Komodo na sznurku

NURK Z INDONEZJI

Cóż, być może sznurowanie to trochę naciąganie, ale nie musi to kosztować okupu monarchy, aby cieszyć się miejscem obecnie uważanym za jedno z najbardziej ekscytujących miejsc do nurkowania na świecie – mówi TOM VIERUS

INSTRUKTOR JORGE MIAŁ Poinformowałem już nas, że w Shotgunie prądy będą silne, prawdopodobnie silniejsze niż cokolwiek, czego do tej pory doświadczyłem.

Spodziewając się ekscytującego nurkowania, zostaliśmy wyrzuceni przez dwa pontony na końcu kanału pomiędzy wyspami Gili Lawa Laut i Gili Lawadarat i natychmiast zeszliśmy na gruzowe dno na głębokości około 25 metrów.

Stosunkowo łagodny prąd niósł nas delikatnie przez kanion, a nasze oczy szeroko otwierały się, by dostrzec przechodzące przez niego potencjalne duże drapieżniki. Oprócz rekinów częstymi gośćmi są manty, ale na razie skupiłem się na kolorowych koralowcach miękkich i imponujących wachlarzach morskich, które zapewniały szerokie możliwości fotografowania.

Dotarliśmy do dużej, osłoniętej areny z piaszczystym dnem, Fish Bowl. Grupa gigantycznych trevallyów unosiła się w odsłoniętym nurcie około 10 metrów nad nami. Zaledwie kilka metrów dalej gęsta grupa lucjanów okrążyła arenę, nurkując nad ich głowami, ciesząc się odpoczynkiem od prądów.

Po kilku minutach ruszyliśmy dalej w stronę grani Shotgun. Wspięliśmy się kilka metrów i jeden z naszych przewodników jako pierwszy „wsiadł na przejażdżkę”, znikając z dużą prędkością za granią.

Jeden po drugim podążaliśmy za nim do Strzelby, chociaż zanim to zrobiłem, upewniłem się, że mój hak na prąd jest dostępny, a moja duża obudowa aparatu jest przymocowana do mojej kamizelki.

Nie pozostało nic innego jak odpuścić i cieszyć się jazdą. Naprawdę latałem, kiedy przechodziłem nad zboczem. Aby lepiej wyczuć prąd, złapaliśmy kilka martwych skał koralowych zaledwie kilka metrów za zboczem i trzymaliśmy się, unosząc się w powietrzu.

Po kilku intensywnych sekundach odpuściliśmy i resztę nurkowania spędziliśmy dryfując na głębokości 10-15 m, mijając po drodze wspaniałe ogrody koralowe i roje ryb.

Widziałem, jak to nurkowanie zyskało swoją nazwę. Rzeczywiście, to było jak wystrzelenie z Fish Bowl do nurkowania w dryfie.

Park Narodowy Komodo oferuje nie tylko ogromną różnorodność gatunków ryb i koralowców, ale całą gamę warunków dla praktycznie każdego nurka.

Komodo od dawna znajdowało się na mojej liście życzeń. Oprócz życia podwodnego bardzo chciałem zobaczyć z bliska słynne smoki z Komodo. Kiedy więc pojawiła się szansa na kilka zleceń fotograficznych w Indonezji, dla mnie i mojego partnera było jasne, że jakoś musimy dotrzeć do parku narodowego.

Liczne raporty w Internecie zalecały wycieczki na pokładzie łodzi, ponieważ do niektórych miejsc nurkowych na Wyspach Komodo i w ich pobliżu trudno dotrzeć łodzią jednodniową.

Jak -dziennikarz, który właśnie ukończył studia podyplomowe z biologii morza, nie jestem specjalnie tonący w pieniądzach, a koszty wypraw na żywo na pokładzie mogą z łatwością sięgać tysięcy. Jednak niektóre badania doprowadziły nas do Amalii, łodzi zbudowanej w 2014 roku, obsługiwanej przez Uber Scuba Komodo i która zebrała doskonałe recenzje.

Nie pisałbym więc o jednej z tych łodzi, za którą tylko mniejszość nurków jest w stanie sobie wyobrazić płacenie.

Kilka tygodni później płynęliśmy promem z Sumbawy (jednej z sąsiednich wysp indonezyjskich) kierując się do miasteczka Labuan Bajo, nurkowego serca Flores i węzła wypadowego do Parku Narodowego Komodo.

Labuan Bajo składa się z jednej głównej ulicy, która rozciąga się wzdłuż wybrzeża i jest wypełniona dziesiątkami centrów nurkowych, restauracji i biur turystycznych. Dzięki temu większość podróżnych znajdzie to, czego potrzebuje, bez konieczności pokonywania dużych odległości.

PRACOWITY SCUBA UBER Biuro było łatwe do znalezienia, a po szybkim zameldowaniu nie mogliśmy się doczekać czterodniowej wycieczki po środkowym i północnym Komodo.

Po prawie 40 latach ochrony przyrody zdziwiłbym się, gdybym znalazł nurka, który nie słyszał o pięknie raf Parku Narodowego Komodo, a większość z nas widziała smoki z Komodo w filmach dokumentalnych.

Park składa się z trzech głównych wysp (Rinca, Padar i największa, samego Komodo) oraz kilku mniejszych. Założony w 1980 roku w celu ochrony największych jaszczurek na świecie, w 1991 roku został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa Przyrodniczego UNESCO.

W dzisiejszych czasach nie tylko smoki, ale także niesamowita różnorodność gatunków pod wodą przyciąga miłośników przyrody z całego świata.

Park leży w pobliżu serca Trójkąta Koralowego, obszaru charakteryzującego się największą różnorodnością gatunków morskich, a jego położenie pomiędzy Oceanem Indyjskim i Spokojnym powoduje, że gigantyczne masy wody przepychają się przez wąskie przejścia między wyspami.

W zależności od przypływu zawierają one zarówno chłodną, ​​jak i ciepłą wodę płynącą z północy na wschód (Pacyfik) lub ze wschodu na północ (Indie).

To mieszanie się wody skutkuje wysoce produktywnym środowiskiem, a także silnymi prądami charakterystycznymi dla tego obszaru. Miejsca do nurkowania tętnią życiem, można tu spotkać ponad 1000 gatunków ryb i prawie 300 gatunków koralowców, a wody te regularnie przemierza kilka gatunków wielorybów i delfinów.

Dla porównania na Karaibach żyje tylko około 600 ryb i 60 gatunków koralowców. Spodziewaliśmy się kolorowych, bogatych w ryby nurkowań w potencjalnie trudnych, ale ciekawych warunkach. Po kilku tygodniach na Bali i Sumbawie mieliśmy już za sobą piękne nurkowania i prądy, a oczekiwaliśmy wiele.

Następnego ranka wczesnym rankiem weszliśmy na pokład jednej z długich, wąskich łodzi lokalnego transportu i cieszyliśmy się przez 90 minut piękną scenerią, poznając naszych współpasażerów. Uber Scuba oferuje wycieczki sześcio- i trzydniowe, a goście uczestniczący w krótszej wycieczce mogą w ten sposób wymieniać się bez konieczności powrotu Amalii do Labuan Bajo. Dzięki temu może pływać po Parku Narodowym Komodo przez cały rok, w rytmie tygodniowym.

Gdy okrążyliśmy ostatni cypel, Amalia unosiła się w pełnej okazałości na małych falach. Rozładowaliśmy bagaż i dalej prosto do jednego ze stanowisk strażników, skąd można było odwiedzać smoki z Komodo. Byłby to mile widziany element wyprawy nurkowej, zwłaszcza że nie mielibyśmy później czasu na spędzenie czasu na Flores.

Nasza wędrówka była dość krótka i większość smoków drzemała prawie bez ruchu, w cieniu południowego słońca, ale było to wspaniałe przeżycie. Jeśli chcesz zobaczyć maksymalną aktywność jaszczurek, powinieneś zaplanować przynajmniej dodatkowy dzień i rozważyć dodatkową wycieczkę.

KILKA GODZIN PÓŹNIEJ Jorge Trueba, jeden z założycieli projektu Amalia, opowiadał nam o bezpieczeństwie, nurkowaniu i samej łodzi.

Wydawało się, że po przebudowie trzy lata wcześniej poza kadłubem niewiele pozostało, co mogłoby zdradzić jego poprzednią historię jako statku transportowego. Teraz jest miejsce dla 10 nurkujących gości i ośmiu członków załogi.

Obudowa mojej kamery była szczelna, ustawienia ustawione, sprzęt do nurkowania gotowy, a zbiornik napełniony do 210 barów. Zajęliśmy pozycje na dwóch 7-metrowych łodziach z włókna szklanego i udaliśmy się do miejsca oddalonego o kilkaset metrów.

Zniknęliśmy pod falami i od razu powitały nas kolorowe lasy koralowe i gęsta chmura małych ryb rafowych.

Nurkowaliśmy w trzech grupach i na nieco innych trasach, unikając jakichkolwiek śladów „nurkowego zatoru” (dodatkowa zaleta nurkowania z łodzi na żywo, a nie z łodzi dziennej). Wkrótce napotkaliśmy małą grupę rekinów białopłetwych odpoczywających pod koralowcami stołowymi. Pięć minut później obok nas przepłynął duży żółw i wydawał się prawie zaskoczony, gdy nas zobaczył, po czym zaczął skubać koralowce.

Po powrocie na pokład utalentowany szef kuchni na łodzi przygotował już popołudniową przekąskę i przywitał nas świeżymi sokami owocowymi.

Odpoczywaliśmy w ogromnych workach z fasolą na tarasie słonecznym i cieszyliśmy się tropikalnymi promieniami słońca na naszej skórze. Następnym punktem programu było jedyne nurkowanie nocne.

WRÓCIŁEM DO NASZEGO uroczą kabinę i wymieniłem obiektyw szerokokątny na obiektyw makro i upewniłem się, że światła i baterie są w pełni naładowane.

Ciemność w niczym nie umniejszała wrażenia raf, odsłaniając szereg dobijakowatych i muren, koników morskich, ślimaków morskich we wszystkich odcieniach, a nawet ekstrawaganckiej mątwy.

Kolejne dni przyniosły kilka wspaniałych nurkowań. Oprócz gigantycznych rekinów słodkolipkowych i rekinów białopłetwych w Castle Rock, silnych prądów w Złotym Przejściu i spektakularnych raf koralowych w Tatawa Besar, nurkowaliśmy także w Batu Bolong, co było dla mnie największą atrakcją.

Na powierzchni niewielka skała nie ujawnia nic z tego, co znajduje się pod nią – zbocze porośnięte koralowcami, które w niektórych miejscach opada pionowo do około 70 m. To teren polowań na gatunki pelagiczne – tuńczyka, makrelę i szare rekiny rafowe.

Jak w niemal każdym miejscu nurkowym w parku, o tym, czy nurkowanie będzie możliwe, ostatecznie decyduje prąd, a doświadczenie instruktorów jest w tym zakresie nieocenione. Zwykle w ostatniej chwili wskakują do wody, aby sprawdzić i określić prąd na podstawie obserwacji zachowania ryb i ruchu wody.

Złapaliśmy dobre okno czasowe w Batu Bolong, z dość lekkim prądem północnym, ale z mnóstwem ryb rafowych. Nie było łatwo zdecydować, na czym się tam skupić.

Gigantyczna murena pływała swobodnie nad rafą po jednej stronie od nas, a nad naszymi głowami sylwetki goniących makreli kreśliły kręgi. Zwykle nurkuje się po osłoniętej stronie, ponieważ odsłonięte miejsce tego miejsca często powoduje nieprzewidywalne prądy, powodujące wirowe ruchy wody, które mogą wstrząsnąć Tobą jak pranie w pralce.

Pozostaliśmy za skałami, aby uniknąć prądów odsłoniętej strony, a ostatnie minuty spędziliśmy w płytkich wodach, które tętniły życiem. Późne popołudniowe słońce przebijało się przez górne warstwy wody na rafie, wyczarowując piękne światło.

Ostatniego wieczoru wykonaliśmy trzy wspaniałe nurkowania, po czym zakotwiczyliśmy w osłoniętej zatoce. Jorge zapowiedział, że będziemy lądować, ale nie obiecał zbyt wiele.

Pontony przeniosły nas na jedną z wielu odosobnionych plaż, gdzie część załogi przez kilka godzin była zajęta przygotowywaniem miejsca. Czekały na nas krzesła, dywany, ogromne ognisko, muzyka, a nawet małe schody z piasku.

Wylądowaliśmy w samą porę na zachód słońca, który zabarwił niebo na krwistą czerwień i rozświetlił ten fotogeniczny krajobraz. Oglądając tę ​​wspaniałą scenerię z zimnym piwem w dłoni, niemal poczułem się trochę sentymentalnie, że to już koniec.

Ale pozostały nam jeszcze dwa nurkowania, zanim musieliśmy wrócić do Labuan Bajo. Obserwując Indonezyjczyków tańczących przy ognisku, zostaliśmy kilka godzin, zanim ponownie weszliśmy na pokład Amalii i szczęśliwi padliśmy do łóżek.

10^TH I KOŃCOWE nurkowanie było w Manta Point. Zwykle zatrzymuje się tu także kilka jednodniowych łodzi z Labuan Bajo, więc miejsca do nurkowania są zwykle bardziej zatłoczone niż w wielu innych miejscach w parku. To długie nurkowanie w dryfie, wykonywane zygzakiem od stacji czyszczenia do stacji czyszczenia na rozległej pustyni gruzów.

Powiedziano nam, że przy odrobinie szczęścia można zaobserwować skupiska mant liczące do 15 zwierząt. Zabrakło jednak szczęścia i dostrzegliśmy tylko jedną mantę, która bardzo szybko zniknęła w oddali. Nurkowanie było jednak nadal zabawne i natknęliśmy się na dwie małe ławice rzadkich papugowatych, a także kilka młodych rekinów rafowych czarnopłetwych.

Po dobrej godzinie w końcu wynurzyliśmy się z wody i załoga Amalii wyłowiła nas z wody. Dni za nami były pełne wrażeń z nurkowań, jakich nie doświadcza się na co dzień, i potrzebowałbym trochę czasu, aby je wszystkie przetworzyć – nie wspominając o moim portfolio nowych zdjęć.

Jorge zasugerował, że powinniśmy wrócić w sezonie zimowym, kiedy warunki będą lepsze dla południowej części parku.

Mogłem spokojnie zostać na pokładzie i urządzić sobie nowy dom na łodzi, ale na razie musieliśmy pożegnać się z Komodo, choć nie bez „do zobaczenia”.