NIKTOWA PIELĘGNIARKA

PIERWSZY ZROBIONY Uroczo dramatyczne, ciche wejście. To imponująca forma, nawet jak na standardy rekinów. Jest odpowiednio duży, znacznie większy ode mnie, gruby, a jednocześnie elegancki i zwężający się od nosa do ogona, elegancki wrzeciono.
Chmura zamiataczy rozsunęła się na środku niczym zasłony otaczające skalny wąwóz. I powoli, płynnie, z niewyraźnym ruchem długiego ogona, przód rekina przesunął się, dając mi wspaniały widok, gdy celował w miejsce oddalone o pół metra od mojego ramienia.
Stożkowaty pysk, małe, blade oko obserwujące mnie, gdy mnie mijał, i usta pełne rzędów za rzędami smukłych, zakrzywionych zębów. Klasyczny przelot, idealny dla fotografa. Przepiękny.
Wobbegong kuca z boku i udaje, że wygląda na nieco zrzędliwego, jak to robią wobbegong, ale ta wielka bestia, jedna z kilku, które widzę teraz, gdy wchodzimy do wąwozu, emanuje spokojem.
Można zobaczyć, skąd wzięła się południowoafrykańska nazwa zwyczajowa „raggedtooth”, chociaż mój pedant nie może nie zauważyć, że nie mają one więcej guzków bocznych niż inne rekiny.
To cała jama ustna wygląda na postrzępioną, a nie pojedynczy ząb, więc określenie „postrzępione zęby” byłoby dokładniejsze.
Ich inne popularne nazwy nie mają sensu. Australijczycy nazywają go szarą pielęgniarką, ale te rekiny są brązowe do czerwonawo-brązowych, z pewnością znacznie mniej szare niż wiele innych rekinów i nie są nawet w przybliżeniu spokrewnione z rodziną pielęgniarek-rekinów – i nie jest jasne, skąd wzięło się imię pielęgniarki W każdym razie.
Amerykanie nazywają je tygrysami piaskowymi, ale w niczym nie przypominają niepowiązanych ze sobą rekinów tygrysich ani pod względem formy, ani nawyków i nie mają pręgów, jak ma to miejsce w przypadku kilku rekinów.
Od razu widać, dlaczego są poszukiwane zarówno przez fotografów akwariowych, jak i fotografów podwodnych. Wyglądają okropnie, są zbudowane tak, jak powinien wyglądać przerażający drapieżny rekin, z tym koszmarnym pyskiem pękającym od ostrej, spiczastej śmierci – a mimo to powszechnie wiadomo, że są niezwykle posłuszne i wyluzowane, łatwe w pielęgnacji w akwarium i łatwe w interakcji z nimi jako nurek.
Nigdy nie dotarłem do sedna przyczyny garbionych pleców i skrzywień kręgosłupa, które niezmiennie zdarzają się w przypadku łachmanów trzymanych długoterminowo w akwariach, ale nie wygląda to zdrowo.
Ze względu na wygląd i charakter niektóre z tych akwariów oferują możliwość nurkowania z rekinami.

WIĘKSZOŚĆ GATUNKÓW REKINÓW są wybrednymi zjadaczami zaskakująco wąskiego zakresu małych ryb i kalmarów. Raggy zjadają jednak zarówno większą ofiarę, jak i znacznie szerszą jej różnorodność niż większość rekinów. Wydaje się, że nieczęsto, jeśli w ogóle, próbują atakować zamiatacze, które mają się tu, na wyspie Broughton u wybrzeży Nowej Południowej Walii, częściowo dlatego, że są za małe lub zbyt zwinne, a częściowo dlatego, że rekiny wydają się mniej jeść i odpoczywać więcej, gdy zobaczymy je w tych płytkich miejscach w ciągu dnia.
Raggies zazwyczaj żerują trochę więcej w nocy, kierując się w stronę morza i nieco głębiej, aby to zrobić. Nieliczni nurkowie odwiedzający te rekiny nocą opisują je jako zupełnie inne zwierzęta za dnia.
Stają się też być może nieco mniej uległe w okresie lęgowym, kiedy samce stają się nieco bardziej agresywne i niemal terytorialne w stosunku do samic.
Zdarzały się przypadki, gdy rybacy z kuszą walczącą z ofiarą zasłużyli sobie na skubanie. Jednak w większości przypadków te rekiny wydają się najbardziej nieszkodliwe ze wszystkich rekinów ważących 100 kg.
Widzimy wiele rekinów ciągnących haczyki i żyłkę, nie zawsze z pyska – często wydaje się, że zostają zahaczone przez przechodzący sprzęt. Obserwacje lokalnych nurków i badaczy sugerują, że wystarczy mały haczyk utkwiony w gardle, aby przynajmniej część rekinów zapadła na posocznicę, przestała jeść i ostatecznie umarła z głodu.
Raggies będą łowić statyczne przynęty przez cały dzień i noc, chociaż wydają się znacznie mniej zainteresowane przynętami i przynętami trollowanymi, co ma sens – tak naprawdę nie są stworzone do ścigania ruchomej ofiary za pomocą czegoś więcej niż szybkiego lonży.
Czy to celowo, czy przez przypadek, połowy miały w ostatnich latach duży wpływ na liczebność populacji w koloniach australijskich i amerykańskich. Tak naprawdę nie mamy dobrego pojęcia, jakie były naturalne populacje, ale biorąc pod uwagę ich żerowanie na dość wysokich pozycjach w sieci troficznej i ich siedlisko, globalne populacje mogły kiedyś naturalnie liczyć setki tysięcy.
Obecnie na wschodnim wybrzeżu Australii gatunki te są uznawane za krytycznie zagrożone (liczba zwierząt wynosi około kilkuset), natomiast na zachodnim wybrzeżu są równie bezbronne.
Na całym świecie rząd wielkości może wynosić od kilku tysięcy do kilkudziesięciu tysięcy.
Ewolucyjnie są to dziwne bestie. Są to rekiny blaszkowate, co oznacza, że ​​są blisko spokrewnione tylko z nielicznymi rekinami
niezwykłych dużych rekinów, w tym żarłacza olbrzymiego, rekina wielkogębowego oraz ciepłokrwistego drapieżnego mako i wielkiego białego.
Niezbyt zbudowane jak którykolwiek z ich kuzynów, jeśli już, to Raggy są najbardziej podobne pod względem kształtu ciała do niepowiązanych rekinów cytrynowych. W porównaniu do swoich bliższych kuzynów prowadzą raczej siedzący tryb życia, a płaski konik i długi górny ogon wskazują na zwierzęta, które nie są zbudowane do podróżowania ani szczególnie daleko, ani szczególnie szybko.
Są również bardziej towarzyskie niż większość dużych rekinów i niezależnie od tego, czy wybrzeże Republiki Południowej Afryki, czy Australii, zwykle spotyka się je w grupach, spędzając czas w kilku miejscach na każdym obszarze, na którym występują, najwyraźniej przynajmniej częściowo oddzielone
według płci.

SĄ TYLKO TRZY członkowie rodziny tygrysów piaskowych / obdartych. Najczęściej spotykanym przez nurków, głównie w chłodniejszych morzach tropikalnych i subtropikalnych, jest żarłacz plamisty lub szary rekin karmiący.
Jest to w dużej mierze przybrzeżny, płytkowodny członek rodziny, który wygodnie spędza dzień na głębokościach umożliwiających nurkowanie w pobliżu brzegu, a nocą wyrusza nieco dalej i głębiej w poszukiwaniu pożywienia.
Pozostałe dwa gatunki o dłuższych pyskach i mniejszych zębach są spotykane rzadziej, można je znaleźć znacznie dalej na głębszych wodach i najwyraźniej żyją głębiej, a także są rzadsze, prawdopodobnie mniej towarzyskie i polujące na mniejszą ofiarę.
Wydaje się, że wszystkie trzy gatunki dojrzewają mniej więcej wielkości dużego człowieka, a w przypadku cętkowanego postrzępionego osiągają je w wieku pięciu lat. Długość wszystkich trzech gatunków może przekroczyć 3 m, zanim ich wzrost spowalnia i przechodzi do pełzania w wieku kilkunastu lat, a być może nawet dłużej. To są duże rekiny.
Postrzępione zęby słyną z kanibalizmu macicy. Pierwsze młode wykluwające się w matce zjadają swoje rodzeństwo i wolniej rozwijające się jaja.
Mniej więcej dziewięć miesięcy po kryciu zwykle rodzi się dwójka osobników, które przeżyły. Ponieważ są one dość dojrzałe, zanim urodzi się młode, a następnie rodzą najwyżej dwa młode rocznie, wskaźniki wyzdrowień i wzrost populacji są powolne, nawet jak na standardy rekinów.
Wydaje się, że podobnie jak wiele rekinów, raggy żyją w zakresie temperatur, w którym czują się najlepiej, a w przypadku łaciatego zębatego jest to optymalna temperatura w strefie podzwrotnikowej wynosząca 18–24°C.
Tutaj woda jest na tyle chłodna, że ​​można ją wymieszać pionowo, aby zapewnić obfity zakwit planktonu wraz ze zmianami sezonowymi – co jest koniecznością dla dużego drapieżnika mającego zdrowy apetyt na duże ryby.

WIĘC REKINY SIĘ RUSZAJĄ wzdłuż swoich wybrzeży nieco w kierunku równika podczas lokalnej zimy, rozmnażając się głównie późną zimą i wiosną w miejscach takich jak Aliwal Shoals w Republice Południowej Afryki, a następnie podążają za chłodniejszą wodą z dala od tropików, aby żerować i rodzić, gdy robi się zbyt ciepło lato.
Są jednak miejsca, takie jak Wolf Rock w Zatoce Nelsona i niektóre płytkie łachy piasku u wybrzeży Malezji i Indonezji, gdzie można je spotkać przez cały rok w cieplejszych wodach.
Wydaje się, że z biegiem czasu te rekiny zmieniają preferowane miejsca spotkań towarzyskich. W 2005 roku preferowali wschodnią część wyspy Broughton w Nowej Południowej Walii, zanim przenieśli się do Elephant Rock.
Przebywali tam przez pięć lat, po czym ponownie się przenieśli, tym razem do pobliskiego North Rock, gdzie pozostali od tego czasu.
Obszary chronione należy od czasu do czasu poddawać przeglądowi, aby odzwierciedlić te ruchy. Skupiska dużych drapieżników nieuchronnie mają wpływ na lokalne zasoby pożywienia i rozsądne jest, aby zwierzęta żerujące tak wysoko w sieci pokarmowej okresowo się przemieszczały.
Wrócimy, a społeczność nurkowa z sezonem na sezon z zaniepokojeniem śledzi liczby.
Na razie jednak, po bardzo przyjemnej godzinie dryfowania po kanionie z tymi dużymi, nieco głupkowatymi rekinami i wśród chmur zamiataczy, czas ruszyć w górę i zostawić je przestojom.