Ta głęboko leżąca pogłębiarka czerpakowa pracowała przez około 45 lat długiego panowania Wiktorii, ale nie przeżyła królowej i zatonęła w latach 1890. XIX wieku w południowo-wschodniej Szkocji. JOHN LIDDIARD cieszy się swoimi maszynami, a MAX ELLIS stanowi kolejną świetną ilustrację
SZKICOWANIE TEGO MIESIĄCA Wycieczka po wraku pogłębiarki czerpakowej Szkocja zaczęło się jako zadanie prawie niemożliwe, a potem nagle stało się łatwiejsze.
Kapitan Iain Easingwood rzucił strzał na długo przed luzem, a my niecierpliwie wskoczyliśmy do akcji, gdy tylko luźna sytuacja pozwoliła na nurkowanie.
Gdy schodziłem, zrobiło się ciemniej, aż zrobiło się ciemno, a widoczność była mniejsza niż 2 metry. Zacząłem poruszać się po okolicy, kierując się w większym stopniu wyczuciem, a nie obserwacją, i próbowałem zrobić kilka zdjęć.
Dopiero po 15 minutach, mniej więcej wtedy, gdy decydowałem się już zakończyć dzień, wizja nagle się poprawiła, gdy woda całkowicie opadła i przestała wyciągać muł z dna morskiego.
Wrak stał się innym nurkowaniem, więc zdecydowałem się na kolejne okrążenie. Kiedy skończyłem, widoczność wzrosła do 5 m i było już prawie na tyle jasno, że można było widzieć w naturalnym świetle.
Pocisk spadł na skrzynkową część kadłuba (1), jedyny oczywisty cel dla echa i, jak później ustaliłem, lewy ponton kadłuba.
Pracując na rufie, belki pokładowe pontonu wkrótce pękają, a pionowy kocioł (2) spadł do przodu.
Łyżki pogłębiarskie (3) spoczywać na tylnej części kotła, z drugim wiadrem opartym o wewnętrzną lewą burtę kadłuba.
Za kotłem znajduje się masywne koło zamachowe (4) starego silnika belkowego ustawionego w poprzek pokładu. The Szkocja była pogłębiarką z 1848 roku i, jak sądzę, była to prosta żelazna barka pontonowa bez napędu, z przemysłowym silnikiem belkowym zamontowanym na pokładzie.
Do tylnej strony koła przymocowany jest korbowód prowadzący do pozostałości zespołu tłoka i wahacza (5).
Tył barki jest czysto półkolisty, a żebra zmieniają się z poprzecznego na promieniowy. Tuż za prawą burtą znajduje się kotwica na wzór Admiralicji (6). Jako pogłębiarka oczekuję Szkocja miałby kotwice w każdym rogu, aby zabezpieczyć i manewrować kadłubem podczas pogłębiania.
Na poziomie koła zamachowego po prawej burcie znajduje się masywny wał przymocowany do równie masywnego koła zębatego (7).
Spowodowałoby to pociągnięcie łańcucha łyżki, a obrót silnika zostałby przeniesiony i zredukowany przez zestaw ukośnych kół zębatych znajdujących się bezpośrednio za nim (8). Na pokładzie znajduje się jeszcze kilka łyżek do pogłębiania (9) ułożone nad maszyną.
Prawa część kadłuba (10) jest pontonem skrzynkowym, podobnym do lewej burty, z początkowo otwartą przestrzenią, która wkrótce zostanie zastąpiona żebrami z pokładu.
Pomiędzy rozdzielonymi pontonami prostokątny otwór (11) zapewnia długą szczelinę, przez którą łyżki pogłębiarskie byłyby opuszczane i obracane w celu pogłębiania mułu portowego znajdującego się poniżej.
W tę szczelinę wchodzi para wałów z końcami w kształcie dysku. Być może jest to tajemnicza część maszyny pogłębiającej – a może nie ma z nią nic wspólnego. Termin „pogłębiarka” obejmuje szeroki zakres projektowania statków, począwszy od płaskiej tratwy wystarczająco dużej, aby unieść JCB, po duże statki wyposażone w systemy czerpaków napędzanych parą, takie jak Święty Dunstan niedaleko Dorset.
Podzielony układ bliźniaczych pontonów SzkocjaKadłub sugeruje, że mógł mieć solidne ramię z łańcuchem czerpakowym, jak na statku Święty Dunstan, ale po takim ramieniu nie ma śladu, tylko sterta wiader.
Reszta maszyny jest z żelaza, więc gdyby takie ramię kiedykolwiek istniało, również byłoby z żelaza. Czy można go było wyjąć do transportu? Czy mógł zostać wyrwany przez burzę i odległy od głównej części wraku? Czy może być zakopany głęboko w mule pod spodem?
A może nigdy nie było ramienia. The Szkocja mogło działać poprzez przeciąganie wiader na kablu w obrotowej pętli.
Nieco dalej lewy ponton pęka. Tuż za lewą burtą znajduje się prosta wciągarka kotwiczna w kształcie litery A (12), podobnie jak te spotykane na wielu trawlerach parowych. Obok znajduje się płyta kadłuba z małym iluminatorem (13).
Wracając do wraku, mijamy małą kipę, a potem zwykłe szczątki żelaznych płyt i żeber. W przedniej części tych gruzów widać wyraźny łuk (14)i być może złożona rurowa konstrukcja znajdująca się za nią (15) była kolejną częścią maszyny pogłębiającej – a może to pobożne życzenia i była to zwykła podstawa trójnogu na maszt.
Jeśli opóźniłeś rozpoczęcie nurkowania do momentu, gdy zanurzysz się głęboko w luźnej wodzie, aby dać czas na opadnięcie mułu, prąd zacznie już wzmagać się. Najlepszą metodą wspinaczki będzie prawdopodobnie DSMB.
POgłębianie historii
SZKOCJA, pogłębiarka czerpakowa. ZBUDOWANY W 1848, ZATOPIONY 1893
THE SZKOCJA BYŁ ROK 1848 pogłębiarka należąca do komisarzy portu Arbroath. Podobnie jak wiele takich pogłębiarek, była to w zasadzie barka pontonowa z silnikiem i maszynami pogłębiarskimi przymocowanymi na górze.
Podana wyporność wynosząca 50 ton zadaje kłam wielkości wraku i prawdopodobnie odnosi się do obliczonej zamkniętej przestrzeni, a nie do rzeczywistej wyporności.
Połączenia Szkocjajego życie zawodowe składałoby się z tygodni lub miesięcy spędzonych na wydobywaniu mułu z portu w Arbroath podczas manewrowania za pomocą kotwicy i liny, a następnie pakowaniu się i wynajmowaniu do innych portów w regionie, a podróż odbywała na holu holownikiem parowym .
W dniu 21 lutego 1893 r. o godz Szkocja był holowany z Eyemouth do Granton i został przytłoczony północno-wschodnim wiatrem o sile 6, około siedmiu mil od Dunbar. Los kapitana Browna i jego dziewięcioosobowej załogi jest nieznany.
Wrak został po raz pierwszy wydobyty z łodzi Iana Easingwooda w 2006 roku i zidentyfikowany jako Szkocja poprzez bycie właściwym typem statku, odpowiedniej wielkości i wieku, ale nie Cyclops (jest to jedyna inna duża pogłębiarka czerpakowa, o której wiadomo, że została rozbita w pobliżu).
PRZEWODNIK WYCIECZKI
DOJAZD DO: Eyemouth znajduje się przy autostradzie A1107, tuż przy autostradzie A1. Po dotarciu do miasta kieruj się znakami prowadzącymi do portu. Po wejściu na obszar portu „The Harbourside” znajduje się po północnej stronie.
JAK ZNALEŹĆ: Wrak spoczywa w większości pionowo na płaskim dnie morskim, z dziobem skierowanym na północny wschód. Współrzędne GPS to 55 58.30N, 002 18.60W (stopnie, minuty i miejsca po przecinku).
PŁYWY: Spadek wody następuje trzy godziny po wysokim lub niskim stanie wody w Eyemouth.
NURKOWANIE I POWIETRZE: Zadanie morskie Czarter łodzi odbywa się z Eyemouth, 01890 752444, Posiada pełną instalację gazową w Harbourside.
NOCLEG: Harbourside oferuje zakwaterowanie w pokojach piętrowych, salon, telewizor, bezpłatny dostęp do Internetu i bardzo wydajną suszarnię sprzętu.
WODOWANIE Poślizgi w North Berwick, St Abbs i Eyemouth.
KWALIFIKACJE: Wrak znajdujący się głębiej niż zwykle, najlepiej nadający się dla osób posiadających kwalifikacje techniczne, takie jak Advanced Nitrox lub Procedury Dekompresyjne.
DALSZA INFORMACJA: Mapa Admiralicji 175, Z Fife Ness do St Abbs Head. Mapa przeglądu uzbrojenia 67, Dunsa, Dunbara i Eyemoutha. Berwickshire Turystyka nurkowa Stowarzyszenie, Indeks wraków na Wyspach Brytyjskich, tom 4, autorstwa Richarda i Bridget Larn.
Plusy: Podana wyporność wynosząca 50 ton przeczy rozmiarom wraku. Kilka świetnych maszyn z pozostałościami silnika z dużą belką i przekładnią.
Wady: Drobny muł unoszony przez przypływ oznacza, że widoczność poprawia się w miarę słabnięcia i pogorszenia się przypływu
gdy przypływ znów się podnosi.
GŁĘBOKOŚĆ: 35m -45m
Dziękuję Iainowi Easingwoodowi i Jimowi Easingwoodowi.
Ukazał się w DIVER Październik 2012
