Wycieczka po wraku 109: Betsy Anna

Ten wiktoriański wrak kopalniany w Swanage zapewni dobre wrażenia nurkom o większości poziomów zaawansowania, mówi JOHN LIDDIARD. Ilustracja: MAX ELLIS

ODPOWIEDZIAŁEM sobie na poziomie 65 m w porównaniu z zeszłym miesiącem Wycieczka po wraku HMS-a Patia, w tym miesiącu zwiedzamy ładny, łatwy wrak. The Betsy Anna leży na płaskim, żwirowym dnie morskim na głębokości 25 m, trochę za głęboko dla osób z kwalifikacjami na poziomie podstawowym, ale nurkowanie bezstresowe dla wszystkich nurków z następną kwalifikacją wyżej.

Mniej więcej dziesięć lat temu sądzono, że ten wrak to był Dagmar. Od tego czasu Dave Wendes znalazł tabliczkę znamionową z numerem seryjnym z kotła osła i zidentyfikował ją jako Betsy Anna. Prawdziwy Dagmar, uzbrojony kupiec zatopiony w 1941 r., został zidentyfikowany dalej na zachód, między St Alban's Head a Portland.

Duża część struktury Betsy Anna zapadł się na dno morskie, więc nasza wycieczka rozpoczyna się od głównego kotła (1), który stoi 4 m od żwiru i ogólnego gruzu.

Za kotłem zawalił się silnik parowy potrójnego rozprężania (2), pozostawiając tłoki nadal połączone z wałem korbowym za pomocą mieszaniny korbowodów.

Z wału korbowego odsłonięte łożysko oporowe, a następnie wał napędowy prowadzą na tył. Tuż obok prawej burty łożyska oporowego na dnie morskim stoi pionowo wciągarka ładunkowa (3), co wskazuje, że ogólne zawalenie się tej części wraku nastąpiło na prawą burtę.

Dalej na rufie wał napędowy jest częściowo przykryty pozostałościami tunelu (4) zanim zniknął na rufie. Jak wcześniej wspomniała wyciągarka, rufa również opadła na prawą burtę. Część pokładu z poręczami i słupkami oderwała się i stoi pionowo (5).

Za nim kwadrant kierownicy (6) jest częściowo zakopany w dnie morskim, wraz z wałem sterowym i sterem (7) przekręcone nie na miejscu.

Ponieważ wrak zapadł się na prawą burtę, nasza trasa z powrotem na śródokręcie wiedzie prawą krawędzią wraku. Kilka płyt kadłuba i para słupków (8) wyprowadzić z rufy.

Tuż za nimi łańcuch kierowniczy wyłania się ze żwiru i biegnie wzdłuż odcinka prowadnicy w kształcie litery U (9).

Następnie łańcuch odgina się od wraku (10) zanim zawróci i zniknie w podniesionej i odwróconej części pokładu (11). To byłaby podłoga sterówki, zanim Betsy Anna się zawaliła.

Tuż przed nami kolejny blok to ster i silnik kierowniczy (12). Przyjrzyj się uważnie końcówce w kierunku głównego korpusu wraku, a znajdziesz tam przegniłą piastę koła sterowego, wciąż na swoim miejscu. Rzadko na tak uszkodzonym wraku elementy układu kierowniczego tworzą niemal ciągłe połączenie, które można prześledzić od steru do steru i koła. Tuż obok steru ze żwiru wystaje przywra kotwicy. Nie jest to zwykłe miejsce na znalezienie kotwicy.

Nieco dalej od steru, w stronę głównej części wraku, znajduje się pompa napędzana benzyną (13).
To nie była część Betsy Annainżynierii, ale sprzętu ratowniczego próbującego utrzymać statek na powierzchni.

Połączenia Betsy Anna pierwotnie wbiegł na skały w Prawle Point w Devon i był w drodze do Cowes w celu pełnej naprawy, gdy wycieki uderzyły w pompę i statek się zatonął.

Od pompy pionowy odcinek żeber biegnący wzdłuż wraku (14) pierwotnie była przegrodą dla pomieszczenia bunkrowego.

Za nim znajduje się mniejszy kocioł typu osioł (15), z otworami paleniskowymi skierowanymi w stronę kotła głównego (1). Warto tu wypatrywać zamieszkujących je węgorzy kongerów.

Kierując się na dziób, przekraczamy gruzy przedniej ładowni (16). Po obu stronach kadłub rozsunął się na zewnątrz, a nie opadł na jedną stronę, jak miało to miejsce na śródokręciu i dalej na rufie.

Przed ładownią powiązana wciągarka ładunkowa (17) jest kwadratowa w poprzek linii statku, co stanowi kolejną wskazówkę, że ładownia raczej się zawaliła, a nie przechyliła na bok. Mimo to dziób spadł na prawą burtę.

Teraz, prawie na dziobie, nasza trasa pozostaje blisko dna morskiego i kieruje się na prawą burtę, gdzie dwie pary słupków stoją pionowo nad dziobem (18).

Na dziobie pokład jest otwarty z tyłu, ale w dalszej części przodu nienaruszony, a wciągarka kotwiczna jest mocno osadzona (19).

W górnej lewej burcie wszystkie płyty, które wypełniałyby pierwszą linię wzdłuż kadłuba, tuż pod pokładem, zostały usunięte, pozostawiając otwarte żebra (20)i widok przez dziób na ławice wirujących dętek.

Po kotwicach nie ma śladu.

Mogły one zostać usunięte w Prawle Point lub Salcombe podczas początkowej akcji ratunkowej.

Być może jeden znajdował się nawet na pokładzie przed sterówką, a teraz jest kotwicą zakopaną obok steru (12).

Jedno z odsłoniętych żeber na dziobie idealnie nadaje się do podwiązania opóźnionego SMB podczas wynurzania po nurkowaniu.

Dziękuję Martinowi Jonesowi, Dave’owi Wendesowi i Mike’owi Pottsowi.

Mgła i burza

BETSY ANNA, górnik. ZBUDOWANY W 1892 ROKU, ZATOPIONY 1926

BETSY ANNA BYŁO NAZWA zatonęła pod wodą, chociaż nurkowie, którzy po raz pierwszy znaleźli ją w latach 1980. XX wieku, nadal mają w swoich dziennikach pokładowych imię Dagmar. W rzeczywistości jej prawdziwe imię w momencie premiery w maju 1892 roku brzmiało Ashington, pisze Kendall McDonald.

Zbudowany przez W Dobson and Co w stoczni w Newcastle-upon-Tyne, jej pierwszymi właścicielami byli Ashington Coal Co.
Ta niewielka, 880-tonowa kopalnia stali z jednym kominem przez większość następnych 30 lat krążyła po europejskich portach w handlu węglem.

W 1906 roku został kupiony przez holenderską spółkę węglową i pływał pod holenderską banderą. Jej portem macierzystym był Amsterdam, a nowi właściciele zmienili jej nazwę na Betsy Anna na cześć angielskiej żony reżysera.

Długość 206 stóp Betsy Anna miał szerokość 30 stóp, ale to płytkie zanurzenie wynoszące 14 stóp doprowadziło do zatonięcia. Jej trzycylindrowy silnik z potrójnym rozprężaniem i mocą 120 KM, z jednym kotłem i pojedynczą śrubą napędową, działał niezawodnie aż do początku sierpnia 1926 roku, kiedy otrzymał rozkaz powrotu z Fleetwood do Rotterdamu.

Szła dobrze, dopóki kierując się w górę kanału La Manche, nie natrafiła na gęstą mgłę u wybrzeży Devon. Przebiegła dobrze przez skały Prawle Point, po czym zatrzymała się, utknięta w skalistym wąwozie pomiędzy Prawle Island a Gull Rock, prawie dokładnie pod stacją straży przybrzeżnej na tym punkcie.

Podczas pierwszego odpływu załodze udało się przedostać przez zarośnięte głazy na brzeg.

Chociaż Betsy Anna przedziurawiony i nabierając wody na dziobie, osiadł twardo na skałach na kilka dni. Jej właściciele myśleli, że stanie się totalnym wrakiem i sprzedali ją firmie ratowniczej na Isle of Wight.

Ratownicy zatrzymali wycieki, cementując belki drewna na miejscu i wypompowali statek do sucha.
Następnie wypchnęli ją na brzeg podczas przypływu, a lokalne holowniki wciągnęły ją do Salcombe przez Bar i ponownie wyrzuciły na brzeg w Mill Bay w celu przeprowadzenia solidniejszych napraw.

Na 11 października Betsy Anna został ponownie odholowany w celu pełnej naprawy, ale nigdy nie dotarł do Cowes. W pobliżu Needles pogoda rozpętała się wichura, jej linka holownicza pękła i przez jakiś czas dryfował pod wzburzonym morzem, zanim w końcu napełnił się i zatonął w zatoce Poole.