Jak Północ się mierzy

PLANUJĄC MORZE CZERWONE wycieczka na żywo, najwyższe rachunki zawsze trafiają na trasy południowe: „Daedalus and St Johns”, „Bracia i Daedalus”, „Simply the Best” i tak dalej. Jak zatem wypada trasa północna? Dołączyłam niebieski lub dwa”Blue Melody na wycieczkę do „Cieśniny Tiran i Północ”, aby się tego dowiedzieć.
Po wejściu na pokład w Hurghadzie trasa prowadzi przez Ras Mohammed i Tiran, następnie zapętla się w górę Zatoki Sueskiej do wraków Dunraven i Thistlegorm, a następnie z powrotem do Hurghady przez Ulysses na wyspie Small Gubal i Dolphin House w Sha’ab el Erg.
Do wszystkich tych miejsc można dotrzeć łodzią jednodniową z jednego lub kilku Szarm el-Szejk, El Gouna lub Hurghada, ale nie wszystkie w ramach tej samej wycieczki. Nie można tego samego powiedzieć o trasach południowych. Kurorty i obozy na pustyni znajdują się aż na południe do Ras Banas, ale na południu nadal znajdują się miejsca poza zasięgiem łodzi dziennych.
Zwykle nie jestem wielkim fanem nocnych nurkowań, więc to trochę przewrotne, że nurkowanie wychodzi mi na dobre już przy pierwszym takim nurkowaniu na wycieczce, w Alternatives.
Dzień rozpoczął się po stronie Morza Czerwonego w Hurghadzie od rozgrzewki na rafie Poseidon – całkiem przyjemnie, nic trudnego, nic niesamowitego.
Był to rodzaj nurkowania, jaki można było wykonać na dowolnej rafie wznoszącej się z płaskiego dna morskiego, gdzie nikt nie mógł się pomylić, typowe miejsce rozgrzewki na początku każdej podróży na pokładzie statku.
Z ostrzeżeniem o możliwych trudnych warunkach, Blue Melody przepłynął z Hurghady, a kapitan wybrał alternatywną opcję, przy której zacumował na popołudnie i noc. Alternatywy to linia siedmiu koralowych szczytów wzdłuż Zatoki Sueskiej od Ras Mohammed i nadal nie wiem, dla czego są alternatywą.
Nie klasyfikowałbym ich jako alternatyw dla Ras Mohammeda, ale być może są po prostu alternatywami dla siebie. Nie jestem pewien, ale myślę, że byliśmy na szczycie najbliżej końca RasMo.
Właśnie znaleźliśmy czas na nurkowanie późnym popołudniem, aby zapoznać się z miejscem. Popołudniowe ciasta ładnie wypełniły lukę, zanim zapadł zmrok ze zwykłą szybkością na obszarach pustynnych, a teraz nadszedł czas, aby ponownie się przygotować.

NURKOWANIA NOCNE MOGĄ BYĆ doskonałe możliwości zobaczenia małych i dziwnych. Nasza uwaga skupia się na wiązce światła, mając nadzieję, że małe stworzenia ukrywające się za dnia wyjdą na zewnątrz.
Zostaje nagrodzony za pierwszy kawałek miękkiego koralowca, do którego dotrzemy. Krab z dwoma kolcami wielkości monety 20 pensów przysiada na gałęzi bez żadnej opieki. Kilka gałęzi później krab dekorator robi to samo. Jego ciało jest znacznie mniejsze, ale ogólnie krab jest większy i ma długie, wrzecionowate nogi.
Kraby chroniące koralowce wychodzą spomiędzy gałęzi twardych koralowców, ale boją się światła, a ja muszę szybko je odnaleźć, skupić się i schwytać, zanim się wycofają.
Wśród koralowców ognistych znajduję krewetki i jeszcze jednego kraba dwukolcowego, ale dopiero po przetworzeniu w domu plików RAW na dużym ekranie zauważam maleńkiego, przysadzistego homara tuż nad nim…
Teraz Blue Melody kieruje się w górę Zatoki Akaba do raf Tiran. Nasze poranne nurkowanie w Jackfish Alley pozwoli mniej doświadczonym nurkom przygotować się do bardziej ryzykownego nurkowania, które nadejdzie w przyszłości.
Trwają szkolne wakacje, a mieszanka nurków na pokładzie jest jeszcze bardziej zróżnicowana niż zwykle. Są dwie rodziny, w których jest łącznie pięciu nastoletnich chłopców; kilka par, w tym nowożeńcy z Finlandii i para z Rumunii, którzy dumnie deklarują, że pochodzą z Transylwanii; kilku indywidualnych mężczyzn i kobiet, od studentów po emerytów z doświadczeniem nurkowym, od niedawno posiadających kwalifikacje do instruktor.
Trzech nurków zapisało się na kurs Advanced Open Water Diver, a jeden na specjalizację Deep.

NURKUJEMY WOODHOUSE, Gordon, Jackson i Thomas rafy w tej kolejności, wszystkie majestatycznie duże i kolorowe, a każda z nich ma swój własny charakter. Minęło trochę czasu, odkąd w nich nurkowałem,
i nigdy nie robiłem tego jeden po drugim przez kilka dni, więc jest to szansa na odświeżenie mojej pamięci.
Dryf wzdłuż wschodniej strony Woodhouse do kanału oddzielającego je od Jackson prowadzi nas obok pozostałości łodzi dziennej, betonowej podłogi w łazience i kilku kawałków metalu, a wszystko to pozostaje wśród zabliźniającej się blizny w koralu.
W oddali przelatuje promień orła, po czym zapętla się bliżej, choć nigdy na tyle blisko, by zrobić zdjęcia. Wynurzamy się z bulgoczącym prądem w kierunku otwartej strony rafy, aby złapać RIB.
Gordon to najbardziej wysunięta na południe rafa, oznaczona szkieletem Louilli po drugiej stronie i latarnią morską na południu.
Ze ściany gorgoni łowi żarłacz białopłetwy Lekcje od Eagle Rays o dokuczaniu nurkom. Na płyciznach lokalizację wyróżniają rozrzucone beczki z ładunkiem Louilli.
Spodziewałem się kilku łodzi dziennych z Sharm el Sheikh i z pewnością nie musimy dzielić się wodą z innymi nurkami, ale po południu zebrała się spora armada i flota łodzi wypływa do zatoki Na'ama.
Wczesny poranek w Jackson, najbardziej na północ wysuniętej rafie, jest okazją do spędzenia wolnego czasu w poszukiwaniu rekinów młotów. Dokonujemy negatywnego wpisu na przedniej krawędzi rafy, pod szkieletem Lary, kolejnej ofiary nawigacyjnej. Ostatnim razem byłem tu na wycieczce technicznej, nurkując w dolnej części statku na głębokości 70m.
W przypadku młotów wszystko jest trafione lub chybione.
Szybka ankieta sugeruje 25% szans na dojrzenie w oddali i znacznie mniej w przypadku bliskiego spotkania. Ponieważ tylko połowa naszego zespołu na pokładzie łodzi jest na lodzie, być może nasze szanse są dziś większe?
Dwadzieścia minut później wniosek jest taki – oczywiście, że nie. Kieruję się w stronę ściany i wracam do statku-matki. Ale nie jest to nurkowanie zmarnowane, ponieważ przystanek bezpieczeństwa w dryfie staje się jednym z najpiękniejszych płytkich nurkowań podczas całej wyprawy, gdy ostry prąd wzmaga się nad naprzemiennymi paskami ognia i miękkiego koralowca, a para bardzo tolerancyjnych żółwi pasie się tuż przy szczycie rafa.

TOMASZ JEST NAJMNIEJSZY z czterech raf, zawsze przypomina mi incydent „zaginiona żona, zobaczyłem barakudę” na przełomie tysiącleci. Nic niewłaściwego nie dzieje się dzisiaj, gdy dryfujemy wraz z obecnymi, przeszłymi brzegami gorgoni.
Patrząc na piasek na wysokości 30 m, wyobrażam sobie, że widzę w oddali szczyt kanionu, techniczne nurkowanie tuż przy rafie wijącej się na głębokość 90 m, a może to tylko moje oczy płatają figle.
Nawiasem mówiąc, jeśli ciekawi Cię „zaginiona żona, widziałem barakudę”, zajrzyj do książki Johna Keana pod tym tytułem.
Strona dotycząca raf Tiran na naszej liście kontrolnej jest kompletna, niebieska Melody wraca do Ras Mohammed. Tym razem jest to klasyczny drift na rafie Shark and Yolanda, prawdziwe nurkowanie RasMo wokół krańca Synaju, obok dwóch oddzielnych płatów rafy, ze ścianą bez dna, wirującymi prądami, ławicami ryb i wyposażeniem łazienki.
Niektóre muszle klozetowe są pokryte dość imponującą powłoką koralowca, szczególnie ognistego. Być może wystarczy, aby stworzyć pozytywne opinie; każdy, kto pozuje na muszli klozetowej, doznaje szoku, a koral ognisty jeszcze bardziej rośnie.
Aby dopełnić najlepszy jak dotąd dzień, popołudniowe ciasta zastępuje się pizzą. Dzięki historii chleba pitta, który można łatwo dostosować jako bazę i gotowemu zapasowi przypraw, z mojego doświadczenia wynika, że ​​egipscy szefowie kuchni niezawodnie potrafią przygotować smaczną pizzę.
W połowie rejsu równowaga przesuwa się w stronę wraków Dunravenów i Thistlegormów.
W 1876 roku Dunraven wracał do Wielkiej Brytanii z Bombaju z ładunkiem bawełny. Kierując się w stronę Kanału Sueskiego, zapalił się i dryfował na Sha'ab Mahmud w pobliżu latarni na południowym krańcu rafy.
Przewodnicy nurkowi zazwyczaj zalecają wejście do odwróconego kadłuba od strony rufy, a następnie popłynięcie w kierunku dziobu wewnątrz wraku, obok kotłów i wypłynięcie przez szczelinę w dziobowym kadłubie. Fotograficznie wolę to zrobić w odwrotnym kierunku. W ten sposób mogę płynąć przed moim kumplem i zawracać, aby robić zdjęcia, patrząc w górę, w stronę dziobu.
Lubię też być ostatnia, żeby móc spędzać czas tak długo, jak mi się podoba, nie blokując drogi innym. Dziś działa to jak urok, zwłaszcza że ci, którzy mnie poprzedzali, byli na tyle uprzejmi, że nie wzburzyli mułu.

Kilka mil dalej wzdłuż Sha'ab Mahmud, następny przystanek to Small Crack. Od kropli RIB poza szczeliną koralowiec biczowy zapewnia mi uroczego kauri jako cel makro, zanim prąd zapewni spektakularny szum przez rafę i z powrotem do łodzi.
Dwa nurkowania na Thistlegorm nie mogły być bardziej różne. Po południu w dniu naszego przybycia schodzimy w pochmurną widoczność, silny prąd w kierunku rufy i niespodziewaną zupę nurka w przednich ładowniach.
Nad wrakiem znajduje się siedem innych desek ratunkowych, więc potencjalnie w wodzie może znajdować się 160 nurków, jeśli wszyscy znajdą się na dole w tym samym czasie. Odwracam plan nurkowania i kieruję się na rufę, powoli wracając do ładowni, gdzie na szczęście zupa nurka wyczerpała już powietrze i pozostawiła ładunek stosunkowo niezatłoczony.
To moja pierwsza wizyta na wraku od czasu przeczytania wspaniałego raportu Alexa Mustarda na temat ciężarówek i motocykli (I-SPY the Thistlegorm in a Whole New Light, październik 2014). Patrzę i zastanawiam się, i żałuję, że nie mam wszystkich przekazanych przez niego informacji na tabliczce.
Następnego ranka pobudka jest wczesna, „żeby pokonać pośpiech”. Przygotowując się na pokładzie nurkowym, widzę, że przewodnicy na innych łodziach wpadli na podobny pomysł. Obok wchodzą już do wody.
Opuściłem nocne nurkowanie na wraku. Tym, którzy poszli, podobało się to, ale moim zdaniem było to raczej dla dreszczyku emocji i ponownego zanurzenia się, niż zobaczenia czegokolwiek innego. Słaba widoczność i smoła – to mi się zdarza w gorszy dzień na Kanale La Manche, ale bez zamieszania, jakie powoduje reszta nurków nurkujących nocą na ograniczonej przestrzeni.
Teraz prąd jest mniejszy, a widoczność lśniącego Morza Czerwonego jest normalna. Wydaje się, że pozostałe łodzie płyną najpierw rufą, więc kieruję się prosto do ładowni, następnie w górę do nadbudówki, po czym wracam na naszą linę na dziobie.
Na swojej drodze spotykam kilku innych nurków, ale niewielu, biorąc pod uwagę liczbę nurków w wodzie.
Wracając do strony Hurghady w Zatoce Sueskiej, parowiec Ulysses i barka na przeciwległych krańcach Gubal Seghir to wraki, na których nie nurkowałem od 1987 roku, w setną rocznicę uderzenia Ulissesa w rafę.
Nurkowie z innego statku właśnie kończą, a podróż RIB-em na wrak naszą grupę dzieli na fale, więc chociaż Ulysses to mały wrak, to nie jest zajęty.
Wanna na rufie jest znacznie starsza niż te na Thistlegormie, ale w przeciwieństwie do statków konstrukcja wanny prawie się nie zmieniła.
Jeszcze mniejsza barka jest nieco zatłoczona, dopóki nurkowie z kilku łodzi ratunkowych nie rozejdą się trochę. Spodziewając się dużego ruchu na stronie, wracam do makro i okazuje się, że był to trafny wybór. Ryby na barce i otaczającej rafie są tak przyzwyczajone do nurków, że nawet zwykle płochliwe są łatwym celem, w tym rogatnica Picassa, fotogeniczny gatunek, który zasługuje na swoją nazwę, ale w przeciwieństwie do swojego imiennika jest zwykle nieśmiały w mediach.
Jak tak urozmaicona podróż może zakończyć się na haju? W Sha'ab El Erg, lepiej znanym jako Dolphin House North, delfiny są przyzwyczajone do nurków tak samo, jak ryby na barce.
Zbieranie się i przywitanie zajmuje im około 10 minut, ale wkrótce wracają do domu i cieszą się dobrą 45-minutową zabawą z delfinami, z powtarzającymi się bliskimi podaniami i zadowolonymi z siebie uśmiechami delfinów.
Ostatnie nurkowanie w Umm Gamar, ze ścianą, szczytami i jaskiniami, również byłoby odpowiednim punktem kulminacyjnym, gdyby nie wcześniej delfiny.

TAKŻE JEST „TIRAN I Północ” trasa z Hurghady to trasa na żywo na pokładzie, która może konkurować z trasami południowymi, które zapewniają wyższe rachunki? Na lądzie trwa dzień dekompresji i nurkowie z wielu łodzi na południu i północy czekają w hotelu Marriott na upał.
Łodzie południowe widziały oceaniczne białopłetwy i młoty. Brakowało nam tego ostatniego, ale mieliśmy naprawdę dobre spotkanie z delfinami. Jeśli chodzi o rafy, to rafy południowe mogą dorównywać Tiranowi czy Ras Mohammedowi, choć nie chciałbym powiedzieć, że jedna była lepsza od drugiej. Myślę, że mieliśmy lepsze wraki.
Czy nasza trasa „Tiran i Północ” mogła być lepsza? Zależy to od osobistych preferencji. Wolałbym jeszcze jedno nurkowanie na końcu Ras Mohammed zamiast w Jackfish Alley lub zanurkować tam od razu po przepłynięciu z Hurghady.
Zmieściłbym się we wraku Rosalie Moller, choć nie mam pojęcia, jak można by to osiągnąć.
Na rozgrzewkę najchętniej wskoczyłbym do Giftun lub jednego z wraków w Abu Nuhas, ale to nie byłoby miejsce odpowiednie na rozgrzewkę. Ogólnie rzecz biorąc, powiedziałbym, że budżetowa trasa „Tiran i Północ” wypada całkiem nieźle w porównaniu z trasami położonymi dalej na południe.