WYCIECZKA WRAKU 8 – MOHEGAN

Zniszczone pozostałości wiktoriańskiego parowca Mohegan tworzą prawdopodobnie najbardziej znany i najintensywniej nurkowany wrak na zdradliwej rafie Manacles Reef w pobliżu Lizard w Kornwalii.

Chociaż tranzyty i echosonda mogą umieścić cię na szczycie kotłów Mohegans, wolę rozpocząć nurkowanie od zewnętrznego szczytu Maen Voes. Dzieje się tak częściowo dlatego, że skały są pokryte spektakularnym życiem morskim, ale także dlatego, że jestem leniwy, co pozwala uniknąć kłopotów z szukaniem i robieniem zdjęcia!

Maen Voes można łatwo znaleźć przy niskim stanie wody, a przy wysokim poziomie wody jest po prostu zanurzone. Należy zachować szczególną ostrożność przy wysokim stanie wody, gdyż 200 m dalej na południe znajduje się skała Carn-du, która wystaje z wody i przy niskim stanie wody wygląda niebezpiecznie jak Maen Voes. Nadmiernie entuzjastyczny przewodnik łodzi mógłby skierować się prosto na nią i uszkodzić łódź na Maen Voes lub innych płytkich skałach na Manacles Reef.

Wejście do wody po północnej stronie Maen Voes (1) podążaj po ścianie inkrustowanej anemonami i hydroidami w dół do skalistego dna morskiego na głębokości 14 m (2). Uważaj na ławice ryb nad tobą. W tym roku podczas Wielkanocy przez co najmniej tydzień wirowała ogromna ławica barweny szarej.

Kierując się kompasem północno-wschodnim, wystarczy kilka minut dopłynięcia do zniszczonego kadłuba Mohegan.

Po drodze dno morskie składa się ze średniej wielkości głazów z grubym piaskiem i połamaną muszlą pomiędzy nimi.

Życie morskie na skałach obejmuje wachlarze gorgonii, martwe palce mężczyzny i zawilce szlachetne. Na piasku od czasu do czasu można spotkać płastugę lub żabnicę.

Powinieneś uderzyć we wrak mniej więcej w połowie odległości między kotłami a rufą (3) na głębokości 22 m lub odrobinę więcej przy wysokiej wodzie. Wrak Mohegan jest dobrze zepsuty i został w przeszłości gruntownie uratowany. Mimo to nawigacja jest łatwa, ponieważ dźwigary podłużne i poprzeczne zapewniają przybliżoną siatkę, za którą należy podążać.

Odwracając się w stronę rufy, pierwszym rozpoznawalnym fragmentem wraku jest wystający z wraku wygięty wał z połamanymi łopatami na końcu (4). Prawdopodobnie jest to wał napędowy, chociaż wygląda na trochę cienki jak na statek o wyporności 7000 ton.

Nie znajdziesz tutaj steru, ponieważ Mohegan stracił ster na Skale Wazonowej pół mili na północ, zanim został porwany do Maen Voes (patrz panel).

Skręcając do przodu, możesz albo przeszukać pomieszane talerze w nadziei na znalezienie pamiątek, albo rozpocząć spokojną wycieczkę. Czasy denne mogą być hojne, ponieważ wrak ma przeważnie głębokość od 22 do 26 m.

Jeśli będziesz podążał w przybliżeniu wzdłuż linii środkowej statku, wkrótce dojdziesz do pozostałości silnika (5), z czego około połowa wystaje ponad ogólny poziom wraku. W czasie przypływu prąd płynie niemal bezpośrednio wzdłuż wraku, co oznacza, że ​​gorgonie rosnące prostopadle do prądu stanowią kolejną wygodną pomoc w nawigacji.

Z przodu silnika znajdują się trzy ogromne kotły (6). Mniej więcej w tym miejscu zaczynałoby się nurkowanie, gdybyś poświęcił czas na zabawę z echosondą i rzucił linę strzałową. Płynąc nad nimi, zobaczysz pęknięcia w poszyciu kotłów, a także zauważysz, że środkowy kocioł to w rzeczywistości dwa mniejsze kotły ustawione tyłem do siebie.

Idąc dalej, kwadratowe układy w dźwigarach mogłyby oznaczać położenie luków ładunkowych (7). W kierunku głębszej lewej burty wraku wkrótce dotrzesz do pary słupków i końca wciągarki wystającej spod zawalonego wraku (8). Są one prawie odcięte od korpusu wraku przez dużą skałę. Po drugiej stronie wraku odpowiednie słupki prawej burty (9) można je łatwo znaleźć, lecz w dalszej części wrak rozpada się na kawałki poszycia lub małego dźwigara.

Podążając główną linią wraku z powrotem w stronę kotłów, zauważysz ogromną skałę, która faktycznie zwisa nad wrakiem (10). Tutaj masz wybór: pozostać na wraku lub obejrzeć ładne skały i ukwiały na rafie nad nim.

Tuż przed nawisem znajduje się mała jaskinia, w której przyjemnie jest pływać. Z jaskini lubię podążać wzdłuż rafy, mijając półkę na głębokości 12 m, do okna w skałach na niecałe 10 m (11). To okno i wąwóz za nim są całkowicie oblepione ukwiałami.

Łatwo jest podążać wzdłuż rafy na zachód (12) z powrotem do punktu wyjścia na Maen Voes. Sztuka polega na tym, aby pozostać na pionowych, północnych stronach skał. Po drodze jest jeszcze więcej ukwiałów, hydroidów, ślimaków nagoskrzelnych i większości brytyjskich przedstawicieli rodziny wargaczy. Nad skałami często występują niewielkie ławice rdzawca.

Wracając do Maen Voes, szczelina w północnej ścianie pełna ukwiałów stanowi dogodne miejsce na przystanek bezpieczeństwa (13).

Jeśli jednak chcesz zobaczyć więcej wraków, wróć z jaskini na rufę Mohegan i podążaj za kompasem w kierunku południowo-zachodnim, aż głębokość będzie nieco mniejsza niż 18 m. Następnie podążaj za konturem mniej więcej w kierunku zachodnim, a dotrzesz do pozostałości Spyridion Vagliano, greckiego parowca o wyporności 1100 ton, który zatonął w 1890 roku. Jedyne, co pozostało, to płyty kadłuba i zepsuty kocioł.

Czy Twój klub lub centrum nurkowe chciałoby zobaczyć tutaj swój ulubiony wrak. Jeśli chcesz pomóc Johnowi Liddiardowi w zebraniu informacji na temat konkretnego wraku, dlaczego nie zaprosić go do nurkowania z Tobą? Napisz do Johna c/o Wreck Tour w Diver.

KIEROWANIE ZŁYM KURSEM

Mówili, że rozbił ją szalony sternik albo że skały magnetyczne wpłynęły na jej kompasy. Prawda jest jednak taka, że ​​na początku pierwszego i ostatniego rejsu statku pod nowym imieniem Mohegan kurs był ustawiony na katastrofę, pisze Kendall McDonald.

Wypłynął 13 października 1898 roku z Londynu do I Love New York z 97 załogą i sześcioma ludźmi do obsługi bydła oczekiwanego jako ładunek w drodze powrotnej. W Tilbury zabrał 53 pasażerów pierwszej klasy, zanim kapitan Richard Griffith, 46-letni komandor linii Atlantic Line, poprowadził ją w dół kanału La Manche ze stałą prędkością 13 węzłów.

Z zachodu na północ – taki kurs wyznaczono sternikowi, gdy ten dawał sygnał „Wszystko w porządku” do stacji sygnałowej Prawle Point. Wyznaczono kurs Mohegan na katastrofę. Kierowała się teraz prosto w stronę Manacle Rocks.

Gdy w piątek 14 października pasażerowie zasiedli do kolacji, „Mohegan” ruszył dalej z włączonymi światłami. W ostatniej chwili z brzegu wystrzeliły rakiety ostrzegawcze Straży Przybrzeżnej i kapitan Griffith zarządził zwrot w lewą stronę. To zmieniło ją jeszcze bardziej w Kajdany. Najpierw uderzyła w Wazę, gdzie straciła ster, a następnie skierowała się w stronę Głosów, wyrywając znaczną część prawej burty. Jej światła natychmiast zgasły. Piętnaście minut później, o 7.04:106, „Mohegan” zatonął, a wraz z nim w ciemnościach zginęło XNUMX osób.

Przeczytaj także: Wycieczka po wraku: 5, łódź podwodna M2