Wycieczka po wraku 93: Baygitano

Ten uzbrojony collier storpedowany w odległości 16–22 m od Lyme Regis podczas I wojny światowej to wspaniałe popołudniowe nurkowanie, mówi JOHN LIDDIARD. Ilustracja: MAX ELLIS.

JEDNA Z WAD NURKOWANIA WRAKOWEGO z południowego wybrzeża polega na tym, że po zastoju wody na wraku na morzu wybór drugiego nurkowania można ograniczyć do tego popularnego miejsca, często określanego jako „dryf parszywy”.

Inaczej jest w Lyme Regis. Tuż za portem, ładnie i płytko, i można nurkować przy każdym stanie przypływu, znajduje się wrak 3073-tonowego parowca z I wojny światowej Baygitan.

Połączenia Baygitan jest w większości na poziomie dna morskiego, ale uważaj i systematycznie pracuj wokół niego, a znajdziesz mnóstwo do zobaczenia. Jak zwykle w przypadku takich wraków, najlepsze echo słychać od kotłów, więc od tego zaczyna się nasza wycieczka.

Połączenia Baygitan posiada dwa główne kotły, które biegną wzdłuż wraku (1), a następnie trzeci, nieco mniejszy kocioł osioł, który biegnie przez wrak za nimi.

Za kotłami, BaygitanMaszyna parowa potrójnego rozprężania jest częściowo zepsuta (2). Cylinder wysokociśnieniowy spadł na prawą burtę. Obydwa cylindry średnio- i niskociśnieniowe stoją pionowo, ale niektóre podpory są popękane i wygląda na to, że jeden lub oba cylindry również mogą wkrótce się przewrócić.

Kawałek wału korbowego znajduje się tuż za silnikiem i na rufie (3). Podejrzewam, że został on wyciągnięty, aby dostać się do łożysk podczas Baygitan został uratowany. Być może właśnie wtedy doszło do uszkodzenia silnika. Jego stan wydaje się niepewny, choć od lat jest stabilny.

Płynąc dalej na rufę, widoczność wraku jest różna w miarę występowania piasku i żwiru w tej części wraku.

Przydatnymi punktami orientacyjnymi są kilka zbiorników na wodę (4). Jeśli wrak jest zasłonięty, wyciągnięcie linki od silnika i zdawanie się na los przez kilka metrów doprowadzi nas obok zbiorników z wodą, wtedy wrak pojawi się ponownie z odcinkiem zrębnicy luku ładowni (5). Jeśli za bardzo zabłądzisz w stronę lewej burty, tuż za lewą burtą wraku biegnie niewielki obszar rafy (6).

Za zrębnicą ładowni znajduje się część pokładu z parą wciągarek, za którą znajduje się zapasowa śruba napędowa (7). W tym obszarze wrak w większości zapadł się na prawą burtę, pozostawiając część tunelu wału napędowego na lewą burtę (8).

Za zapasowym śmigłem znajduje się dłuższe wrzeciono wciągarki, które przecina pokład (9). Niektórzy nurkowie mają problem ze znalezieniem zapasowego śmigła; prosta wskazówka jest taka, że ​​znajduje się on w „skrzynce” utworzonej przez dwa zestawy wciągarek i tunel wału napędowego.

Wrak na krótką chwilę traci strukturę, po czym powraca do działania z tylnym włazem ładowni (10), który jest otoczony z trzech stron parami słupków i szpulami liny cumowniczej.

Stąd sugeruję okrążenie rufy w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara, kierując się do lewej burty i podążając za kadłubem z powrotem pomiędzy poręczą lewej burty a stępką (11).

Wszystkich nurków, którzy oddalili się od wraku i zatrzymali się na opisanej wcześniej rafie (6) powinniśmy móc odnaleźć wrak gdzieś w tym miejscu, podążając wzdłuż krawędzi rafy.

Na rufie śmigło zostało uratowane, pozostawiając ster (12) leżący płasko na dnie morskim, na wygiętym słupku steru, z pozostałościami kwadrantu sterowego w górnej (prawej) burcie.

Kontynuując okrążanie rufy, teraz po prawej burcie wraku, znajdujemy podstawę i filar mocowania działa (13), Baygitan pierwotnie nosił 14-funtowe działo, które prawdopodobnie na pewnym etapie udało się uratować, ponieważ pozostał tylko wierzchowiec.

Dalej od stanowiska działa nasza trasa prowadzi po prawej burcie wraku (14), z powrotem za pachołkami i zrębnicą luku w miejscu, w którym krawędź pokładu styka się z płytami kadłuba, które spadły na zewnątrz.

Zwykle ta strona wraku nie jest pokryta ruchomym piaskiem, dlatego łatwiej jest nią podążać niż naszą trasą na rufie. Na równi z wciągarkami i zapasową śrubą maszt rufowy opadł na prawą burtę (15).

Tuż za wrakiem maszt ponownie się łamie, a jego górna część leży do przodu, niemal równolegle do wraku.

Pozostając po prawej burcie, na poziomie silnika, znajduje się fragment nienaruszonego pokładu ze zrębnicą włazu ze zbiornika węgla na prawej burcie (16). Bunkry na węgiel miałyby konfigurację „siodłową”, po jednym po obu stronach maszynowni.

Przed kotłami zawalone płyty lekko się ułożyły (17). Na razie nasza trasa biegnie dalej wzdłuż prawej burty wraku do pionowego odcinka (18). Podejrzewam, że kiedyś była to część pokładu, ale kadłub zapadł się na prawą burtę i teraz wskazuje na powierzchnię.

Połączenia Baygitan zawsze pokryta jest dużą ławicą dąsów, chociaż z jakiegoś powodu ławica jest zwykle najgęstsza w tej części wraku.

Podążając ponownie wzdłuż linii pokładu do przodu, nasza trasa wiedzie przez odcinek zrębnic lukowych i mija parę pachołków (19) do pojedynczej wciągarki i masztu, który służyłby do obsługi przedniej ładowni (20).

Na pozostałościach dziobu orientacja wraku zmienia się, ponieważ dziób opadł na prawą burtę, a następnie zapadł się głębiej. Jakimś cudem niewielki fragment balustrady stoi prosto nad wrakiem (21).

Łuk (22) stoi około 3 m nad dnem morskim, a najwyższym punktem jest lewa burta. Poziom pierwotnego pokładu można ocenić na podstawie kluzy kotwicznej znajdującej się blisko czubka dziobu (23)co sugeruje również, że pod dnem morskim może znajdować się metr lub dwa wraku.

Nurek ubrany w lekki zestaw może dostać się do środka przez belki pokładowe i przepłynąć. Każdy nurek z cięższym zestawem, być może wykorzystujący pozostałości z głębszego nurkowania na morzu, nadal może dostać się do wnętrza dziobu przez większy otwór z tyłu (24), ale będę musiał zawrócić, żeby znowu wyjść.

Wracając do kotłów, gdzie mniej więcej znajdowałaby się lewa burta, wrzeciono drugiej wciągarki ładunkowej znajduje się na poziomie przedniej ładowni (25). Potem dalej z tyłu kolejny właz (26) wyznacza szczyt kopca wraków, który mijaliśmy wcześniej.

Jeśli strzał padnie ponad kotłami, a większość kapitanów wydaje się go upuszczać, przeniesienie go na wspinaczkę nie powinno być trudne.

Dziękuję Dougowi Lanfearowi.

Pojawił się w DIVER listopad 2006

Również w Divernet: Moidart, Salseta