Le Paradis Blanc

JEST CIEMNO, KIEDY SIĘ SPOTKAMY Fabrice Couraud na placu wiejskim pod koniec stycznia. Fabrice organizuje nurkowanie w starej kopalni wapienia w St-Même. Podążamy za nim samochodem małą drogą wijącą się między domami i zatrzymujemy się w punkcie dojazdowym z siatką przed ciemną masą klifu.
Wchodzimy do ogromnej galerii i podążamy za samochodem Fabrice’a przez około kilometr przez las masywnych wapiennych filarów podtrzymujących strop na wysokości ponad 10 metrów. Parkujemy kilka metrów od krystalicznie czystej wody, która spokojnie zalała kopalnię.
Fabrice informuje nas o strukturze dawnego obszaru wydobywczego. Będziemy podążać czerwoną linią w pętli o długości 300 m, prostą trasą odpowiednią do naszego pierwszego nurkowania po długiej podróży z Belgii.
Zapozna Hedwigę ze sceną i pomoże jej w dostosowaniu kamery na jutro. Od dawna szukał takiego sztucznego podziemnego miejsca fotografia.
Ustawiamy się na starych, wyciętych blokach kamienia i ruszamy na płytką wodę. Płyniemy między niezwykle białymi filarami do początku linii wyznaczającej przejście do jaskini i zanurzamy się w turkusowej wodzie w połowie galerii.
Na 5 m napotykamy zardzewiałą stalową bramę, która niegdyś zabezpieczała kopalnię, niczym szkielet ducha pośrodku galerii. Nieco dalej zauważamy starsze kamienne bloki i pozuję przed nimi.
Nieco dalej, u podnóża starożytnej studni, kości psa wyglądały, jakby leżały tam od wielu lat. Widoczność do 25 m pozwala w pełni docenić to miejsce i cieszyć się jego imponującą kubaturą.
W kamieniołomie występuje typowa konfiguracja wydobywania wapienia, z ustawionymi w odstępach co 20 m filarami, tworzącymi konfigurację szachownicy.
Gdziekolwiek spojrzymy, widzimy porzucone kable, narzędzia, łańcuchy, wciągarki i kawałki drewna. Sieć elektroenergetyczna nadal istnieje, a izolatory nadal podtrzymują kable biegnące po stropach.
Zatrzymujemy się, aby zrobić zdjęcia starej, nienaruszonej szklanej żarówki, zanim dotrzemy do końca pętli.
St-Même-les-Carrières to spokojna wioska położona 20 km od Angoulème, gdzie zimowe słońce maluje domy na miodowo-bursztynowe kolory. Duża liczba angielskich emerytów cieszy się tutaj urokiem, stylem życia i przyjemnym klimatem regionu Charente, teraz, gdy czasy wydobywania kamienia już dawno minęły.
Ostatnią operację, Fèvre, zamknięto na początku lat siedemdziesiątych. Przez cztery stulecia życie na wsi toczyło się rytmem codziennego wydobywania kamienia. Obszar wydobycia rozciąga się 1970 km na południe od wioski, a kamienie, które zapewniły reputację St. Même, wykorzystano do budowy katedry w Bordeaux i wielu oficjalnych budynków.
Kamień przewieziono łodzią po rzece Charente i wysłano aż do Kanady. Stanowi nawet cokół I Love New YorkStatua Wolności!
W miarę zapotrzebowania na coraz więcej kamienia robotnicy kopali coraz głębiej w wapiennej żyle o grubości ponad 50 m. W szczytowym momencie prace podziemne obejmowały obszar 60 hektarów i 60 m pod gruntami rolnymi. Wielkość wydobycia jest o wiele bardziej imponująca niż w przypadku podobnych kopalń w innych częściach Europy.
Kiedy Fèvre przestało wypompowywać wody gruntowe, ustabilizowały się na obecnym poziomie po czterech latach, zalewając dolny z trzech poziomów na obszarze o powierzchni 10 hektarów.

PO KOMFORTOWEJ NOCY W znajdującym się w wiosce pensjonacie Chez Anne B&B prowadzonym przez uroczą parę londyńczyków, delektujemy się dobrym śniadaniem przyrządzanym z lokalnych produktów i wyruszamy na poszukiwanie Fabrice'a.
Przez kopalnię można przejść czterema możliwymi trasami, od 150 do 700 m, a dziś rano będziemy podążać niebieską linią, czyli 550-metrową pętlą w zachodniej części, która przebiega przez Fèvre, wzdłuż instalacji elektrycznej i pomp.
Widoczność jest dziś jeszcze lepsza, a maksymalna głębokość wynosi 20m. Graffiti pozostawione na białych ścianach przez pracowników kilkadziesiąt lat temu wygląda tak świeżo, jak gdyby zostało napisane dzień wcześniej. Rejestrują wydobyty tonaż, życie na wsi i czasami są trochę niegrzeczni.
Granice różnych żył skalnych są wypisane na czerwono na białych filarach – „Ram”, „Jaune”, „Crème”. Zardzewiałe pozostałości zdobią galerie kontrastującymi kolorami.
Docierając do podstawy starej pompy, ku naszemu zdziwieniu widzimy litografowaną puszkę ledwo skorodowaną przez rdzę i czas. To wodoodporne i bardzo solidne pudełko oznaczone „KUB Bouillon” było używane przez pracowników do przechowywania węglika do swoich lamp.
Dwie rury pompujące przechodzą przez strop do piętra pośredniego, które w tym miejscu również jest zalane. Chęć zwiedzania trochę na własną rękę jest przemożna, ale jesteśmy tu po to, żeby zrobić serię zdjęć.
Mijamy niewielką konstrukcję służącą jako pokój dla pracowników w czasie przerw i gabinet dozorcy kopalni. Widzimy też kabel elektryczny, lampę i inne rury przechodzące przez sufit – nikt nie wie, co znajduje się powyżej.
Stare historie mówią o kilku powozach konnych, które wpadły do ​​głęboko zalanych dołów otoczonych gruntami rolnymi, ale nikt nie jest w stanie powiedzieć, gdzie się znajdują, a znaczna część kopalni pozostaje do zbadania.
Nasze ostatnie nurkowanie odbywa się na pomarańczowej linii – „linii jaskini” używanej do nurkowań inicjacyjnych, ponieważ jest ona wystarczająco płytka, aby umożliwić nurkom szybkie wynurzenie się.
Miejsce ma jednak swoje atuty i pozwala nurkom otwartym na bezpieczne obejrzenie kopalni i jej zabytków.
W rogu pokoju nieco pod nami możemy zobaczyć stary drewniany wóz, niesamowicie zachowany, ciągnięty przez osły i konie, aby wywozić bloki z głębin.
Fabrice wykorzystuje czas popołudniowy, aby kontynuować instalowanie różowej liny, prowadzącej na głębokość 25 m w głąb kamieniołomu, która docelowo będzie mieć ponad kilometr długości pętli.

CZAS SPAKOWAĆ SPRZĘT i wyruszył w drogę, obiecując wcześniej wrócić za kilka tygodni w celu przeprowadzenia dokładnych eksploracji. Wschodnia część kamieniołomu i poziom pośredni, na który wznoszą się wszystkie rury tłoczące, są w większości niezbadane. To miejsce jest koniecznością dla środowiska nad głową.