HERKULES NIEZWIĄZANY

NURK Z JORDANI

Mogłoby się wydawać, że najważniejszy nurkowy moment tej wyprawy nadejdzie długo, ale czekanie przynosiło same przyjemności – a dla LISY COLLINS opóźniona satysfakcja przyniosła własną nagrodę w pojedynkę.

Akaba – Egzotyka i historia

AQABA – NAZWA PRZYWOŁUJE egzotyka. Gdy ta nazwa wypływa z mojego języka, na myśl przychodzą mi na myśl „Opowieści z tysiąca nocy” i „Lawrence z Arabii”.

Historia tysięcy lat, intrygi, archeologia, ukryte ruiny, obozy pustynne, handel wymienny, suki, kolor, hałas i pikanterii podsycają moją wyobraźnię, gdy rozpoczynam podróż do jedynego nadmorskiego miasta w Jordanii.

Projekt sztucznej rafy

Jordania to kraj śródlądowy, graniczący z Izraelem i Egiptem, choć bardzo niewielki obszar zajmuje najbardziej na północ wysunięty punkt Morza Czerwonego. Słynie z górzystego, przypominającego Marsa obszaru Wadi Rum i kultowych ruin w Petrze, pojawiających się w wielu filmach, w tym Indiana Jones i Ostatnia krucjata.

Zostałem zaproszony przez Władze Specjalnej Strefy Ekonomicznej w Akabie (ASEZA) do udziału w tworzeniu nowej sztucznej rafy w Zatoce Akaba, po czym odbyłem wizyty w Wadi Rum i Petrze, po czym wróciłem, aby nurkować w nowym miejscu i innych miejscach w okolicy .

Zatonięcie C-130 Hercules

Ta sztuczna rafa miała powstać w wyniku zatopienia wycofanego ze służby samolotu transportowego Lockheed Hercules C-130 Królewskich Jordańskich Sił Powietrznych. Miał dołączyć do libańskiego frachtowca Cedar Pride, który został zatopiony w 1985 r., aby zapewnić nowe miejsce do nurkowania, z dużym sukcesem, oraz amerykańskiego czołgu M42 Duster, używanego wcześniej przez armię jordańską, który poszedł w jego ślady w 1999 r.

Czterosilnikowy Hercules został pierwotnie zaprojektowany jako samolot transportowy dla wojska, chociaż jego płatowiec umożliwiał jego wykorzystanie na różne sposoby. W 1987 roku siły powietrzne odebrały sześć samolotów C-130, aby pomóc w wysiłkach pokojowych podczas wojny w Iraku. Egzemplarz przeznaczony do zatopienia przewoził żołnierzy i sprzęt na różne misje wojskowe i humanitarne.

Z przysadzistą sylwetką, bulwiastym nosem, czterema dużymi silnikami turbośmigłowymi i masywnym kadłubem C-130 płynął z prędkością około 300 węzłów. Lockheed nazwał go „Herkulesem” na cześć mitologicznego bohatera znanego ze swojej siły i odwagi.

Odkrywanie raf Akaby

ASEZA organizowała zatonięcie wraz z Królewską Marynarką Wojenną Jordanii i Aqaba Port Corporation. W październiku przeholowano go z Ammanu do Akaby, z rozebranymi skrzydłami i ogonem, i musiał robić niezły widok, gdy przejeżdżał obok obozowisk Beduinów ze stadami wielbłądów.

Obudziłem się w mglisty, pochmurny dzień. Miałem nadzieję, że chmury się podniosą, gdy autokar zawiózł nas z hotelu Intercontinental Aqaba do klubu plażowego Berenice na plaży South Beach w Akabie, gdzie samolot miał zostać zatopiony 150 m od brzegu.

Zwiedzanie Wadi Rum i Petry

Gdy dotarliśmy na miejsce, Orkiestra Jordańskich Sił Zbrojnych wraz z dudziarzami zaczęła grać, a setny tłum zgromadził się na brzegu, aby zobaczyć, jak Herkules na swojej barce zaczyna zajmować pozycję.

Przepychając się o pozycję, udało mi się zanurzyć stopy w wodzie na samym skraju strefy odgrodzonej dla gości VIP.

Obserwowaliśmy, jak barka porusza się w ślimaczym tempie. Nagle nad głowami wrzasnął inny Herkules, którego ogonem przedstawiał kultową Petrę, w towarzystwie dwóch wojowników.

Samoloty przeleciały zarówno nad tłumem, jak i nad C-130, który w końcu znalazł się pod czekającym dźwigiem.

Kilku operatorów, wyglądających jak mrówki na masywnym kadłubie, wspinało się, zabezpieczając liny i hak opuszczony przez dźwig. Dźwig bardzo powoli przejął obciążenie i lekko podniósł samolot z pokładu, aby umożliwić barce odejście.

Nurkowanie w Cedar Pride i Tank

Przez chwilę C-130 wisiał w powietrzu. Następnie delikatnie opuszczano go na spokojną powierzchnię Morza Czerwonego.

WSZYSTKIE DRZWI BYŁY wyjęto, a tylne drzwi bagażnika otworzyły się, aby umożliwić szybki przedostanie się wody. W ciągu minuty, wciąż podłączony do dźwigu w celu zapewnienia wskazówek, większość Herculesa ześlizgnęła się cicho pod powierzchnię, końcówką prawego skrzydła do przodu, gdy powietrzny Hercules wygłosił ostatnią hura swojemu wycofanemu ze służby koledze.

Miałem licencję pilota prywatnego przez ponad 10 lat, zawsze nie mogłem się doczekać pokazów lotniczych w Wielkiej Brytanii i miałem szczęście zobaczyć Herkulesa na Biggin Hill Air Show w 2007 roku.

Jako członek tamtejszego klubu latającego cieszyłem się, że oprowadzono mnie po ogromnym samolocie po jego wylądowaniu, ale nigdy nie spodziewałem się, że będę miał okazję znaleźć się w jednym z nich pod wodą.

Nie mogłem się doczekać tych kilku dni, zanim samolot opadnie na dno i przeleci.

Gdy opuściliśmy miejsce, mogliśmy zobaczyć kilku płetwonurków przygotowujących się na parkingu. Zabawne, że powiedziano nam, że żadnemu nurkowi nie wolno nurkować we wraku, dopóki zespoły bezpieczeństwa nie uznają, że jest on bezpieczny.

Następnego dnia dowiedzieliśmy się, że grupą nurków przygotowujących się do nurkowania byli Rosjanie, którzy powiedzieli władzom, że zamierzają zanurkować w zbiorniku położonym bardzo blisko Herkulesa. Zdjęcia nowego miejsca nurkowego jakimś cudem pojawiły się później tego wieczoru w mediach społecznościowych.

Przez następne dwa dni naszą niecierpliwość związaną z nurkowaniem stłumiły wizyty w Wadi Rum, słynnym pustynnym obozowisku w górach, w którym podobno walczył Lawrence z Arabii.

To godzina jazdy samochodem od Akaby. Wybraliśmy się tam na safari samochodem 4×4, aby odwiedzić wydmy, zobaczyć niezwykłe formacje skalne i starożytne rzeźby w kamieniu oraz wybrać się na przejażdżkę na wielbłądzie do wioski Beduinów, aby obejrzeć zachód słońca i wziąć udział w herbaciana Ceremonia.

NASTĘPNY DZIEŃ, zabrano nas do Petry, jednego z siedmiu starożytnych cudów świata. To niesamowite starożytne miasto zrobiło na nas wrażenie.

Unikając wozów konnych, osłów i kuców wiozących gości, którzy nie mają ochoty na 3.5-kilometrowy spacer przez długą szczelinę między dwoma stromymi klifami, byłem zdumiony rzeźbami w piaskowcu oraz naturalnymi kształtami stworzonymi przez wiatr i wodę , z chwili gdy wąwóz został zalany tysiące lat temu.

Bogate w minerały formacje w odcieniach czerwieni, złota i granitu kończą się wąską szczeliną i słynnym skarbcem. Jedna formacja szczególnie przypominała papugorybę!

Petra leży zaledwie dwie godziny jazdy od Akaby i wszyscy odwiedzający ją nurkowie powinni uwzględnić tę wycieczkę w swoim planie podróży. Uważaj, pasmo górskie sięga 1500 m, więc weź pod uwagę wymagania dotyczące dekompresji.

Rozkosz nurka w Jordanii

W końcu przyszedł czas na nurkowanie. Nasza 40-osobowa grupa została podzielona na cztery łodzie nurkowe. Będziemy poruszać się rotacyjnie pomiędzy wrakiem C-130 a trzema innymi głównymi miejscami nurkowymi w Akabie.

Wraz z czterema innymi kobietami w grupie i pięcioma Rosjanami zostałem przydzielony do Barakah, prowadzonego przez centrum nurkowe Straży Morskiej, z jego założycielem Yazanem Alsaeedem jako naszym przewodnikiem nurkowym.

Trzypokładowa łódź była piękna, bardzo przestronna i wygodna, nieskazitelnie czysta, z dużymi obszarami do wypoczynku i odpowiednią kabiną podobną do tej na żywym pokładzie. Załoga była bardzo uprzejma i pomocna, a także dysponowała wystarczającą liczbą języków, aby zaspokoić potrzeby gości mówiących po angielsku, belgijsku, polsku, niderlandzku i rosyjsku.

Płynęliśmy powoli w kierunku naszego pierwszego miejsca do nurkowania, Power Station, tylko trochę rozczarowani, gdy dowiedzieliśmy się, że nasza grupa będzie mogła nurkować we wraku samolotu dopiero następnego dnia.

Niestety, mój obiektyw szerokokątny został przypadkowo uszkodzony, gdy na aparat spadł ciężki przedmiot.

Musiałbym zadowolić się obiektywem makro, choć wiedząc, że na wycieczce było tak wielu dobrych fotografów podwodnych, nie przejmowałem się tym zbytnio.

Nurkowanie to w Jordanii bardzo relaksujący proces. Dwa nurkowania i lunch na pokładzie były na porządku dziennym i wydawało się, że nie ma potrzeby się spieszyć z przygotowaniami.

Rosjanie mieli jechać pierwsi i nie mogliśmy uwierzyć, ile czasu zajęło im ubieranie się i wejście do wody. Czy oni nie byli tak samo chętni do nurkowania jak my? Po prawie godzinie przyszła kolej na nas, żeby się przygotować – sprawnie i bezpiecznie, ale szybko.

Po tym całym wygrzewaniu się na słońcu podczas oczekiwania, woda o temperaturze 23° sprawiła, że ​​lekko westchnęłam, ale było czysto i spokojnie.

Yazan powiedział mi, że zawsze tak było i że nigdy nie było też silnych prądów. Temperatura wody waha się od 20° zimą do około 29° latem.

ZJAZD NA GÓRĘ rafy na głębokości 10 m, szybko zapomniałem o zimnej wodzie, zanurzając się w pięknie rafy i jej morskiego życia. Tak blisko brzegu,

Byłem zarówno zaskoczony, jak i oczarowany, gdy znalazłem kolorowe, twarde i miękkie koralowce tak wielu różnych rodzajów, sięgające niemal do falochronu otaczającego drogę.

Odpłynęliśmy nieco dalej od brzegu, gdzie rafa łagodnie opadała, aż zetknęła się z krawędzią ściany opadającej do 40 m. Gdy płynęliśmy wzdłuż krawędzi ściany, widoczność wynosiła około 20 m, a widok był tak spektakularny i kolorowy, że nie było potrzeby schodzenia głębiej niż na około 22 m.

Czarny koralowiec, wachlarze morskie i gąbki rywalizowały z dużymi, jasnozielonymi koralowcami płytkowymi i koralowcami skórzanymi. Zawilce o różnych kształtach i rozmiarach zamieszkiwały dziesiątki ukwiałów z Morza Czerwonego i dwupasmowych.

Ogromna liczba anthias pięknie tańczyła nad rafą, a ich jasne pomarańczowe i różowe kolory pięknie kontrastowały z głębokim błękitem morza.

Pojedyncza pstra krążyła po krawędzi rafy, płetwy rozłożony, przyglądając mi się uważnie. Pod koniec nurkowania Yazan zauważył rafę ośmiornica ukrywając się obok jeżowca. Przyglądając się nam uważnie, ośmiornica na zmianę zmienialiśmy kolor i teksturę, dopóki się nie odsunęliśmy.

Nasze 50-minutowe nurkowanie minęło jak magia. Rzadko zdarza się znaleźć rafy, które są tak zdrowe i charakteryzują się tak dużą różnorodnością koralowców i życia morskiego.

Nasze drugie nurkowanie odbyło się na oryginalnym projekcie sztucznej rafy w Akabie, Cedar Pride. Leżąc na piaszczystym dnie na głębokości 26 m, osiadł pod kątem 45°.

Przez lata statek został w dużym stopniu skolonizowany przez koralowce miękkie i twarde. Na wraku i otaczającej go rafie występuje mnóstwo ryb.

Słyszałem, że wrak był pełen małych stworzeń i był idealny do makrofotografii fotografia, więc spędziłem godzinne nurkowanie, zaglądając do zakamarków, znajdując kilka różnych gatunków blenny, muszli, chmur anthias, wszechobecnych zawilców z rodzinami błazenków i wielu gatunków ryb, których nigdy wcześniej nie widziałem.

Jest to bardzo fotogeniczny i piękny wrak, który można zwiedzać w czasie wolnym, w spokojnych warunkach.

W końcu nadeszła nasza kolej, aby zanurkować w Herkulesie. Widziałem już zdjęcia zrobione przez innych nurków, chociaż powiedzieli mi, że pierwszego dnia, w którym nurkowie bezpieczeństwa wyrazili zgodę na nurkowanie, musieli walczyć z około 20 nurkami z różnych klubów i ośrodków, wszyscy nurkowie w tym samym czasie.

Kiedy zacumowaliśmy na stałej boi nad samolotem, mogliśmy zobaczyć jego wyraźną, bladą sylwetkę na tle lazurowego morza.

Wszelkie nadzieje, że będziemy jedynymi nurkami na wraku, zostały rozwiane, gdy zobaczyliśmy około 15 nurków wojskowych przygotowujących się na brzegu, skąd wrak był łatwo dostępny. Postanowiliśmy poczekać, aż zakończą nurkowanie, zanim wejdziemy do środka.

Gdy podpłynął pierwszy nurek, zapytałem Yazana, czy panie mogłyby się rozbić przed Rosjanami, bo bylibyśmy o wiele szybsi.

Zgodził się, a ponieważ byłem gotowy szybciej niż wszyscy inni, dał mi zgodę na zejście do wraku, który był wyraźnie widoczny z głębokości zaledwie 17 m i łatwy w nawigacji.

Zszedłem po prawej stronie skrzydło. Nurkowanie z samolotem, który widziałem, jak tonął trzy dni wcześniej, siedząc na brzuchu na piasku i trawie morskiej, było dość niesamowite i surrealistyczne, jakby czekał na start.

Przynajmniej przez kilka minut miałem to szczęście, że byłem jedynym nurkiem na wraku.

TUŻ POD WING boczne drzwi ładunkowe były stale otwarte. Korzystając z okazji, będąc sam, wpłynąłem do środka, aby sfotografować niektóre mniejsze szczegóły ładowni i zachować je jako zapis, zanim wzrost koralowców sprawi, że staną się nie do poznania.

Z przodu gródź została częściowo usunięta, dzięki czemu nurkowie mogą widzieć przez kokpit fotel pilota oraz okna i ocean za nimi.

Podczas przygotowywania samolotu, po usunięciu wszystkich części mechanicznych, oleju, paliwa i wszystkiego, co niebezpieczne dla życia morskiego i nurków, na fotelu pilota umieszczono plastikowy szkielet z hełmem pilota, w pełnym umundurowaniu, łącznie z butami. Członkowie Królewskich Jordańskich Sił Powietrznych umieścili go tam dla zabawy, chociaż zdjęcia nieuchronnie wywołały później w mediach społecznościowych pewne wyrazy niesmaku.

Ze swojej strony byłem pod wrażeniem umiejętności, z jaką Hercules, a także Cedar Pride i Tank, w którym nurkowaliśmy za samolotem, zostały umieszczone w piasku porośniętym trawą morską, ale bardzo blisko pięknej rafy.

Rafa pozostała całkowicie nieuszkodzona, co wskazuje na dbałość o utrzymanie zdrowia raf jordańskich.

Yazan powiedział mi, że to on był nurkiem, który przeprowadził badania w celu znalezienia odpowiedniego obszaru, w którym można by pozostawić rafę w stanie nienaruszonym i dodać uroku temu miejscu.

Opływając ładownię, zauważyłem kilka wiadomości napisanych po arabsku przez ostatnią załogę samolotu, aby upamiętnić zatonięcie.

Niestety widziałem też graffiti, dzieło niektórych z pierwszych nurków na wraku. Byłem przerażony tym bezmyślnym brakiem szacunku dla czegoś, z czego Jordański Urząd Turystyki i lokalni operatorzy nurkowi byli tak dumni.

Zrobiłem kilka zdjęć i pokazałem je Nancy i Salaamowi z ASEZA, którzy tak dobrze zorganizowali wycieczkę. Przerażeni natychmiast rozpoczęli poszukiwania „artysty” i poprosili Yazan oraz inne centra nurkowe o usunięcie śladów i monitorowanie wraku pod kątem dalszych nadużyć.

Ta pozytywna reakcja ponownie pokazała mi, jak ważne dla jordańskiego przemysłu nurkowego i władz turystycznych jest zachowanie swoich atrakcji, zarówno naturalnych, jak i stworzonych przez człowieka.

WYPŁYWANIE Z drugich drzwi ładunkowych, podszedłem do dużego, bulwiastego nosa samolotu i zajrzałem do kokpitu. Koło sterujące pilota zostało rozebrane przed zatonięciem, usuwając warstwę utlenienia na aluminium, co widać na szorstkiej powierzchni aluminiowych zbiorników nurkowych. Jeśli nie zostanie to zrobione, aluminium szybko ulega degradacji i „syczy”.

Na zewnątrz, tuż pod oknem kokpitu, znajdował się otwór wentylacyjny. Moją uwagę przykuł pomarańczowy błysk i zobaczyłem, co musiało być pierwszą rybą, która skolonizowała wrak – anthia.

Wracając w dół, zauważyłem, że koła zostały częściowo cofnięte, przez co samolot sprawiał wrażenie, jakby leciał na dnie, z kołem nad piaskiem.

Kiedy badałem rafę bezpośrednio otaczającą Herkulesa, tętniącą życiem, wiedziałem, że nie minie zbyt dużo czasu, zanim do małych anthias dołączy całe stado życia morskiego.

Nasze ostatnie nurkowanie odbyło się na rafie Tank and Seven Sisters obok samolotu. Trzymając się tej samej boi cumowniczej, odpłynęliśmy nieco na wschód.

Kilka płetw odbija się od rufy naszej łodzi nurkowej, dwa sterczyny wznoszą się obok siebie na wysokości 14 m. Okrążając każdy z nich, nie mogłem uwierzyć, ile anthias walczyło o przestrzeń.

Zwykle bardzo trudno mi je sfotografować, ponieważ są płochliwe i w ciągłym ruchu, ale przy tak dużej liczbie z łatwością je uchwyciłem.

Yazan dał mi znak, żebym pokazał mi ogromną kamienistą rybę, doskonale zakamuflowaną. Po chwili zwiedzania poszedłem za Yazan i resztą dziewcząt (nasza piątka została przez załogę nazwana Spice Girls) w górę rafy przez trawę morską do miejsca, gdzie zbiornik stał pionowo.

Trzymając się nieco z tyłu, aby inni mogli się dobrze przyjrzeć, zanim wejdę do środka, aby zrobić zdjęcia, niechcący przeszkodziłem dużej ośmiornica ukrywając się w trawie morskiej. Kiedy odpłynął, szybko zrobiłem kilka zdjęć.

Zbiornik był naprawdę ładny, chociaż na głębokości zaledwie 6 m miał mniej koralowców niż Cedar Pride. Jest bardzo dostępny dla nurków, którzy potrafią na nim stanąć i się go trzymać.

Jednakże wzdłuż kół wydawało się, że jest dużo życia i znalazłem ukwiał i błazenka przyczepione do gumy jednego koła.

Płynąc z powrotem w kierunku liny cumowniczej, zobaczyłem piękną murenę w kształcie płatka śniegu wyglądającą z dziury w rafie. A pomiędzy dwoma szczytami na piasku leżał masywny skorpion.

OBEJRZYŁEM ZACHÓD SŁOŃCA Gdy powoli płynęliśmy z powrotem do mariny, wiedziałem, że wrócę tak szybko, jak to możliwe, aby ponownie odwiedzić Herkules i inne miejsca, które widziałem, ale także aby poznać więcej z 24 miejsc na wybrzeżu.

Poczułem inspirację i podziw dla kraju, o którym nigdy nie przyszło mi do głowy myśleć w ten sposób. Ludzie, nurkowanie, jedzenie, krajobrazy, historia i infrastruktura mnie zaskoczyły i zachwyciły – Jordania okazała się pięknym krajem pod każdym względem.