Dziennik Raja Ampat: niezapomniana wyprawa nurkowa

Dobrze podróżowany -dziennikarz AL HORNSBY myślał, że widział już wszystko, ale rejs po miejscach nurkowych Raja Ampat wprawił go w osłupienie

Siedzę na zacienionym pokładzie szkunera Cesarz Raja Laut, naszej łodzi nurkowej przez ostatnie siedem dni, gdy kierujemy się do indonezyjskiego miasta portowego Sorong, a nasza pozornie nieprzerwana przygoda nurkowa wreszcie dobiegła końca. Morze jest szkliste, jak przez większość dni rejsu, niebo jest ciemnoniebieskie, z kilkoma białymi chmurami rozrzuconymi tu i ówdzie. 

Próbuję wybrać kilka „najlepszych” nurkowań, o których chcę napisać, ale wydaje mi się to nieco zdumiewające, ponieważ było ich tak wiele, jedno po drugim.

Kategorie i style nurkowania

Nasz bieg zaprowadził nas okrężną trasą przez ponad 1,500 wysp najbardziej uznanego obszaru do nurkowania w Indonezji, Raja Ampat (co oznacza Czterech Królów w lokalnym języku Bahasa). Pomimo całej swojej niesamowitej reputacji centrum różnorodności biologicznej na świecie Trójkąt koralowy, ze zdumiewającą liczbą ryb, innych stworzeń morskich i poszczególnych gatunków – nie byłem przygotowany na to, co faktycznie Oznaczało dopóki nie zobaczyłem tego na własne oczy.

Nasze nurkowania można podzielić na kilka ogólnych kategorii. Niektóre skupiają się w kanałach i wokół nich, które zapewniają stały dopływ składników odżywczych, wspierając masywne stanowiska koralowców i wachlarzy gorgoni, a także ogromne ławice ryb (fizylierzy kilku gatunków pokrywających duże obszary rafy były często zbyt gęste, aby można było się przez nie przebić) i drapieżniki, które się nimi żywią.

Inne miejsca to spokojne, zbocza od strony wysp, równiny rafowe i uskoki, z licznymi twardymi i miękkimi koralowcami, wieloma gatunkami ryb i mnóstwem żółwi, w tym niezwykłą liczbą szylkretowców.

Ostatnią, zabawną kategorię można najlepiej opisać jako „wyjątkowe i nieoczekiwane”.

Ze względu na różnorodność preferowanych stylów nurkowania wśród dziewięciu pasażerów, przewodnicy nurkowi byli bardzo przychylni i zazwyczaj prowadzili trzy grupy, szczególnie podczas nurkowań przy wysokim prądzie.

Była jedna grupa, która zazwyczaj schodziła głęboko i uzależniała się na dłuższy czas, gdy był wysoki prąd; inny, który wolał delikatniejsze nurkowania na bardziej umiarkowanych głębokościach; i moja ulubiona grupa, która lubiła zmierzać do głębokiego punktu, a następnie przemieszczać się i zaczepiać w różnych momentach i miejscach na krótkie chwile, gdy prąd naprawdę płynął.

Trudno jest zrobić zdjęcie, po prostu czekać i nadzieję że coś przyjdzie, żeby zrobić mu zdjęcie!

Blue Magic

Wracając do mojego dylematu, które z prawie 30 nurkowań i związanych z nimi przygód (wyprawa była czymś więcej niż nurkowanie-nurkowanie-nurkowanie) wyróżnić – chyba muszę zacząć od Blue Magic w Cieśninie Dampier, w którym nurkowaliśmy podczas wyjazdu i szczęśliwie ponownie po powrocie. 

To był chyba najbardziej dramatyczny, wysoki prąd miejsce nurkowe, z ujemnym spadkiem do 30 m do skierowanego w stronę przepływu punktu dużego, podłużnego kopca koralowego, gdzie wśród koralowców miękkich przemieszczały się ogromne ławice ryb, w szczególności barakuda szewronowa i trevally wielkookie. 

Inne ryby szkolne, zwłaszcza grupy mieszane smarkacz, cętkowane słodkie usta, wiewiórki i łopatki, zwykle gromadziły się w kierunku prądu, stłoczone blisko siebie, obok siebie, w dużych skupiskach – niepodobne do niczego, co widziałem gdzie indziej. 

Dryfując w kierunku płytszej wody, aby uzupełnić nasze wielopoziomowe profile, znaleźliśmy ogromne ogrody koralowe, gęste od różnych tropikalnych raf i zaskakującą liczbę papugowatych i wargaczy napoleońskich.

Nurkowanie na zboczu rafy na początku naszej podróży było także pierwszym z kilku „wyjątkowych i nieoczekiwanych” nurkowań, których mieliśmy doświadczyć w pobliżu wioski Sawandarek w Mansuar. Biorąc pod uwagę to, co miało nadejść, było to spokojne i raczej nieszkodliwe miejsce. 

Jednak jej historia była cudowna: wioska, która zdecydowała się zaprzestać połowów i zbiorów na swojej rafie tuż przy plaży i zamiast tego skoncentrować swoją działalność gospodarczą wokół przyjmowania odwiedzających nurków oraz stworzenia wylęgarni koralowców i małży olbrzymich. 

Chociaż z pewnością było to coś, czego chciałem doświadczyć i wesprzeć, nie było to normalne otoczenie prowadzące do bardzo wysokich oczekiwań wobec nurkowania i fotografia.

Gdy wślizgnęliśmy się do spokojnej, płytkiej wody nad pięknym koralowym zboczem opadającym od linii brzegowej – moja maksymalna głębokość wynosiła około 15 m – wszystko się zmieniło. Znaleźliśmy się pośród ogromnych ławic ryb, tysiącami: wstążkowych, ukośnych i wielokropkowych słodkie usta, lucjan czarnoogonowy, fizyliery szerokopasmowe i nie tylko, ponownie w zgromadzeniach, których nigdy wcześniej nie spotkałem. 

Ich grupy rozciągały się od dna aż do powierzchni, tworząc kolumny i filary jaskrawych kolorów, ryby ściśle przylegały do ​​siebie w krętych pokazach, ledwo poruszając się w lekkim nurcie, całkowicie akceptując obecność nurków w zasięgu dotyku.

Pomiędzy nimi rozproszone były ryby długopłetwe i okrągłe oraz samotne olbrzymy słodkie ustai w szczelinach burzliwego ogrodu koralowego były frędzle rekiny wobbegong otoczony przez błyszczące masy maleńkich kardynałów perłowych; zawilce z anemonami; gigantyczne małże i hordy innych gatunków. 

Ostatnią niespodziankę znaleziono w pobliżu, pod małym drewnianym molo w mieście, gdzie zwisały duże kępy twardych i miękkich koralowców, dając schronienie wielu słodkie usta, królikarnia i lucjan; a świecące niebieskie światło otoczenia stworzyło niezwykłe możliwości fotograficzne.

Manta Sandy

Na tym etapie podróży różnorodność i zakres doświadczenia Raja Ampat zaczęły do ​​nas docierać, a wkrótce potem nastąpiło nasze kolejne specjalne nurkowanie.

W rejonie wyspy Arborek, kilometry od wysp po obu stronach, w szerokim, wijącym się pasie kanałów, obserwowaliśmy z łodzi, jak szklista powierzchnia stopniowo zaczęła się poruszać. W miarę jak posuwaliśmy się dalej, wirowało coraz bardziej, aż znaleźliśmy się w rzece prądów pływowych. 

Zaczęliśmy widzieć ciemne końcówki skrzydeł manty rozbijające się o powierzchnię we wszystkich kierunkach i wtedy wiedzieliśmy, że dotarliśmy do Manta Sandy, niezwykłego miejsca do nurkowania.

Szybko schodząc na nierówne, piaszczysto-żwirowe dno kanału na głębokości 18 m, płynęliśmy z prądem. Po chwili w odległości kilku metrów od nas pojawiła się duża manta, a wkrótce z przeciwnej strony pojawiła się kolejna. 

Dotarliśmy do dużych kopców kamienisto-koralowych rozsianych tu i ówdzie wzdłuż płytszych stron kanału, a każdy z nich wyglądał jak klasyczne stanowisko do czyszczenia mant. Zaczepiliśmy się, odczekaliśmy kilka chwil, aż promienie zbliżą się do siebie, a następnie zwolniliśmy i dryfowaliśmy do następnego kopca i powtarzaliśmy. 

Podczas naszego 60-minutowego nurkowania podeszło do mnie i wykonało z bliska zdjęcia co najmniej ośmiu dużych mant w świetle stroboskopowym, a ich liczba znajdowała się poza dobrym zasięgiem fotograficznym. Co ciekawe, nie byli czyszczeni, po prostu przychodzili, żeby na nas spojrzeć z ciekawością. Cudowne, cudowne.

Chodzący rekin

Nasze pierwsze nocne nurkowanie odbyło się tuż przy molo Arborek. Oczekiwania były duże, gdyż było to miejsce, gdzie czasami można było zobaczyć endemiczny i niezwykły epolet Raja, czyli chodzącego rekina. Weszliśmy do środka, na piaszczysto-kamieniste zbocze z porozrzucanymi główkami koralowców i gąbkami – klasyczne, makro nocne terytorium do nurkowania.

Niemal natychmiast zaczęliśmy widzieć mieszkańców tego miejsca – małe mątwy krępe, płazińce, dziwną pręgowatą podeszwę, a potem niezwykły widok – gigantyczną, długą na 40 cm muszlę prasy pełzającą po dnie z wysuniętą długą trąbką.

Zbliżając się do płycizny pod koniec nurkowania, znaleźliśmy jaskrawoczerwoną małżę ognistą, a gdyby tego było mało, raczej nieustraszona kałamarnica rafowa nocna nadała nam klasyczną postawę z zawiniętymi mackami, czego efektem były zdjęcia, których nigdy wcześniej nie robiłem . 

Wkrótce mój przewodnik zaczął szybko wypływać na płyciznę – na głębokość nie większą niż 1 metr – nad gęstym lasem koralowców poroża tuż przy plaży. Poszłam za nim, przesuwając się powoli, żeby niczego nie dotykać, i byłam świadoma, że ​​czegoś szuka. Wtedy zobaczyłem poruszający się sygnał świetlny, co oznaczało, że „coś” zostało znalezione. 

Zbliżając się, szedł po piersi najpiękniejszy i najbardziej niezwykły mały rekin, jakiego kiedykolwiek widziałem płetwy na dole, w gałęziach koralowców i poza nimi – epolet Raja. Miło było to oglądać.

Passage

Być może najbardziej nieoczekiwane nurkowanie ze wszystkich miało miejsce pod koniec podróży, w obszarze zwanym Pasażem. Pomiędzy ogromnym zbiorowiskiem dużych i małych wysp porośniętych dżunglą, otoczonych lasami namorzynowymi, wił się kilometrowy szereg krętych i zakręcających wąskich „rzek” z połączonymi ze sobą „jeziorami”. 

Kiedy patrzyliśmy w dół przez czystą wodę, z piaszczystego dna wyrastały duże głowy koralowców, a na wapiennych ścianach kanałów zwisały kolorowe, miękkie koralowce. Nie był to obszar rzek i jezior słodkowodnych, ale raczej ocean poruszający się pomiędzy złożoną grupą wysp wyniesionych na powierzchnię.

Po dokładnej odprawie dotyczącej dość skomplikowanego nurkowania, weszliśmy do wąskiego kanału, gdzie prąd był gwałtowny, choć dało się go opanować, gdy schowaliśmy się blisko ściany kanału. Przeciągaliśmy się dnem pod prąd, światło przyćmione pod gałęziami zwisających drzew. 

Koralowce miękkie były wszędzie, a ławice papugowatych wiły się wokół, wpuszczając nas niezwykle blisko. Snapper, Sweetlips i Spadefish pojawiały się i wychodziły, gdy się przemierzaliśmy. 

Potem po naszej prawej stronie otworzyło się wejście do jaskini i zostawiliśmy prąd dla spokojnej wody. Tuż w środku odpoczywała duża ławica barakud z rączkami, powoli się odsuwając, aby nas przepuścić. Wspięliśmy się i znaleźliśmy grotę na świeżym powietrzu z kilkoma otworami na dżunglę powyżej, do których wpadały promienie światła. 

Wracając do kanału, kontynuowaliśmy podróż, aby znaleźć więcej jaskiń. To ostatnie było celem naszego nurkowania. Z tyłu zanurzonej komory znajdował się wąski komin ozdobiony miękkimi koralowcami, skierowany ku górze, wystarczająco duży, aby mógł się przez niego prześliznąć jeden nurek na raz i wynurzyć się do innej dużej groty.

Wąska szczelina rozciągająca się nad i pod linią wody otwierała się na kanał Pasażu i jasne światło słoneczne odbijające się od drzew na porośniętym dżunglą zboczu wzgórza.  

Resztę dnia spędziliśmy na pontonach nurkowych, powoli płynąc krętymi drogami wodnymi w nadziei, że uda nam się rzucić okiem – i zrobić zdjęcia – jednego z krokodyli słonowodnych zamieszkujących ten obszar. Tego dnia nie znaleźliśmy żadnego, ale niesamowite naturalne piękno tego wyjątkowego obszaru oraz obserwacja czapli, kakadu i innych ptaków z pewnością wystarczyły.

Mógłbym opisać także Ogród Melissy, jeden z najpiękniejszych ogrodów koralowych, jakie kiedykolwiek widziałem, w którym żyły także rekiny czarnopłetwe i barakudy szkolne.

Mógłbym też wspomnieć o dalszych przygodach na górze, jak na przykład wspinaczka na wysokie zbocze wyspy w ciemności, aby o świcie oglądać pokazy godowe czerwonych rajskich ptaków; lub kiedy udaliśmy się na szczyt w Pianemo, aby podziwiać majestatyczny, stale publikowany widok charakterystyczny dla Raja Ampat na zielone wyspy i turkusowe wody. Ale te i inne historie Raja Ampat zachowam na kiedy indziej.

Również w Divernet: Pytania i odpowiedzi Rajy Ampat, Papuaski Raj