Wycieczka po wraku 74: Thomas Vaughan

Na tym brytyjskim parowcu u wybrzeży Pembrokeshire jest mnóstwo do odkrycia i jest on dostępny przy większości warunków pogodowych, mówi JOHN LIDDIARD. Ilustracja: MAX ELLIS

COŚ NIEZWYKŁEGO JAK NA DOBRZE ZNISZCZONY Wrak, najwyższy punkt tzw Thomasa Vaughana stąd najbardziej widocznym punktem na śladzie echosondy jest ładunek. Chociaż powiedziawszy to, nie zaczniemy w tym miesiącu trasy od Thomasa Vaughanaładunku, ponieważ kapitan Steve Lewis celowo strzelił kilka metrów przed największym śladem ładunku, jaki udało mu się znaleźć na echosondzie.

„Musisz zobaczyć dwa zapasowe śmigła” – powiedział Steve. - Strzelę tak blisko nich, jak tylko się da. Dlatego w tym miesiącu wycieczka rozpoczyna się na wysokości 20 m od pary zapasowych śmigieł ułożonych jedna na drugiej (1) w kierunku Thomasa Vaughanałuk. To samo w sobie jest niezwykłe, ponieważ są dwie części zapasowe i znajdują się blisko dziobu, a nie rufy.

Kadłub jest rozebrany prawie do dna morskiego, pozostawiając zarys obwodu statku. Posuwa się do przodu wzdłuż prawej burty kadłuba, zaledwie kilka metrów do przodu od ułożonych na sobie śmigieł znajduje się duży stos łańcuchów kotwicznych (2).

Kotwica wzorowana na Admiralicji (3) leży tuż za dziobem i drugą kotwicą (4) opiera się na czubku łuku. Dalej od dziobu para małych żurawików łodziowych leży płasko na piasku (5).

Wracając nieco od dziobu, po lewej stronie wraku, wciągarka kotwiczna jest odwrócona do góry nogami pod płytą montażową (6), spoczywając na krawędzi zarysu wraku.

Następnie, kilka metrów dalej, znajduje się pojedynczy słupek. Dalej, na lewej burcie, mniej więcej na poziomie pary śmigieł, znajduje się mniejsza kotwica (7), tego samego wzoru Admiralicji, co dwie większe kotwice zauważone już na dziobie.

Przeprawa przez wrak i powrót na prawą burtę, a następnie podążanie dalej za zapasowymi śrubami napędowymi, wielkim wzgórzem wlewków surówki, które pokazała echosonda, jest najwyższym punktem wraku (8).

Surówka to żelazo surowe, pochodzące bezpośrednio z podstawowego procesu wytapiania. Nazwa pochodzi od wlewania roztopionego żelaza do łańcucha form piaskowych leżących na wspólnej prowadnicy. Rząd sztabek porównano do prosiąt wysysających brzuch maciory. Surówka nie jest wykorzystywana bezpośrednio w produkowanych towarach, ale jest ponownie przetapiana w różnych procesach w celu wytworzenia żeliwa, kutego żelaza i stali.

Ten kopiec wlewków ciągnie się dalej na rufę, a grzbiet kopca biegnie ukośnie przez wrak z powrotem na lewą burtę. Kopiec wkrótce pęka i przechodzi do ładowni i maszynowni.

Nie ma tu śladu kotła ani silnika, z wyjątkiem dwóch mocowań silnika, które zostały przesunięte poza linię wraku (9).

Za poduszkami silnika, wał napędowy  (10) znika pod kolejnym kopcem sztabek surówki (11), ładunek z Thomasa Vaughanaładownia rufowa. Wkrótce ponownie pojawia się wał napędowy  (12), dalej do rufy. Wał w końcu pęka w ostatniej części, która jest przekręcona względem wraku i nadal przymocowana do śruby napędowej (13).

Zakrzywiony odlew wnęki na śrubę napędową znajduje się po lewej stronie, natomiast pod śrubą i nieco dalej na prawą burtę znajduje się ster (14), więc rufa najprawdopodobniej przechyliła się na lewą burtę. Należy jednak zauważyć, że przed sterem znajduje się duża wciągarka ładunkowa (15) co wzięte z linią wału napędowego wskazuje, że co najmniej tylna połowa wraku pierwotnie znajdowała się w pozycji pionowej przed zawaleniem.

Podążając za ładunkiem i wałem napędowym z powrotem do maszynowni, ślady silnika można znaleźć na lewej burcie. Najpierw część wsporników kotła znajduje się tuż za wrakiem, a następnie nieco dalej i na rufę znajduje się korona tłoka dwucylindrowego silnika mieszanego (16).

Różne fragmenty wraku płyną dalej do portu, wzdłuż piaszczystej plamy na dnie morskim (17). Wreszcie kocioł zatrzymał się w odległości około 50 m (18), na końcu długiego piaszczystego pola pośród otaczającego dna morskiego poszarpanych półek (19). Podejrzewam, że kocioł został przesunięty w tę stronę przez połączenie południowych fal i silnego prądu, który kierował się na północ, w stronę Jack Sound.

Przy ogólnej głębokości wynoszącej zaledwie 20 m, 45-minutowe nurkowanie z kilkoma minutami przystanków dekompresyjnych trwa znacznie dłużej niż 20-minutowe nurkowanie podczas wiosennego przypływu.

Do czasu zakończenia nurkowania prąd może z łatwością płynąć, więc opóźnione SMB jest absolutnie niezbędne.

I ostatnia uwaga: jeśli znajdziesz na wraku mosiężną tabliczkę, poświęć trochę czasu na jej przeczytanie, ale zostaw ją na miejscu. Lokalni nurkowie planują położyć tablicę ku pamięci Johna Daviesa z Aberdare Sub Aqua Club, który niedawno zmarł na raka. John zlokalizował wrak i było to jedno z jego ulubionych nurkowań.

Dziękuję Steve’owi Lewisowi, Lucy Stone i Paulowi Nusinovowi.

Pojawił się w Diver w kwietniu 2005 roku