Wycieczka po wraku 1 – Maine

W pierwszej z nowej, dużej serii JOHN LIDDIARD oprowadza nas po jednym z najpopularniejszych miejsc wraków w Devon. Ilustracja: MAX ELLIS

Brytyjski parowiec Maine od 82 lat leży nieco ponad milę od Bolt Head – na głębokości 30–35 m, dziobem skierowanym w stronę brzegu przez silny prąd.

Przez kilka lat jego maszty wybijały się na powierzchnię i stwarzały zagrożenie dla marynarzy. Wrak został już oczyszczony do poziomu pokładu, a większość gruzu została zmieciona na lewą burtę.

Lubiłem zrzucać linę strzałową tuż za śródokręciem, gdzie znajdował się wrak Maine jest jak najbardziej nienaruszony. Spowodowałoby to umieszczenie nurków na pokładzie na głębokość około 30 metrów. Przepłynięcie na rufę i z powrotem oraz szybkie okrążenie maszynowni można było wygodnie osiągnąć podczas 20-minutowego nurkowania przy minimalnej dekompresji.

Wybór lokalizacji miał w równym stopniu wpływ na moją celność w oddawaniu strzału, jak na wszystko inne. Celując w środek celu, miałem większą szansę na trafienie!

Teraz wolę oddać strzał jak najbliżej Mainełuki, jak to możliwe. Pierwsza para nurków na dole może zapętlić go nad wygodnym fragmentem wraku na szczycie dziobu, umożliwiając nurkom rozpoczęcie i zakończenie nurkowań w najpłytszym miejscu wraku. Zapewnia to idealny profil umożliwiający maksymalne wykorzystanie możliwości komputer nurkowy i ułatwia znalezienie strzału pod koniec nurkowania.

Mając to na uwadze, rozpocznę moją wycieczkę po Maine z kokardek (1). Zejdź tutaj na dno morskie, spoglądając wstecz na ściany hydroidów i ukwiałów oraz ławice ryb, które zdają się gromadzić na dziobie każdego dużego wraku (2).

Jedną ze spektakularnych rzeczy w Maine jest to, że każda jego część wystawiona na działanie prądów jest pokryta pierzastymi ukwiałami. W jasny dzień, przy dobrej widoczności, jest to niesamowicie ładny wrak.

Na piaszczystym dnie możesz wybrać opcję podążania dowolną stroną wraku. Wzdłuż lewej burty wkrótce dojdziesz do przerwy w kadłubie, zapewniającej dostęp do pozostałości ładowni dziobowych (3).

To tutaj uderzyła torpeda i gdzie wrak jest najbardziej rozbity. Lubię przekraczać tę ładownię, mijając resztki grodzi i podpór zawalonego pokładu, a także przez wirujące ławice śliniaków i biednego dorsza.

Prawa strona kadłuba jest bardziej nienaruszona. Podążaj dnem morskim od dziobów wzdłuż tej strony i wejdź do ładowni przez duży otwór z tyłu ładowni nr 2. To łączy moje dwie trasy po prawej burcie pod zawalonymi płytami pokładowymi tuż przed kotłami (4).

Jeśli lubisz zwiedzać wnętrza wraków, istnieje łatwa trasa obok kotłów do maszynowni (5), który jest teraz w dużej mierze otwarty powyżej. Jest kilka dźwigarów, po których można manewrować, ale od wyjścia nigdy nie jesteś dalej niż kilka metrów.

Płynąc tą drogą podczas jednego nurkowania, rozejrzałem się i zobaczyłem dużego węgorza kongera pływającego obok mojej głowy. Po początkowym szoku spojrzeliśmy na siebie i ruszyliśmy ramię w ramię na tył maszynowni!

Następna przegroda to po prostu pionowy szkielet oddzielający maszynownię od zbiorników paliwa. Krótka zmiana polega na przepłynięciu przez pozostałości silnika parowego potrójnego rozprężania, a następnie ostrożnym prześlizgnięciu się przez szczelinę w grodzi do zbiorników paliwa (6).

Podoba mi się ta część wraku ze względu na jej niesamowitą atmosferę, z solidnym pokładem nad głową i światłem wpadającym tylko przez grodzie na obu końcach. Potężne światła nurkowe oświetlają parę kolorowych drabinek na środku zbiorników.

Ładownie rufowe są bardziej nienaruszone i dlatego są chronione przed prądem. Życie jest mniej płodne. Wyjście jest łatwo dostępne przez duże, otwarte luki ładunkowe, ale pozostałą część pokładu stanowią ciasne dźwigary, a szczeliny są zbyt małe, aby nurek mógł się przez nie zmieścić.

Na dźwigarach powyżej znajdują się kępki palców zmarłych i od czasu do czasu gałązki czerwonych wodorostów. W środku ładowni tunel wału napędowego jest uszkodzony, ale dostęp do niego uniemożliwiają muł i gruz (7).

Na rufie istnieje możliwość wyjścia po pokładach i kabinach w pozostałościach wystającej przeciwrufy (8) aby sprawdzić maszynę sterową, a następnie spójrz na dno morskie, aby zobaczyć szczątki z rufy i platformy dział. Jeśli czas na to pozwoli, możesz zanurzyć się pod rufą, aby sprawdzić wał napędowy (9) – rekwizyt został uratowany.

W tym momencie zwykle jest czas, aby wrócić na łuki, chyba że chcesz zbudować ciężką dekompresję. Szybki przeskok wzdłuż lewej burty, obok pozostałości masztów i olinowania (10) prowadzi mnie z powrotem do maszynowni, gdzie mogę podążać za zawalonymi płytami (11) wróć do chwytów do przodu i łuków.

Idąc dalej, obok pęknięć w kadłubie, można zbadać w dużej mierze nienaruszoną ładownię nr 1 (12) i wznieś się przez pokłady na dziobie, obok wciągarek i ogromnej kotwicy.

Dzięki łukom oddalonym o zaledwie 18 m, każdą pozostałą chwilę można przeznaczyć na polowanie na ślimaki nagoskrzelne i obserwowanie wargaczowatych dziobiących hydroidy (13).

Storpedowany w 1917 roku

Torpeda z UC-17 Uderz w Maine na lewej burcie tuż przed mostem rankiem 23 marca 1917 r., pisze Kendall McDonald. W tym czasie znajdowała się 13 mil na południe od Berry Head w Devon i kierowała się do Filadelfii. Wybuch zdmuchnął włazy z ładowni, rozbił lewą burtę i zniszczył most.

Wybiło także w jej boku wielką dziurę, przez którą woda morska wlewała się na ładunek kredy, włosia końskiego i kozich skór. Mając nadzieję, że uda mu się ją wyrzucić na brzeg, kapitan Bill Johnston wysłał wezwania pomocy i obrał kurs na najbliższy ląd. Maine został zabrany na hol, gdy zatrzymały się jego silniki, ale było już za późno. Grodzie ustąpiły i o godzinie 12.45:XNUMX okręt zatonął „z wdziękiem, w pozycji pionowej i na równej stępce” w pobliżu Salcombe.

3616 ton Maine został uruchomiony jako Sierra Blanca w 1905 r. i wynosiła ogółem 114 m przy szerokości 14 m. Nazwę zmieniono w 1913 r. Wrak został usunięty z nadbudówki w 1920 r.

Został kupiony za 100 w 1961 roku przez oddział Torbay BSAC, który sprzedał jej brązowe śmigło za 840 funtów. Nieoficjalni ratownicy usunęli później 12-centymetrowe działo na jej odwłoku.

Pomimo zbadania przez tysiące nurków, jej 35-kilogramowy dzwonek z litego mosiądzu został znaleziony dopiero w 1987 roku – przez dwóch nurków składających pierwszą wizytę!