CO CHCIAŁBYŚ ZOBACZYĆ?

"CO CHCIAŁBYŚ ZOBACZYĆ?" – zapytała Hannah, gdy siedzieliśmy w eleganckim biurze Prodivers przy plaży.
„No cóż, zakładając, że mój aparat się pojawi… chciałbym zobaczyć wszystko, co najlepsze, co możesz zaoferować” – odpowiedziałem, świadomy, że mój sprzęt fotograficzny znajduje się gdzieś pomiędzy Londynem a Male i jest bardzo samodzielny.
„Nie martw się, personel hotelu już o to zabiega. Wszystko będzie dobrze” – zapewniała Hannah. „Planujmy tak, jak najlepiej. Możemy odwiedzić jaskinie Fushivaru i Anemone Thila oraz Kuredu. Są żółwie, mnóstwo żółwi. A dla rekinów zróbmy Kuredu Express.”
I poszliśmy dalej, układając świetnie brzmiącą trasę obejmującą kanały, zakręty, giris i thilas, a nawet zapowiadając wrak. Przy odrobinie szczęścia zapowiadała się wyjątkowa podróż.
Tej nocy, po długim locie z Heathrow przez Katar, miałem niespokojny sen. Ale przebudzenie się z szerokim widokiem na lazurowe morze i biały piasek z mojej willi nad wodą bardzo poprawiło mi humor.
Zabrałam się do jedzenia. Na płyciznach przy plaży pływało kilka młodych rekinów czarnopłetwych, co uznałem za dobry znak.
Po dobrym śniadaniu składającym się z ciastek i owoców, rozpoczęliśmy od szybkiego nurkowania kontrolnego na rafie domowej. Minęło trochę czasu, odkąd nosiłam krótkie spodenki i brak dużego aparatu przy sobie był wyzwalający. Możliwość obserwowania ryb na stacjach czyszczenia i podziwiania rafy była nie lada gratką.
Na Malediwach mogą czasami występować prądy i słaba widoczność, ale nurkowanie tam zawsze daje satysfakcję. W tym osłoniętym miejscu, przy minimalnym prądzie, mogłem podziwiać koralowce i niekończące się ławice ryb.
Rzeczywiście, wszędzie były ryby. Przypomniałem sobie gościa z mojego klubu ponad dziesięć lat temu, który opisał Malediwy jako miejsce, w którym można „po prostu bawić się rybami”.
Po tylu latach mogę teraz powiedzieć: „Tak, to prawda. I wiesz co? To oszałamiające!”

PO NURKOWIENIU, kierownik hotelu znalazł mnie i powiedział, że mój sprzęt fotograficzny przybędzie hydroplanem następnego ranka. Nie jestem pewien, czy chciała się przytulić, ale i tak ją dostała.
Hurawalhi Resort emanuje eleganckim, dyskretnym luksusem. Z łatwością znajdziesz ciche miejsce, w którym będziesz mógł pobyć sam i obserwować gwiazdy, ale przy minimalnym wysiłku zamówisz także koktajle, a jeśli masz ochotę, zarezerwuj stolik w jednej z dwóch restauracji à la carte.
Ukończony pod koniec 2016 roku, jest również idealny dla każdego, kto może mieć partnera nienurkującego, który szuka czegoś więcej do zrobienia niż kręcenie kciukami przy basenie. Siłownia, sesje jogi, zajęcia sportowe, sporty wodne, pokój gier i szeroki wybór zabiegów dostępnych w Duniye Spa z łatwością zajmą każdego. Jedzenie w restauracji bufetowej Canneli również jest fantastyczne.
Hurawalhi leży na północno-zachodniej flance atolu Lhaviyani, w północno-wschodniej części Malediwów. Wyspę można obejść w 20 minut, ale dopiero z powietrza widać, jak wszystkie wyspy do siebie pasują.
Ląd, jaki tam istnieje, to stary koralowiec i piasek, które prądy, pływy i wiatry ułożyły w około 1200 pojedynczych wysp na całych Malediwach, z których niektóre są porośnięte kilkoma palmami, a inne są wystarczająco duże, aby pomieścić lotniska, a na w przypadku stolicy Male, panorama miasta jest coraz bardziej ruchliwa.
Pomiędzy wyspami znajdują się kanały, którymi pływy i prądy przemieszczają niezliczone litry wody. Tuż pod powierzchnią znajdują się płytkie rafy zwane giris, a nieco głębiej znajdują się rafy zwane thilas. Różnorodność życia morskiego jest zasilana przez bogaty w składniki odżywcze plankton, który przynoszą te prądy.
Moje pierwsze prawdziwe nurkowanie odbyło się w pobliżu północnego krańca atolu – w miejscu zwanym Jaskiniami Kuredu. Obiecywał obfitość żółwi i ryb, a znajdował się zaledwie 10 minut od hotelu.
„Jeśli będziesz mieć pecha, możesz zobaczyć tylko trzy lub cztery żółwie” – powiedziała Hannah. Wydało mi się to znośne.
Morze było tak błękitne, jak na zdjęciach na stronie internetowej ośrodka, a kiedy zeszliśmy na rafę, prąd był słabszy, niż się spodziewałem. Poniżej mnie rafa pokryta była delikatnymi porostami czarnego koralowca kubkowego, a na niebiesko przepływała ogromna liczba jacków, odbijających srebro.
Zrobiłem kilka zdjęć lucjanów i słodkolipków, kierując się na głębokość około 20 m, aby znaleźć szereg nawisów, z których każdy bogaty jest w inny asortyment życia morskiego, często szarego i brązowego, aż do momentu, gdy stanie się wielobarwny
w moich lampach modelarskich. Miejsce to jest ważnym miejscem występowania żółwi zielonych, które lubią drzemić wśród skał.
Hannah oczami doświadczonego przewodnika nurkowego wskazała na dwie odpoczywające osoby, a my ostrożnie przeprowadziliśmy o jej zbliżaniu się.
Na szczęście żółwie są przyzwyczajone do nurków i zapewniano mnie, że nie przeszkadza im nasza obecność. Rzeczywiście, byli. Podobnie jak reszta i po chwili straciłem rachubę, ilu widzieliśmy. To był niesamowity początek!
Bardzo podobało mi się nurkowanie, podobnie jak kolejne po drugiej stronie kanału – spot o nazwie Kuredu Express. Dołączyło do nas kilka szarych rekinów rafowych pływających po błękitnym niebie, ale widziałem, że Hannah uważała, że ​​stać nas na więcej.
„Czy kiedykolwiek jeździłeś na hulajnodze?” – zapytała, gdy opłukiwałem aparat na dziobie dhoni.
Musiałem przyznać, że moje doświadczenie w scootowaniu było ograniczone i czy w ogóle byłbym w stanie go używać, mając ręce poświęcone obsłudze aparatu? Uzgodniliśmy, że następnego dnia odbędziemy płytki trening, ale najpierw była kwestia odrobiny makro fotografia.

NIE BYŁAM PEWNA, CZEGO się spodziewać po życiu na rafie domowej, ale kiedy ją opuściliśmy piaszczysty trening za nami znaleźliśmy krajobraz pełen bomb i izolowanych skał.
Kiedy się poruszaliśmy, wpadliśmy w radosny rytm, w którym Hannah wskazuje palcem, a ja się nad nim pochylam, z aparatem w pogotowiu.
Kiedy wskazała na żółty kolor swojej alternatywy, zdałam sobie sprawę, że jest utalentowanym obserwatorem regulator a potem prześledziła palcem kwadrat. Boxfish żółty – doskonała wiadomość! Zawsze chciałem sfotografować małą, jasnożółtą kostkę z kropkami i wielkimi oczami.
Mój przewodnik dalej znalazł maleńkie krewetki w mackach ukwiali, urocze małe blennie wystające ze szczelin, ośmiornice, błazenki i spektakularne młode skalary cesarskie.
Może nie wszystkich to ekscytuje, ale dla takiego maniaka ryb jak ja jest to coś, ponieważ wraz z wiekiem ryby tracą swoje „dziecięce kolory”, więc nie będzie im długo towarzyszyć w tym stroju.
Mógłbym tam zostać przez wieki, ale niestety, gazu nie ma nieskończoności.
Następnego dnia ponownie zastaliśmy nas na rafie domowej, gdzie Hannah pokazała mi, jak obsługiwać jedną ze hulajnóg Apollo firmy Prodivers.
To całkiem łatwe, pomyślałem, ale nigdy nie próbowałem tego robić bez użycia rąk, z DPV między nogami. Nie byłem przekonany, czy uniknę zrobienia z siebie osła, ale Hannah miała we mnie więcej wiary niż ja, albo po prostu dobrze się śmiała.
Załadowaliśmy dhoni i ponownie wyruszyliśmy na północ, aby lepiej zjeść w Kuredu Express.
Prąd był dość silny i płynąc brzegiem kanału, płynęliśmy powoli, robiąc niewielkie postępy.
Próbowałem sterować, używając górnej części ciała do określenia kierunku, ale niezbyt mi to wychodziło, dopóki nie spróbowałem sterować hulajnogą za pomocą kolan.
W ciągu kilku minut pędziliśmy z maksymalną prędkością i nie jestem pewien, czy kiedykolwiek miałem takie poczucie całkowitej wolności pod wodą. Uważając, aby nie przekroczyć limitu głębokości (nurkowania są ograniczone do 30 m, tak jak wymagała nasza mieszanka gazowa), pędziliśmy dalej.

POD NAMI I W Błękit, mijaliśmy szarą rafę i rekiny białopłetwe. Straciłem rachubę przy 40. Niestety nikt się nie zbliżył, a widoczność była trochę bardziej typowo malediwska.
W błękicie przeleciał rzadki, ozdobny płaszczek, a kiedy zaczęliśmy się wypłycać, ławice jacków i lucjanów rozdzieliły się.
Moją uwagę przykuły kolejne żółwie, a także płaszczka, do której ostrożnie i powoli podeszliśmy. To było epickie nurkowanie.
Kiedy wypłynęliśmy na powierzchnię, padał deszcz; bilion maleńkich młotków zaprowadził spokój w morzu. Co zaskakujące, szary dzień był właśnie tym, czego chcieliśmy, gdy udaliśmy się do miejsca zwanego Anemone Thila.
Ta płytka rafa jest dość znanym miejscem na Malediwach i, jak można się spodziewać, jest pokryta znaczną liczbą „nemów”. Muszą być ich setki na rafie, której szczyt sięga około 14 m.
Słabe oświetlenie oznacza, że ​​zawilce nieco się przybliżają i odsłaniają jasne kolory swoich płaszczy, od pomarańczy po fiolet, ze wszystkimi odcieniami różu pomiędzy nimi. Dobra latarka naprawdę oddaje nasze „prawdziwe” kolory.
To wyjątkowe miejsce do nurkowania i nie mogłem przestać się zastanawiać: „Dlaczego tutaj? Co pozwala tym wszystkim zawilcom, z których wiele powstało w wyniku poprzedniego podziału nem na dwie części, rozwijać się w tym miejscu? Błazenki swobodnie pływały od jednego do drugiego – coś, czego normalnie nie można zobaczyć.
W ciągu następnych kilku dni odbyłem jeszcze kilka nurkowań: Khalifushivaru Kandu, Fushivaru, Tinga Giri, każde tak wspaniałe, jak sugerują ich nazwy. Jednak ostatnie nurkowanie, którym chcę się podzielić, to coś, czego się nie spodziewałem – wrak, i to nie jeden, ale dwa.
W miejscu tym, niedaleko fabryki ryb w Felivaru i znanym jako Stocznia, znajdują się dwa stare frachtowce z fabryki, oba zatopione w latach 1980. XX wieku.
Czytałem jedną relację sugerującą, że zatopienie nie poszło zbyt dobrze w przypadku jednego statku, a na pokładzie wybuchł pożar.
Drugi statek został zatopiony w tym samym miejscu, ale zatrzymał się dziobem skierowanym prosto w górę nad wodę, dopóki nie rozerwała go burza i statek nie opadł, aby ustawić się pod bardziej odpowiednim kątem.
Statki znajdują się w najniższym punkcie na głębokości 30 m i być może najlepiej je eksplorować podczas dwóch nurkowań (szczególnie, jeśli planujesz robić zdjęcia). Żadna z nich nie jest interesująca wewnętrznie i obie zostały pozbawione czegokolwiek cennego, ale w ciągu kilku krótkich dekad stały się wspaniałymi sztucznymi rafami.
Strumienie czarnego korala kubkowego zdobią nadbudowę, a ryby są po prostu wszędzie. Łatwo jednak dać się złapać prądom, a obserwacja ławic anthiasów pokaże, czy przepływ się zwiększył.
Jeśli pływają intensywnie i są schowane w nadbudówce, opuszczenie schronienia wraku będzie oznaczać ciężkie obcięcie płetw, aby pozostać ze swoim kumplem.

TO BYŁO MOJE OSTATNIE NURKOWANIE W HURAWALHI. Bezpiecznie przechowałem karty pamięci i zacząłem delektować się kilkoma koktajlami deco i wspaniałym posiłkiem w 5.8, podwodnej restauracji w ośrodku.
To niezwykłe miejsce jest fantastyczne, szczególnie dla każdego, kto nigdy nie nurkował. W nocy jego światła przyciągają mnóstwo życia, od nietoperza po skrzydlicę, i okazuje się, że jest bardzo klimatyczny. Jest tam obszar zawilców, a nawet kilka stacji czyszczących najwyraźniej działa.
Moi towarzysze byli zachwyceni tym miejscem i nawet doświadczonym nurkom jest to przyjemne, nawet jeśli czujesz się, jakbyś był w tunelu prowadzącym do dużego akwarium.
Ostatniego dnia przed lotem hydroplanem powrotnym do Male odbyłem pogawędkę z biologiem morskim mieszkającym w tym ośrodku, Lisą z Manta Trust.
Ośrodek wspiera jej pracę, a ona oferuje wycieczki snorkelingowe oraz prowadzi projekt mający na celu identyfikację lokalnych żółwi zielonych przy pomocy nurków.
Goście mogą przesyłać zdjęcia, a jeśli zauważą nowe, mogą je nazwać. Do tej pory zidentyfikowano ponad 100 żółwi zielonych z atolu.
Jest to rodzaj odpowiedzialnej turystyki, który Malediwy radzą sobie tak dobrze i który stanowi dodatkowy element: wakacje. Wysłałem Lisie moje zdjęcia, ale jeszcze nie wymyśliłem odpowiedniego imienia, gdybym miał znaleźć nowego żółwia. Podejrzewam, że Turtly McTurtleface został już zajęty.