Wycieczka po wraku 76: Shadwan

Ten płytki wrak parowca zatonął w zatoce Berwick w czasach wiktoriańskich, ale nadal kryje w sobie tajemnice do rozwiązania dla nurków, jak wyjaśnia JOHN LIDDIARD. Ilustracja: MAX ELLIS

ROZPRAWA JAK WRAŻENIE ukończenia Szadwan zmontowanie było prawdziwym wyzwaniem, chociaż ponieważ można w nim łatwo nurkować na głębokości zaledwie 18 m, było to wyzwanie, któremu nie spieszyłem się.

Jedynym fragmentem wraku, który wystaje na tyle dobrze, że można go zobaczyć na echosondzie, jest kocioł, więc od tego zaczyna się nasza wycieczka (1). Nawet wtedy kocioł wznosi się jedynie tuż nad dnem morskim, mniej więcej w trzech czwartych jego powierzchni jest zakopany, a reszta mocno walnięta.

Przód kotła z otworami paleniskowymi skierowany jest od środka wraku na stronę wschodnią. Tuż za tym na dnie morskim leżą duże kawałki węgla, a kwadratowa zrębnica włazu pokazuje, gdzie znajduje się jeden z Szadwanznajdowały się bunkry węglowe (2). Para żurawi bojowych obejmuje ten obszar z przodu i z tyłu.

Kierując się do przodu, obok najbardziej wysuniętego z przodu żurawia znajduje się silnik sterujący (3). Ogólny wrak płyt kadłuba i żeber zaczyna tutaj znikać pod piaskiem. Kontynuując dalej, wzdłuż krawędzi głównego wraku, do końca wciągarki towarowej (4) projekty spod płyty kadłuba.

Po ustaleniu ogólnej orientacji, aby zobaczyć wszystkie elementy dziobowe, nasza trasa opuszcza główny obszar wraku, podążając za kawałkami metalu na piaszczystym i żwirowym dnie morskim w lewo, gdzie można umieścić parę słupków cumowniczych i wciągarkę kotwiczną. znalezione obok siebie (5).

Przednia część tej strony wraku jest oznaczona zestawem trzech małych słupków (6).

Obracając się w poprzek wraku, na drugim końcu wciągarki kotwicznej zakrzywiona belka była w rzeczywistości lewą burtą dziobu (7). Następnie, w pobliżu przedniego końca tego łuku, kątowe połączenie trzech belek wyznacza czubek łuku.

Kontynuując podróż przez wrak, obok pozostałości kluz kotwicznych znajduje się niewielki stos łańcuchów (8). Oznacza to zasięg wraku po drugiej stronie dziobu, więc teraz nasza trasa skręca ponownie na rufę, podążając kolejną zakrzywioną belką (9) z prawej burty dziobu z powrotem do głównej części wraku.

Linię stępki można teraz łatwo śledzić na rufie (10). Posuwając się nieco dalej w stronę środka wraku, skraplacz składa się z szeregu rur (11)niektóre stoją wyprostowane, inne leżą po drugiej stronie wraku.
Wracając do stępki, mocowanie silnika to para znacznie cięższych sekcji skrzynkowych biegnących wzdłuż linii wraku (12).

Połączenia Szadwan był wyposażony w dwucylindrowy silnik mieszany, po którym nie ma śladu. W obszarze mocowania silnika pozostaje jedynie mały silnik pomocniczy, ewentualnie pompa (13), leżący pomiędzy poduszką silnika a kotłem.

Obok pompy znajduje się płyta pokładowa z dwoma słupkami, a następnie pionowa część rury biegnąca na rufę. The Szadwanzapasowe śmigło leży obok (14), końcówka jednego ostrza pod płytą.

Linię wału napędowego wyznaczają dwie podpory i łożyska (15) i (16), chociaż nie ma śladu samego wału ani łożyska oporowego, które łączyłoby go z silnikiem.

Podążanie za linią szybu na rufie prowadzi wrak do obszaru skalistej rafy, chociaż w tym kierunku nie ma śladów dalszego wraku.

Aby kontynuować podróż na rufę wraku, nasza trasa zawraca przez wrak od najbardziej na rufie łożyska wału napędowego (16) do pary słupków i wciągarki ładunkowej (17). Za wyciągarką duży odcinek zakrzywionej płyty kadłuba (18) wygląda, jakby była częścią rufy.

Kontynuując dalej, przez mniej więcej 10-metrową przerwę, dochodzimy do ostatniej części rufy, śruby napędowej i jej wycięcia w stępce (19).

Ciekawostką związaną ze śrubą jest to, że znajduje się ona po przeciwnej stronie wraku niż łożyska wału i jest skierowana w złym kierunku!

Z powrotem na główną część wraku, dalej od wciągarki towarowej (17) to odcinek płyty z okrągłym otworem z kołnierzem (20)prawdopodobnie z respiratora. Następnie znajdujemy kolejny właz bunkra węglowego i pozostałości kotła osłowego (21).

Co kończy naszą wycieczkę po Szadwanchoć pozostawia pewne pytania bez odpowiedzi. Gdzie są pozostałości silnika, łożyska oporowego i wału napędowego? I jak wrak znalazł się w tak zdezorientowanym stanie?

 Najpierw spekuluję na temat drugiego pytania. The Szadwan pracował w kierunku północnym wzdłuż wybrzeża, kiedy natknął się na burzę o sile 10 z północnego wschodu.

Skontaktowałem się z dr Stevenem Barstowem z firmy monitorującej środowisko Fugro OCEANOR, aby uzyskać poradę dotyczącą wysokości fal prawdopodobnej w takich warunkach. Prowadził bazę danych i pakiet modelowania WorldWaves, który wykorzystuje dane z Europejskiego Centrum Prognoz Średnioterminowych w Reading do kalibracji modelu fal WAM.

Przewidywało to, że fale dalej od brzegu osiągną wysokość do 8 m, ale zbliżając się do wybrzeża w wodzie spłyconej do 20 m, załamią się, tworząc wysokość 6 m – czyli mniej więcej wysokość przeciętnego domu. Odległość między falami wynosiłaby 10-11 m.

Złapany między sztormem a zawietrznym brzegiem kapitan zawróciłby swój statek do morza, uznając to za jedyną szansę na przetrwanie. Podejrzewam, że w przypadku nabrania wody strome załamujące się fale i płytkie morze spowodowałyby wówczas rufę statku Szadwan o ziemię i żłobić dno morskie, odłamując ster i część stępki wraz ze śrubą napędową i tylną częścią wału.

Wymknął się spod kontroli skazany na zagładę statek zostałby zepchnięty burtą w stronę fal i przetoczyłby się, zanim uderzyłby w dno morskie, i niemal natychmiast rozbiłby się na płasko.

Mając na uwadze takie spekulacje, przeszukałem skały na wschód od wraku (22). Grzbiety z palcami martwych ludzi często budziły nadzieję na znalezienie wału napędowego, ale go nie widziałem. Być może Szadwan został ocalony i zapomniany. A może, jeśli będziesz szukać wystarczająco intensywnie, pozostałości silnika i wału wciąż czekają na odnalezienie.

Dziękuję Andrew Douglasowi, Timowi Walshowi i Stevenowi Barstowowi.

Pojawił się w Diver w czerwcu 2005 roku