Jak często masz okazję nurkować z niemieckim okrętem nawodnym w kanale La Manche? JOHN LIDDIARD zapewnia kuszący degustator. Ilustracja: MAX ELLIS
WYCIECZKA W TYM MIESIĄCU zabiera nas z powrotem do wojennych wraków na Wyspach Normandzkich i statku patrolowego Kreigsmarine M 343. To rzadka okazja, aby zanurkować specjalnie zbudowanym niemieckim okrętem wojennym z czasów II wojny światowej, innym niż U-Boot.
Przeczytaj także: Powyżej 18 m: Bouley Bay w Jersey Diving Jersey
Wrak M 343 jest podzielony na dwie części, przy czym część rufowa stoi pionowo na kadłubie o płaskim dnie, a część dziobowa w kształcie litery V znajduje się kilka metrów dalej i opada na lewą burtę. W przeciwieństwie do okrętów Królewskiej Marynarki Wojennej, te niemieckie statki patrolowe nie musiały stawić czoła sztormom atlantyckim, a kształt kadłuba odzwierciedlał inny kompromis pomiędzy zdolnością do pływania na morzu a szybkością, z naciskiem na prędkość.
Najwyższym punktem wraku jest prawa burta dziobu, więc to właśnie tam rozpoczynamy naszą wycieczkę na głębokości 27 m (1). Znajdujące się we wraku szczątki, w tym potłuczone butelki po winie, spadają na stępkę z głębokości 30 m (2).
Przerwa we wraku schodzi po pokładach dziobu. Poruszając się w górę jednego pokładu, zwój kabla spadł na dno morskie (3), następnie trochę do przodu, kolejny stopień między pokładami zapewnia otwór na szczyt dziobowy (4).
Kolejny zwój liny spadł na dno morskie wraz z wałem i głowicą prawego kabestanu kotwicy, podczas gdy lewy kabestan jest nadal stabilnie osadzony na pokładzie dziobowym (5). Tuż za dziobem kotwica na prawej burcie spoczywa w kluzie płasko na dnie morskim (6).
Tylna część wraku jest oddzielona od dziobu na około 10 m, choć nie w bezpośrednio widocznym kierunku, zgodnie z stępką. Od przerwy kierunek na rufę jest prostopadły do stępki.
Pierwszym charakterystycznym przedmiotem na polu szczątków składającym się z kawałków pokładu i kadłuba jest czop działa (7), tuż za lewą burtą rufy.
Wewnątrz lewej burty kadłuba znajduje się jeden z wysokociśnieniowych kotłów wodnorurowych (8) który karmił M 343turbiny parowe.
Typowymi kotłami spotykanymi na wrakach są cylindryczne kotły płomienicowe, w których ciepło z ognia jest odprowadzane rurami biegnącymi przez kocioł wypełniony wodą. Kotły wodnorurowe działają odwrotnie, z płomienicowymi podgrzewaczami wody. Dużo szybciej się nagrzewają, są bardziej energooszczędne, lżejsze i mogą pracować przy wyższych ciśnieniach.
Wadą jest to, że kotły wodnorurowe są bardziej skomplikowane i droższe w produkcji, a także droższe w utrzymaniu.
Zdecydowana większość kotłów płomienicowych znajduje się na statkach handlowych, przy czym kotły wodnorurowe są prawie wyłącznie używane na okrętach wojennych (godnymi uwagi wyjątkami są kotły wodnorurowe stosowane na statkach Liberty, takie jak Jamesa Eagana Layne'a, Wycieczka po wraku 62, kwiecień 2004).
Wrak w rejonie kotłów jest rozebrany aż do stępki, choć dalej z tyłu główny pokład jest w miarę nienaruszony (9). Silniki zasilane parą z kotłów są prawdopodobnie ukryte gdzieś pod nienaruszonym pokładem.
Dalej na rufie, pośrodku pokładu, znajduje się podniesiona część w kształcie klina, dookoła której zaśmiecone są różne krążki linowe (10). Ich przeznaczenie staje się natychmiast widoczne po lewej stronie pokładu, gdzie dron trałujący miny lub „ryba” pozostaje w miarę nienaruszony, choć miejscami nieco zgniły (11).
Tuż za urządzeniem do trałowania min wyrzutnia moździerza głębinowego skierowana jest pod kątem, z gotowym zapasem ładunków głębinowych ułożonymi we wnęce w pokładzie za nią (12).
W tym wgłębieniu znajdowało się również główne działo kal. 105 mm, o czym świadczy czop i stanowiska spoczywające z tyłu wnęki do lewej burty (13). Samo działo spadło na dno morskie tuż przy lewej burcie kadłuba (14).
Teraz na rufie (15)Odkryte przez nas zapisy i konfiguracja wraku nie pokrywają się. Kadłub M 343 był tylko jednym przykładem ogólnego projektu używanego przez Kreigsmarine podczas II wojny światowej, który przeszedł szereg ewolucji.
Podczas M 343 został zwodowany w grudniu 1941 r. w konfiguracji z podwójnymi śmigłami i jednym sterem. Jednakże wrak ten ma podwójne śmigła i dwa stery, konfigurację przyjętą w połowie 1943 roku w celu poprawy manewrowości.
Jak M 343 to jedyny statek z tej serii utracony na tym obszarze, a ponieważ zaginął dopiero w czerwcu 1944 roku, identyfikacja jest najprawdopodobniej dokładna. Być może produkcja różnych konfiguracji nakładała się na siebie, a może pierwotnie zbudowano go z tylko jednym sterem, a później zmodernizowano.
Okrążając rufę w prawą burtę, torpeda spoczywa nienaruszona na dnie morskim tuż przy rufie (16). Wiele statków tej klasy było wyposażonych w wyrzutnie torpedowe montowane na pokładzie, po jednej po obu stronach dziobu.
Zakładając, że torpeda była częścią M 343były uzbrojeniem, a nie ładunkiem, rury mogły równie dobrze zostać uratowane ze względu na dużą zawartość metali nieżelaznych.
Na pokładzie rufowym wyciągarka (17) to kolejna część sprzętu trałowego.
Dalej, wzdłuż prawej burty wraku, tuż przed wnęką i na dnie morskim obok wraku, znajduje się kolejne stanowisko strzelnicze z osłoną działa i karabinami maszynowymi (18).
Obok znajduje się ładunek głębinowy i zespół czopa/kołyski (19) używany do wystrzelenia go z jednego z moździerzy na pokładzie.
Ostatnim punktem naszej wycieczki jest kocioł na prawej burcie (20), znacznie zepsuty w porównaniu do kotła portowego, choć pod wieloma względami interesujący z tego powodu, ponieważ ukazuje złożoność systemu wodnorurowego.
Uzbrojenie trałowców tej klasy było bardzo zróżnicowane, choć pewne jest, że było ich więcej, niż pokazano na naszych pokazach. Zatem każdą chwilę pozostałą przed wynurzeniem można dobrze wykorzystać na poszukiwanie dalszych dział z głównego korpusu wraku.
ZAMIATARKI ZAMIATKOWANE
Zaledwie osiem dni po D-Day trzy niemieckie trałowce leciały pełną parą, aby ominąć siły Królewskiej Marynarki Wojennej chroniące linie zaopatrzenia wojsk inwazyjnych przez kanał La Manche. pisze Kendall McDonald.
Po oczyszczeniu trałowce miały schronić się na Wyspach Normandzkich, a następnie ruszyć dalej, aby oczyścić nowo utworzone brytyjskie pola minowe w podejściach do niemieckiej bazy morskiej w Brześciu. Robiąc to, mieli znajdować się pod ochroną flotylli łodzi elektrycznych stacjonujących na Guernsey.
Jeden z tych trałowców, M 343, był jednym ze 131 M-bootów typu 1940, zbudowanych przez niemieckie stocznie w latach 1942-1945. Stał się także jednym z 62 tego typu, które zostały zatopione podczas ich zamiatania na wielu teatrach działań wojennych na Zachodzie.
Pomimo utraty prawie połowy zbudowanych trałowców, te trałowce były dobrze zaprojektowane do swojego zadania – 543 tony, 62 m długości i 9 m szerokości, a także silniki o mocy 2,400 KM, które zapewniały im maksymalną prędkość 17 węzłów. Ich obrona była jednak niewielka – zwykła załoga licząca 87 osób miała jedno działo 4.1 cala i dwa działa przeciwlotnicze, 37 mm i 20 mm.
Nie żeby ich siła ognia miała być zbyt użyteczna. Trzy zamiatarki zostały zauważone przez radar w pobliżu Cap de la Hague, gdy zaczęły zbliżać się do Wysp Normandzkich.
W ciągu kilku minut zostali ostrzelani przez niszczyciel RN Ashanti oraz niszczyciel z polską załogą Pioruń. 1.40 czerwca o godzinie 14:XNUMX w nocy bezpośrednie trafienia zatopiły trałowiec M 83. Pozostali dwaj ruszyli w ciemność, ale marynarka wojenna zatrzymała się na wystarczająco długo, aby podnieść 24 niemieckich ocalałych. Następnie wznowili pościg.
O 2.30 znaleźli M 412 , okaleczył ją kilkoma bezpośrednimi trafieniami, a następnie zakończył trwającą bitwę zatonięciem M 343 gdy uciekała na południe od Jersey. Nie ma żadnych zapisów o tym, kto przeżył.
PRZEWODNIK WYCIECZKI
DOJAZD DO: John Liddiard zanurkował M 343 od Maureen z Dartmouth. Od końca M5 jedź dalej na południe drogą A38. Skręć w lewo na A384 w kierunku Totness, następnie A3122 w kierunku Dartmouth. w Dartmouth, Maureen podnosi się z pływającego pomostu bezpośrednio do systemu jednokierunkowego. Po rozładunku najbliższy parking długoterminowy znajduje się na szczycie wzgórza, chociaż możesz mieć szczęście i znaleźć bliższe miejsce w bocznej uliczce.
PŁYWY: Przy zasięgu pływów wynoszącym 10 m luz jest niezbędny i zaczyna się 45 minut przed wysokim lub niskim stanem wody St Helier. Podczas przypływów wiosennych luz trwa krócej niż 15 minut.
JAK ZNALEŹĆ: Pozycja na mapie to 49 00.943N, 002 14.628W (stopnie, minuty i miejsca po przecinku).
NURKOWANIE, POWIETRZE I ZAKWATEROWANIE: Maureen, kapitan Mike Rowley, 01803 835449, Odwiedź Głębokie morze.
KWALIFIKACJE: Odpowiedni dla każdego nurka sportowego, na głębokości odpowiedniej do maksymalnego wykorzystania nitroksu.
DALSZA INFORMACJA: Mapa Admiralicji nr 3656, Płaskowyż des Minquiers.
Plusy: Dobre schronienie przy złej pogodzie. Leżąca woda nie jest wymagana.
Plusy: Rzadka okazja, aby zanurkować na niemieckim okręcie wojennym.
Wady: Silne pływy i krótka stojąca woda.
Dziękuję Mike'owi, Penny i Gilesowi Rowleyom.
Inny niemiecki okręt nawodny Wycieczki po wrakach w Divernet: F2, Karlsruhe, Wahrendorfa V209
