Wycieczka po wraku 72: Miasto Waterford

Parowiec, który zatonął w pobliżu Beachy Head w Sussex w 1949 r., oferuje nurkom coś dużego, łatwego w nawigacji i nieco niezwykłego, mówi JOHN LIDDIARD. Ilustracja: MAX ELLIS

ZESZŁEGO LATA OTRZYMAŁAM ZAPROSZENIE z Brighton BSAC, aby nurkować i złożyć a Wycieczka po wraku parowca Miasto Waterford. Choć zaproszenie było miłe, musiałem je odrzucić, ponieważ już je odrzuciłem od Tima Bennetto Spartakati Wycieczka po wraku było w torba”. Dziękuję Brighton BSAC za myślenie o mnie i oto wrak.

Nasza wycieczka po tym parowcu o wyporności 1,334 ton rozpoczyna się po lewej stronie, tuż za dziobem (1), po prostu dlatego, że Tim rzucił strzał i jest to równie dobry punkt wyjścia, jak każdy inny.

Kierując się do przodu wzdłuż lewej burty, sam obszar dziobu jest oznaczony nienaruszonymi relingami (2), za którym na pokładzie stoi para małych słupków. Dziób jest płaski, bez podwyższonego dziobka. Poniżej poręczy rząd małych iluminatorów wychodzi na szczyt dziobowy.

Zaokrąglając dziób, obie kotwice są mocno osadzone w kluzach (3). Warto poświęcić czas na przestudiowanie ich wielkości i kształtu, ponieważ w dalszej części naszej wycieczki będziemy je porównywać z inną kotwicą. Przy dużym stężeniu wody dno morskie sięga tutaj 36 m, ale w tym momencie nurkowania nie ma powodu, aby nurkować tak głęboko.

Z powrotem na pokładzie, na głębokości 31 m, oba łańcuchy kotwiczne wznoszą się przez kluzy i przechodzą przez małą wciągarkę kotwiczną (4), a następnie opuść się przez otwory w pokładzie do skrzynki na łańcuch poniżej.

Dostęp pod pokładami jest chroniony przez zakrzywioną osłonę, z włazem skierowanym do tyłu.

Za cuddy znajduje się podstawa wentylatora i stopa masztu (5), po którym następuje, tak jak normalnie można się spodziewać, że dziobek opadnie na główny pokład, nadejście przedniej ładowni (6), Miasto Waterford miał płaski pokład na całej długości, bez dziobówki na dziobie.

Za ładownią dochodzimy do kolejnej niezwykłej cechy. Zamiast centralnego masztu z bomami i wciągarkami między ładowniami zainstalowano parę dźwigów, po jednym po obu stronach pokładu (7). Nie udało mi się ich rozpoznać na fotografii znajdującej się w aktach Tima, więc musiały zostać dopasowane po zrobieniu zdjęcia.

Wysięgniki dźwigu zawaliły się, ale podstawy obrotowe z przekładnią nawojową pozostały nienaruszone, więc jest mnóstwo miejsca na spędzenie czasu na zastanawianiu się, jak wszystkie maszyny ze sobą współpracują.

Druga ładownia za żurawiami zawaliła się niemal aż do dna morskiego (8), z zaledwie kilkoma żebrami stojącymi pionowo. Ładownie nie są aż tak duże i wkrótce tył ładowni zostanie oznaczony pionową grodzią biegnącą przez wrak (9).

Za tą grodzią znajduje się ładownia, w której mieści się Miasto Waterforddwa kotły. Następnie nad przednim końcem kotłów znajdowała się sterówka. Ten już dawno się rozpadł, chociaż część pokładu z włazami wentylacyjnymi nadal biegnie przez wrak (10).

Być może jest to oznaka skali zniszczeń, jakie miały miejsce, ponieważ takie włazy zwykle biegną wzdłuż statku, a nie w poprzek. A może jest to inny niezwykły aspekt Miasto Waterfordprojekt.

Kocioł na lewej burcie jest całkowicie zasypany gruzem, podczas gdy po drugiej stronie wraku kocioł na prawej burcie jest rozbity przez dużą kotwicę na wzór Admiralicji, która przebiła się przez niego, odsłaniając rury kotła (11).

Tim donosi, że stalowa nadbudówka była nienaruszona jakieś 10 lat temu i dlatego zasugerowałem, aby wcześniej zwrócić tak dużą uwagę na kotwice statku. Ta kotwica na pewno pochodzi z epoki poprzedzającej wrak.

Jedną z możliwości jest to, że został on złapany gdzieś we włok i wyrzucony tam przez łódź rybacką. Gdyby trawler podniósł kotwicę w swoich sieciach, najbezpieczniejszym miejscem do jej zrzucenia byłby znany obszar o zanieczyszczeniu, taki jak wrak.

Biorąc pod uwagę dewastację nadbudówki, kolejną niespodzianką po lewej stronie kotłów jest ulubiony element wraku, czyli toaleta wraz ze ścianami kabiny (12).

Następny jest silnik, gładko zamknięta jednostka potrójnego rozszerzenia (13), a jego szczyt stoi nienaruszony od gruzu po obu stronach na głębokości około 32 m.

Dalej za silnikiem, pozioma płyta pokładowa podtrzymuje podstawy dwóch wentylatorów, po jednym po obu stronach linii środkowej (14).

Pojedyncza ładownia rufowa była obsługiwana przez bardziej tradycyjny system żurawi do obsługi ładunku. Zawalony maszt (15) następuje odwrócona wciągarka, która przechyliła się nieco w lewą stronę (16).

Wrak pozostaje rozbity prawie do dna morskiego po drugiej stronie ładowni, z piaskiem zalegającym na lewej burcie. Duża część włoka zaczepia się o lewą burtę z tyłu ładowni (17).

Na rufie wrak nagle odzyskuje swoją strukturę (18), rufa wznosi się nienaruszona i pionowo nad dno morskie. Po zewnętrznej stronie kadłuba uratowano śmigło, pozostawiając jedynie wystający wał i brak także steru (19). Dno morskie, podobnie jak na dziobie, sięga 36 m, choć nie trzeba schodzić tak głęboko, aby zobaczyć szyb.

Nad rufą mechanizm sterowy jest nienaruszony (20). Po obu stronach małe włazy w pokładzie są otwarte, a następnie pokład jest rozbijany, aby pokazać żebra poniżej, po lewej stronie. Wszystkie mają dobre dziury, przez które można patrzeć, chociaż są trochę ciasne, aby umożliwić swobodną penetrację.

Z przodu pokładu rufowego znajduje się duża wciągarka rozciągająca się prawie na szerokość wraku (21). Jest to dogodny moment na podwiązanie się i uruchomienie DSMB w celu zakończenia nurkowania.

Dziękuję Timowi Bennetto i Helen George.

Pojawił się w Diver w lutym 2005