Pakiet niespodzianka na kontynencie

ODWIEDZENIE JEST EKSCYTUJĄCE starożytne ruiny i puść wodze fantazji. Im mniej wiesz o danej witrynie, tym bardziej szalone są Twoje wyobrażenia. Niezależnie od tego, czy są to Pompeje, Kartagina czy Stonehenge, łatwo jest zatracić się w tajemnicy historii – jednak nic nie równa się zobaczeniu pozostałości przeszłości pod warstwą morskiej wody.

Nazwij to Atlantis Factor, ale w jakiś sposób to doświadczenie wydaje się bardziej ekskluzywne. Wiele lat temu prowadzono mnie z wielką ceremonią do nurkowania w miejscu niedaleko greckiej wyspy Kalymnos, zwanym Zaginionym Miastem Potha, o którym mówi się, że przez 1500 lat pozostawało niewidoczne dla wszystkich oprócz kilku archeologów. Było fajnie, ale moim niewprawnym oczom niewiele przypominało miasto.

Ale teraz tutaj dryfuję podekscytowany siecią drobno wybrukowanych dróg i ścian, przeplatanych wyraźnie określoną studnią (pełną wody!) i pozostałościami masywnych osadzonych kul, wszystkie połamane na górze. W starożytności nazywano je dolia, czyli gliniane naczynia znacznie większe od amfor i używane do masowego przechowywania wina, oliwy lub pszenicy.

To ekscytujące w tym sensie, że ekskluzywna Potha nie była, a jednak muszę wyznać prawdę, ponieważ światło słoneczne padające na pozostałości rzymskiej osady z II wieku p.n.e. w Grecji wskazuje prawdę – pozostałości te leżą nie głębiej niż kilka metrów, a Po prostu nurkuję na górze, żeby podziwiać widoki.

Przyzwyczailiśmy się, że Grecja kojarzy się z zazdrosną ochroną jej bogactwa historycznych pozostałości podwodnych, a jednak to miejsce, znane jako Zatopione Miasto, może swobodnie zwiedzać każdy, kto ma na to ochotę.

Mówiono o zamknięciu go w gigantycznej szklanej klatce, ale wszyscy wiedzą, że to nigdy nie nastąpi. Grecja ma tak wiele do zachowania, ale tak mało środków na to zadanie, więc rządzi pragmatyzm.

Zatrzymaliśmy się w mieście Epidauros w Grecji kontynentalnej, dwie godziny jazdy samochodem na południowy zachód od Aten i po drugiej stronie Zatoki Sarońskiej, łatwo dostępny z Wielkiej Brytanii.

Zdaję sobie sprawę, że Grecja prawdopodobnie ma więcej „najpilniej strzeżonych tajemnic” niż większość miejsc, ale Epidauros jest jednym z nich i jest wyjątkowy.

Jeśli moja fajka archeologiczna była płytkim przeżyciem dla płetwonurka, wiele innych atrakcji oferowanych przez jedyne w mieście centrum nurkowe Epidive znajduje się po głębszej stronie spektrum rekreacyjnego – niekoniecznie dlatego, że tak musi być, ale dlatego, że Epidive tak lubi .

W ciągu tygodnia będziemy nurkować pomiędzy 40-metrowymi nurkowaniami, aby odwiedzić nowoczesny wrak lub inny z pojedynczą amforą (której nie uda mi się zobaczyć, jak wyjaśnię) oraz niezwykłą jaskinię z niezwykłymi mieszkańcami, która byłaby warta podróż sama.

Miejsca do nurkowania są rozproszone wzdłuż wybrzeża lub w pobliżu pobliskich wysp Kyra, Agistri, Egina na wschodzie i wulkanicznego półwyspu Methana na południu.

Często mam dobre przeczucie co do miejsc, zanim je odwiedzę – w tym przypadku na początku nie byłam pewna, ale pod koniec tygodnia już w głowie planowałam powrotną wizytę nieroboczą do Epidavros.

Epidive jest prowadzone od kilku lat przez Yvesa le Jannou, znakomitego francuskiego nurka, który mówi mi, że nurkuje od ósmego roku życia (co oznacza około pół wieku doświadczenia).

Yves chce, aby jego goście dobrze się bawili zarówno na łodzi, jak i pod wodą, i z tego, co widzę, im się to udaje.

Yves zatrudnia prawie wyłącznie żeński zespół, w którym zmieniają się młodzi stażyści, niektórzy uczą się nurkowania w ramach doświadczenia, a niektórzy na stałe.

Miał także dwóch brytyjskich asystentów instruktorów, Jamesa i Vicky Martinów, którzy nie tylko stanowili doskonałe towarzystwo podczas nurkowań, na łodzi i na suchym lądzie, ale także ciężko pracowali, aby wprowadzić plany Yvesa w życie.

Powiedziałbym, że czasami pojawiało się pewne „twórcze napięcie” pomiędzy Yvesem, który pracuje niestrudzenie od świtu do późnych godzin wieczornych, ale ma tendencję do komunikowania swoich planów za pomocą telepatii, a jego załogą, która w rezultacie stała się dobra domyślający się.

Mimo wszystko wydawał się to satysfakcjonujący związek (chociaż później usłyszałem, że James i Vicky się rozstali).

Kalymnos dał mi po raz pierwszy smak nurkowania na greckich wyspach, a moja wyprawa do Epidauros nastąpiła niedługo po moim pierwszym doświadczeniu na kontynencie w pobliżu Aten (In The Lap of The Sea Gods, styczeń 2017).

Podobały mi się te i inne wycieczki, w dużej mierze dlatego, że greckie nurkowanie staje się częścią spójnego pakietu, który obejmuje spektakularne krajobrazy i starożytne ruiny, obfite jedzenie i napoje, kulturę i hojność tubylców.

To ostatnie naprawdę widać w Epidauros, które, jak się wydaje, z ust do ust osiągnęło pewien status, a mimo to, jak powiedziało mi kilka osób, koszty życia mogą być o połowę niższe niż na modnych wyspach.

Pomimo problemów gospodarczych kraju, jest to miejsce, w którym nalegają, aby dostarczyć obfite przystawki, sałatki i słodycze, nawet jeśli poprosisz tylko o danie główne, a ledwo zauważysz różnicę na rachunku. Jeśli taka gościnność sprawia przyjemność, jestem wdzięczny, że jestem jej odbiorcą.

Centrum Epidive znajduje się blisko molo i tuż obok komfortowego Hotelu Posidon, w którym się zatrzymałem. Dobrze jest móc wyjść na śniadanie na front i obserwować, jak wszyscy ciężko pracują nad przygotowaniem sprzętu i łódek – nie ma to jak patrzeć, jak inni pracują. Wypływamy o cywilizowanej godzinie 9.30 lub 10.

Głębokie nurkowanie w amforach, o którym wspomniałem, było zdecydowanie dziwne. Przez lata widziałem sporo amfor i nie zrobiłbym nic, co w mojej mocy, aby zobaczyć choć jedną, niezależnie od tego, jak piękna była gąbka, która, jak mi powiedziano, ją zdobiła.

W tym przypadku zeszliśmy na głębokość około 38 m i przegrupowywaliśmy się, gdy okazało się, że bardzo doświadczony nurek-gość, który zdecydował się wypróbować suchy skafander po raz pierwszy na poważnie, źle zrozumiał jego instrukcje i nie włożył żadnych ciężarków do kieszeni kamizelki.

W obawie przed jakąkolwiek próbą wynurzenia się z jego strony w tak delikatnym stanie, wysłano po ciężarki, odpowiednio je wysłano i dopasowano, podczas gdy inni nurkowie dbali o to, aby gość nie wpadł w mimowolną balistykę.

Zanim wszystko się wyjaśniło, ja już miałem przejść na tryb deco i stwierdziłem, że nie warto tu zostać, więc podniosłem kciuki.

Nie było śladu amfory, więc wystrzeliłem kilka zdjęć czegoś, co wyglądało na porzucony głowonog pośród wyrzuconych muszli.

Dopiero później Vicky powiedziała mi, że widziała właściciela witryny, an ośmiornica „prawie tak duży jak ja”, starając się ukryć pod swymi szczątkami, gdy się zbliżam.

Nie trzeba było się spieszyć – nie uchwyciłem na karcie pamięci nawet wystającej macki.

TO BYŁO NURKOWANIE DO ZAPOMNIENIA, choć oczywiście mam obowiązek rejestrować wszelkie nietypowe przeżycia dla czytelników DIVER.

Pierwsze nurkowanie odbyło się na tej samej głębokości 40 m, z Jamesem i Vicky, wyruszeniem po piasku z miejsca cumowania i skierowaniem się w dół na stromą ścianę.

Ryby na ścianie były odosobnionymi przykładami głównych gatunków, do których przywykłeś w tych wodach – bardzo kolorowy, ozdobny i tęczowy wargacz, ładnie pomalowane grzebyki pośród rojących się czarnych śródziemnomorskich chromis.

Gąbki były tak obfite i kolorowe w szkarłacie i złocie, jak mi obiecano, tu i ówdzie widać było ogniste robaki lub rozgwiazdy, a po wejściu na górę przyjemnie było zbadać różne wąwozy na szczycie ściany.

W Labiryncie Zeusa w odległości 25 m znajdowało się kilka ładnych małych przesmyków z basenami księżycowymi, a z piasku wyłaniały się małe płaszczki, gdy przeszkadzał im przelot nurka.

W wielopoziomowym ośrodku o nazwie Akwarium podczas mojej pierwszej wyprawy starałem się skupić uwagę nawet na mieszkańcach tak dużych jak mureny, co było spowodowane zaskakującym i irytującym problemem zaparowywania mojej starej, sprawdzonej maski opastuna.

Po chwili podszedłem, zamieniłem go i zszedłem prosto na dół, aby samotnie w cieniu łodzi udać się na kolejną wspinaczkę do Akwarium. Świetnie się bawiłem, robiąc portrety ryb w tym dobrze nazwanym miejscu – skalista topografia wzbudza zainteresowanie i choć ryby mogły być małe, było ich mnóstwo i kolorowo, z wargaczami, grzebieniem i jelonkami, ale było też sporo srebrzystych leszczy.

Zauważyłem także kilka maleńkich Flabellina affinis, kolczastych, fioletowo zabarwionych ślimaków nagoskrzelnych, pospolitych w niektórych częściach Morza Śródziemnego.

Epidive organizuje wiele nurkowań próbnych dla gości. Przegapiłem to ćwiczenie, które odbyło się podczas mojego pobytu dla dzieci w mieście, co brzmiało jak ćwiczenie z wypasania kotów, ale przyłączyłem się do zabawy, gdy łódź wypełniona głównie amerykańskimi studentami udawała się na rekolekcje z jogą wakacje w Epidauros wybrałem dzień pełen atrakcji. Większość z nich wybierała się na sprzątanie plaży, ale pół tuzina chciało też spróbować nurkowania. Zrobili to z jednej z łodzi w płytkiej, osłoniętej zatoce.

Zamiast niezręcznego wejścia na łódź, zestawy zostały dopasowane do pływaków w wodzie – dobry układ, a uczniowie wydawali się zrelaksowani.

Tylko jeden z nowych nurków po krótkim zanurzeniu zdecydował, że sprzątanie plaży będzie lepszą rozrywką, ale pozostali wyraźnie tętnili życiem.

Jolisa, studentka nauk o środowisku, nurkowała już wcześniej – sześć razy w zimnym jeziorze w Pensylwanii – więc mogła dołączyć do Yvesa i mnie podczas szybkiego czyszczenia pod wodą w nieco głębszych wodach, nad łąkami porośniętymi trawą morską.

Niestrudzenie kręciła się po okolicy, zbierając więcej wyrzuconych przedmiotów, niż mieściła się w torbie Yvesa, jakby zarabiała na tym życie.

Później dołączyliśmy do sprzątania maleńkiej plaży, na której często odbywają się grille i pikniki. Kiedy płynęliśmy w jego stronę, wyglądało to całkiem niewinnie, ale z bliska wyglądało zupełnie inaczej.

Szok przyszedł, gdy zdałem sobie z tego sprawę, nawet w przypadku wielu osób Worki wypełnione, głównie plastikowymi butelkami, zaledwie zarysowaliśmy powierzchnię. Ale miło było zobaczyć entuzjazm w sprzątaniu w palącym słońcu.

OSTATNI DZIEŃ NURKOWANIA był taki, który utkwił mi w pamięci. Aventis III był 85-metrowym statkiem towarowym. Miał 27 lat, kiedy wczesnym rankiem listopadowej nocy w 2004 roku uderzył w skały w pobliżu małej wyspy na zachód od Agistry, około 15 mil od Epidauros.

Pogoda dopisała, a noc była pogodna. Mówi się, że kapitana rozpraszała wówczas kobieta w jego kabinie.

Statek leży maksymalnie na lewej burcie na wysokości 18 m, a ten odcinek jest dobrze widoczny z łodzi nurkowej przez krystaliczne wody. Rufa znajduje się w cieniu krótszym niż 50 m, więc każdy znajdzie tu coś dla siebie.

Szliśmy przez prawą burtę kadłuba, przez mostek i w dół, w kierunku dna morskiego, gdzie wylądowały różne elementy pokładu, po czym spokojnie przepłynęliśmy z powrotem po pokładach. Na nienaruszonym wraku było co zwiedzać, po czym spędziliśmy czas na odgazowywaniu na skałach. To zatonięcie było dobrodziejstwem dla nurków.

Później udaliśmy się na północ od Epidauros – Yves nie podaje dokładnej lokalizacji swojej „jaskini minotaurów” i nie bez powodu. Zacumowaliśmy blisko wejścia, długą szczeliną na głębokości około 5 m w stronę podstawy muru.

Ostrzegłem, że dodałem krótkie spodenki do moich 3 mm kombinezon i kaptur też. Cieszyłem się z ostrożności, gdy podążałem za Yvesem przez szczelinę do wypaczającej umysł termokliny.

Po drugiej stronie tej bariery dla cieczy ciepła słona woda została wymieniona na szok chłodniejszej wody o temperaturze około 14°C.

W atmosferze ekscytacji przebywaniem w rozległej jaskini, która teraz się pojawiła, szybko zapomniano o wszelkich dreszczach. Światła naszej czteroosobowej grupy oświetliły ogród rzeźb ze starożytnych stalagmitów wśród szarych płyt i głazów, a cienie goniły po ścianach. To zmyliło oko; Miałem nadzieję zobaczyć szybko poruszające się rzeczy, ale nie cienie.

WTEDY ŚWIATŁO YVESA wyłapał je, nie cienie, ale przypominające widma – duże foki, dwie z nich, latające wzdłuż ścian bardzo szybko, od nosa do ogona. Komnata była zbyt duża, aby mój aparat mógł uchwycić coś więcej niż tylko cień. Jechaliśmy dalej, równolegle do morza i dopiero teraz mogłem dostrzec wąskie niebieskie okna daleko po mojej lewej stronie.

Przeszliśmy przez małą termoklinę i znaleźliśmy się w kolejnej komorze. Była tu duża sadzawka księżycowa, ale gdy się do niej wznieśliśmy, Yves dał do zrozumienia, że ​​usuwanie naszych przepisów byłoby złym pomysłem. W przestrzeni tej znajdowała się niezdrowa ilość gazu foczego.

Po powrocie do pierwszej komory ponownie zobaczyliśmy latające foki. I znowu, jadąc tą samą drogą co my, ale wyprzedzając naszą powolną procesję – tyle że tym razem były tam trzy widmowe kształty, jeden trochę mniejszy od pozostałych.

Zaskoczyło to nawet Yvesa, który spodziewał się znaleźć nie więcej niż dwa. Okazało się, że są parą z dużym dzieckiem.

To też nie były zwykłe foki. Mniszki śródziemnomorskie wyróżniają się tym, że nie mają uszu i zaliczają się do najbardziej zagrożonych ssaków morskich na świecie. Szacuje się, że pozostało ich nie więcej niż 600.

Kiedyś w jaskini na Maderze samotna foka mniszka zaskoczyła mnie, wyłaniając się znikąd i przelatując obok mojego ramienia, więc wiedziałem, jak szybko się poruszają – tej też nie udało mi się sfotografować. Ale nie spodziewałem się tak poruszającego przeżycia w Epidauros.

Mówi się, że mniszki powracają na Morze Egejskie, dlatego zachowanie tajemnicy Yvesa jest rozsądnym środkiem ostrożności.

Ludzi, którym strzelają kusze, jest w tych rejonach więcej niż fok mnichów, dlatego zaleca się trzymanie ich w odpowiedniej odległości.