Wycieczka po wraku 44: Kleber

Nie przepada za nadmiernymi stwierdzeniami, ale JOHN LIDDIARD uważa ten francuski krążownik na kanale La Manche za jeden ze swoich ulubionych wszechczasów. Ilustracja: MAX ELLIS

Myślenie o francuskim krążowniku pancernym z I wojny światowej wymaga dużej wyobraźni Kleber jako wrak na rodzimych wodach. Znajduje się w pobliżu Brześcia, ponad 24 godziny jazdy statkiem od naszego południowego wybrzeża.

Jednak Kleber to wrak wyjątkowy w swojej konstrukcji, będący punktem zwrotnym w konstrukcji okrętów wojennych przełomu wieków i bez wątpienia jest jednym z najlepszych nurkowań wrakowych, jakie wykonałem.

To oraz fakt, że znajduje się on na standardowym planie podróży statku powietrznego z siedzibą w Wielkiej Brytanii, daje mi wystarczające uzasadnienie, aby maksymalnie rozciągnąć nasze granice geograficzne i pozwolić sobie na rozkoszowanie się atrakcjami z tego miesiąca Wycieczka po wraku.

Zrobiłem dwa nurkowania na Kleber i za każdym razem Mike Rowley konsekwentnie oddał strzał tuż przed silnikami, na prawą burtę wraku (1), udrapowany w poprzek wraku i tuż nad rafą biegnącą wzdłuż prawej burty.

Przy maksymalnej głębokości 44 m wystarczą dobre dwa nurkowania, aby zakryć wrak, dlatego w tym miesiącu wycieczka przebiega trasą ósemkową, co daje duże możliwości podzielenia trasy na dwie mniej więcej równe części.

Przekroczenie stępki prowadzi do rozłamu biegnącego wzdłuż wraku, tuż po lewej stronie stępki (2). Niezwykła konstrukcja tzw Kleber natychmiast staje się widoczny, gdy spod cienkiej metalowej skorupy wyłaniają się gnijące krawędzie grubych belek drewna tekowego.

W rzeczywistości kadłub Kleber został zbudowany w całości z drewna tekowego, następnie pokrytego metalem i 102 mm stalowego pancerza, przykręconego w celu zapewnienia głównego pasa pancernego wzdłuż boków kadłuba. W rezultacie uzyskano wyporność całkowitą wynoszącą 7730 ton, czyli całkiem dużo jak na zasadniczo drewniany statek.

Podążając za rozszczepieniem do przodu i ignorując na razie pokusę maszynowni, spód rozłamu jest usiany pociskami w miejscach, gdzie przecina on magazyn dla jednej z głównych wież dział (3).

Steam dla Klebersilniki zostały podniesione przez 20 kotłów rozmieszczonych z przodu i na rufie. Zaglądając pod stępkę, widać boki niektórych z tych prostokątnych kotłów.

Dalej dalej znajduje się kolejny stos amunicji do głównego działa z innego uszkodzonego magazyn (4).

Gruz z dziobu schodzi do dna morskiego na głębokości 44 m. Nawet na drewnianym statku spodziewałbym się, że dziób będzie dość wytrzymały i w lepszym stanie niż większość kadłuba, a jednak dziób Kleber to postrzępione pozostałości rozrzucone po dnie morskim. Być może są to zniszczenia spowodowane przez fatalną minę, która zatonęła Kleber w czerwcu 1916.

Przedni zasięg wraku jest oznaczony stosem łańcuchów kotwicznych (5) i para kotwic wciąż w kluzach (6). Podążaj za lewą burtą wraku z powrotem wzdłuż dna morskiego, trzecia kotwica (7) leży tuż za dziobem, nieco oddzielony od kluzy. To prawie dotyka końca lufy pary dział głównych kal. 164 mm. Wieża jest, co zrozumiałe, odwrócona do góry nogami i w połowie wystaje spod wraku (8).

W przeciwieństwie do kadłuba, wieże dział zbudowano ze stali i są w zasadzie nienaruszone. Przez okrągłą podstawę wieży widać różne elementy mechanizmu wieży.

Tuż za wieżą jedno z dziesięciu dział dodatkowych kal. 47 mm leży częściowo zakopane w dnie morskim (9), obok pozostałości wyciągarki (10). Za tym okrągła konstrukcja pancerna (11), to nie kolejna wieżyczka strzelnicza, ale opancerzona kiosk, z której kapitan miałby kierować statkiem podczas walki.

Następna wieża głównego działa jest przesunięta bardziej od linii środkowej statku, a działa są skierowane niemal prostopadle w poprzek piasku (12).

Bok kadłuba jest tutaj rozcięty (13)prawdopodobnie w wyniku wypaczenia konstrukcji wraku podczas jego zawalenia się lub być może w wyniku wydobycia pasa pancernego statku ze stali nieradioaktywnej i maszynowni z metali nieżelaznych. The Kleber był wyposażony w cztery wyrzutnie torpedowe, które równie dobrze można było umieścić na śródokręciu, ale nie mogłem znaleźć ich śladu.

Zanurzając się pod szczeliną, można przepłynąć wnętrzem statku do pozostałości maszynowni (14). Trzy silniki parowe nadal znajdują się pod stępką, obok siebie i bez żadnych przegród między nimi.

Łatwo jest zrozumieć, jak łatwo Kleber zatonął. Otwarta struktura wnętrza pozostawia kilka ciekawych przejść pomiędzy silnikami.

Kadłub za silnikami jest całkowicie otwarty, a trzy wały napędowe są starannie oddzielone od odpowiednich wałów korbowych. Takie uporządkowane uszkodzenia pozwalają mi sądzić, że tę część kadłuba otwarto celowo w celu ratowania.

Podążając za szybami na rufie i zaglądając pod nie, znajdziesz więcej Kleberwidać kotły, częściowo zasłonięte przez wrak (15). Spodziewałbym się, że właśnie w tym miejscu pod wrakiem zostanie zakopana kolejna wieża głównego działa, chociaż nie znalazłem po niej żadnego śladu.

Dalej na rufie ostatnia wieża głównego działa znajduje się po jednej stronie i przedarła się przez kadłub, który się na nią zawalił. Kwadratowa konstrukcja skrzynkowa przecinająca statek od podstawy wieży to tzw magazyn wał (16), z kolejnym stosem pocisków 164 mm od odpowiedniego magazyn tuż za tym (17). Stos mniejszych nabojów pochodzi z jednego z dwóch dział dodatkowych kal. 65 mm (18).

Na rufie znajduje się mała kotwica kedowa (19). Nie ma śladów śmigieł ani sterów. The Kleber miałby trzy ładne śmigła z brązu, smaczny kąsek do uratowania.

Podążaj za stępką i prawą burtą kadłuba z powrotem na śródokręciu (20), pomiędzy kadłubem a rafą znajdują się szczeliny, wdzierające się z boku w bunkry węglowe i kotły. Przy typowo dobrej widoczności nie powinno być problemów z przeniesieniem linii strzału w celu wznoszenia się i dekompresji.

Dziękuję Mike'owi, Penny i Gilesowi Rowleyom, Diane Tanner i członkom West Wickham BSAC.