to maszyna do mielenia mięsa. Nie miało znaczenia, czy nosili złoto, czy nie, nigdy tego nie przeżyją. Jest koniec października, a oni mają na sobie wiktoriańskie ubrania na morzu huraganu.

„Historie chwytają za serce. Tam na dole jest prawdziwa historia.