W ciągu następnych tygodni zwiedzaliśmy wybrzeże i plaże południowej Portugalii oraz kręte górskie drogi w Andaluzji w Hiszpanii.

Odwiedziliśmy historyczne miasta Alhambra i Ronda i podziwialiśmy piękną scenerię Sierra Nevada, zanim udaliśmy się do naszego kolejnego miejsca do nurkowania, Cabo de Palos.

Poza małą wioską rybacką leży europejski hotspot, rezerwat morski Islas Hormigas. Nasze oczekiwania były tak duże, że staraliśmy się je ostudzić, aby uniknąć rozczarowania podczas ładowania łodzi do pierwszego nurkowania.

Dotarcie do miejsca nurkowego zajęło tylko kilka minut i kiedy łódź została przymocowana do boi – w rezerwacie nie można używać kotwic – rozpoczęliśmy wyposażanie.

Podobnie jak w Sesimbrze, prąd na powierzchni był silny. Złapaliśmy linę, podciągnęliśmy się do przodu i zaczęliśmy schodzić. W czystej wodzie mogliśmy zobaczyć szczyt wyłaniający się z głębin.

Gdy już zeszliśmy na dół, zaczęliśmy pchać się pod prąd wokół ściany, ale nie mieliśmy daleko do przejścia. W ciągu minuty znaleźliśmy się w środku szkoły oszustwa.

Jesienią ryby te gromadzą się w dużych ławicach w płytkich wodach, a Islas Hormigas jest najlepszym miejscem, aby doświadczyć tego zjawiska. A tam, gdzie są fałszywe, są drapieżniki.

Jako pierwsza pojawiła się ławica barakud, która powoli przepływała obok. Podczas inspekcji pozwolili nam pływać obok siebie i otaczać się nimi.

Później nagle pojawiła się ławica bursztynu większego i roiła się wokół nas przez kilka minut, po czym zniknęła wzdłuż rafy tak szybko, jak się pojawiła. Dentex przeleciał przez rafę, a makrele wyróżniały się i goniły za bogue z zadziwiającą szybkością.

Rafę patrolowało też tak dużo graników, że nie było sensu ich liczyć. Cabo de Palos i jeszcze jeden rezerwat to miejsca w Hiszpanii, w których występuje największa liczba graników.

Po tym pierwszym nurkowaniu doszliśmy do wniosku, że niepotrzebnie się martwiliśmy, że nasze oczekiwania były zbyt wysokie. Ta strona ich przerosła.

Przez dwa tygodnie nurkowaliśmy wokół rezerwatu i każde nurkowanie było równie spektakularne jak pierwsze. Graniki zawsze były tam w dużych ilościach, a personel centrum nurkowego powiedział, że może zagwarantować, że je zobaczą. Podczas każdego nurkowania widzieliśmy barakudę i dentex pospolity.

Makrela często wirowała w pobliżu powierzchni, a w jednym miejscu przez cały czas naszego przystanku bezpieczeństwa byliśmy otoczeni przez robaka polującego na bursztynnika w pobliżu powierzchni.

Któregoś dnia nurkowaliśmy na wraku Isla Gomera, który zatonął podczas sztormu w 1946 roku.

Powszechnie znana jest jako El Naranjito – „mała pomarańcza” – ze względu na ładunek cytrusów, jaki wówczas przewoziła. Owoce wyrzucane były na brzeg przez tygodnie.

Wrak jest całkiem nienaruszony i stoi pionowo.

Zaczyna się na 28m, dlatego polecamy nurkować na nitroksie. W przypadku powietrza czas denny był bardzo ograniczony i nie udało nam się zobaczyć zbyt dużej części wraku – chociaż jako fotografowie/kamerzyści mamy tendencję do poruszania się powoli.

Ponieważ zatrzymaliśmy się na jakiś czas w Cabo de Palos, skorzystaliśmy z okazji, aby wysłać kilka rzeczy z domu, ale paczka jeszcze nie dotarła, kiedy nadszedł czas wyjazdu. Czekaliśmy kilka dni, ale w końcu musieliśmy ruszyć dalej, bo na dotarcie do L’Estartit mieliśmy tylko dwa dni.

Centrum nurkowe uprzejmie zaproponowało wysłanie paczki. Do centrum dotarł oczywiście dzień po naszym wyjeździe.

L'Estartit to rezerwat morski Wysp Medes – miejsce, w którym siedem lat wcześniej po raz pierwszy wzięliśmy aparat pod wodę.

Byliśmy w Barcelonie i spędziliśmy dzień na dwóch nurkowaniach wokół wysp. Mając na koncie zaledwie 20 nurkowań, Mattias zainwestował

GoPro z mocowaniem na głowę.

Po około 10 minutach pierwszego nurkowania odkryłem, że na jego głowie nie ma już aparatu, więc prześledziliśmy drogę powrotną do linii zejścia i znaleźliśmy go leżącego na dnie.

Wskazówka dla początkujących kamerzystów: nie zakładaj aparatu na głowę, dopóki nie nauczysz się panować nad pływalnością i nie będziesz w stanie skupić się na dodatkowym sprzęcie!

Powstały materiał filmowy nie był najlepszy, ale jego obróbka wzbudziła zainteresowanie, które skłoniło nas do ciągłego uczenia się i rozwoju. Wciąż uczymy się czegoś nowego, co pomaga nam doskonalić się przy każdym nurkowaniu.

Tym razem nasze pierwsze nurkowanie odbyło się w La Vaca, tunelu pokrytym fioletowymi gorgoniami. Można nim przepłynąć na drugą stronę wyspy. Wokół niego pływają duże graniki, do których są przyzwyczajeni, ale wciąż ciekawi nurków. Jeden podpłynął do mnie, żeby obejrzeć aparat i po chwili postanowił spróbować mojego dyfuzora, białego plastikowego krążka wiszącego na stroboskopie. Ostatecznie zaklasyfikował go jako niejadalny, puścił i odpłynął.

Drugiego dnia nurkowaliśmy w kanale pomiędzy dwiema wyspami. W płytkiej części, gdzie dno morskie opada po obu stronach wysp, znaleźliśmy setki dużych barakud, rozciągających się od dna do powierzchni.

Widoczność w pobliżu dna morskiego nie była najlepsza, ale bliżej powierzchni woda się przejaśniła i mogliśmy cieszyć się towarzystwem tych dużych drapieżników.

Naszym zdaniem pływanie wewnątrz ławicy barakud jest jednym z najlepszych doświadczeń w nurkowaniu.

Na popołudniowe nurkowanie przepłynęliśmy obok ściany porośniętej fioletowymi gorgoniami, zobaczyliśmy ławicę leszczy, zbliżyliśmy się do większej liczby graników i ponownie zostaliśmy otoczeni przez ławicę bursztynowca większego.

Sposób, w jaki pojawiają się znikąd i otaczają cię, zanim ponownie znikają w błękicie, robi wrażenie.

Ostatniego dnia zanurkowaliśmy po drugiej stronie kanału i postanowiliśmy sprawdzić, czy uda nam się ponownie spotkać barakudę.

Po drodze widzieliśmy więcej granika, bursztynnika większego i dentexu – i ponownie znaleźliśmy barakudę.

Jak zwykle przyjacielscy, pozwolili nam po raz kolejny pływać pomiędzy sobą, dając nam przedsmak tego, jak to jest być barakudą.

Rozmawiam z ludźmi pracującymi w branży turystycznej w Hiszpanii było jasne, że pandemia dotknęła wielu z nich pośrednio. W jednym ze sklepów nurkowych powiedziano nam, że stracił on około 60% swoich dochodów w sezonie. To, co wydawało się uratować centra nurkowe, to liczba lokalnych mieszkańców, którzy ukończyli kurs na wodach otwartych i odkryli nurkowanie.

Po przybyciu do Katalonii restauracje również zostały zmuszone do ponownego zamknięcia, więc wiedzieliśmy, z jakimi trudnościami borykali się właściciele i ich pracownicy.

Skończyliśmy nurkować na Islas Medes, ale wciąż musieliśmy czekać, aż dogoni nas nasza paczka. Minęły cztery dni, zanim mogliśmy kontynuować naszą podróż do Pirenejów, aby cieszyć się pięknymi jesiennymi kolorami gór.

Na większych wysokościach liście zaczęły zmieniać kolory, a sceneria była niesamowita. Przez tydzień wędrowaliśmy po górach po hiszpańskiej stronie. Planowaliśmy kontynuować zwiedzanie francuskich Pirenejów, a następnie wrócić na wybrzeże w kierunku Włoch.

Jednak po raz kolejny Covid-19 zmusił nas do zmiany planów. Francja zaczynała się zamykać i ostatecznie zdecydowała się powrócić do ogólnokrajowej blokady.

Kiedy więc to piszemy, nadal jesteśmy w Hiszpanii, aby poczekać na rozwój sytuacji we Francji i Włoszech, starając się jednocześnie jak najbardziej odizolować. Kontynuuj podróż Instagram (@ocean.exposure), Facebook i YouTube (@Ekspozycja oceanu).