Jak nasz człowiek, NIGEL WADE, jako pierwszy w Wielkiej Brytanii zakwalifikował się jako samodzielny nurek PADI – czy nowy kurs agencji jest naprawdę „kamieniem milowym”
W PRZESZŁOŚCI, sama wzmianka o nurkowaniu w pojedynkę wywołałaby debatę na temat tego, czy praktyka ta jest bezpieczna, etyczna, a nawet przyjemna.
Pomiędzy zwolennikami nurkowania w pojedynkę a zwolennikami systemu partnerskiego toczyły się spory. John Liddiard z DIVER nazwał kiedyś tę praktykę „ostatnim tabu nurkowania”.
aktualizacja: Nie żyje Nigel Wade
Jednak każdego dnia dziesiątki tysięcy nurków na całym świecie „idzie samotnie”, a wielu z nich nie ma do tego przeszkolenia ani kwalifikacji.
Można argumentować, że większość nawet nie wie, że to robi.
Weź instruktorów uczących nurków podczas ich pierwszych nurkowań na wodach otwartych – czy ich uczniowie mogliby pomóc, gdyby pojawił się problem? Albo nurkowie, którzy regularnie nurkują z partnerem, ale odkryli, że oddalili się od siebie przy słabej widoczności.
A co z nurkami, którzy wykonają idealne zanurzenie, ale okaże się, że muszą poczekać na głębokości, aż reszta ekipy ich dogoni z powodu problemów z wyrównaniem.
Teoretycznie takie scenariusze nie powinny mieć miejsca. Nurkowie powinni trzymać się razem i być dostępni, aby pomóc swoim towarzyszom, jeśli pojawi się problem.
W rzeczywistości praktycznie przy każdym nurkowaniu w pewnym momencie nurkowie nieświadomie zostają osamotnieni, choćby na krótki czas.
Fotografowie podwodni aktywnie starają się nurkować samotnie. Uważają, że to prawdopodobnie jedyny sposób na powrót z uderzającymi obrazami. Czy gdyby Peter Scoones został zmuszony do nurkowania z kumplem lub w grupie, zdobyłby nagrodę BAFTA i dwie nagrody Emmy? Czy zdziwilibyśmy się tymi wszystkimi budzącymi podziw materiałami filmowymi generowanymi przez lata przez Dział Historii Naturalnej BBC? Prawdopodobnie nie.
Wiele podwodnych zdjęć zostało wykonanych przez nurków z dala od tłumów, nurkujących tak niezależnie, jak to możliwe, aby nie zakłócać spokoju ofiary i bez innych nurków ani strumieni bąbelków pojawiających się w tle.
NIE JESTEM PETEREM SCONESEM, ale jako fotograf staram się regularnie nurkować solo w próżnej nadziei, że pewnego dnia uda mi się zrobić „wielkie ujęcie”.
Ukończyłem kurs nurkowania solo Scuba Diving International (SDI) w 2005 roku, zdobywając umiejętności i wiedzę niezbędną do przedstawienia mojej karty C, aby przynajmniej móc oddalić się od grupy.
Niestety, mając ponad 3000 nurkowań i kwalifikacje sięgające pach, napotkałem centra nurkowe, które nie uznawały moich kwalifikacji solowych. Nalegali, żebym nurkował z grupą i podążał za nimi mistrz nurkowania wraz z moim wyznaczonym kolegą.
Nawiasem mówiąc, ten kumpel prawdopodobnie niedawno uzyskał certyfikat, wykonał mniej niż tuzin nurkowań i okazał się naprawdę garstką, wynurzając się po zaledwie 20 minutach na 10 barach, podczas gdy ja miałem jeszcze 150. Aby dodać obrazę do kontuzji, byłbym płacąc za przywilej.
Ten sam zespół oczywiście przymknąłby oko, gdy przewodnik nurkowy osamotniony spadł przez słup wody, aby zawiązać linę kotwiczną.
Odkąd pamiętam, PADI opowiadało się za systemem partnerskim. Cały etos firmy polega na nurkowaniu dla zabawy i bezpiecznym dzieleniu się doświadczeniami z nurkami o podobnych poglądach.
Słusznie bronił tego systemu z pasją jako kamienia węgielnego swojego szkolenia nurków, pozostawiając osoby, które chcą nurkować samotnie, robić to gdzie indziej.
Jednakże w 2001 roku starszy urzędnik PADI po raz pierwszy przyznał, że nurkowanie solo może być wykonywane bezpiecznie przez odpowiednio doświadczonych nurków.
Komentarze zostały wygłoszone przez Drew Richardsona, starszego wiceprezesa PADI na całym świecie, w odpowiedzi na artykuł w amerykańskim magazynie nurkowym.
Twierdzono, że nurkowanie z partnerem może być niebezpieczne i że nurkowie sportowi powinni zapewnić sobie niezależność wynikającą z konfiguracji do nurkowania solo.
Richardson odpowiedział, że system partnerski PADI jest skutecznym i bezpiecznym podejściem dla przeciętnego nurka rekreacyjnego i że wymagania związane z nurkowaniem solo są o krok za duże w stosunku do wymaganych umiejętności. Promowanie tego jako alternatywy dla nurkowania z partnerem było, jego zdaniem, „nieodpowiedzialne i lekkomyślne”. Jednak dla odpowiednio wykwalifikowanego i doświadczonego nurka zasady nurkowania solo mogą być zaakceptowane.
W 2009 roku PADI i TDI z siedzibą w Nowej Zelandii instruktor Andy Connor z Tech Dive NZ uważał, że nurkowie muszą być bardziej niezależni.
Wykorzystując swoje techniczne przygotowanie i doświadczenie w nurkowaniu, opracował kurs oparty na szkoleniu nurków, aby byli „samowystarczalni” w przypadku napotkania problemu pod wodą.
Kurs Self Sufficient Diver został, co zaskakujące, zatwierdzony przez PADI. Connor we współpracy z Global Dive i Tech Dive NZ zapewnił i przeprowadził kurs oraz certyfikat jako alternatywę dla indywidualnego kursu SDI.
W maju 2010 r. Egipska Izba Nurkowania i Sportów Wodnych (CDWS) wydała oświadczenie w sprawie nurkowania w pojedynkę. Stwierdzono, że aby móc nurkować solo, nurek musi pomyślnie przejść kurs szkoleniowy w zakresie nurkowania solo i uzyskać taki certyfikat od uznanej agencji szkoleniowej.
Procedury, zasady, zalecenia i standardy agencji szkoleniowej miałyby zastosowanie do aktywności nurkowej.
Kierownik techniczny i/lub co najmniej jeden z instruktorów licencjonowanej operacji musi posiadać uprawnienia do nurkowania solo instruktor. Byli wówczas doskonale zdolni i odpowiedzialni za podejmowanie właściwych decyzji zawodowych – umożliwienie nurkom nurkowania solo.
POD koniec maja, skontaktowałem się z dyrektorką ds. szkoleń PADI International, Suzanne Pleydell, aby ustalić aktualne stanowisko agencji w sprawie nurkowania solo.
„PADI wspiera sprawdzony system nurkowania z partnerem z kilku powodów, między innymi z uwagi na jego wkład w bezpieczeństwo nurka” – stwierdziła. „Cele szkolenia nurków obejmują rozwój umiejętności wzięcia odpowiedzialności za siebie i samodzielności.
„System partnerski zapewnia nadmiarowość w zakresie bezpieczeństwa dla tej bazy umiejętności, której samo nurkowanie po prostu nie jest w stanie zapewnić.
„PADI uznaje również, że doświadczeni nurkowie, po specjalnym przeszkoleniu w zakresie technik samodzielnego nurkowania, takich jak planowanie nurkowania, konfigurowanie dodatkowego i specjalistycznego sprzętu, zarządzanie problemami itp., mogą być przygotowani do nurkowania niezależnego od partnera i akceptowania dodatkowego ryzyka zaangażowany.
„Odpowiedzialne, samowystarczalne nurkowanie to nurkowanie samotnie, z odpowiednią dyscypliną umysłową, nastawieniem i sprzętem. Kiedy nurkowie wybierają tę specjalistyczną aktywność w tym opisie, PADI widzi dla niej miejsce.”
Suzanne wyjaśniła dalej, że zaledwie dwa dni wcześniej samo PADI uruchomiło specjalistyczny program zatytułowany Self-Reliant Diver, umożliwiający wykwalifikowanym nurkom nurkowanie niezależnie od innych.
Natychmiast próbowałem zlokalizować firmę mającą siedzibę w Wielkiej Brytanii instruktor oferując kurs, ale był on na tyle nowy, że moje poszukiwania okazały się problematyczne. Wtedy na ratunek przyszedł mi Simon Lodge z Lodge Scuba z siedzibą w Crystal Palace.
Simon prowadzi szkolenia za pośrednictwem różnych agencji specjalizujących się w nurkowaniu technicznym i jaskiniowym.
Obecnie zajmuje się nurkowaniem eksploracyjnym w cenotach na Jukatanie w Meksyku. Jako nurek jaskiniowy regularnie nurkuje bez partnera.
Zarezerwowałem kurs wraz z moim podwodnym modelem i personelem PADI Instruktor Sarah Morgan, żeby zobaczyć, o co w tym wszystkim chodzi.
Wymagania wstępne
Aby wziąć udział w kursie musisz mieć minimum 100 zarejestrowanych nurkowań z partnerem i być co najmniej PADI Zaawansowane wody otwarte Nurek lub jego odpowiednik z innej agencji szkoleniowej.
Należy przeczytać i podpisać standardowy formularz zwolnienia z odpowiedzialności PADI Self-Reliant Diver i przyjęcia ryzyka.
Kurs trwał jeden dzień i obejmował sesje teoretyczne oraz trzy nurkowania na wodach otwartych, w National Dive Center w Stoney Cove w Leicestershire.
Wprowadzanie w kurs
„Ten kurs stanowi wprowadzenie do samodzielnego nurkowania, które pomaga studentom nurkowania rozwinąć umiejętności, wiedzę i techniki niezbędne, aby w pierwszej kolejności polegać na sobie” – wyjaśnił Simon.
Powiedział, że są dwa główne powody, dla których warto podjąć to szkolenie: po pierwsze, „aby rozwinąć umiejętności potrzebne do planowania i przeprowadzania nurkowań bez partnera, czy to z preferencji, czy z konieczności”, a po drugie, „aby wyostrzyć umiejętności samodzielnego niezależny nurek, tworząc silniejszego partnera w parze lub zespole nurkowym”.
Omówiliśmy filozofię i motywację nurkowania bez partnera, analizując potencjalne ryzyko i możliwe sposoby radzenia sobie z nim.
Simon zidentyfikował wartość zapasowego zestawu i sprzętu zapasowego, którego potrzebowalibyśmy nie tylko na kursie, ale podczas wszystkich naszych samodzielnych nurkowań.
Zestaw
Niezależne źródło powietrza jest obowiązkowe, chociaż nie ma standardowej konfiguracji.
Najprostszym rozwiązaniem jest 3-litrowa butla typu kucyk zamontowana na cylindrze głównym, ale można też zdecydować
dla butli stopniowej montowanej z boku lub nawet kompletnego systemu montowanego z boku – lub być może zestawu bliźniaczego skonfigurowanego niezależnie, wszystkie kompletne z pierwszym stopniem, reduktorem i manometrem zanurzalnym.
Zależy to od indywidualnych potrzeb i preferencji.
Zapasowa maska; zapasowy timer denny i miernik głębokości (komputer nurkowy); nóż nurkowy (jeśli jest to lokalnie dozwolone); DSMB i kołowrotek z wystarczającą ilością żyłki na maksymalną zaplanowaną głębokość; oraz naziemne dźwiękowe urządzenie sygnalizacyjne stanowią obowiązkowe elementy wyposażenia.
Simon kupił wystarczającą ilość zestawu, aby umożliwić dowolną konfigurację, której moglibyśmy potrzebować. Po omówieniu opcji oraz zalet i wad wybraliśmy nasze konfiguracje.
Sarah zdecydowała się na zamontowaną z boku 7-litrową butlę sceniczną, którą można było przymocować na powierzchni. Wybrałem kucyka 3-litrowego, bo nie kolidowałby z ustawieniem aparatu.
Planowanie i zarządzanie
Simon wyjaśnił, jak sformułować plan nurkowania bez partnera; jak obliczyć współczynniki powierzchniowego zużycia powietrza (SAC), które można wykorzystać do ustalenia, ile zużywamy na różnych głębokościach; oraz jak ustalić odpowiednią rezerwę na bezpieczne ratowanie.
Omówiliśmy, jak radzić sobie w różnych scenariuszach awaryjnych, które obejmowały radzenie sobie ze swobodnie płynącymi regulatorami, problemami z maską, prądami, splątaniem, przekroczeniem planowanej głębokości lub limitów czasowych, paniką, stresem, sytuacjami braku gazu, skurczami, nadmiernym wysiłkiem i problemami środowiskowymi. zagrożenia.
Nurkowanie 1
Po złożeniu zestawu byliśmy gotowi do zmoczenia. Weszliśmy do wody i przeprowadziliśmy kontrolę pływalności.
Po kilku zmianach ciężaru wyruszyliśmy na relaksujące pływanie na powierzchni 200 m.
Po zakończeniu Simon poprosił nas o zejście i zawisnięcie na minutę na wysokości około 4 m.
Następnie na platformie szkoleniowej przeprowadzono symulowany swobodny przepływ automatu, oddychając z alternatywnego źródła powietrza przez dwie minuty.
Następnie wykonaliśmy pływanie w tempie SAC, pływając przez pięć minut na głębokości 10 m; informacja została zapisana na naszych tabliczkach.
Na koniec rozmieściliśmy nasze DSMB na głębokości i zakończyliśmy nurkowanie po odbyciu przystanków bezpieczeństwa.
Nurkowanie 2
Podczas drugiego nurkowania musieliśmy wykazać się świadomością czasu, głębokości i zapasu gazu, rejestrując głębokość i ciśnienie w butlach w 10-minutowych odstępach przez całe nurkowanie.
Pierwszym zadaniem było przepłynięcie „bez maski” na dystansie minimum 18m.
Następnie musieliśmy symulować sytuację awaryjną poza powietrzem, uruchamiając nadmiarowe źródło gazu podczas ciągłego pływania.
Następne na liście były umiejętności nawigacyjne. Simon wysłał nas, abyśmy odnaleźli kokpit wicehrabiego i powrócili do punktu wyjścia, korzystając z kompasów.
Następnie udaliśmy się do łodzi podwodnej Nautilus i z powrotem, korzystając z naturalnych odniesień.
Po kolejnym pięciominutowym pływaniu z szybkością SAC i rozłożeniu naszych DSMB zakończyliśmy nurkowanie.
Obliczyliśmy nasze wskaźniki SAC podczas przerwy na powierzchni, do wykorzystania podczas nurkowania 3.
Nurkowanie 3
Podczas ostatniego nurkowania weszliśmy do wody po uprzednim obliczeniu i uzgodnieniu ciśnienia zwrotnego w oparciu o nasze stawki SAC i zarządzanie gazem zgodnie z zasadą trzeciej części.
Musieliśmy wykazać się świadomością głębokości, czasu i zapasów gazu, zapisując głębokość i czas na naszych tabliczkach na każde 20 barów zużytego gazu.
Wykazaliśmy także presję na zmianę i świadomość ograniczeń czasowych, gdy osiągnięto presję lub limit czasu ustalony podczas odprawy, zapisując na tabliczce czas lub presję (w zależności od tego, co nastąpi wcześniej).
Podczas nurkowania ponownie przeprowadziliśmy awaryjne ćwiczenie OOA, wymieniając zapasowe zapasy podczas pływania.
Zakończyliśmy nurkowanie rozłożeniem naszych DSMB i wznieśliśmy się na głębokość 5 m, aby przeprowadzić nasz ostatni przystanek bezpieczeństwa tego dnia. Nadszedł czas na zasłużoną filiżankę herbaty.
Test pisemny
Zakończyliśmy przeglądy wiedzy, które obejmowały więcej obliczeń SAC. Sarah przemknęła przez nie, zostawiając mnie samą z umysłem, który nie chciał już pracować. To był długi dzień.
W końcu skończyłem. Simon szybko zaznaczył recenzje, po czym rozległy się piątki i głośne „okrzyki” ze strony wszystkich (no cóż, w końcu był to kurs PADI!).
Myślę, że PADI ma rację.
Nie jest to kurs dla nurka solo w prawdziwym tego słowa znaczeniu i nie taki był zamierzenie. W materiałach szkoleniowych nie używa się słowa „solo” – chodzi tu o samodzielność.
Kurs zapewnia nurkowi umiejętności, wiedzę i nastawienie psychiczne umożliwiające podejmowanie nurkowań w sposób znacznie bezpieczniejszy niż kiedykolwiek wcześniej w systemie nurkowym PADI. Bycie samowystarczalnym ma sens, kładąc nacisk na przewidywanie, przygotowywanie się na problemy i radzenie sobie z nimi, jeśli i kiedy się pojawią.
Z tego kursu skorzystają wszyscy nurkowie, niezależnie od tego, czy chcą nurkować samodzielnie, czy nie.
PADI nadal jest mistrzem nurkowania z partnerem i zawsze tak będzie. Jednakże fakt, że obecnie uznaje, że „odpowiednio wykwalifikowany i wyposażony nurek o właściwym nastawieniu mentalnym, jeśli jest gotowy zaakceptować związane z tym ryzyko, może nurkować niezależnie od innego nurka”, prawdopodobnie zmieni „The Way the World Dives” na zawsze.
Fotografowie podwodni będą oklaskiwać nowy program PADI. Zostanie to docenione przez centra PADI na całym świecie jako otwierające nowe drzwi i tworzące możliwości kreowania wizerunku wśród nurków rekreacyjnych.
Właściwie to chcę nurkować z innymi nurkami. Lubię ich towarzystwo, a druga para oczu jest zawsze mile widziana.
Podoba mi się również bezpieczeństwo.
Ale umieść w moich rękach aparat lub dno morskie przegrzebków przede mną, a od razu stanę się „samotnym gołębiem”, aktywnie poszukującym samotności i cieszenia się swoją sztuką.
Nie jestem zwolennikiem nurkowania w pojedynkę i nie jest to rozwiązanie dla każdego, ale samodzielny nurek z odpowiednim sprzętem i umiejętnościami zawsze będzie bezpieczniejszy pod wodą, a tym bardziej w zespole.
System koleżeński nie jest na skraju wyginięcia. Dzięki specjalizacji PADI Self Reliant Diver jest to o wiele bezpieczniejsze.
Kciuki w górę od podwodnych fotografów
„Myślę, że to przełomowy moment. PADI zmierzyło się z problemem, który może być najbardziej dzielący w rekreacyjnym nurkowaniu. PADI jest zdecydowanie największą na świecie agencją szkoleniową w zakresie rekreacyjnego nurkowania. Uznanie od PADI oznacza, że nurkowanie solo z dnia na dzień stało się legalną działalnością.
„W czasach, gdy swoboda nurkowania dla nurków rekreacyjnych jest coraz bardziej ograniczana, jest to śmiałe posunięcie. To trochę jak zniesienie prohibicji. Tam, gdzie PADI prowadzi – jak to miało miejsce przy wielu okazjach – podąża branża.
„Myślę, że jest to najbardziej znacząca zmiana w nurkowaniu rekreacyjnym od czasu wprowadzenia przez PADI modułowego kursu nurkowania i spopularyzowania tego sportu.
„PADI zasługuje na wielkie uznanie. Jako osoba utrzymująca się ze świadczenia usług fotografom podwodnym natychmiast rozpoczniemy rezerwację wycieczek dla naszych klientów u operatorów, którzy przystąpią do programu Self-Reliant Diver.”
Fotografia podwodna sprzedawca sprzętu i instruktor Steve Warren
„Bardzo często, gdy fotografowie są zaabsorbowani fotografowanym obiektem, w zasadzie nurkują samotnie, nawet jeśli ich partner jest w pobliżu.
„Jeśli branża zapewni nurkom wiedzę, narzędzia i standardy, aby mogli polegać wyłącznie na sobie, taki rozwój będzie ważnym krokiem naprzód, do którego będziemy zachęcać”.
Przewodniczący Brytyjskiego Stowarzyszenia Fotografów Podwodnych (BSoUP) JP Trenque
- Odrębny kurs specjalistyczny PADI Self Reliant Diver jest oferowany za 150 funtów przez Simona Lodge'a pod numerem 0208 765 1036 lub 07736 064 625.
- Międzynarodowe PADI (UK)
- Narodowe Centrum Nurkowe
