Wycieczka po wraku 5 – Łódź podwodna M2

Ten nieuszkodzony i wyjątkowy wrak, który przeciwstawił się trwającej 11 miesięcy próbie ratowania po zatonięciu, stał się popularnym miejscem do nurkowania w wodach zatoki Lyme. Częsty gość John Liddiard ujawnia swoją trasę.

M2 to jedyny w swoim rodzaju lotniskowiec podwodny, który zatonął w pobliżu Portland w 1932 roku podczas rutynowych ćwiczeń (patrz panel). Ma 90 m długości, jest nadal w jednym kawałku i spoczywa pionowo na dnie morskim na głębokości około 35 m, z dziobem skierowanym w kierunku północno-północno-wschodnim.

Jako wycieczka po wraku sprawiła mi pewien problem – co można powiedzieć o nurkowaniu nienaruszonej łodzi podwodnej bez dziur do zbadania, może z wyjątkiem tego, że jest to wyjątkowy statek i można go przebyć podczas jednego nurkowania przy minimalnej dekompresji, która jest pewnie dlatego jest to jeden z najpopularniejszych wraków w Lyme Bay.

Dobry kapitan łodzi czarterowej rzuci linię strzału bezpośrednio nad kioskiem M2, idealnym miejscem do rozpoczęcia i zakończenia nurkowania (1). Gdy będziesz schodził na dół, twoim pierwszym widokiem na łódź podwodną będą maszty i peryskopy wznoszące się z kiosku.

Na pokładzie wież, do którego dopłyniesz łodzią podwodną, ​​żyją duże i kolorowe ukwiały i często jest otoczony dużymi ławicami ryb. Ponieważ jednak jest tu płytiej niż gdzie indziej na wraku, wystarczy dobrze się rozejrzeć do końca nurkowania.

Najpierw przepłyń wzdłuż szczytu hangaru wodnosamolotów i wyciągarki ratunkowej (2), aby zajrzeć do hangaru (3). Z tyłu znajduje się brzeg drobnego mułu, który niezmiennie jest wzbijany przez kilku pierwszych nurków, którzy zapuszczają się do środka, więc postaraj się być tam pierwszy, jeśli możesz!

Wszystkie pozostałe otwory w kadłubie ciśnieniowym okrętu podwodnego zostały zapieczętowane, prawdopodobnie podczas prób ratunkowych, więc jest to jedyna szansa na zejście do wnętrza wraku.

Z hangaru lubię podążać po szynach startowych (4) w stronę dziobu. Obok szyn, na głębokości 30 m, znajduje się kratowany pomost, którego załoga miała użyć podczas wydobywania wodnosamolotu. Szczeliny w szynach są często domem dla krabów i węgorzy kongerów. Od czasu do czasu widziałem nawet homara ukrywającego się tutaj. Przed szynami znajduje się duży pojedynczy słupek, czyli kabestan (5), oraz różne małe elementy wyposażenia pokładu i otwory zaworów, w których znajdują się blennie tompot.
Kokardki (6) stanowią prostą pionową krawędź z pełnym pokryciem zawilcami. Jest tam mała kotwica mocno zaciągnięta do prawego dziobu.

Głównymi punktami zainteresowania są zewnętrzne otwory na cztery 18-calowe wyrzutnie torpedowe (7). Są to szczeliny z kwadratowymi grzbietami, które przechodzą przez łuki. Rzeczywiste rury znajdują się wewnątrz dziobów łodzi podwodnej. Te dziury wydają się służyć jako designerskie kondominium dla węgorzy kongerów.

Poniżej dziobu piaszczyste dno morskie zostało przepłukane przez przypływ, tworząc najgłębszy punkt nurkowania na głębokości 35–36 m – dobrą kryjówkę dla krabów i homarów.

Z dziobu podążaj po obu stronach łodzi podwodnej na rufę. Warto wznieść się nieco, aby obejrzeć wodnosamoloty dziobowe (8), a następnie szybko ruszyć w stronę rufy, podążając za burtami łodzi podwodnej, które są prawie niczym nie wyróżniające się poza gęstym dywanem hydroidów i okazjonalnymi kępkami martwych ludzkich palców. Niemniej jednak uważaj na wyrzucone fragmenty sprzętu ratowniczego, szczególnie na śródokręciu (9). Okazjonalnie mały otwór może być domem dla ciekawego życia morskiego.

Na rufie dwa wały napędowe, stępka i ster (10) pokryte są ukwiałami, zasilanymi przez silny prąd, który w czasie przypływu unosi się wokół końca wraku. Może to być również dobre miejsce na duże ławice śliniaków i biednego dorsza.

Po obejrzeniu rufy wyjdź na poziom pokładu obok tylnych wodnosamolotów (11) i szybko popłyń z powrotem do kiosku. Po drodze miniesz znikającą platformę z bronią 3-calową (12). Samo działo nie jest widoczne, gdyż znajduje się w pozycji opuszczonej na równi z powierzchnią platformy.

Po powrocie do kiosku możesz wykorzystać pozostały czas i powietrze, aby dokładniej przyjrzeć się zawilcom i życiu morskiemu peryskopów i innych elementów wyposażenia.

PRĘDKOŚĆ ZAŁOG BYŁA ICH UPADKIEM

W 1927 roku HMS M2 stał się pierwszym na świecie podmorskim lotniskowcem – okrętem podwodnym przewożącym w wodoszczelnym hangarze mały dwumiejscowy wodnosamolot – pisze Kendall McDonald. Wodnosamolot ze składanymi skrzydłami został wystrzelony za pomocą katapulty z pasa startowego na pokładzie. Kiedy wylądował w pobliżu łodzi podwodnej, został wciągnięty na pokład i do hangaru za pomocą specjalnie zaprojektowanego małego dźwigu.

Załoga M2 była dumna z szybkości, z jaką udało jej się wystrzelić mały pływający samolot. Wznosząc się na głębokość peryskopu, okręty podwodne rozglądały się za wrogimi okrętami, wypływały na powierzchnię, otwierały drzwi hangaru i katapultowały samolot w locie. Cały czas próbowali pobić swój własny rekord prędkości.

To właśnie ta prędkość miała zabić całą załogę. M2 zanurkował o godzinie 10.11:26 podczas ćwiczeń w pobliżu Portland 1932 stycznia 29 roku i zniknął. 60 stycznia oficjalnie porzucono wszelkie nadzieje dla XNUMX-osobowej załogi na pokładzie.

Znalezienie jej zajęło osiem dni. Pierwsi nurkowie odkryli, że drzwi hangaru były otwarte, a samolot nadal znajdował się w środku. Hangar najwyraźniej został otwarty, gdy była jeszcze pod wodą.

W ramach akcji ratowniczej samolot odzyskano, ale po 11 miesiącach i łącznie 1500 nurkowaniach z udziałem 26 nurków Royal Navy Admiralicja musiała przyznać się do porażki nad łodzią podwodną. 8 grudnia 1932 roku M2 spoczęła na zawsze na dnie morskim w pobliżu Portland.