Szybki luksusowy jacht z bronią – Werona to intrygująca perspektywa, mówi JOHN LIDDIARD. Wydobyty w 1917 roku, leży 39 m od Lossiemouth. Ilustracja: MAX ELLIS
Dzięki całemu wyposażeniu luksusowego jachtu, zaawansowanej inżynierii i dodatkowym działam upchniętym w przestrzeni, którą można zwiedzać bez zbytniego wchodzenia w dekompresję, Werona ma odpowiednie składniki do inspirującego nurkowania wrakowego.
Lina bojowa jest przywiązana do drewnianego słupka w kształcie litery H na pokładzie dziobowym, ukryta w tym widoku (1). Przed tym bukszpryt w stylu maszynki do strzyżenia (2) wyciąga rękę pokrytą palcami zmarłych, symbolem Weronaprędkość – jak na jej rozmiar i wiek – 14 węzłów.
Cały dziób jest mocno przechylony na prawą burtę. Za słupkiem H wciągarka kotwiczna zaczyna się rozpadać, podstawa i główne wrzeciono nadal są przymocowane do pokładu z drewna tekowego, podczas gdy dwa mniejsze wrzeciona spadły na dno morskie na głębokości 39 m, ponownie poza zasięgiem wzroku na tym widoku (3).
Na razie pozostając na prawej burcie, w pobliżu dna morskiego, z mniej znaczącego pokładu za wciągarką kotwiczną odpadły także dwa małe słupki. Potem następuje pierwszy z Weronadziała, z lufą skierowaną w tył (4).
Przecinając obecnie zniszczony wrak na lewą burtę, biała porcelana pojawiająca się wśród gruzów przedstawia pozostałości dwóch muszli klozetowych i umywalki, miski toaletowe misternie ozdobione wzorami niebieskich linii (5). Przypomina o bogactwie oryginalnego jachtu. Kadłub Werona jest tutaj przerwany.
Chociaż dziób przechylił się mocno na prawą burtę, za głowicami jest bardziej wyprostowany i nieco przechylony na lewą burtę. Tuż za pęknięciem talerz z solidnym pierścieniem (6) mogła być częścią podstawy uchwytu pistoletu. Od tego miejsca żebra pokładu opadły do kadłuba, nachylając się do wyższej prawej burty, tworząc przekrój trójkątny.
Po dotarciu do kotłów zobaczysz, że kocioł osła ma kopułową konstrukcję pionową (7), podczas gdy główny kocioł jest bardziej oczywistym typem szkockim (8), choć dość duży jak na rozmiar Weronai kolejne wskazanie jej prędkości.
Trzy otwory paleniskowe są ustawione pionowo w stronę lewej burty wraku, co wskazuje, że kocioł przechylił się o 90° na prawą burtę od czasu Werona w 1917 r. prawie został rozwalony na pół przez minę. Zginęły XNUMX osoby, zatem wrak jest grobem wojennym i należy go traktować z należytym szacunkiem. Inverness BSAC, właściciel wraku, żąda, aby nie usuwać przedmiotów.
Przerwa znajduje się tuż za kotłem, przy czym tylna część wraku jest przesunięta o 60 do 70° w stosunku do części przedniej. The Werona sterówka znajdowała się nad kotłem, a tuż przy lewej burcie kotła płyta z burty wraku częściowo zakrywała koło sterowe (9).
Wracając do głównego zarysu wraku, kadłub w tym miejscu na rufie również jest skręcony znacznie w stronę lewej burty, chociaż jest bardziej połamany niż część przednia (10).
Znów po lewej stronie prostokątne pudełko częściowo rozsypało na piasek kilka szklanych płytek (11). To trochę tajemnica, aż do pierwotnych planów Werona zostają zbadane i okazuje się, że w tej części jachtu znajdowała się ciemnia fotograficzna. Płyty te to najprawdopodobniej klisze fotograficzne, które były przechowywane w pudełku wyłożonym ołowiem.
Z tyłu głównego korpusu wraku urządzenia na rufie są oznaczone kolejną porcelanową muszlą klozetową z pomalowanym na niebiesko wzorem (12), stojąc pionowo na swojej części pokładu.
Podobnie jak kadłub z przodu, rufa opadła na lewą burtę, a drugie działo leży na dnie morskim z lufą skierowaną w stronę rufy (13).
Tuż za końcem lufy rura z wąskimi tłokami po obu stronach stanowi część silnika sterującego (14), przy czym przeciwległe tłoki są napędzane parą, aby wspomagać obrót steru.
Zakrzywiony zarys rufy można niemal dostrzec w miejscu, w którym uległa ona uszkodzeniu i spadła na ster, pozostawiając górną część słupka steru wystającą spod ogólnej mieszaniny wraku. (15).
Niewielkie pęknięcie we wraku tuż przed nim zapewnia okno, przez które widać śmigło, z zakrzywioną krawędzią jednej łopaty wystającą spod pozostałości statku Weronapokład (16).
Wracając do środka wraku i w stronę prawej burty, długi odcinek stępki (17) pokazuje, że tylna część Werona znajdował się już dobrze po lewej burcie, zanim się zapadł.
Połączenia Weronasilnik (18) jest częściowo zasłonięta płytą stępki i znajduje się na jednej linii z przednią częścią wraku. Pęknięcie wału napędowego jest zasłonięte przez płyty opadłego stępki.
Silnik jest jednym z najbardziej niezwykłych aspektów tego modelu Weronainżynieria. Jest to czterocylindrowy silnik o poczwórnym rozprężaniu, w którym cylindry są ułożone obok siebie w dwóch parach. Za silnikiem perforowana tarcza jest częścią wzmacniacza telegraficznego.
Pozostając na stępce wraku, duże kawałki węgla są rozrzucane po dnie morskim za i pod kotłem (19).
Podróż z kotła z powrotem na dziób polega w dużej mierze na ponownym obejrzeniu wszystkich gadżetów, które mijałeś w drodze na zewnątrz, w tym bojlera, uchwytu na broń i pomalowanych na niebiesko muszli klozetowych. Dla małej odmiany, spójrz na lewą stronę dziobu, pokrytą większą ilością żółtych i białych palców trupa aż do bukszprytu, a następnie wróć do słupka H i liny.
ZABAWKA BOGACA
Luksusowy jacht parowy Tighnamara był doskonałym przykładem tego, co mogli zrobić szkoccy stoczniowcy, mając wsparcie w postaci dużych ilości wiktoriańskich pieniędzy, pisze Kendall McDonald. Został zwodowany do Clyde w Greenock w 1890 roku, a po ukończeniu był eleganckim, dwumasztowym szkunerem o długości 50 m, z pojedynczym kominem na śródokręciu.
Większość jej armatury była wykonana z litego mosiądzu, a nawet jej toalety były bogato udekorowane niebieskimi kwiatami w toalecie i kręconymi niebieskimi liśćmi wijącymi się wokół chińskich umywalek, co w tamtych czasach było pewnym znakiem, że była zabawką naprawdę bogatego mężczyzny .
Był także dobrą łodzią morską, idealną do rejsów po Wyspach Zachodnich. Trudno więc zrozumieć, dlaczego żaden z właścicieli nie trzymał jej dłużej niż kilka lat. Każda zmieniała imię, więc stawała się sukcesywnie Katoomba, następnie Lord Byron, następnie Imogen. Kolejna zmiana właściciela sprawiła, że kiedy Admiralicja zatrudniła ją do prac wojennych w listopadzie 1914 roku, zachowała swoje ostatnie nazwisko.
HM Jacht Werona wkrótce otrzymał rozkaz okrążenia Szkocji i podjęcia obowiązków patrolowych przeciw okrętom podwodnym u wschodniego wybrzeża z bazy w Moray Firth. Tam był odpowiednio wyposażony, aby zaatakować każdego U-Boota, jaki napotkał, z małymi działami na rufie i dwoma dodatkowymi na dziobie, w pobliżu długiego bukszprytu. Później zmodyfikowano go tak, aby mógł przyjmować pojedynczy ładunek głębinowy, który po prostu przetaczano przez rufę.
Nie wolno jej było nigdy używać armat ani ładunków głębinowych przeciwko którymkolwiek z dużych łodzi klasy UC stawiających miny, które zatapiały dużą liczbę statków alianckich na małych polach minowych u wybrzeży Szkocji.
Werona uderzył w niemiecką minę wczesnym rankiem 24 lutego 1917 r. podczas patrolowania około czterech mil na południowy wschód od Tarbat Ness. Zatonęła w niecałą minutę.
PRZEWODNIK WYCIECZKI
DOJAZD DO: Jedź autostradą A941 z Elgin do Lossiemouth. W Lossiemouth należy podążać nabrzeżem wzdłuż zachodniego brzegu rzeki, obok pierwszej części portu, a następnie w lewo do drugiej części. Top Cat jest zacumowany na końcu pontonu po północnej stronie basenu.
PŁYWY: W każdym stanie przypływu prąd jest niewielki.
JAK ZNALEŹĆ: Połączenia Werona leży mniej więcej na południe, pozycja GPS 57 51.64N 03 38.61W (stopnie, minuty i miejsca po przecinku). Nie ma dogodnych tranzytów, więc trzeba szukać za pomocą GPS i echosondy.
NURKOWANIE I POWIETRZE: nurkowanie w murenie, Top Cat, kapitan Bill Ruck, 01309 690421, 07775 802963.
URUCHOMIENIE: RIB-y można wodować w porcie w Lossiemouth.
NOCLEG: Wspólnota Turystyczna Aberdeen i Grampian, biuro Elgin, 01343 542666.
KWALIFIKACJE: Połączenia Werona jest na tyle mały, że można go nurkować bez przystanków, choć bardziej realistycznie będzie wymagana umiarkowana ilość dekompresji.
DALSZA INFORMACJA: Wykresy Admiralicji 115 Moray Firth; 222 Buckie do Fraserburgha; 223 Dunrobin Wskaż Buckiego. Mapa przeglądu uzbrojenia 28 Elgina i Dufftown.
Plusy: Wiele niezwykłych funkcji. Leżąca woda nie jest wymagana.
Wady: Trochę głębiej niż wielu nurków czuje się komfortowo.
Dziękuję Billowi Ruckowi, Johnowi Leighowi i Timowi Walshowi
Pojawił się w Diver w styczniu 2005 roku
