DAN BURTON fotografuje Bunakena przy użyciu szerokiego kąta

NURK Z INDONEZJI

Nie musisz być fotografem makro, żeby dać sobie radę w Północnym Sulawesi, o czym przekonuje się DAN BURTON w Bunaken, zajmujący się szerokokątnymi zdjęciami. Dlaczego zostawił to na tak długo?

Po 28 latach nieobecności w końcu wróciłem do Indonezji, ale tym razem na magiczną wyspę Bunaken.

Moja ostatnia podróż odbyła się na początku lat 1990., kiedy spędziłem miesiąc znacznie dalej na południe, podróżując i nurkując na Bali, Lombok i niektórych sąsiednich wyspach. Pamiętam, jak nietknięte były niektóre z tych miejsc, i zastanawiałem się, czy dzisiejsze rafy Sulawesi mogą być tak dobre, jak wtedy rafy południowe.

Po 13-godzinnym locie do Singapuru nastąpił trzygodzinny lot do Manado, stolicy Północnego Sulawesi.

Przez ostatnie kilka dekad była to brama do światowej klasy miejsca nurkowego dla fotografów nurkujących w błocie, Cieśniny Lembeh, ale chciałem dowiedzieć się, jakie rozrywki ma do zaoferowania Bunaken.

Na tę małą wyspę można dopłynąć łodzią zaledwie 45 minut z Manado, położonego na terenie utworzonego 30 lat temu Narodowego Parku Morskiego, a urokliwy ośrodek Bunaken Oasis Dive Resort położony jest w gęstym lesie po zachodniej stronie wyspy.

Ośrodek nie wyróżnia się od strony morza, ale wtapia się w krajobraz za namorzynami. Jest to stylowy i luksusowy 5* obiekt położony na zboczu wzgórza, z eleganckimi bungalowami oferującymi wspaniałe panoramiczne widoki.

Menedżerowie centrów nurkowych Spencer i Chi zapewnił oprowadzanie po obiekcie oraz luksusowe i dobrze wyposażone zaplecze do nurkowania, które obejmuje klimatyzowaną salę kamerową z małą ławką i miejscem do ładowania dla każdego fotografa.

Ale miejsce to jest również odpowiednie dla tych nurków, dla których fotografia to nie wszystko. Powiedziano nam, że mogą wybierać spośród 68 miejsc nurkowych, wszystkie w promieniu od pięciu do 90 minut od ośrodka.

Menu Bunakena obejmuje nurkowania w ścianach, namorzynach, czarnej wodzie i błocie, rafy ozdobione żółwiami oraz nurkowanie wrakowe w odległości 45 minut. Co ciekawe, dla tych, którzy chcą eksplorować głębiej lub na dłużej, przygotowano także świetnie wyposażone zaplecze do nurkowania technicznego.

Następnego ranka popłynęliśmy przez szkliste morza zmodyfikowaną tradycyjną indonezyjską łodzią nurkową i 20 minut później dotarliśmy do Mike's Point, nazwanego na cześć amerykańskiego nurka. Przewodnicy Didi i Cindy przekazali nam informacje, a pomocny zespół nurkowy przygotował nasz zestaw.

Z naszego przewrotu do tyłu zeszliśmy na szczyt rafy. Moim pierwszym spojrzeniem była ławica tańczących żółtych motyli piramidalnych wijących się i obracających w cętkowanym świetle słońca.

Didi zabrała nas w miejsce, gdzie była szansa na zobaczenie karłowatych koników morskich.

Jako mistrz dostrzegania makrofotografii szybko znalazł Pontohi ukrytego na maleńkim koralowcu. Ten gatunek konika morskiego karłowatego odkrył na wyspie w 2004 roku jeden z przewodników kurortu Stąd Pontoh – i on nurkował z nami.

To był pierwszy Pontohi, jaki widziałem i nie mogłem uwierzyć, jaki był mały, ale wkrótce zdałem sobie sprawę, że kiedy już spojrzysz, wszędzie pojawiają się maleńkie stworzenia.

Makro nigdy nie była moją specjalnością, ale rozwój techniczny umożliwił fotografom fotografowanie coraz mniejszych obiektów i odkrywanie z roku na rok nieznanych wcześniej gatunków.

Byłem wyposażony w obiektyw typu rybie oko, więc nie miałem możliwości uchwycenia tego delikatnego stworzenia, ale wspomnienie to na zawsze zapisało się w mojej pamięci.

W głębinach pod nami ścianę patrolowała para żarłaczy białopłetwych. Ci smukli myśliwi zachowywali dystans i obserwowali nas ostrożnie. Do rekinów trudno się zbliżyć, szczególnie jeśli masz aparat – niektórzy twierdzą, że sygnały elektryczne w wodzie pochodzące z aparatu/lampy błyskowej mogą zniechęcić je do zbliżenia się.

Próbowałem opaść i ruszyć się ukradkiem, bez zbędnych ruchów, ale zobaczyli, że nadchodzę i odpłynęli, co pozostawiło mnie sfrustrowanego.

Po godzinnym zwiedzaniu udaliśmy się na szczyt rafy, gdzie zobaczyliśmy cudowną, kolorową kolekcję dziewiczych twardych koralowców.

Na szczycie rafy znajdowały się duże koralowce stołowe, a wśród nich duży zielony żółw pożerający miękki koralowiec. Zamieszkałem w pobliżu i spędziłem kilka minut na robieniu zdjęć Cindy, która również była oczarowana żółwiem.

Stąd przykuł moją uwagę i zwrócił uwagę na małego, ale bardzo jadowitego węża morskiego pasiastego polującego w głowie koralowca. Udało mi się podejść bardzo blisko, bo nie był nami zainteresowany, co pozwoliło mi zrobić zdjęcia gatunku, którego nigdy wcześniej nie fotografowałem.

Potrafi wstrzymać oddech na ponad 12 godzin i zanurkować na głębokość ponad 250 m i jest prawdopodobnie jednym z najbardziej wyziębionych gatunków pod wodą.

Z wyspą sąsiaduje wygasły wulkan Manado Tua (lub Old Manado). Nie byłem przekonany, że już nie żyje, bo zawsze wydawało się, że nad nami wisi chmura przypominająca dym! Wulkan wznosi się na wysokość do 800 m i sięga do dużych głębokości poniżej poziomu morza, co czyni go idealnym miejscem do obserwacji większych gatunków pelagicznych.

Udaliśmy się tam, żeby to sprawdzić ulubione miejsce nurkowe z przewodnikami, Fukui Reef. Nurkuje się tu tylko w określonych stanach przypływu, ponieważ prądy potrafią być niezwykle silne. Ryzyko wystąpienia nieprzyjemnych prądów spadowych sprawia, że ​​nurkowanie w niektórych ścianach jest prawie niemożliwe.

W związku z tym przeprowadzono kontrolę prądu, następnie grupa wykonała zejście ujemne, zeskoczyła ze zbocza i delikatnie dryfowała dalej.

Powiedziano nam, abyśmy uważnie rozglądali się za większymi gatunkami. Wszystko było spokojne, aż w mgnieniu oka wszystkie gromadzące się rogatnice czerwonozębne zniknęły w rafie.

O co chodzi? W ciągu kilku sekund z ciemności poniżej wyłoniły się dwa duże tuńczyki-zęby. Srebrne torpedy strzelały tam i z powrotem w ławicę srebrzystych ryb, łowiąc bezbronne ryby. Jednakże obserwowanie tej szalonej zasadzki było ekscytujące, gdy kula ryb kołysała się tam i z powrotem w panice.

Puls mi przyspieszył i nie mogłam przewidzieć, co stanie się dalej. Potem, w mgnieniu oka, chaos ustał, a rafa wróciła do normy.

Opuściliśmy rafę i weszliśmy na otwarty obszar, gdzie zauważyłem największego gigantycznego małża, jakiego kiedykolwiek widziałem, siedzącego na otwartym, piaszczystym obszarze.

Gigantyczny mięczak siedział z szeroko otwartymi kolorowymi płaszczami i drgał przy każdym ruchu, gdy mu się przyglądaliśmy.

Moje pierwsze spotkanie z takim miało miejsce w Australii Otwarta woda kurs w 1988 r. Mój instruktor ostrzegał mnie poważnie, że nie dostanę mojego płetwa uwięziony w rozdziawionych płaszczach, czy może drażnił się ze mną?

Być może w latach 1970. naoglądał się za dużo filmów o Tarzanie!

Podczas mojej wizyty Wykonałem kilka nurkowań technicznych do 50 m na ścianie, a także miałem okazję zanurkować na jedynym tutejszym wraku, Molasie.

Dostępne informacje na ten temat nie są zbyt wiarygodne. Niektórzy mówią, że był to japoński frachtowiec; inni, że był to chiński handlowy statek żelazny. Miejscowa ludność, która przeprowadziła pewne badania, wierzy, że statek był w rzeczywistości holenderski i zatonął pod koniec drugiej wojny światowej.

Molas leży na głębokości od 22 m na dziobie do 41 m na rufie, w pobliżu lądu, w odległości krótkiej przejażdżki łodzią od Bunaken. Zdecydowaliśmy się na nurkowanie na powietrzu z nitroxem 50 i tlenem, aby zapewnić sobie 40-minutowy czas denny z lekką dekoracją.

Opuściliśmy linię strzału w zielony mrok, a około 10 m dalej powoli pojawił się łuk.

Statek stoi pionowo na piaszczystym dnie morskim, a nad dziobem rozwinął się łańcuch kotwicy po lewej stronie i sięgał do dna morskiego w odległości 15 m od kadłuba, ale bez śladu kotwicy.

Zeszliśmy prawą burtą i mogliśmy zobaczyć, że żurawiki zostały wysunięte, co być może sugerowało, że załoga uciekła łodziami podczas zatonięcia.

Tuż w piasku znajduje się ogromny rurociąg parowy, który najwyraźniej został oderwany – ale czy był to skutek zatonięcia, czy też innego statku, który zaplątał się w powierzchnię?

Widziałem tego typu uszkodzenia podczas nurkowania na wraku Stella Polaris w Japonii.

Spencer prowadziła, a za nią Cindy. Udaliśmy się na rufę, a następnie zanurzyliśmy się pod kadłubem, aby zobaczyć pozostałe śruby napędowe głęboko inkrustowane dziesiątkami lat wzrostu koralowców.

Po kilku minutach zwiedzania pod kadłubem udaliśmy się przez rufę na pokład do nadbudówki. Po wielu latach niszczenia wszystko wyglądało na niezwykle kruche.

Spencer ostrożnie prowadził nas przez szkielety, gdy ślizgaliśmy się po mulistych korytarzach.

To zawsze wspaniałe uczucie, gdy przechodzisz przez nowy wrak lub nowym przejściem. To sprawia, że ​​zastanawiasz się, gdzie wyjdziesz lub co zobaczysz za następnym rogiem!

Spoglądając na lewą burtę, zauważyłem duże wgniecenie w kadłubie. Otwierając się, rozdzierając metal, wykazywał wszelkie oznaki uderzenia burtą, więc być może była to ostateczna zagłada Molasa.

Dotarliśmy na rufę i w górę, a ostatnie 15 minut spędziliśmy na dekompresji pod łodziami, obserwując przepływające życie morskie.

Oaza Bunaken zdobyła nagrody po części ze względu na duży nacisk na etyczne działanie, co stawia ją w czołówce.

Na przykład wyeliminował plastik Worki z ośrodka produkuje własną słodką wodę i uprawia 40% własnych warzyw. Lista jest długa.

Zespół najwyraźniej ciężko pracował, aby znaleźć się tam, gdzie jest, i dokłada wszelkich starań, aby ośrodek był coraz bardziej ekologiczny.

Obecnie działa także Fundacja Oasis, która wypuszcza uratowane i ranne młode żółwie dostarczane przez lokalnych rybaków. Goście mogą wziąć udział w tych programach, a także pomóc w sadzeniu namorzynów w szkółce znajdującej się poza hotelem.

Od czasu wprowadzenia parku morskiego region i jego życie morskie rozkwitły – miejmy nadzieję, że rząd Indonezji wdroży parki morskie w całym kraju!