Pochodzący z Tajlandii nurek techniczny TIM LAWRENCE jest dobrze znany jako łowca wraków – ale tym razem tonął jego własny statek. Pytanie brzmiało, czy on i jego zespół mogliby uratować siebie i cokolwiek z tej sytuacji?
Przeczytaj także: Obsesja na punkcie nurkowania wrakowego: towarzysze broni
Jako dziecko słuchałem opowieści mojego ojca o rozbitkach statków. Pozostaję pod wrażeniem bohaterskich czynów, których dokonali ci dotknięci ludzie, gdy ich statki opuściły powierzchnię.
Takie historie weszły do kultury popularnej, aż do karykatur, takich jak Wujek Albert w Tylko głupcy i konie wspominając, jak stawiono czoła wyzwaniom przetrwania takiej katastrofy. Jednak perspektywa, że coś takiego mnie spotka, nigdy nie przyszła mi do głowy.
Wszystkie dobre historie zaczynają się od drinka, a ta zaczyna się od whisky. Czterech nurków technicznych i sześciu rybaków na wyczarterowanej łodzi nurkowej, wracaliśmy z wyprawy nurkowej HTMS jedzenie, wrak statku położony 60 mil morskich na północny wschód od Koh Tao.
Zespół nurkowy wykonał cztery nurkowania techniczne. Kiedy wracaliśmy na Koh Tao i mieliśmy do przepłynięcia około 30 mil morskich, opowiadaliśmy nasze ostatnie podwodne przygody, gdy nagle łódź zatrzymała się w wodzie.
Pochłonięty rozmową z moim kumplem Garym, tak naprawdę nie zauważyłem tego, dopóki nie poczułem, jak kapitan szarpie mnie za ramię, gestem wskazując, żebym do niego dołączył. Wręczając Maxowi moją na wpół wypitą szklankę, poszedłem za nim pod pokład, gdzie znalazłem maszynownię pełną wody!
Definicja tonącego statku to taka, w której woda wpływa szybciej niż wypływa. Obserwując prędkość, z jaką podnosi się poziom wody, nie miałem wątpliwości, po której stronie tej definicji się znajdujemy.
Szybko wrzuciliśmy do wody trzeci zęz, napędzany zabytkowym generatorem benzynowym, ale okazało się, że generator nie nadawał się do użytku.
Czas nie działał na naszą korzyść; poziom wody szybko się podnosił. Zadzwoniłem do Gary'ego, żeby rozebrał bliźniacze zestawy. Zdając sobie sprawę, że nasz RIB bezpieczeństwa będzie miał problemy z wagą, zatrzymałem się na chwilę, aby porównać wagę rybaka i kompresora! Wypychając tę myśl stanowczo z głowy, zadzwoniłem do Gary'ego, żeby przywiązał kompresor, a ja przygotuję RIB.
Poruszając się szybko, pociągnąłem za linę przymocowaną do naszej łodzi pościgowej i gdy była wystarczająco blisko, zanurkowałem przez szczelinę na rury, które potoczyły się po pokładzie. Znalazłem nogi i wyregulowałem silniki. Przekręcając kluczyk, wstrzymałem oddech, czekając, aż maszyny uruchomią się. Jeden po drugim mruczeli do życia.
Odzyskując linę holowniczą, umieściłem RIB tak blisko, jak się odważyłem. Gary przeskoczył szczelinę, a zespół przekazał lekki sprzęt do łodzi. Następnie załoga i zespół nurkowy przeszły z kapitanem, który zgodnie z formą opuścił statek jako ostatni.
W tym czasie woda przekroczyła burtę. Kapitan wskoczył do morza i przepłynął przez niego pluskiem. Odpłynąłem i patrzyliśmy, jak statek bierze ostatni oddech, a wloty powietrza krzyczą, gdy pochłonęła je woda.
Następnie powoli zsunął się pod powierzchnię, a biała piana zastąpiła kontur statku, kierując się do szafki Davy'ego Jonesa. Minęło niecałe 15 minut.
Szczęśliwie miałem na tyle przytomności umysłu, że mogłem zaznaczyć pozycję na moim ręcznym GPS. Następnie poświęciłem minutę na podsumowanie naszej sytuacji. Byliśmy 30 mil morskich od brzegu, było 30 minut do zachodu słońca, nie mogliśmy nikogo wezwać przez radio, a na pokładzie RIB-a o długości 10 m byliśmy w 5.85 osób. Również wysokość fali osiągnęła 1.5 m.
Niestety, powrót do domu zabrał nas prosto w zęby fali, która już zalewała rury. Zatoka Tajlandzka generuje paskudną falę o wysokiej częstotliwości. Potrzebowaliśmy szybko planu działania – i dużo szczęścia.
Zapalanie papierosa
Gary zaczął wylewać część wody. Nikt by po nas nie przyjechał i musielibyśmy sami wracać. Mieliśmy tylko 5 litrów świeżej wody między sobą, ale to dawało nam mało czasu.
Przemieściłem załogę wokół RIB-a, żeby ustawić go na równej stępce. Max przykuł moją uwagę, krzyczał na jednego z członków załogi rybackiej, który próbował zapalić papierosa, siedząc na zapasowym paliwie! Max chwycił zapalniczkę i wrzucił ją do morza. Znów tęskne myśli na temat tego kompresora podniosły ich brzydką głowę.
Powoli uruchomiłem silniki. Wsiedliśmy do samolotu, trzymając dziób skierowany w rynnę. Kierowałem się na 30° od wschodniego wybrzeża, w przybliżeniu na wschód od Koh Tao, próbując pozostać w samolocie, utrzymując RIB w rynnie.
Chciałem dostać się pod zawietrzną część wyspy, zanim poprawię kurs w stronę domu. Mimo to od czasu do czasu zatrzymywała nas wściekła fala. Morze powoli zmieniało swój nastrój, fala o wysokiej częstotliwości ustąpiła miejsca delikatnemu kołysaniu, gdy zawietrzna strona Koh Tao zbliżyła się na tyle blisko, że można ją było uchwycić.
Skorzystałem z okazji, aby dopełnić główny zbiornik paliwa zapasowym gazem zgromadzonym po drugiej stronie pawęży. Wreszcie, po chwili, która wydawała się wiecznością, pokuśtykaliśmy do zatoki Hin Wan. Wszystkie nasze twarze wykazywały oznaki starzenia.
Unikając konieczności kontaktowania się z właścicielem łodzi, udałem się prosto do naszego baru, otworzyłem butelkę whisky i zanurzyłem się w chwilowej ulgi, jaką daje alkohol.
Pusta butelka
Następnego dnia obudziłem się pod barem, z głową w jednej ręce i pustą butelką w drugiej, a nasz menadżer nurkowania przywrócił mnie do rzeczywistości słowami: „Potrzebujemy 40 butli, a nie mamy kompresora!”
Unikając kolejnej katastrofy, wynajmując czołgi z innej szkoły, kupiliśmy sobie jedynie lekkie wytchnienie. Wyprawa ta okazała się kosztowna.
Szukałem okna w pogodzie. Jeśli nasza działalność miała kontynuować, musiałem znaleźć lub wymienić tę sprężarkę.
Wiadomości rozchodzą się szybko w zgranej społeczności nurków. Niestety złe wieści rozchodzą się jeszcze szybciej. Następnego dnia mieliśmy przyjemność gościć w naszym barze konkurenta, który wygłosił wiele niepochlebnych komentarzy. W jakiś sposób biuletyn nurkowy dotarł do tej historii lub jej wersji. Niestety, ta narracja postawiła mnie na równi z kapitanem Blighiem.
Kosić trawnik
Dni mijały powoli; rachunki szybko rosły. Minęły trzy tygodnie i wreszcie otrzymaliśmy trzydniowe okno pogodowe. Następnie, mając wszystkie napompowane zbiorniki, jakie udało nam się zgromadzić, wyruszyliśmy ponownie w poszukiwaniu zatopionej łodzi nurkowej i, co ważniejsze, naszego kompresora.
Podróżując nocą, dotarliśmy na miejsce o 6 rano i rozpoczęliśmy „koszenie trawnika” (przeszukując echosondą). Drewniane łodzie o niewielkiej wyporności nie toną prosto, ale mają tendencję do dryfowania z prądami.
Domyślaliśmy się, że dryf nawietrzny zepchnął tonący statek w kierunku północno-wschodnim, więc nasze poszukiwania skierowały się w tym kierunku od znaku, który obrałem tej pamiętnej nocy.
Po godzinie poszukiwań udało nam się wrócić. Wskoczyłem do morza w poszukiwaniu nagrody, ale ku mojemu przerażeniu na głębokości 60 m przywitał mnie już tylko piasek.
Niezrażeni uruchomiliśmy deko i wróciliśmy do gry. Do kolejnego powrotu minęło siedem godzin, a na ekranie pojawił się znaczący znak. To na pewno był wrak statku, 12 mil morskich od miejsca, w którym nasz statek opuścił powierzchnię trzy tygodnie wcześniej – więc czy to był nasz?
Po siedmiu godzinach poszukiwań czas szybko uciekał. Była 2.30:10, kiedy po raz drugi tego dnia opuściliśmy powierzchnię. Vis był dobry na XNUMX m i nagle w zasięgu wzroku pojawił się dziób uszkodzonej łodzi nurkowej. Moje serce podskoczyło – znaleźliśmy to.
Pracując szybko, powiązałem naszą linię strzału z Bimini. Następnie poprowadziłem drugą cienką linkę do sprężarki i przed jej przymocowaniem sprawdziłem, czy linia ma łatwy dostęp do powierzchni.
Przecinając więzy mocujące sprężarkę do statku, wróciliśmy na linię wznoszenia, chwytając bliźniacze zestawy i łącząc je z dnem linii strzału. Rozpoczęliśmy wspinaczkę.
Następna w kolejności była drużyna Gary'ego. Ich zadaniem było zabezpieczenie windy-Worki, upewnij się, że podnośnik jest wolny i wydmuchaj sprężarkę na powierzchnię. Zrobili to znakomicie.
Wciągnęliśmy linę zabezpieczającą do naszej łodzi, ciągnąc za sobą kompresor. Czterech z nas usiłowało podnieść go na pokład. Ponieważ zachód słońca zbliżał się szybko, pośpieszyłem, aby wrócić na ostatnie nurkowanie.
Na dole przeszukaliśmy wrak po raz ostatni, szukając kosztowności, a następnie zatrzymaliśmy się, aby zabrać kompas z mostka. Nasze ostatnie bliźniacze zestawy przenieśliśmy na linię wynurzania, zabezpieczając je przed wydobyciem za pomocą strzału. Odwiązałem się od wraku i udaliśmy się na powierzchnię.
Mało prawdopodobne wyzdrowienie
Byłem zdumiony, jakie mieliśmy szczęście. Udało nam się przeprowadzić nieprawdopodobny powrót do zdrowia, a wszystko to poprzez mgłę narkozy sięgającą 60 metrów. Wewnątrz sprężarki panowało ciśnienie, co oznacza, że nie dostała się do niej woda. Wymieniliśmy zasilacz i filtry, umyliśmy go, odpaliliśmy i na szczęście kompresor pompował bez zarzutu. Jest nadal w użyciu (mimo że miał trzy nowe tłoki i dwa wały korbowe!).
Zastanawiałem się, czy producent sprężarki (był to Coltri MCH 16) zainteresował się tą historią. Przy odrobinie szczęścia nasz zespół wyprodukował jedwabną torebkę ze świńskiego ucha. W końcu odzyskaliśmy godność – cóż, trochę jej. Dziękuję całej reszcie zespołu nurkowego tego dnia – nie mogłem sobie wymarzyć lepszej grupy.
Właścicielem jest TIM LAWRENCE Szafka Davy'ego Jonesa (DJL), z siedzibą na Koh Tao w Zatoce Tajlandzkiej, ośrodek oferujący nurkom szansę na doskonalenie swoich umiejętności wykraczających poza nurkowanie rekreacyjne i prowadzi Klub Odkrywców Morza. Znany badacz wraków technicznych i jaskiń, członek Explorers Club I Love New York, jest technikiem PADI / DSAT Instruktor Trener. (Zdjęcie: Mikko Paasi)
Również w Divernet: Dzwon okrętowy
