Wrażenia z wichru

Wpadłem w tę misję przez przypadek kilka lat temu, podczas wycieczki dla DIVER do wypełnionego stworzeniami Cabo de Palos, w regionie Murcja w południowo-wschodniej Hiszpanii.

Przekonany w ten sposób, że Med naprawdę nie umarł, postanowiłem sam przekonać się, gdzie jeszcze w Hiszpanii to morze nadal kwitnie.

O Wyspach Medes dowiedziałem się podczas rozmowy z przewodnikiem nurkowym podczas wycieczki na Wyspy Columbretes, kolejny cud Morza Śródziemnego, położony 2.5 godziny drogi łodzią nurkową u wschodniego wybrzeża Hiszpanii.

Czy to możliwe, że te trzy miejsca do nurkowania będą reprezentować trzy najlepsze miejsca w Hiszpanii? Jeśli tak, poczułem się zobowiązany do dokończenia zestawu.

Moje poszukiwania przed pojawieniem się w mieście l’Estartit, bramie na Wyspy Medes, polegały jedynie na obejrzeniu kilku YouTube filmy i rzut oka na mapę, aby zobaczyć, gdzie dokładnie znajdują się wyspy. Lubię uderzać z zimna w nowe miejsca.

Nawiasem mówiąc, jeśli widziałeś obie wersje nazwy, „Medes” to kataloński, a „Medas” hiszpański, więc obie są poprawne.

Kiedy tam docieram, jest wczesna pora sezonu i nie jestem w najlepszej formie, bo jechałem z Sewilli w intensywny czerwcowy upał bez klimatyzacji i poprzedniej nocy spałem w kamperze obok stacji benzynowej.

Zamiast darmowego biwakowania na dziko, wybieram najlepiej wyglądający kemping, jaki mogę znaleźć. Camping Rifort jest położony najbliżej miasta. Jest tu basen, bar, czysto wyglądająca pralnia, a mam 41 lat i wydaje mi się, że jestem tu najmłodszą osobą.

W miasteczku l’Estartit jest aż 12 centrów nurkowych, a moi przyjaciele z biura informacji turystycznej w Walencji uprzejmie nawiązali współpracę z Les Illes Hotel & Diving, do którego zlokalizowałem już pierwszego popołudnia, jadąc rowerem w stronę przystani.

Nie dziwi mnie, że nie ma parkingu tuż przy marinie lub centrum nurkowym – w tych nadmorskich hotspotach często brakuje miejsca – ale cieszę się, słysząc słowa „nie martw się, wybierzemy wstałeś” od menadżera centrum nurkowego, który zadzwonił później tego wieczoru. Odkrywam, że jest to powszechna praktyka wśród gości.

Niespodzianką jest to, że Wyspy Medes leżą zaledwie kilka kilometrów od brzegu. W jakiś sposób spodziewałem się, że będą mieli długą podróż łodzią nurkową.

Carlos, który przyjeżdża po mnie rankiem w dniu naszego nurkowania wita mnie ciepło, podobnie jak właściciel centrum nurkowego Genis Dalmau, gdy przybędziemy, oraz dwóch jego przewodników, Markoss i Guido.

Większość z pozostałych sześciu nurków na naszej łodzi to Francuzi i nurkują z innym przewodnikiem, podczas gdy Markoss i ja mamy robić swoje, z towarzyszącym mu Niemcem na boku.

L’Estartit leży niedaleko granicy z Francją, a francuscy nurkowie to chleb powszedni ośrodka, stanowiący 70% jego gości. Pozostała część pochodzi z innych części Europy, ale widuje się tam bardzo niewielu Brytyjczyków, jak powiedział mi później Guido.

Oprócz osób nurkujących z rurką i wycieczkowiczów łodzią jednodniową, Medes jest głównie celem nurkowania. Stawianie stopy na samych wyspach jest surowo zabronione, chyba że jesteś mewą żółtonogą – która należy do głównych mieszkańców.

Podoba mi się fakt, że do Medów, utworzonych z dwóch dużych wysp kończących się na jednym końcu w skupisko wysp satelitarnych, można dopłynąć łodzią w zaledwie kilka chwil. Zanim dotarliśmy do wyznaczonej boi do nurkowania, dopiero co założyliśmy suche skafandry.

Wszyscy francuscy nurkowie nurkują na mokro, a tylko moja grupa wybrała opcję miękką. Jeśli temperatura wody jest choć odrobinę niższa niż około 23°C, chcę pozostać sucha! Pomiędzy 25-30 m w dół, dokąd zmierzamy, w czerwcu doświadczymy temperatury w okolicach 14-16°.

Liczba łodzi i nurków odwiedzających wyspy dziennie jest ograniczona, a wyznaczone miejsca są oznaczone bojami różniącymi się kolorem i kształtem. Niektóre są przeznaczone dla centrów nurkowych, inne są prywatne, a jeszcze inne przeznaczone są dla kąpiących się i nurkujących z rurką. Inni oddzielają łodzie poniżej i powyżej 9 m.

Pod powierzchnią wyspy słyną z dużych wachlarzy morskich, jaskiń morskich i graników, a wszystkie one znajdują się na szczycie mojej listy życzeń.

Markoss chce mi pokazać parę sterczyn, więc łódź przywiązuje się do boi, a my schodzimy z rufy, aby je znaleźć.

Francuscy nurkowie zmierzają w przeciwnym kierunku, więc będziemy mieli to miejsce dla siebie.

Bycie w wodzie to ulga. Suchy skafander w gorącym klimacie oznacza, że ​​czujesz się wyjątkowo komfortowo w chłodnej wodzie, ale oczywiście gotujesz na łodzi.

Schodzimy wzdłuż ściany z wyspą na prawe ramiona. Woda jest przejrzysta, widać w niej kilka cząsteczek wody, ale nie ma prądu, a światło jest dobre.

Na głębokości 20 m zauważam pojawiające się wachlarze, chociaż powiedziano mi, że żyją na głębokości nawet 12 m. Markoss prowadzi mnie do zdrowego lasu wachlarzy wieńczących szczyt skały niczym fioletowe i żółte włosy. To jedyne miejsce w całej Hiszpanii, w którym widziałem fanów tej wielkości i liczebności.

Guido powiedział mi później, że wydział biologii UAB (Universidad Autonoma de Cataluña) monitorował miłośników morza w ramach kilku projektów, aby zbadać wpływ na nich nurkowania i temperatury wody oraz że ośrodek współpracował z badaczami w zakresie przeszczepienie wentylatora.

„W tym roku mieliśmy szczęście, że w czerwcu rozmnażały się dwukrotnie” – powiedział. „Mieliśmy szczęście, ponieważ to wydarzenie trwa zaledwie dwa dni”.

Przechodzimy do drugiego szczytu i na kilka minut dołącza do nas granik, wesoła bestia, jedna z wielu, które mijamy podczas nurkowania. Jestem pod wrażeniem tego miejsca, które daje nadzieję dla innych obszarów morza, które są narażone na obciążenia, ale nie korzystają jeszcze z takiej ochrony.

Od razu spodobało mi się to miejsce i gdybym w ciągu kilku dni nie miał obowiązków nurkowych gdzie indziej, chętnie zostałbym tu przynajmniej na tydzień. Podczas pierwszego nurkowania eksplorujemy nie głębiej niż około 30 m, ale powiedziano mi, że jeszcze głębiej jest więcej do zobaczenia.

Następnego ranka, pijąc kawę, Guido i ja omawiamy nasz plan nurkowania za pomocą mapy miejsca. Nadszedł czas na jaskinię i dziś rano do naszej łodzi dołącza jeszcze mniej nurków.

Słońce jest wciąż nisko na wschodzie, morze jest płaskie, jedwabiste, a powietrze chłodne. Uwielbiam tę porę dnia i lubię pływać łódką, rozmawiając z Guido, gdy wyspy się powiększają.

Łódź cumuje na boi w pobliżu klifu po wschodniej stronie wyspy. Schodzimy na głębokość 18 m, aby znaleźć wejście do jaskini i miejsce Jaskinia Delfinów, nazwana na cześć posągu stojącego na pobliskiej półce skalnej.

Z punktu widzenia nurkowania jest to jaskinia, środowisko znajdujące się nad głową, które nie wymaga formalnego certyfikatu nurkowania jaskiniowego i gdzie przez cały czas jest widoczne światło dzienne.

Ramię w ramię znikamy za wejściem. Jest ciemno poza ciemnością i

Zostawiam wyłączoną latarkę, żeby pomóc oczom się przyzwyczaić. Guido powiedział mi, że jaskinia ma 50-60 m długości i jest ogromna. Z łatwością zmieści się tu pięciu nurków płetwa obok siebie i prawdopodobnie pięć.

Widzę tylko nieco jaśniejszy niebieski odcień na drugim końcu, który, jak sądzę, musi być naszym punktem wyjścia. Jaskinia przechodzi przez tę część wyspy.

Wewnątrz niewiele się dzieje – skały i głazy na podłodze, nagie kamienne ściany i zakładam, że to samo dotyczy sufitu – ale samo doświadczenie przebywania w środku jest atrakcją.

Niebieski odcień staje się większy i jaśniejszy, ostatecznie otwierając się na otwarte wejście, gdzie znajdujemy się teraz na głębokości 24 m. Nazywają to miejsce także Katedrą, moim zdaniem bardziej pasującą nazwą.

Słynni miłośnicy morza lubią mieszkać w tym miejscu wyjścia, otaczając wejście do jaskini niczym żółte wąsy i filtrując żywność, gdy woda przepływa przez jaskinię i obok niej.

Poluję na granika, bo przed nurkowaniem powiedziałem Guido, że byłoby wspaniale zrobić mu kilka ujęć za pomocą jednego, jeśli to możliwe.

Nurkując z powrotem do jaskini, skanujemy wewnętrzne usta za pomocą naszych pochodni. Tu łapiemy cień ryby, tam ogon, ale oni nie są w nastroju do zabawy. Może nie są rannymi ptaszkami?

Nie jesteśmy super głęboko, ale w przypadku pojedynczych czołgów musimy iść dalej. Zawracamy drogą, którą przyszliśmy i ponownie przemierzamy 50-60 m przestrzeni nad głową.

Nie zauważyłem tego po drodze, ale nasz pierwotny punkt wejścia ma również dwa inne własne punkty wejścia/wyjścia, ze znacznie niższymi dachami.

Tutaj graniki też są zrzędliwe i jedyne, co widzimy, to jedno wymykające się z wejścia do jaskini i wpadające w błękit. Guido wzrusza ramionami i skreślamy to podejrzanie -strzelać.

Uwielbiam atmosferę tego miejsca, upiorną, ale spokojną, nurkowanie jest łatwe, ale pełne przygód. Po drodze zatrzymujemy się przy posągu delfina i klepiemy go.

Myślę, że skoro nie ma dostępnych modeli gruperów, delfin będzie musiał wystarczyć.

Po powrocie na łódź pytam Guido, kiedy uważa, że ​​jest to najlepszy czas na wizytę. „Od czerwca do września” – mówi. „W tym czasie widoczność i różnorodność biologiczna osiągają swój szczyt. Wrzesień to właściwy kompromis pomiędzy widokiem na wodę, życiem i liczbą nurków. Należy jednak pamiętać, że dzięki dobremu zarządzaniu rezerwatem morskim miejsca te nigdy nie sprawiają wrażenia zbyt zatłoczonego”.

Czuję, że trafiłem w odpowiednim momencie, chociaż później słyszę, że można tu też spotkać ryby łowiące przynętę.