HMS Manchester leży u wybrzeży Tunezji na głębokości 85 m – MATT OUTRAM niedawno poprowadził ekspedycję mającą na celu jego zbadanie. Fotografia przez Chrisa Simonsa
WYGLĄD TWARZY kierowcy Jeepneya na lotnisku w Tunisie oświadczył, że właśnie zdał sobie sprawę, jak naprawdę wygląda pół tony sprzętu rebreather i 10 krzepkich Brytyjczyków.
W Jeepneyu było przytulnie, a temperatura na zewnątrz wynosiła 45°C, czyli trochę więcej, niż byliśmy przyzwyczajeni.
W Kelibii nasz gospodarz Selim zrobił nam bombę.
„Cześć, witaj w Odysea Diving” – powiedział. „Nasze zezwolenie zostało zawieszone; w tym tygodniu nie będzie nurkowania na HMS Manchester.”
Szczęki nam opadły jeszcze bardziej, gdy usłyszeliśmy, że w zeszłym tygodniu wyjazd na nurkowanie do wód u wybrzeży Kelibii był nielegalny, w związku z czym nasze własne zezwolenie zostało zawieszone.
Nasz romans z HMS Manchester zaczął się jakieś sześć lat wcześniej, po podróży do Narwiku.
Chris przedstawił mnie Crispinowi Sadlerowi, który niedawno wyprodukował program telewizyjny o wraku zatytułowany Running the Gauntlet.
Manchester, zwodowany w sierpniu 1938 r., ważył 11,930 180 ton, miał 32 m długości i rozwijał prędkość maksymalną XNUMX węzłów.
Wrak, znaleziony w 2002 roku przez Simona Bennetta, był najbardziej nienaruszonym brytyjskim lekkim krążownikiem, jaki kiedykolwiek odkryto na świecie.
Crispin opowiedział mi, jak podczas drugiej wojny światowej HMS Manchester brał udział w operacji Pedestal, misji mającej na celu zaopatrzenie maltańskich wyspiarzy w żywność i paliwo.
Zmontowano konwój składający się z 14 handlowych statków zaopatrzeniowych, chroniony przez okręty wojenne, w tym trzy lotniskowce, dwa pancerniki i inne, podzielone na dwie siły, Force Z i Force X, z których jedna zawierała lekki krążownik.
Jednak podczas żeglugi przez pola minowe między Afryką a Sycylią konwój został zaatakowany przez 15 niemieckich i włoskich łodzi torpedowych czyhających w pobliżu Cap Bon w Tunezji.
Wczesnym rankiem 13 sierpnia 1942 r. włoskie łodzie elektryczne MS16 i MS22 storpedowały „Manchester” po prawej burcie.
Ponieważ statek został poważnie uszkodzony, kapitan Harold Drew zdecydował, że zamiast pozwolić, aby jego tajemnice, w tym sprzęt radarowy zostały przechwycone przez wroga, należy go zatopić – za tę decyzję stanął później przed sądem wojskowym.
O świcie „Manchester” wśliznął się pod fale i ostatecznie osiadł na prawej burcie na głębokości 85 m.
Zanim dwa dni później Operacja Pedestal dotarła na Maltę, Maltańczykom skończyły się zapasy z ostatnich kilku tygodni.
Jednak operacja pomyślnie dostarczyła Maltańczykom 32,000 XNUMX ton towarów, w tym paliwo wystarczające na kilka kolejnych tygodni.
Po kilku pełnych niepokoju dniach oczekiwania na szczęście pozwolono nam nurkować na HMS Manchester.
Korzystaliśmy z łodzi, kompresora i butli firmy Odysea, a nasz dziewięcioosobowy zespół nurkowy planował używać rebreatherów z zamkniętym obiegiem ze standardowym wyborem gazu wynoszącym 10/52 i rozcieńczalnikiem 12/43 i 80%.
W drodze na miejsce nurkowe grzecznie zapytaliśmy kapitana, czy może strzelić w dziób lub rufę.
Wycierając chwilowe „będziesz miał szczęście!” uśmiech kapitana na jego pogodnej twarzy, powiedział nam, że jego cel dotyczy śródokręcia, ale jest to całkiem możliwe.
Stacja dekompresyjna na głębokości 9 m, 6 m i 4.5 m z butelkami kroplowymi 12/43, 50% i 02 została ustawiona przez naszych dwóch nurków pomocniczych.
Schodząc w błękitnej wodzie Morza Śródziemnego, czuliśmy ogromne termokliny. Temperatura wody powierzchniowej wynosiła 24°C, temperatura na wraku 14°C.
Czas dna wynoszący 30 minut tylko spotęgował oczekiwania – nie było możliwości ominięcia całego wraku, ale co mogliśmy zobaczyć w tym czasie?
W końcu wrak pojawił się na głębokości około 60 m, a lina strzałowa opadała na dno morskie za stępką i tuż za dziobem!
Wysoki banan, kapitanie – po prostu byłeś skromny!
Kształt lewego kadłuba i okrężnicy stawał się coraz wyraźniejszy i ostry, więc podekscytowani skierowaliśmy się nad burtę i na rufę w stronę wieży A.
Kurczę, to był jeden wielki wrak!
Zbliżając się do wieży A, zauważyliśmy, że pokład dziobowy i łańcuchy kotwiczne nadal tam są, ale część dziobowa najwyraźniej została odcięta.
Nasza uwaga wkrótce skupiła się na działach kalibru 6 cali, skierowanych prosto przed siebie, ponad pokładem dziobowym.
Nasze mózgi automatycznie dostosowały się do przechyłu na prawą burtę. Wszystko było nienaruszone i od razu rozpoznawalne – co za spektakl!
Tony dryfował powoli w okolicach 6-calowych beczek i nawet na głębokości ponad 70 m światło słoneczne świeciło nad lewą burtą.
Poruszając się na rufie, trzy 6-calowe działa wieży B skierowane są majestatycznie do przodu nad wieżą A, ale są również skierowane nieco na lewą burtę i prawie w stronę nieba.
Ian Smith i ja unosiliśmy się w powietrzu, aby podziwiać ogromną skalę wieży i dział.
Zdumiewające było dostrzeżenie szczegółów opancerzenia i osprzętu pozostałego na pokładzie, chociaż zauważyliśmy również, że nurkowie zaczęli wzbijać drobne, mętne muły, gdy opuszczali płetwy.
Choć chcieliśmy jeszcze trochę poczekać, żeby to wszystko ogarnąć, musieliśmy ruszyć dalej, a most kusił.
Minęliśmy kolejnego naszego fotografa, Patrick Vanstraelen, po powrocie ze śródokręcia.
Następnie Manchester ujawnił nadbudowę mostu portowego. Na górze znajdowały się pozostałości dalmierzy i elementów sterujących głównego artylerii, chociaż wydawało się, że brakuje masztu trójnożnego, który znajdowałby się bezpośrednio za nimi.
Przed dalmierzami znajdował się odsłonięty obszar mostka, na którym kapitan Drew i jego oficerowie mogliby dowodzić statkiem.
Poziom niżej prostokątne okna z przesuwanymi szybami pozostały nienaruszone.
Iluminator był otwarty, prawdopodobnie tak samo, jak wtedy, gdy Manchester zatonął.
Bliżej portu skrzydło z mostka Paul Flaherty dokonał przeglądu działa widocznego na pierwszym planie, a na rufie znajdowały się pozostałości wież 4-calowych dział, które stanowiły dodatkowe uzbrojenie statku.
Nad nimi znajdowało się działo przeciwlotnicze Bofors skierowane ku niebu.
Następnie Paul podszedł, aby zbadać przednią część otwartego mostu i stwierdził, że niektóre szyby przednie i szyby przednie są nadal nienaruszone.
Następnie Kieran postanowił przyjrzeć się bliżej przodowi mostu. Zajrzał do sterówki i później opowiedział, że widział nienaruszone telegraf i telemotor.
Minęło dwadzieścia minut, więc nadszedł czas, aby wrócić do strzału, choć nie bez przerwy, aby delektować się widokiem luf dział B-wieżowych skierowanych w niebo.
Delikatne obcięcie płetw sprowadziło nas z powrotem na lewą część dziobu, ale gdy pozostało kilka minut czasu dennego, Kieran Barry poświęcił czas, aby docenić jakiegoś samolubnego mieszkańca, który zadomowił się na lewej burcie kadłuba.
JAK WOLNO SIĘ WZNOSILIŚMY kolejce do pozostałych nurków przed nami na trapezie deco, było mnóstwo czasu na refleksję nad tym niesamowitym nurkowaniem.
Kiedy wróciliśmy na pokład, pojawiło się więcej refleksji po nurkowaniu. Belgijski nurek Olivier Bertieaux zasugerował, że HMS Manchester przypomina śpiącego olbrzyma, częściowo otwierającego oko, aby rzucić okiem na osobę, która może zakłócać jego sen.
Byliśmy zaskoczeni tą raczej romantyczną koncepcją pochodzącą od owłosionego grzbietu nurek techniczny na rebreatherze, ale wiedzieliśmy, co miał na myśli.
