Dobre i złe zachowanie na Bali

Większość fotografów podwodnych Wiem, że uwielbiam makro i nurkowanie w błocie.

Zawsze jestem zdumiony najbardziej kolorowymi, ekstrawaganckimi lub po prostu dziwnymi stworzeniami, dla których żwir wulkaniczny jest swoim domem.

Jest wiele miejsc, szczególnie w Indonezji, gdzie takich stworzeń jest mnóstwo, a Tulamben na północno-wschodnim wybrzeżu Bali jest jednym z nich.

Położony nad brzegiem morza, w niewielkiej odległości od słynnego wraku Liberty, kurort Scuba Seraya to raj dla makrofotografów.

Niewielka kolekcja komfortowych bungalowów znajduje się kilka kroków od jadalni na świeżym powietrzu i centrum nurkowego, a ten przyjazny, dobrze zarządzany obiekt cieszy się wspaniałą scenerią góry Agung, majestatycznej i imponującej, choć obecnie narzekającej. wulkan.

Moja pierwsza wizyta w tym ukrytym klejnocie, jako całkiem początkująca fotografka podwodna, miała miejsce kilka lat temu na warsztatach Shannon Conway, kiedy ze zdziwieniem odkryłam, że należę do niemal wyłącznie kobiecego otoczenia, z wyjątkiem jednej życzliwej Irlandki.

Kilka lat później, w kwietniu 2017 r., miałem szczęście odwiedzić to miejsce ponownie z kilkoma przyjaciółmi. Tym razem podczas nurkowania mogliśmy posmakować temperamentu Agunga. Byliśmy w Amed, miejscu położonym nieco dalej, gdzie ustawiono kilka sztucznych konstrukcji, które były już dobrze zadomowione w różnych gatunkach koralowców i ryb.

Nagle nastąpił przypływ lodowatej wody, wszystkie ryby zniknęły i wszystko było tak nieruchome, jak to tylko możliwe, przez kilka minut, zanim życie powoli wróciło do normy.

Wrak wolności nigdy nie zawodzi mimo że niemal o każdej porze dnia będzie tam kilkudziesięciu nurków, w większości o słabych lub zerowych umiejętnościach pływalności, leżących na wraku lub wpadających na innych ludzi.

Co zaskakujące, pomimo tego wszystkiego, przez te wszystkie lata wrak nadal wydaje się być w całkiem dobrym stanie. Pamiętam, jak dwa lata temu nurkowałem bardzo wcześnie rano, gdy było jeszcze ciemno, i w jednym z przedziałów „śpiły” tylko trzy papugowate papugi, co stanowiło jedną dziesiątą liczby, której można było się spodziewać kilka lat wcześniej .

Tym razem jednak było tam prawdopodobnie kilkadziesiąt ryb i wydawało się, że nie są one przerażone liczbą nurków próbujących zrobić im zdjęcia. To było prawie tak, jakby ryby się obudziły i powiedziały sobie: OK, skończmy z tym i idźmy dręczyć ludzi.

Z jakiegoś powodu na Bali nie wolno budować pomostów. Wielka szkoda, bo wchodzenie i wychodzenie z wody podczas nurkowania z brzegu nie jest łatwe, zwłaszcza gdy jest się w pełni wyposażonym i jest mnóstwo głazów, o które można się potknąć.

Jednakże zespół w centrum nurkowym nie mógłby być bardziej pomocny i jeśli będzie niewielka fala lub fale się załamują, wyjdą do morza, zabiorą ci cały sprzęt i trzymają cię za rękę – czasami oboje ręce – aby poprowadzić Cię w bezpieczne miejsce. Polecam też parę solidnych butów. Po wejściu do wody nagroda znacznie przewyższa wysiłek.

Tak więc przez pierwsze kilka dni, po zakończeniu nurkowania z łodzi, mogliśmy zejść na głębokość około 20 m na rafę domową i raz po raz wracać do naszych ulubionych obiektów, aż uda nam się zrobić dobre zdjęcie, lub po prostu obserwować, jak się poruszają. ich codzienne życie.

Nagle jednak wszystko miało się zmienić. W ciągu drugiego tygodnia okazało się, że tuż za naszymi drzwiami odbywały się międzynarodowe zawody makro znane jako Dragon Cup Shootout.

W zorganizowanych przez UWPixel zawodach wzięło udział ponad 60 azjatyckich zawodników, wszyscy zatrzymali się w sąsiednim ośrodku Liberty Dive Resort z ponad 30 lokalnymi przewodnikami do dyspozycji. Spotkaliśmy ich i ich przerażające zachowanie podczas kilku nurkowań w ciągu ostatnich kilku dni, w tym podczas nasza własna rafa domowa.

Rankiem 1 maja nurkowaliśmy w miejscu zwanym Pong Pong, niedaleko Liberty.

Bez wyjątku można było zobaczyć każdego celowo przeciążonego zawodnika nurkowania leżącego z całym ciałem rozciągniętym na terenie, z ogromnymi systemami kamer mocno osadzonymi na dnie morskim, niezależnie od tego, jakie stworzenia i ich siedlisko się pod nimi znajdowały.

Przewodnicy nurkowi, jeden na dwóch nurków, byli tak samo winni (oczywiście, że im płacono) i obserwowaliśmy przesuwanie i czyszczenie skał oraz przesuwanie obiektów w bardziej estetyczne miejsca.

Wielkie burze piaskowe wzbijane przez nieporęczne płetwy zrujnował wiele naszych ujęć, często wysyłając nasze obiekty w zapomnienie.

Niektórzy z konkurentów mieli nawet czelność próbować „ukraść” naszych poddanych, próbując zepchnąć nas z drogi.

Zachowanie jednej z nurków tak mnie rozwścieczyło, że podniosłem ją fizycznie (znacznie łatwiej pod wodą niż na lądzie), aby spróbować jej pokazać, że robi źle. Ale ona była nieświadoma.

Takie zachowanie jak ich czasami sprawia, że ​​wstydzę się, że jestem podwodnym fotografem. Jestem dumny z moich umiejętności pływalności i umiejętności reszty naszej dobrze wyszkolonej grupy. Moją filozofią jest to, że jeśli nie można zrobić zdjęcia bez trzymania się czegoś lub spowodowania szkód, nie należy go w ogóle robić.

Później tego samego dnia na naszej rafie domowej widziano jednego z konkurentów, który fotografował zamieszkującą tam krewetkę arlekinową z odległości zaledwie 4 m. Najwyraźniej ten imbecyl usunął go z domu na wysokości 18 m i umieścił w bardziej pożądanym miejscu. Przynajmniej odłożył to z powrotem. Ale gorsze miało nadejść.

Nienawidzę nawet myśleć, że to możliwe, ale przed zawodami krewetka arlekin na rafie domowej miała dwa przednie pazury, a potem nagle tylko jeden.

To stara sztuczka, która ma uniemożliwić następnej osobie lepszy strzał.

Nigdzie w regulaminie zawodów nie było mowy o dobrych praktykach nurkowych i dbałości o środowisko, więc wszyscy byliśmy oburzeni takim zachowaniem. Zapytaliśmy naszych przewodników nurkowych, jak można było do tego dopuścić, ale oni tylko wzruszyli ramionami. Wszystko ostatecznie sprowadza się do pieniędzy.

Napisałem do organizatorów Dragon Cup Shootout z prośbą o uwagi, a także do głównego sponsora Nauticam, który wręczył zwycięzcy obudowę aparatu, aby uświadomić mu poziom zachowania zawodników i szkody, jakie wyrządzają w imię marki awans.

Wraz ze skargą przesłałem link do kodeksu postępowania ze strony internetowej Brytyjskiego Stowarzyszenia Fotografów Podwodnych.

Odpowiedź od Nauticam w Hongkongu była odświeżająca i pozytywna. Poprosiła organizatorów o przesłanie zwycięskich zdjęć, aby mogła się upewnić, że nagrody trafiły tylko do tych uczestników, którzy nie złamali żadnego „zasady”, choć trudno to będzie stwierdzić po wydarzeniu.

Jednakże zapytała również, czy mogłaby przetłumaczyć nasz kodeks postępowania na język chiński w celu włączenia go do przyszłych zawodów, z którymi jest powiązany, a także w celu zwiększenia świadomości na pokazach nurkowych. To poczatek.

Piękno pozostania w jednym miejscu i możliwość ciągłego nurkowania w tych samych miejscach polega na tym, że dowiesz się, gdzie spędzają czas Twoje ulubione obiekty i kiedy jest najlepsza pora dnia na ich fotografowanie i obserwowanie ich naturalnego zachowania.

Seria wspaniałych gąbek beczkowych po prawej stronie rafy domowej służy jako stanowiska do czyszczenia skalarów, banerów i innych. Ryby przyzwyczajają się do Twojej obecności i łatwo jest fotografować ich przypływy i odpływy, ograniczone jedynie ograniczeniami głębokości i powietrza.

Zaobserwowaliśmy nowo złożone jaja błazenków obok ukwiała oraz ochronne zachowanie błazenków, a także zmianę koloru w ciągu zaledwie kilku dni z jaskrawoczerwonego na matowobrązowy, gdy w jajach rozwinęły się pary oczu.