NURK ZBIORNIKA
Czołgi, które zwyciężyły
To był projekt roku Adopt A Wreck – raportuje CHARLOTTE CRUMPLER z NAS
Jeden z wraków czołgów Valentine w zatoce Studland. Wstawka: W 1944 roku w ćwiczeniach Smash wzięły udział trzydzieści dwa czołgi.
RANKA 4 kwietnia 1944 flota desantowców zbliżyła się do wybrzeża Dorset, sygnalizując rozpoczęcie ćwiczeń Smash.
Przez następne dwa tygodnie plaża w zatoce Studland, wybrana ze względu na podobieństwo do plaż Normandii, była świadkiem powtarzających się ataków z powietrza i morza.
Ostra amunicja zbombardowała zatokę podczas próby zbliżającej się inwazji w D-Day, mając na celu uczynienie operacji jak najbardziej realistyczną dla zaangażowanych pułków.
Ćwiczenie było na tyle ważne, że w jednej z późniejszych faz obserwowali je król Jerzy VI, Winston Churchill, amerykański generał Eisenhower i feldmarszałek Montgomery.
Trzy mile od brzegu dwie eskadry amfibii czołgów Valentine zostały zwodowane do wody, gotowe do przećwiczenia swojej roli w nadchodzącej inwazji. Jednak z powodu nieprzewidzianych, niekorzystnych warunków pogodowych siedem z 32 czołgów nigdy nie dotarło tego dnia na brzeg, co kosztowało życie sześciu członków załogi.
Prawie 75 lat później dwa z siedmiu czołgów pozostają nienaruszone na dnie morskim, przetrwały wydarzenia wojenne i naturalny rozkład.
Ocalałe czołgi, obecnie popularne miejsce do nurkowania, służą jako pomnik operacji, która mogła zmienić przebieg drugiej wojny światowej.
Ukazał się w DIVER w lutym 2019
POMIMO WAŻNOŚCI w przypadku tych wraków podjęto niewiele badań, dopóki żar klubu podwodnego na wyspie Purbeck (IPSAC) nie odkrył ich pasji do celowego nurkowania. W 2017 r. zainicjowali projekt przeglądu czołgów, którego celem było utworzenie archiwum i wystawienie wyników ich ustaleń z okazji przypadającej w tym roku 75. rocznicy ćwiczenia SMASH.
Członkowie IPSAC ciężko pracowali, aby wydobyć na światło dzienne nowe informacje na temat „ściśle tajnej” operacji. Rejestrując i opracowując szkice z prac terenowych, udało im się zbudować plany lokalizacji siedmiu zbiorników i dokładnie udokumentować ich lokalizację w zatoce.
„Czołgi były często uważane za drugie nurkowanie lub coś dla nowicjuszy” – mówi Nick Reed, kierownik projektu Valentine 75. „Jednak z opinii lokalnych operatorów czarterujących nurkowania wynika, że po rozgłosie, jaki nasz projekt zapewnił butlom, ludzie proszą teraz o możliwość nurkowania na nich.
„Głównym osiągnięciem projektu było uświadomienie ludziom historii czołgów i wkładu, jaki wniosły w II wojnę światową”.
Z uwagi, jaką projekt wzbudził w mediach, ujawnili się krewni mężczyzn zaangażowanych w ćwiczenia Smash, co pozwoliło klubowi na przybranie twarzy na nazwiska tych, którzy stracili życie.
„Jak dotąd znaleźliśmy zdjęcia czterech z sześciu osób i widok ich młodych naprawdę otrzeźwiał” – mówi Reed. „Nie byli to zaprawieni w bojach weterani, byli po prostu młodymi mężczyznami w wieku kilkunastu lub dwudziestu lat, wykonującymi swoje obowiązki”.
Podnoszącym na duchu zrządzeniem losu członkowie mieli także szczęście usłyszeć poruszającą historię jedynego ocalałego z ćwiczeń, Alberta Price’a.
Price miał zaledwie 19 lat w czasie ćwiczeń, skłamał na temat swojego wieku, aby zgłosić się na ochotnika, i pamięta, jak został uratowany z upadłego czołgu, a także wydarzenia, które miały miejsce podczas lądowania w D-Day w Normandii sześć tygodni później.
Reed opisuje rozmowę z Pricem jako najważniejszy punkt projektu. „To był prawdziwy zaszczyt spotkać tego niesamowitego pana i usłyszeć jego historię” – mówi.
„Kiedy go odwiedziliśmy, spędziliśmy oczarowane kilka godzin, słuchając jego przeżyć. Trudno pojąć, przez co przeszedł w wieku 19 lat i sposób, w jaki opowiedział tę historię, był tak rzeczowy.
„To naprawdę uświadomiło nam, jaki dług wdzięczności mamy wobec jego pokolenia”.
NAD KURSEM W ramach projektu zespół IPSAC nie tylko ujawnił zakopaną historię ćwiczeń, ale także odkrył historie mężczyzn, którzy poświęcili swoje życie, i uczcili ich pamięć, ożywiając ich entuzjazm do celowego nurkowania.
Z tego powodu projekt Valentine Tank 75 otrzymał nagrodę Adopt a Wreck Award od Towarzystwa Archeologii Nautycznej (NAS).
„Zdobycie nagrody Adopt a Wreck Award to prawdziwe potwierdzenie ciężkiej pracy i wysiłku włożonego przez członków klubu w projekt” – mówi Reed. Udział w tym wydarzeniu był prawdziwą radością i dał klubowi bardzo wiele. Odkrywanie nowych rzeczy uzależnia, więc chcesz kontynuować i dowiedzieć się więcej.
„Jak mówi motto NAS, odkrycie to dopiero początek.” Nagrodę przyjął wraz z innym członkiem IPSAC, Keithem Coombsem, na dorocznej konferencji NAS „Budowanie przyszłości dla naszej morskiej przeszłości” w Newport pod koniec 2018 r.
Nagroda Adopt a Wreck przyznawana jest co roku osobie lub grupie, która wniosła najbardziej znaczący wkład w archeologię i badania w ramach programu NAS. Ma na celu zachęcenie klubów nurkowych i ogółu społeczeństwa do aktywnego rejestrowania miejsc, które lubią odwiedzać.
Chociaż kluby najczęściej adoptują wraki statków, można adoptować inne typy wraków, takie jak samoloty, czołgi lub infrastruktura morska. Morze tak naprawdę nie jest granicą, ponieważ na lądzie znajduje się szereg obiektów portowych i budynków z połączeniami morskimi, siedlisk przybrzeżnych, kadłubów i innych materiałów o znaczeniu archeologicznym, które mogą się kwalifikować.
W 2018 roku NAS przyznało Edowi Cummingowi nagrodę Highly Commended za jego projekt Waifs of the Sea. Chociaż Cumming nie jest już nurkiem, stworzył obszerny indeks wraków statków, incydentów i strat statków odnotowanych w prasie brytyjskiej z XIX wieku, oferując nowy wgląd w losy wielu wraków w Wielkiej Brytanii i pomagając w badaniach nad incydentami morskimi w całej Wielkiej Brytanii. Wyspy Brytyjskie.
Cumming opisał tę nagrodę jako bardzo nieoczekiwaną w świetle jej tytułu Adopt a Wreck. „Z pewnością tego nie zrobiłem, ale wmówiłem sobie, że tak naprawdę adoptowałem kilka tysięcy” – mówi.
Od czasu uruchomienia programu w 2003 r. kluby i osoby prywatne w całej Wielkiej Brytanii przyjęły takie placówki. Paul Barnett, przewodniczący Towarzystwa Przyjaciół Purtona, odebrał tę nagrodę w 2007 r. i stwierdził, że otrzymanie jej za pracę nad statkiem Purton Hulks „pozostaje bardzo miłym wspomnieniem, które postrzegam jako ważny krok na drodze do osiągnięcia sukcesu obiektu formalne uznanie za obiekt o znaczeniu krajowym”.
W 2015 r. poziom zgłoszeń był tak duży, że ogłoszono dwóch zwycięzców. Nigel Braybrooke (z prawej), koordynator projektu w Severnside Sub-Aqua Club, nurkował we wraku statku towarowego Baygitano z I wojny światowej i chciał „ożywić Baggy’ego”.
„Najważniejszym wydarzeniem było zaproszenie do zaprezentowania wyników naszego projektu prezesowi stowarzyszenia, dr Philowi Hardingowi i naszym współpracownikom z NAS” – powiedział Braybrooke. „Zdobycie nagrody zachęciło inne kluby do rozpoczęcia własnych projektów i pomoże w dalszym rejestrowaniu naszego dziedzictwa morskiego, zanim zniknie”.
