Raj z podbitym okiem

OD CHWILI mój samolot wylądował, wiedziałem, że czeka mnie idylliczny tydzień. Mój prywatny transfer odebrał mnie z lotniska St Kitts i zabrał mnie – krótką przejażdżką i pięciominutową taksówką wodną – na majestatyczną, dziewiczą karaibską wyspę Nevis.
Morska bryza rozwiała stres związany z pracą, gdy w polu widzenia wyłoniła się zaciszna wyspa i jej bujna, zielona góra, której nie można przegapić.
Nevis wydawał się być rajem o powierzchni 36 mil kwadratowych, więc gdzie lepiej się zatrzymać niż luksusowy kurort Paradise Beach?
Od dachów krytych strzechą, które sprawiają, że siedem willi wydaje się wtapiać w tło szczytu Nevis, po zaciszne prysznice na świeżym powietrzu, ten niedawno odnowiony obiekt został zaprojektowany tak, aby zagwarantować gościom prywatność i spokój.
Sączyłem poncz z mrożonym rumem i paradowałem po mojej rozległej willi, nie do końca wierząc we własne szczęście.
Tego wieczoru w barze przy plaży kurortu rozmawiałem z kilkoma innymi gośćmi, którzy nurkowali w Scuba Safaris, szkole nurkowania, która miała się mną opiekować przez tydzień.
Widzieli żółwie, rekiny i płaszczki. Miałem nadzieję, że będę miał tyle szczęścia.

NEVIS POSIADA TROPIKALNY KLIMAT, ze średnią dzienną temperaturą około 25°C. Jednak na moje szczęście dzień przed moim przybyciem przez miasto przetoczył się system burz. Wszystko jednak wydawało się teraz spokojne – miałem nadzieję, że tak pozostanie.
Odwiedzałem wyspę pod koniec sierpnia, poza sezonem, więc chociaż kilka restauracji i hoteli było zamkniętych z powodu remontu do około października, to że na wyspie jest ciszej, mogłem dostać się do tych najlepszych.
Podobnie jak Banany, ulubione miejsce na kolację wszystkich, gdzie z tarasu na dachu obserwowaliśmy świetliki po zachodzie słońca podczas mojej pierwszej nocy na wyspie.
Rano wziąłem taksówkę na plażę Oualie, aby spotkać się z Ellisem Chapeltonem, który prowadzi Scuba Safaris. Opowiedział mi historię naszego pierwszego miejsca nurkowego, tragiczną Krystyna prom pasażerski, który zatonął 1 sierpnia 1970 r.
W dniu, w którym zatonął, robotnicy byli pod pokładem i naprawiali silnik, zanim statek opuścił St Kitts i udał się do Nevis.
Kapitan wypłynął, nie zdając sobie sprawy, że wodoszczelne drzwi nie zostały prawidłowo zamknięte, a prom przeładowany około 300 pasażerami zamiast zalecanych 180, szybko nabrał wody. Ocalało tylko 90 osób.
Katastrofa morska wstrząsnęła społecznością – prawie wszyscy na wyspie kogoś stracili tego dnia.

Wskoczyliśmy do w balsamicznej wodzie i opadł do głębokości 20 m, gdzie na dnie morskim w pozycji pionowej umieszczono miejsce pamięci 50-metrowego wraku.
Pokryty koralowcem Krystyna wyglądał całkiem ładnie. Z czającymi się homarami, sierżantem-majorfishem, kilkoma niechcianymi pstrami i dobrym przepłynięciem, na pierwszy rzut oka był to wrak jak każdy inny. Nie można jednak ignorować oznak jego upadku.
I nie mam na myśli tylko kosmetyczek i bibelotów, które kiedyś należały do ​​pasażerów, ale kości ciał, które nigdy nie zostały wydobyte z wraku, wciąż porozrzucane w piasku.
Z podłogi dawnego górnego pokładu spoglądała na mnie czaszka. Mimo 29° wody zadrżałam.
Większość wraków statków, w których nurkowałem wcześniej, została zatopiona jako sztuczne rafy lub zatonęła bez ofiar śmiertelnych lub z niewielką liczbą ofiar. Dlatego poczułem się nieswojo z powodu ogromnej liczby ludzi, których spotkał tutaj makabryczny koniec.
Aby dodać do mojego niepokoju, moja nowość maska (używane od znajomego) wydawało się, że pasuje dobrze na powierzchni, ale na głębokości ciśnienie w połączeniu ze szczelnym uszczelnieniem, które nie drgnęło, gdy próbowałem wyrównać, spowodowało moment intensywnego ucisku.
Ta jedna sekunda wystarczyła. Moje oko nagle zrobiło się wrażliwe podczas nurkowania i na powierzchni, i rzeczywiście maska Uciśnięcie spowodowało pęknięcie naczyń krwionośnych za moim okiem, co spowodowało pojawienie się małych czerwonych kropek na jednej powiece i wczesnego stadium siniaka na drugiej.
Co do kości i siniaków, nie byłem specjalnie zawiedziony, że kolejne nurkowanie – w Bug’s Hole – było zupełnie inne. A to oczywiście obejmowało noszenie nowego maska!
Pomimo niedawnej burzy widoczność była dobra i mieliśmy wyraźny widok na żywą rafę koralową. Instruktor Elvin postukał w swój zbiornik, żeby zwrócić moją uwagę. Nie mogłem uwierzyć w swoje szczęście – po ośmiu latach nurkowania widziałem mojego pierwszego konika morskiego dopiero w zeszłym roku na Grenadzie, ale kilka minut po nurkowaniu na Nevis pojawił się kolejny.
Przyglądałem się temu uroczemu żółtemu stworzeniu tak uważnie, że prawie przegapiłem przelatującego obok zielonego żółwia.
Żółw z kolei odwrócił moją uwagę od ogromnej płaszczki, prawie tak dużej jak ja, zakopanej w piasku i drugiej, mniejszej płaszczki nieco dalej.
Ślimak sałatowy, który wyglądał jak kłębek splątanych białych włosów, pobiegł po skale, a blenny wyjrzał swoją małą czarną twarz z dziury w koralu.
Na rafie było tyle życia: dwie ośmiornice, murena zielona i murena o strukturze plastra miodu, flądra szerokooka, homary, trąbki, niezliczone kraby fałszywej strzały, języki flamingów i kilka rozdymkowatych – z których jedna musiała właśnie zostać wyłowiona. był zaskoczony, gdyż jego kolce sterczały na wszystkie strony.
Aha, i jeszcze pięć koników morskich.

BYŁEM SZCZEGÓLNIE DUMNY bycia pierwszym, który dostrzegł pomarańczowego konika morskiego zakamuflowanego na kawałku koralowca. A przynajmniej tak myślałem. Elvin, spoglądając w górę, aby zwrócić na siebie uwagę grupy, unosił się przede mną, wskazując na samego konika morskiego. Byłam zbyt pochłonięta, żeby zdać sobie sprawę, że on też to zauważył.
To było długie, płytkie nurkowanie, prawie godzinne na maksymalnej głębokości 11 m – i dobrze, bo było co zobaczyć.
Ogromna różnorodność życia poniżej odciągnęła mnie od kontuzji. W sklepie ze sprzętem nurkowym spojrzałem w lustro i stwierdziłem, że moje posiniaczone oko jest spuchnięte i częściowo przymknięte.
Po powrocie do Paradise Beach okład z lodu pomógł zmniejszyć obrzęk i uwidocznić duży czarny siniak. Dobrze, że spakowałam okulary przeciwsłoneczne!
Nie chciałem, żeby nieznośny siniak zrujnował moją podróż, więc następnego dnia byłem gotowy na nurkowanie w Nag's Head North – nazwanym tak ze względu na kształt głowy konia.
Rafa tętniła życiem: wśród koralowców słupowych, jasnych morskich wachlarzy i gąbek znaleźliśmy skrzydlice, kamienne ryby, bukszpany, mureny, ośmiornice i kilka szczęk żółtogłowych.
Kolejna płaszczka właśnie przeleciała obok nas, kiedy podnosząc wzrok, zobaczyłam ogromną srebrną rybę majaczącą wysoko nade mną. Elvin zobaczył, że to oglądam, i roześmiał się, wskazując na nas; to była tylko jedna z całej szkoły basu.
Podczas naszej przerwy między Nag's Head North a następnym nurkowaniem w Shitten Bay siedziałem na górnym pokładzie ze kapitanem i wygrzewałem się w południowym słońcu.
W pobliżu znajdowała się mała wyspa, wokół której gromadziło się mnóstwo ptaków. Ponieważ mieliśmy czas do zabicia, podpłynęliśmy łódką bliżej, żeby lepiej się przyjrzeć.
Ciemnobrązowe pelikany spadały do ​​wody, polując na ryby, które miały przynieść swoim dzieciom, które gnieździły się w koronach drzew i nie były jeszcze na tyle dorosłe, by latać. Nad głowami krążyły fregaty, widzieliśmy nawet zimorodki w locie.
Widok żółwia wynurzającego się, żeby zaczerpnąć oddechu, przypomniał nam, że przybyliśmy tu po to, co znajduje się pod powierzchnią, a nie nad powierzchnią, więc ponownie się wyposażyliśmy.

SHITTEN BAY BYŁ LEPSZY niż sugerowała nazwa, co było ulgą.
Nie widzieliśmy żadnych żółwi pod wodą, ale widzieliśmy zielone mureny, więcej rozdymkowatych, boxfish, cowfish, ogromną płaszczkę i kilka małych krewetek, zanim to zakończyliśmy.
Frustrujące było to, że właśnie wspinałem się z powrotem na łódź, gdy reszta grupy zauważyła promienię orła. Zanim wskoczyłem z powrotem, już go nie było.
Ponieważ jestem mały, po kilku dniach dźwigania ciężkich czołgów często odczuwam ból mięśni. Po powrocie na ląd odwiedziłem gorące źródła w pobliżu hotelu Bath, w którym przebywał na wyspie admirał Nelson.
Źródła są tak palące, że w najgorętszej kąpieli (43°C) można przebywać tylko przez 15 minut, ale miejscowi przysięgają, że ponad 70 minerałów zawartych w parującej wodzie jest cudownym lekarstwem na dolegliwości.
Z gorących źródeł na lądzie przenieśliśmy się do miejsca nurkowego Hot Springs, gdzie dopłynęliśmy do niektórych fragmentów głazowego krajobrazu i wyciągaliśmy ręce, aby poczuć zmianę temperatury w miejscu, gdzie strumienie gorącej wody uciekały ze szczelin w skale.
Podczas tego nurkowania nie widzieliśmy zbyt wiele życia (tylko częściowo dlatego, że mój maska ciągle zalewała), ale znalezienie odpowiednich otworów wentylacyjnych w skale, aby doświadczyć podwodnych gorących źródeł, było samo w sobie czymś wyjątkowym.
Church Reef będzie moim ostatnim nurkowaniem podczas tej wyprawy i świetnym sposobem na zakończenie wyprawy na haju. Rafę wypełniły tropikalne stworzenia: pnia plamista, krewetka koralowa pasiasta, ośmiornice, homary i kraby pustelniki, więcej płaszczek, trąbka, boxfish, kraby fałszywe strzały i stonefish.
Te dwa ostatnie miejsca znajdowały się niedaleko wybrzeża od kurortu Paradise Beach, więc mogliśmy z łodzi oglądać malownicze stożkowe dachy, zaprojektowane tak, aby odzwierciedlały kształt szczytu Nevis.
Po ostatnim nurkowaniu udałem się prosto do mojego ulubionego miejsca na lunch: Sunshine’s na Pinney’s Beach.
Ponieważ nie było już więcej nurkowań, mogłem cieszyć się kilkoma słynnymi koktajlami Killer Bee, nie martwiąc się, że zostanę „użądlony”.
Zgodnie ze swoją reputacją, zaledwie dwa małe plastikowe kubki koktajlu były na tyle mocne, że uderzyły mi prosto w głowę. Nie zazdroszczę kaca spalonym słońcem amerykańskim turystom, którzy pili je cały dzień.

OPCJE NA MÓJ FINAŁ dni na wyspie obejmowały wiosłowanie na desce i nurkowanie z rurką, zabiegi spa lub spacer po Ogrodzie Botanicznym Nevis, podziwianie tropikalnych drzew, roślin i kwiatów z całego świata.
Pierwszą rzeczą, jaką zauważyłem w Nevis, była jego góra, a przez całą moją podróż Góra Nevis była zawsze w zasięgu wzroku. Dlatego nie chciałem wyjeżdżać bez zobaczenia tego z bliska.
Doświadczony lokalny przewodnik Alfred Tysoe, lepiej znany jako Baba, eskortował mnie podczas wędrówki do górskich wodospadów, przyglądając się po drodze florze i faunie lasu deszczowego, z których wiele wykorzystuje się jako leki ziołowe.
O zachodzie słońca truchtałem plażą podczas przejażdżki konnej z przewodnikiem w ośrodku jeździeckim Nevis i wróciłem do ośrodka, aby pod gwiazdami wypić ostatni poncz rumowy.
Zielony odcień rozlewający się po moim posiniaczonym oku wskazywał, że mój czas na wyspie dobiega końca.
W ostatecznym rozrachunku mogę zgodzić się tylko z Krzysztofem Kolumbem, który określił Nevis jako „Królową Karaibów”.