Hallaniyats – archipelag rzadziej odwiedzany

TO BYŁA MAŁA STRASZKA po skalistym, pokrytym piargiem zboczu. Kilka krzaków trzymało się życia w tym spieczonym krajobrazie. Nad głowami wirowały ptaki morskie, od czasu do czasu odrywając się od stada, składając za sobą skrzydła i nurkując jak strzała prosto w morza wokół tej małej wyspy Al Qibliyah, najbardziej wysuniętej na wschód i odległej z Hallaniyat.

Wspięliśmy się, żeby mieć lepszy widok na skaliste wybrzeże pod nami. Długi palec skały sięgał do izolowanej bryły kamienia, wokół której mieliśmy później nurkować. Bliżej brzegu, lśniący w arabskim słońcu, był naszym domem na siedem nocy, Oman Aggressor.

Tym, co mnie najbardziej uderzyło, gdy pochodziłem z wyspy o tak wzburzonym morzu, był brak jakiegokolwiek innego statku. Żadnych kontenerowców na horyzoncie; żadnych małych statków rybackich. Wyspy Hallaniyat zasłużyły na swoją reputację jako położone na uboczu.

Wybaczono by ci, że nigdy nie słyszałeś o tym jałowym archipelagu na południowo-wschodnim wybrzeżu Omanu. O ile rozumiem, na tych wodach pływało tylko kilka łodzi, a bycie jedną z pierwszych osób, które nurkowały w tym stosunkowo niezbadanym obszarze, było dość ekscytujące.

Dodajmy do tego fakt, że ta 45-metrowa jednostka jest nowa – po raz pierwszy wpłynęła do wody w listopadzie ubiegłego roku – i zapowiadał się bardzo ciekawy rejs.

Poleciałem do Muscat, a następnie odbyłem dwugodzinny skok na południowy zachód do Salalah. Portem macierzystym łodzi jest marina na wschód od miasta przy plaży Salalah, zbudowana wraz z szeregiem hoteli i restauracji, które obsługują zarówno mieszkańców, jak i turystów zagranicznych. Mogę polecić nocleg tam na każdym końcu wycieczki – to doskonały sposób na odpoczynek.

Oman Aggressor to piękna łódź, długa i przestronna o szerokości 8.5 m. Może pomieścić 22 gości w bardzo komfortowych warunkach, z przestronnym salonem głównym do wypoczynku, spożywania posiłków i odpraw nurkowych.

Aggressor, jako operator, sprzedaje się jakością swoich łodzi i usług na pokładzie – i nie bez powodu! Powiem szczerze, że ciepłe ręczniki po nocnym nurkowaniu, trzy rodzaje świeżo wyciśniętego soku owocowego na śniadanie i porządna kawa (z ekspresu) trochę mnie rozpieszczały.

Opuściliśmy marinę we wczesnych godzinach przypływu, płynąc na wschód do Hallaniyats, ale po drodze zaplanowany był przystanek, który pozwolił nam zanurkować w miejscu zwanym Ras Mirbat. Będąc zaledwie 20 mil od przystani, byłoby to nasze nurkowanie kontrolne.

Nie miałem pojęcia, czego się spodziewać po tej części Oceanu Indyjskiego. Czy Morze Arabskie miałoby coś wyjątkowego? Czy byłoby trochę jak południowe Morze Czerwone, czy bardziej jak Malediwy, a nawet Mauritius? Wiedziałem, że będzie tu kilka endemicznych gatunków ryb, które chcę zobaczyć (jestem trochę maniakiem w tej dziedzinie), ale co z koralowcami? Czy byłbym w stanie spojrzeć wstecz na swoje zdjęcia i powiedzieć: „O tak, klasyczne Morze Arabskie”.

Ras Mirbat wystaje w morze, zamieniając się pod wodą w cztery wielkie palce skały.

Zeszliśmy i znaleźliśmy krajobraz koralowców, który był rzeczywiście wyjątkowy: wokół były rozsiane twarde koralowce, zdrowe, ale pojedyncze okazy (a nie były częścią skomplikowanych narośli, jak można to zobaczyć na przykład w Morzu Czerwonym).

Były tam koralowce biczowe, gorgonie i kolonie koralowców z dużymi polipami przypominającymi kwiaty, które kołysały się w falach. To właśnie ten drugi typ wydawał się stanowić większość wzrostu koralowców.

OBSERWOWAŁEM jeden z przewodników, Shaker, Egipcjanin, który był równie podekscytowany zwiedzaniem tego regionu po tym, jak wcześniej pracował na swoich rodzimych wodach. Zauważyliśmy kilka ślimaków nagoskrzelnych i obaj wykonaliśmy kilka zdjęć, zanim mój aparat wyświetlił komunikat „błąd karty”. Przypomniałem sobie, że jedna z moich kart pamięci sprawiała już wcześniej problemy.

„No cóż” – pomyślałem. „Będę po prostu czerpał przyjemność z nurkowania – jeśli to wszystko, co pójdzie nie tak po tak długiej wędrówce, to to zrobię”.

Nasze drugie nurkowanie dotyczyło wraku, znanego lokalnie z bliskości hotelu Marriott. To wszystko, co każdy wie poza faktem, że jest stary i napędzany parą.

Być może niektórzy miejscowi znają tożsamość statku? Przy długości 70-80 m i bardzo połamanym, było to trochę rozczarowujące. Żółte korale słoneczne wyglądały wspaniale na rurach parowych jednego z masywnych kotłów, ale poza tym nie były wyjątkowe. To znaczy, dopóki nie nurkowaliśmy nocą kilka godzin później.

Nocą wrak przypominał mi wrak na Morzu Czerwonym, Barkę na Gubalu – nudne nurkowanie za dnia, ale jedno z najpiękniejszych nurkowań nocnych, jakie można przeżyć. Pomieszane płyty pokładowe i drzewce były pełne ogromnych śpiących papugoryb, jeżowców, ośmiornic, krabów ozdobnych i małej mątwy, na którą natrafiłem i przysięgam, że imitowała kraba pustelnika.

Zgarbił swoje „nogi” pod tułowiem i używając jedynie czubków dwóch macek, tak dobrze naśladował aparat gębowy kraba, że ​​musiałem przyjrzeć się dwa razy.

Ze świeżą kartą pamięci i obiektywem makro w aparacie spędziłem cudowną godzinę na tym płytkim wraku wśród promieni niebieskich, promienia torpedowego i bardzo cierpliwej kałamarnicy.

W nocy opuściliśmy wybrzeże i udaliśmy się na wyspę do Al Hasikiya, co oznaczało dla mnie podróż obejmującą osiem godzin nieprzerwanego snu, co nie zawsze się zdarza.

Podobało nam się kilka nurkowań wśród ogromnych głazów wielkości samochodu, przepraw i jaskiń, wszystkie zaludnione przez ławice fizylierów, kozłów i sztandarowców. Wszędzie były arabskie kropki w neonowe niebieskie paski. W nocy wyszły ślimaki nagoskrzelne, w tym piękna risbecia o cudownej nazwie.

To właśnie podczas nocnych nurkowań doceniłem bogactwo tego obszaru pod względem życia morskiego. Robaki choinkowe były wszędzie, podobnie jak kraby koralowe – niektóre błyszczące, inne owłosione (jak brzydkie misie), żyjące wśród twardych gałęzi koralowców.

Al Qibliyah, najbardziej odległa wyspa, była podobna i chociaż byłem zmęczony po wędrówce, podobało mi się nurkowanie wokół skały Al Qibliyah. Po raz kolejny przepłynęliśmy noc i od następnego dnia powoli zaczynaliśmy pokonywać drogę powrotną do Salalah.

Wpadłem już w przyjemny rytm życia na pokładzie – uświęcone nurkowanie, jedzenie, spanie i powtarzanie. Pomiędzy nurkowaniami przewodnicy zwiedzali okolicę, przyglądając się sposobowi, w jaki ląd wpada do morza i sprawdzając miejsca, które ich zdaniem mogą być interesujące.

To musi być ekscytujące być na ich miejscu, mając tak wiele do odkrycia. Mogę sobie tylko wyobrazić, że za pół roku, czy za rok lista miejsc nurkowych będzie się wydłużać, a przewodnicy będą mogli wybierać w miarę wzrostu ich wiedzy na temat lokalnych prądów.

DZIEŃ CZWARTY NAS ZNALAZŁ na wyspie Schmies, najmniejszej z grupy. Nasze pierwsze nurkowanie miało być jednym z najlepszych.

Kiedy zeszliśmy na szereg skalistych grzbietów z piaszczystymi kanałami pomiędzy nimi, mogłem zobaczyć ogromne ilości miękkich koralowców: matowo-szarych, ale w świetle, wszystkich możliwych odcieni różu i pomarańczy.

Wśród nich były ławice rogatnic czerwonozębnych, jakie można spotkać na Malediwach. Nurkowanie tutaj odsłoniłoby inny aspekt ekosystemów wysp, bez względu na dziwactwo biologiczne.

Być może przyczyną była dostępność planktonu w prądach, ale tutaj znowu było inaczej.

Podczas późniejszego nurkowania natknęliśmy się na ogromnego granika, co było trafne, ponieważ nazwa tej strony brzmiała Angry Grouper, która, nawiasem mówiąc, będzie nazwą mojego trzeciego albumu, jeśli kiedykolwiek założę zespół prog-rockowy.

Nigdy nie miałem szczęścia zbliżyć się do granika, ale ten wydawał się całkiem zrelaksowany. Właściwie to był jakiś temat. Do wielu ławic ryb mogliśmy podejść blisko, tak jakby nie postrzegały nas jako zagrożenia, a stada delfinów trzymały się z daleka od łodzi i nurków.

Skoro mowa o ssakach morskich, jeśli wybierzecie się na tę wyprawę, ktoś w pewnym momencie wspomni o humbakach i populacji zamieszkującej te wody na stałe. Nie spodziewaj się, że będziesz w wodzie z wielorybami, ale możesz – tak jak my – zobaczyć je z powierzchni.

Przynajmniej widzieliśmy kilka dziobków z daleka. Trzymam kciuki i mam nadzieję.

JEDNO Z NASZYCH OSTATNICH NURKOWAŃ na wyspach był również jednym z najlepszych, w miejscu znanym jako Fish Highway. Po raz kolejny przylądek morski był skalisty z piaszczystymi plamami. Płynął delikatny prąd – nic trudnego – a woda była pełna zwykłych mieszkańców: fizylierów, kozłów, leszczy i tak dalej.

Skały usiane były wysokimi drzewostanami miękkich koralowców, których blade „pnie” zmieniały się w czerwone kwiaty przypominające skrzynki pocztowe. Łatwo zrozumieć, dlaczego często nazywa się je koralowcami brokułowymi (nawet jeśli kolory znajdują się na drugim końcu spektrum).

Przeleciała nas orła i gdy podążaliśmy kanałem, liczba ryb wzrosła. Być może była to wina naszej obecności, ale kilku z nas znalazło się w wirującym wirze ryb, które poruszały się zbyt szybko, by dało się je sfotografować.

Wir jasnoniebieskich fizylierów, przemykający obok i nad nami, okrążał nas w żywej trąbie powietrznej. W przypadku RIB zdecydowaliśmy, że witryna będzie lepiej nazywać się Fishnado.

Moje ostatnie nurkowanie odbędzie się na wraku. Opuściliśmy wyspy po krótkim postoju w Al Sawda na kilka nurkowań i ponownie znaleźliśmy się na kontynencie, w pobliżu cypla zwanego Ras Qinqarni.

Podobnie jak w Ras Mirbat, dno morskie było niezwykle zróżnicowane – zwierzęta z każdej gałęzi drzewa życia pokrywały skały i rywalizowały o przestrzeń i światło.

Podczas jednodniowego nurkowania zwiedzaliśmy i byliśmy trochę atakowani przez wzrosty i prądy, ale nie było to zbyt trudne.

Udało mi się zrobić kilka zdjęć zarówno młodych, jak i dorosłych błazenków z Omanu, które można znaleźć tylko w tych wodach, i pozwoliłem sobie na moją bardziej kujonową stronę, obserwując więcej ślimaków nagoskrzelnych.

Nocne nurkowanie odbyło się na stercie starego żelaza zwanej China Wreck. Jeśli ktoś zna jej historię, to nie powiedział jej przewodnikom nurkowym, którzy znają jedynie kraj jej pochodzenia. Ponieważ jest tak płytko – trudno byłoby dobić do 5 m – było to idealne nurkowanie na koniec dnia.

Wrak dał schronienie ogromnej ilości życia, mimo że został tak zniszczony. Przypominało to kupę złomu z małą, ale starą kotwicą i kilkoma zniszczonymi kotłami, które miały przypominać dawne oceaniczne dni, ale nawet po przyjemnych 45 minutach fotografowania ośmiornic i robaków choinkowych odkryłem, że życie tam było nie to, co uczyniłoby to nurkowanie wrakowe tak niezapomnianym – miało nadejść coś więcej.