Meksykańskie fale

DWIE MINUTOWE SPACERKI wzdłuż błyszczącej plaży z białym piaskiem z naszego pokoju w Allegro w Playacar zaprowadził nas do 5* centrum nurkowego PADI firmy Pro Dive International, zlokalizowanego w sąsiednim hotelu Royal Hideaway. Przeznaczyliśmy osiem dni na poznanie najlepszych miejsc nurkowych na półwyspie Jukatan w Meksyku.
Byliśmy 50 minut jazdy od Cancun i naprzeciwko wyspy Cozumel. Nie mogłem się doczekać tygodnia, ponieważ nurkowałem na Isla Mujeres i Cozumel, ale nigdy tutaj.
We analysed our nitrox tanks, supplied free to qualified divers, before they were loaded onto the dive-boat moored in the shallows. Most of the local sites are no more than 10 minutes away, so after being briefed by Gustavo, our instruktor for the week, we kitted up on shore. There was a slight swell as we carried our gear to the boat and climbed the ladder. The boat sped south, hugging the shoreline.
Większość lokalnych nurkowań odbywa się na Wielkiej Majowej lub Mezoamerykańskiej rafie koralowej, która znajduje się zaledwie około 500 m od brzegu i rozciąga się na długości półwyspu wynoszącej 600 mil, aż do Belize, Gwatemali i Zatoki Hondurasu. Tortugas zapowiadał się na delikatne wprowadzenie. Miałem nadzieję zobaczyć żółwia, gdy cofałem się na czyste Karaiby.
Białopiaszczyste dno morskie na głębokości 20 m było usiane koralowcami, a my pływaliśmy po rafie pełnej gigantycznych i lazurowych gąbek wazonowych oraz morskich fajansów rojących się od ryb.
A slight current carried us at just the right speed to view the marine life darting about. It was easy enough to stop from time to time to take a , by turning and finning gently into the current.
Gustavo zauważył żółwia prawie na powierzchni, który zmierzał w górę, aby zaczerpnąć oddechu.
Niemal w tym samym momencie zostałem poniesiony na ścieżkę gigantycznej barakudy, przerażająco nieruchomej w nurcie nad rafą, z pyskiem pełnym ostrych zębów. Po zrobieniu kilku zdjęć dałem się nieść prądowi dalej wzdłuż rafy.
Co niezwykłe dla tego obszaru, zauważyliśmy dwa ślimaki nagoskrzelne blisko siebie, co podekscytowało Gustavo.
Czując się spokojny, zaabsorbowany i ciesząc się czystą wodą o temperaturze 28°C i delikatnym prądem, byłem zaskoczony, gdy mną potrząsnął i wskazał w dal. Tam, na krawędzi ściany, pływał duży rekin byczy.
Ciężarne byki patrolują krawędź muru od grudnia do marca, ale zwykle można je zobaczyć nieco dalej na północ. Mieliśmy szczęście w Tortugas.
Na rafie Barracuda, seria pięciu przypominających palce wychodni, oddzielonych białym piaskiem, również okazała się pełna życia.
Średni prąd niósł nas po czubku palców na głębokość około 7 m, gdzie pływały pary skalary francuskie i szare. Zeskoczyliśmy za krawędź rafy, ukrywając się przed prądem, aby zbadać zbocza wychodni na głębokość 12 metrów.
W niewielkiej odległości zauważono kolejną gigantyczną barakudę, która z otwartymi ustami goniła lucjana. Dogonił mnie, gdy tylko próbowałem się do niego zbliżyć.

W ŚRODKOWYM WYCHODZIE był niewielkim nawisem z przeprawą. Trzy skalary królowe komicznie pływały do ​​góry nogami po dachu, żerując. Przy wejściu utworzyły się szkliste zamiatarki i ławica wieprzowiny.
Po drugiej stronie piaszczystego dna porośniętego trawą morską, z dala od rafy, zauważyłem dużą poruszającą się powoli muszlę. Podpływając, odkryłem, że był to krab pustelnik.
Kiedy wspięliśmy się na szczyt rafy, zauważyliśmy murenę złocistą, która zadomowiła się w szczelinie rafy.
Mezoamerykańska Rafa Koralowa zamieszkuje ponad 500 gatunków ryb, 350 mięczaków i 65 koralowców. Wiele obszarów jest chronionych, ale inwazja skrzydlic po huraganie Katrina w 2005 r. spowodowała poważne szkody, ponieważ zjadały one prawie wszystkie gatunki opiekujące się rafami, szybko niszcząc duże obszary.
Agresywny odstrzał tych skrzydlic pomógł ostatnio rafie się zregenerować i zauważyłem różnicę w porównaniu z tym, kiedy wcześniej nurkowałem na Półwyspie Jukatan w ciągu ostatnich pięciu lat.
Mieliśmy nadzieję wybrać się na wyprawę na żaglice prowadzoną przez Pro Dive w okolicach Isla Mujeres, gdzie ryby gromadzą się od stycznia do marca. Na nasze nieszczęście pogoda była trochę pochmurna i wietrzna, co utrudnia dostrzeżenie skupisk na otwartym oceanie.
Zamiast spędzić bezowocny dzień na morzu we wzburzonych wodach, postanowiliśmy przełożyć wycieczkę i zamiast tego wybrać się na nurkowanie z rekinami byczymi. Nasze ekscytujące spotkania z żarłaczami byczymi opisałem w zeszłym miesiącu, ponieważ były one na tyle wyjątkowe, że zasługiwały na własną scenę. Tym nurkowaniom trudno się oprzeć w okresie od grudnia do marca.
Nurkowania z rekinami byczymi zwykle odbywają się rano, po czym następuje nurkowanie na płytszej rafie, zanim łódź wraca.
Jedno z tych drugich nurkowań wykonaliśmy w miejscu zwanym Jardine, gdzie 10-metrowe piaszczyste dno wyglądało na zniszczone przez burzę. To całkiem normalne podczas płytszych nurkowań na Karaibach, gdzie rafy przez całą jesień odczuwają siłę sezonu huraganów.
Jednakże wśród brązowych koralowców miękkich i glonów w Jardine żerowały stada lucjanów, tangów, wargaczy i graników. Podeszły dwie duże rozdymkowate, jedna sprawdzała mój iluminator kopułowy i pozowała przez kilka minut. Później to samo zrobiła duża mątwa. Mam uprzywilejowane uczucie, gdy życie morskie wchodzi w interakcję w ten sposób.

KOLEJNY Z TYCH nurkowania po rekinach byczych miały miejsce pod koniec tygodnia w Moc-Che Shallow, które według Gustavo było doskonałym miejscem dla mniejszych stworzeń. Założyłem obiektyw makro.
Na głębokości 10 m dno wznosiło się bardziej jak płytkie wzniesienie w piasku niż rafa, pokryta wachlarzami morskimi, miękkimi koralowcami i kolorowymi gąbkami. Nastąpiło delikatne nurkowanie z niewielkim prądem, co dało nam mnóstwo czasu na przeszukanie zakamarków.
Krewetka Pederson tańczyła w ukwiale korkociągowym, wyglądając, jakby miała sprężyny zamiast ramion. Gustavo znalazł maleńkiego bukszpana, który słodko się dąsał. Zauważyliśmy także wyjątkowo dobrze zakamuflowanego małego filefisha ukrywającego się w twardym koralu. Po prawie 70 minutach, które zdawały się płynąć w ciągu kilku sekund, wróciliśmy na powierzchnię.
Pogoda nieco się pogorszyła; żaglica nadal nie była brana pod uwagę w porządku obrad. Wydawało się to wstydem, bo świeciło słońce i tylko dziwne chmury przesłoniły błękitne niebo, ale wiatr wzbijał powierzchnię morza, przez co dostrzeżenie kulki sardynek na otwartym oceanie było prawie niemożliwe.
Tak wcześnie rano taksówka zabrała nas do terminalu promowego, gdzie spotkaliśmy Gustavo. 45-minutowa przeprawa dała nam czas na spokojne, choć obfite śniadanie na górnym pokładzie.
Przenieśliśmy się na łódź nurkową Cozumel firmy Pro Dive na dwa poranne nurkowania w dryfie, pierwsze w Santa Rosa Wall. Był prąd, dość silny i widoczny z powierzchni. Cozumel słynie z niesamowitej widoczności i prądów, a także pięknych ścian i obfitego życia morskiego.
Santa Rosa nie zawiodła. Zanurkowaliśmy w ścianę o widoczności ponad 40 m na ścianie z pionowym spadkiem, a kiedy byliśmy przesuwani wzdłuż ściany, zobaczyliśmy piękne, zdrowe, miękkie i twarde formacje koralowców przeplatane szczelinami i nawisami, w których ukrywały się ogromne homary.
Duża grupa waletów polowanych na niebiesko. Motyl i skalary biegały po całej ścianie rafy, dziobiąc koralowiec. Ściana była pełna kolorów, ale gdy wzmógł się prąd, zapomniałem o robieniu zdjęć i pozwoliłem, aby mnie niósł.
Pod koniec naszego nurkowania wspięliśmy się ponad krawędź ściany do piaszczystego dna, gdzie żerowała południowa płaszczka.
Do drugiego nurkowania, na rafie Tormentos, pozostało zaledwie 10 minut. Kiedy zeszliśmy na stertę starych muszli na głębokości 15 m, prąd wydawał się łagodniejszy niż w Santa Rosa. Przeniósł nas delikatnie przez rafę usianą stacjami czyszczącymi.
Duże ławice chrząkaczy i lucjanów pływały w szyku nad rafą. Wynurzając się nieco z prądu, aby zajrzeć pod nawis, zauważyłem gigantyczną zieloną murenę, która kołysała się delikatnie, podczas gdy czystsza krewetka ryzykowała życie, czyszcząc zęby węgorza.
In a large crevice a big red crab guarded its hide, rising to snap a claw at us as we approached. We swam over a sandy patch in the reef, where a yellowish flutter of wings gave away an electric ray hovering above the sand. Hiding in plain view, a huge reef ośmiornica spojrzał na nas uważnie.
Wracając na łódź, uśmiechaliśmy się szeroko. Cozumel zasłużył na swoją reputację i wydawał się tak zdrowy i żywy, jak wtedy, gdy ostatni raz w nim nurkowałem.

Rafy (i rekiny bycze) poza tym Meksyk słynie z wapiennych zapadlisk, które przez tysiąclecia ulegały erozji, tworząc jaskinie wypełnione słodką wodą. Można je znaleźć w gęstych zaroślach i dżungli pokrywającej większą część Półwyspu Jukatan, a szczególnie wokół Tulum.
Wiele jaskiń ma tunele prowadzące do morza, tworząc mieszankę słodkiej i słonej wody zwaną halokliną – trochę jak patrzenie przez posmarowaną wazeliną maska.
W dniu, w którym mieliśmy nurkować w jaskiniach, obudził nas deszcz i gęste chmury. Nie wróżyło to dobrze uzyskaniu zdjęć, które widziałem, zrobionych przez innych fotografów, przedstawiających promienie słoneczne wpadające z powierzchni do cenotów.
Gustavo odebrał nas, przynosząc nasz sprzęt z centrum nurkowego. Podróż z Playacar do Tulum trwałaby pół godziny plus 10 minut na zakup przekąsek i napojów.
Mieliśmy nurkować w dwóch sąsiadujących ze sobą i fotogenicznych cenotach, Kulkankan i Chakmol. Nurkowaliśmy w nich już wcześniej, penetrując dość głęboko system, ale teraz zależało nam na promieniach światła w czystych wodach w pobliżu wejścia.
Kiedy nie spieszyliśmy się ze składaniem sprzętu, deszcz przestał padać, a warstwa chmur wydawała się przerzedzić. Zeszliśmy po kamiennych schodach do wejścia i z chmur wyłoniły się plamy błękitu.
Wszystkie cenoty znajdują się na terenie prywatnym, a ich wyposażenie różni się w zależności od właściciela. Kulkankan i Chakmol są bardzo popularne i mają dobre udogodnienia, w tym toalety, prysznice i przebieralnie. Ścieżki są dobrze utrzymane, a schody do wody z poręczami ułatwiają dostęp.
Woda miała rozsądne 25°, trochę cieplej niż się spodziewałem. Podczas mojej poprzedniej wizyty bardzo zmarzłem.
Zeszliśmy na głębokość około 8 m, przepływając przez wycięcie w skałach, aby dostać się do bardzo dużej jaskini z kilkoma wyjściami na powierzchnię. W końcu wyszło słońce i prześliznęło się po wodzie. Gdy bawiliśmy się w słońcu, ogarnęło nas magiczne uczucie. Nie mieliśmy ochoty zagłębiać się w system i spędziliśmy całe nurkowanie chłonąc piękno oświetlonej słońcem jaskini.
Weszliśmy do Chakmol przez łatwiej dostępną cenote zwaną Little Brother. Ponownie przepłynęliśmy przez szczelinę w skałach tuż pod powierzchnią przez kilka metrów w chwilowych ciemnościach, po czym wpłynęliśmy do pięknej dużej jaskini z owalnym dostępem do powierzchni i mniejszymi bocznymi otworami.
Powierzchnia była w połowie wypełniona glonami i gruzem po niedawnej burzy, ale wciąż mogliśmy zobaczyć promienie słońca. Było ono bardziej skoncentrowane w mniejszych otworach, więc zasygnalizowałem Gustavo, aby spróbował złapać promień w dłoni.

Z SAILFISHEM WCIĄŻ WYŁĄCZONYM w programie postanowiliśmy odwiedzić kolejną cenotę. Poprosiłem o piękną myjnię przypominającą staw. Niestety, po dwóch tygodniach ulewnych opadów woda zmieniła kolor na pomarańczowy w wyniku wymywania z czerwonych namorzynów.
Przypomniałem sobie bajkową krainę maleńkich rybek przemykających pomiędzy podwodnymi liliami na długich łodygach. Podczas poprzedniej podróży przeszliśmy dość sprawnie przez system, ale tym razem zapytałem, czy możemy pozostać w płytkim, 5-metrowym stawie.
Dzień znów wstał pochmurny, ale miałem nadzieję, że wyjdzie słońce, a przynajmniej trochę błękitnego nieba. Widzieliśmy różowe lilie na obwodzie stawu, aż do samego dna. Wyglądało zupełnie inaczej niż to zapamiętałem.
Po wbudowanych schodach do stawu widzieliśmy dwóch nurków technicznych przygotowujących się do penetracji rozległego systemu jaskiń.
Trzymając się z daleka od nich i delikatnie owijając płetwy wokół krawędzi stawu na wysokości 4 m, aby uniknąć wzbijania mułu, spędziliśmy bardzo relaksujący czas, wplatając się między różowe i zielone lilie i obserwując tańczące maleńkie rybki słodkowodne.
Po 40 minutach Gustavo dał nam znak, abyśmy powoli i spokojnie wspięli się na brzeg basenu. Tam, nieruchomo, był 1.5-metrowy krokodyl! Obserwowaliśmy przez kilka minut, robiąc kilka dyskretnych zdjęć, nie przeszkadzając mu. To była wisienka na torcie wspaniałego tygodnia nurkowania.
Ostatniego dnia zrelaksowaliśmy się i rozkoszowaliśmy kolejną przyjemnością, z której słynie Meksyk – tequilą! Żaglica musiała być naszym pretekstem do kolejnej wizyty.