W XIII wieku osoby skazane za poważne przestępstwo zabierano do Bishop Rock i zostawiano tam z chlebem i wodą, aby morze je spustoszyło. Przynajmniej tak sugeruje historia. Dziś skała jest bardziej znana jako miejsce, w którym rozpoczynają się i kończą rekordowe próby przeprawy przez Atlantyk.
Bishop Rock leży w najbardziej południowo-zachodniej części Wielkiej Brytanii, na pozycji 490 52.33N 060 26.68W. Jedna z historii sugeruje, że nazwano ją od kształtu, przypominającego mitrę biskupią.
Bishop musi być jednym z najlepszych nurkowań szczytowych w Wielkiej Brytanii. Jeśli warunki są odpowiednie, jest to absolutnie oszałamiające doświadczenie, czasami przekraczające 30 m – nie jest to nurkowanie, którego nigdy nie zapomnisz.
W swoim odsłoniętym miejscu Bishop Rock jest otwarta na fale Atlantyku. Wszystko inne niż południowo-zachodni wiatr Force 3 zniechęci Cię i nawet przy słabym wietrze możesz zdecydować, że słynny „garb atlantycki” uniemożliwia nurkowanie.
Najlepsze wiatry wieją z północnego wschodu, a delikatna siła 2-3 pomoże uspokoić dużą falę napływającą z południowego zachodu. Ze względu na swoje położenie, przypływy są zawsze płynne, a stojąca woda jest rzadkością na twardych źródłach. Najlepszy czas na nurkowanie to trzy godziny przed High Water St Mary's.
Poniżej 20 m rzadko kiedy panuje duży ruch, ale podczas wchodzenia należy zachować ostrożność, ponieważ z półek mogą wystąpić upadki. Głębokość do 48 m, w połączeniu z lokalizacją i przypływem, sprawiają, że jest to wymagające i ekscytujące nurkowanie – nie dla niedoświadczonych ani o bojaźliwych!
Boje znakowe są niezbędne. Niektórzy nurkowie używają SMB, ale wiąże się to z ryzykiem wplątania się w wodorosty, zaczepienia o skałę lub porwania jednego z wielu fragmentów wraku, dlatego preferowane są opóźnione SMB.
To świetna strona dla fotografia, niezależnie od warunków. Jeśli warunki nie są wystarczające, możesz zdecydować się na obiektyw makro, aby wykonać zbliżenia, a jest mnóstwo do zobaczenia.
Zanim zejdziesz na dół, musisz ustawić się blisko ściany skalnej, aby uniknąć zniesienia przez przypływ i utraty punktu odniesienia. Uważaj, bo w przypadku jakiegokolwiek pochylenia możesz zostać zepchnięty na skały.
Co zatem nurkowie mogą zobaczyć w okolicy Bishop? O ile prąd pływowy na to pozwala, możliwe jest okrążenie skały podczas jednego nurkowania, ale jeśli chcesz uniknąć obowiązkowych przystanków dekompresyjnych, będziesz musiał zakończyć wycieczkę po spirali wznoszącej się.
To wielka szkoda, bo przy dobrej widoczności – zwykle minimum 10 m – dno Bishopa jest dość głębokie.
Krajobraz wokół bazy robi ogromne wrażenie. Dno składa się ze skał i drobnego białego piasku, a kontrast kolorów może być bardzo dramatyczny. Niektóre skały są tak duże jak domy i w niektórych miejscach wznoszą się na wysokość ponad 10 metrów, podczas gdy inne wznoszą się na wysokość 30 metrów nad dno morza.
Prawie wszystkie ściany pokryte są życiem. Dla tych, którzy kochają kolor, na tej stronie jest wszystko, czego można chcieć, ale aby docenić pełny blask, potrzebujesz mocnej lampy.
Ciekawym mieszkańcem półek skalnych są raki (Palinurus elephas). Można go rozpoznać po długich czułkach, które przy pocieraniu wydają piskliwy dźwięk – stąd lokalna nazwa „skrzypiący”.
Gdy podejdziesz na głębokość około 10 m, wodorosty zaczynają gęstnieć i możesz zobaczyć przyjaznego wargacza balanowego, który często odwiedza to miejsce. Na tej głębokości zaczniesz odczuwać przypływ, co powinno ci przypominać o konieczności pozostawania blisko ściany skalnej.
Jest duża szansa, że zobaczysz ławicę makreli. Jeśli świeci słońce, będziesz miał wspaniałe wrażenia, gdy będą biegać tam i z powrotem z idealną synchronizacją.
Jeśli nurkujesz z komputer, warto tu chwilę poczekać, ale po osiągnięciu 3-4 m należy odpłynąć od ściany, niezależnie od przypływu, aby mieć pewność, że ani ty, ani łódka nie zostaniecie zrzuceni przez skały.
Na głębokości 45 m znajduje się coś, co wygląda jak pozostałości dzwonu, z odłamaną górną częścią. 30 stycznia 1860 roku potężna burza zmiotła dzwon mgłowy z wieży latarni morskiej i spadł on do morza. Czy to może być to?
Gdy się wspinasz, na wysokości około 27 m znajduje się ładny, pochyły występ, na którym leży część żelaznego filaru, który służył do podtrzymywania środkowej kolumny oryginalnej latarni morskiej.
Można znaleźć inne wraki, które wydają się pochodzić z tego samego okresu, więc nurkowanie w tym miejscu jest jak cofnięcie się w czasie. Inne kawałki i elementy leżące w skale na różnych głębokościach to miedziane rurki, elementy mosiężne, przewody powlekane tworzywem sztucznym i ocynkowane płyty.
Przeglądając rozrzucone kawałki, być może dostrzeżesz wraki dawno zapomnianych statków, ale nie będziesz mieć pewności, czy wokół skał znajduje się mnóstwo żelaza.
Statki rozbijały się w pobliżu Bishop Rock aż do 1847 roku, kiedy to Trinity House zdecydowało się wznieść latarnię morską. Składał się z dużej centralnej żelaznej kolumny zwieńczonej lekką platformą i kwatery stróża, około 37 m nad poziomem morza.
Sama kolumna nie miała przetrwać wściekłości zimowych wichur atlantyckich, dlatego wokół niej zbudowano kratownicę, aby podeprzeć spód platformy, pozostawiając podstawę otwartą, aby umożliwić przepływ morza.
Niestety, słaba wytrzymałość materiałów na rozciąganie nie sprostała zadaniu i konstrukcja została zmieciona przez burzę w nocy 5 lutego 1850 roku.
Na szczęście latarnia morska nie została ukończona i nie było ofiar śmiertelnych, ale filary i kolumna środkowa zostały utracone, pozostawiając jedynie około 1-2 m żelaza wystającego ze skały.
Opracowano nowy plan, który zakładał budowę granitowej wieży. Do 1851 roku trwała już budowa fundamentów, której ukończenie zajęło cały rok. Przed położeniem bloków podstawy wbito w skałę ogromne żelazne kołki, dzięki czemu pierwsze 14 m wieży było solidne.
Na początku 1852 roku główna część latarni morskiej była już gotowa, ale ze względu na trudności w realizacji dużego projektu inżynieryjnego w tak odległym i wymagającym miejscu prace trwały sześć lat.
Latarnia, znajdująca się na wysokości około 44 m nad poziomem morza, została uruchomiona 1 września 1858 roku. Budowa latarni morskiej Bishop Rock należy do największych osiągnięć wiktoriańskiej inżynierii lądowej.
W 1860 roku latarnia uległa znacznym zniszczeniom w wyniku sztormu, w wyniku którego zalała wieżę i utraciła dzwon mgłowy. Burza w 1874 r., jeszcze bardziej gwałtowna, spowodowała znaczne zniszczenia zewnętrzne.
W 1882 roku rozpoczęto prace nad wzmocnieniem konstrukcji, polegające na ułożeniu kamiennej okładziny wokół pierwotnej wieży. Burza w 1925 r. uszkodziła zewnętrzną szybę i zgasiła światło – dowód na to, że morze może dotrzeć aż do szczytu wieży – niesamowity spektakl!
To niewiarygodne, chociaż Frederick Holmes zademonstrował braciom z Trinity House w 1857 r. lampę łukową z węglem, a jedną z nich zainstalowano w latarni morskiej South Foreland w grudniu 1858 r., do 1973 r. w Bishop światło było naftowe!
Był rok 1976, kiedy powstała kolejna rozbudowa – lądowisko dla helikopterów. Do tego czasu strażnicy byli przenoszeni do i z latarni morskiej łodzią i liną, co było w najlepszym przypadku niewygodne, ale w niektóre dni było trudne lub niemożliwe.
Najnowszą modyfikacją była automatyzacja w 1992 r. – Bishop Rock była ostatnią latarnią morską w West Country, która pozostała obsadzona.
Dziś lampa wyposażona jest w czynną platformę dla helikopterów, której szczyt ma prawie 58 m wysokości. Światło jest białe, ma nominalny zasięg 24 mil morskich i miga co 15 sekund. We mgle klakson emituje sygnał Morse'a oznaczający N co 90 sekund.
Racon w latarni morskiej Bishop Rock jest określany jako numer 1 w Wielkiej Brytanii, działa na długości fali 3 cm (pasmo X) i 10 cm (pasmo S), ma zasięg około 18 mil morskich i kod Morse'a T.
Latarnia morska nie wystarczyła, aby zapobiec niezliczonym wrakom na przestrzeni lat, ale jej strażnicy prowadzili dokładne zapisy. Na przykład we wrześniu 1839 roku 140-tonowy Theodorick podczas podróży z Mogodore w zachodnim Maroku do Londynu uderzył biskupa; załoga została uratowana.
12 października 1842 roku we wczesnych godzinach porannych Brigand, 600-tonowy wiosło pakowe jadące z Liverpoolu do Petersburga przez Londyn, uderzył w skałę z taką siłą, że zapalił się w dwóch dużych płytach dziobowych.
Następnie skały zadziałały jak oś, więc statek obrócił się i wbił się w lewą burtę skały, miażdżąc koło łopatkowe i skrzynię do tego stopnia, że przedostały się one do maszynowni. Dryfowała przez dwie godziny, pokonując siedem mil, po czym zatonęła na głębokości 90 metrów. Po raz kolejny cała załoga została uratowana.
26 czerwca 1854 roku „Belinda”, płynąca z Cardiff do Cork z wapieniem, uderzyła w biskupa w gęstej mgle. Po raz kolejny załoga została uratowana. Szwedzka barka Sultana została porzucona w pobliżu Bishop 17 lutego 1895 roku, po tym, jak wycieki stały się niekontrolowane.
Co bardziej dramatyczne, 22 czerwca 1901 roku czteromasztowa barka Falkland uderzyła w latarnię morską. Znajdowała się 135 dni drogi od Tacoma na zachodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych, załadowana zbożem przeznaczonym do Falmouth, kiedy podczas południowo-zachodniej wichury uderzyła burtą w skałę, a jej główny dziedziniec uderzył w wieżę.
Po przepłynięciu około pół mili na północ od Bishop upadł na końce belek i zatonął. Dwudziestu pięciu członków załogi oraz żona i dziecko kapitana uciekło lewą łodzią, zanim zatonęła. Kapitan Gracie i pozostałych pięciu członków załogi zaginęli podczas próby zwodowania łodzi na prawej burcie.
11 marca 1945 roku wczesnym rankiem niemiecki okręt podwodny U-681, płynąc pod wodą, uderzył w Bishop lub Crebinicks. Nie wiadomo, gdzie zatonął, ale raport załogi wskazuje położenie trzy mile morskie na zachód od Bishop.
Inni mówią, że popłynęła cztery mile morskie na północ od Mincarlo.
40 ocalało, a ośmiu członków załogi zginęło. Głębokość wraku wynosząca 80 m wyklucza wizytę nurków sportowych, ale musi to być ciekawa kapsuła czasu.
Jim Heslin (01720 422595) prowadzi Underwater Center na St Mary's, a Tim AlIsop (01720 422848) prowadzi szkołę BSAC na St Martin's.
