Fotograf podwodny, który się nie moczy

Charakterystyczne zdjęcia CHRISTY LEE ROGERS zdobyły jej sławę w świecie sztuki, ale technika podwodna, która wymaga od tej amerykańskiej fotografki pozostania na wysokości i suchości, powstała przez przypadek. Wyjaśnia swoje metody STEVE’OWI WEINMANOWI

Formalne szkolenie w zakresie odkrywania podwodnego świata nie wydawało się konieczne dla dzieci dorastających na Hawajach, mówi Christy Lee Rogers. Była jednym z tych dzieci.

„Dorastałam w wodzie – byłam surferką i snowboardzistką i robiłam różne szalone rzeczy” – mówi. „Wszędzie znajdowała się rura lawowa ze skałami prowadząca do oceanu, a ja nurkowałem w dół, gdy fale napływały, tak że wessały cię do morza.

Przeczytaj także: Zdjęcia gwiazd awatara o wartości ponad 10 milionów dolarów poświęcone ochronie oceanów

Przyzwyczaiłem się więc do tego, że fale miażdżą mnie i nie wiadomo, która droga jest w górę, a która w dół.

Ulubionym miejscem była jaskinia na wyspie w pobliżu jej domu z dzieciństwa na Oahu. „Jest trochę powietrza, te wszystkie stworzenia na ścianach, a potem przychodzą fale i wypełniają tę dziurę, więc trzeba to wyczuć w czasie i wrócić z wodą”. 

Nurkowanie z rurką wydawało się oswojone, a o freedivingu mówi – co zaskakujące – „Nigdy nie mogłam wstrzymać oddechu na długo!” 

„Chciałbym nurkować z czołgami, ale właśnie dowiedziałem się od moich przyjaciół – zabierali mnie na łódź i dawali małą lekcję, a potem zeszliśmy na głębokość 60 stóp i okrążyliśmy podstawę wyspy, do miejsca, gdzie to wiedzieli rekin tygrysi był. Moi przyjaciele łowili ryby z kuszą, w wodzie była krew i to było po prostu szaleństwo!”

Obsesja Christy na punkcie wody nigdy jej nie opuściła, chociaż odniosła sukces w pościgu, który wymaga od niej trzymania się od niej z daleka. 

Mieszka w Nashville i jest opisywana jako fotografka podwodna, ale posiadająca charakterystyczny styl artystyczny.

Zależy to od strefy zmierzchu pomiędzy jej zanurzonymi modelami a górnym aparatem, a załamane światło na ich interfejsie pomaga stworzyć niezwykłe efekty, które przyciągają kupujących na całym świecie. 

Wiele konkursów fotografii podwodnej obejmuje kategorie zdjęć przedstawiających modele ludzi, ale prace Christy są inne.

Od 2011 roku zdobywa nagrody i osiąga wysokie ceny. Limitowane edycje druków wahają się od 3,000 do 28,000 50,000 funtów, a jej jednorazowe prace mogą kosztować od XNUMX XNUMX funtów do kwoty sześciocyfrowej. Jak na fotografię podwodną, ​​jest fenomenalnie.

Jej prace można znaleźć w kolekcjach prywatnych i publicznych, błyszczących magazynach i na ścianach rezydencji. Stworzyła okładkę albumu Wang Chung, okładkę kalendarza Lavazzy i nadesłała 274,000 XNUMX innych zgłoszeń, aby zostać Fotografem Roku w konkursie Sony World Photography Awards.

Apple zleciło jej stworzenie zdjęć pokazujących, co iPhone 11Pro potrafi robić pod wodą.

„Przełamując konwencje współczesnej fotografii”, jak to ujęła jej londyńska placówka A Gallery, wyszukane obrazy Christy przedstawiające dryfujące, splecione ludzkie ciała w kolorowych, wirujących szatach przywodzą na myśl barokowe obrazy dawnych mistrzów, takich jak Rubens czy Poussin. A wszystko to powstało przez przypadek.

Radość załamania

Chłopak podarował Christy pierwszy aparat 35 mm, gdy miała 15 lat. „Potem poszłam na zajęcia z fotografii i filmowania, co było bardzo rzadkie w szkole średniej. Robiąc te wszystkie zdjęcia, zamykałem się w ciemni, ale kręciłem też filmy w formacie Super 8 i powiedziałbym, że to była moja pierwsza miłość”. 

Nie ciesząc się innymi przedmiotami, poszła do szkoły filmowej w San Diego. „Straciłem tam część swojej pasji – chodziło bardziej o teorię i taką strukturę.

Bardzo lubiłem eksperymentować i byłem ciekawy, ale ludzie mi mówili: nie można tego tak robić, bo w kręceniu filmów obowiązuje taka zasada. Pomyślałem: tak, ale wygląda dobrze! Zawsze trochę łamałem zasady.

„Robiłem zdjęcia w plenerze przez naprawdę długi czas i chyba trochę się nudziłem. Wydrukowałabym stosy odbitek z miliona zdjęć zrobionych moim aparatem cyfrowym, ale nic mi nie utkwiło w pamięci, dopóki, bo lubię wodę, powiedziałam jednej z moich modelek: po prostu wskoczmy do basenu! 

„Wtedy zacząłem widzieć, jak wszystko się wygina, ale tylko wtedy, gdy byłem poza wodą. Kiedy włożyłem aparat do wody, co testowałem na ogniskowej 35 mm, nie wyglądało to zbyt ładnie. 

„Z powierzchni zacząłem widzieć wszystkie te kształty i formy i zdałem sobie sprawę, że w ten sposób mogę stworzyć coś magicznego, co można zobaczyć tylko za pomocą aparatu. Wtedy nawet nie wiedziałem, że nazywa się to refrakcją, ani nie rozumiałem stojącej za tym fizyki.

„Zacząłem przesuwać go trochę w tę czy tamtą stronę, dostosowując aparat i światła, sprawdzając, co wygląda dobrze. Potem zrobiło się bardzo precyzyjnie, bo jeśli zrobisz za dużo, może to spowodować duży bałagan!”

Na nocnej zmianie

Christy robiła zdjęcia w basenach aż do północy. „Użyłem tych naprawdę ostrych świateł, które zawsze podobały mi się w nocy. Ale kiedy niektórzy ludzie zobaczyli pierwsze obrazy, stwierdzili, że przypominają im Caravaggia.

Nigdy tak o nich nie myślałem, ale jestem osobą bardzo dramatyczną, bardzo emocjonalną, więc ten pomysł pasował do tego, co wówczas tworzyłem. 

„Przeszedłem przez naprawdę mroczny okres w moim życiu i nadchodzi moment, w którym myślisz: «umrę». Wtedy zdałem sobie sprawę, och, wow, nie umrę. To bardzo interesujące, że po prostu przeżyję. 

„Tak więc przesłanie, które zacząłem umieszczać w moich obrazach, dotyczyło tego eterycznego, innego świata nadziei, tego, co jest możliwe. To podwodny obraz, który jest technicznie prawdziwy, ale przenosi nas w zupełnie inny wymiar”.

Początkowo przyjaciele Christy pełnili rolę jej modelek, a ona, jako Hawajczyk, twierdzi, że nie przeszkadzało im zanurzenie się w dziwnych pozycjach.

W śródlądowym Nashville zazwyczaj zatrudnia aktorów, modelek i tancerzy – „Lubię wykorzystywać różnych ludzi i doświadczać rzeczy w inny sposób” – i przyznaje, że do tego, o co ich prosi, może zająć trochę czasu. 

„Samo stanie w wodzie jest świetne, ale gdy tylko zaczniesz się poruszać do góry nogami i woda dostanie się do nosa, pojawia się zupełnie inny zestaw umiejętności! 

„Wiele zdjęć, które zrobiłem na początku, przedstawiało mnie samego, więc dokładnie wiem, jak to jest być tam na dole i musieć na długo wstrzymywać oddech, starając się wyglądać pięknie.

Nurkowie i inne osoby przyzwyczajone do przebywania w wodzie wiedzą, jak to robić, ale wiąże się to z wieloma eksperymentami, powtarzaniem tego w kółko i uczeniem modeli, jak czuć się komfortowo. Musimy przejść przez ten ból.

„Zazwyczaj wybieram ludzi, którzy uwielbiają przekraczać granice. Chcą to zdobyć, nie poddają się i czuję ich energię. Kiedy skończą, mogą czuć się wyczerpani, ale też ożywieni – zwłaszcza gdy zobaczą obrazy”.

Kilka głębokich oddechów, wydech, zanurz się, wypuść bąbelki i przytrzymaj. „Muszą się pozbyć powietrza, bo inaczej zaczną się wywracać do góry nogami, a woda będzie chciała zassać nos, więc trzeba to robić bardzo precyzyjnie.

Kiedy już nauczą się odpuszczać, będą wiedzieć, że jeśli nie nabiorą wody, pozostanie ona w nozdrzach. Będzie to niewygodne i dziwne, ale potem przyjdziesz i od razu to zdmuchniesz.

Modelki rzadko przebywają pod wodą dłużej niż minutę, więc nie ma mowy o ekstremalnym wstrzymywaniu oddechu, ale nocne sesje mogą trwać do sześciu godzin za jednym razem, a o 1 w nocy wszyscy czują się wyczerpani.

„Ale kiedy będziesz kręcić dwie noce, drugiej nocy będziesz o wiele lepszy, bo już popełniłeś wszystkie błędy”.

Po zanurzeniu modele układają się w ustalone wcześniej wzory. „Potem wracają, a ja ponownie dostosowuję się – OK, to działa, tamto nie działa – i zajmuję się wszelkimi problemami.

Po prostu ciągle wznosimy się i opadamy, w górę i w dół. Jestem otwarta na pracę nad tym, bo czuję, że z każdego doświadczenia wypływa coś nowego. 

„Nie używam tej dużej lampy błyskowej. Próbuję uzyskać efekt przypominający malowanie, więc jeśli jest dużo ruchu, uzyskanie właściwej równowagi może być trudne.

„Zespół odpowiedzialny za bezpieczeństwo jest w pogotowiu w przypadku większych sesji zdjęciowych lub zleceń, ale zazwyczaj zdjęcia powstają w wodzie tak płytkiej, że „w dowolnym momencie ktoś może po prostu wstać!”

„Ostatecznie ten proces jest niewygodny i życie jest niewygodne” – mówi Christy, „ale kiedy przejdziesz dalej, prześwieca nadzieja i piękno”. 

Wybór aparatu

Jeśli chodzi o sprzęt, Christy korzysta z aparatu Fuji GFX 100, „który jest nowszym aparatem bezlusterkowym, który może robić zdjęcia w rozmiarze billboardu – jest niesamowity, chociaż ma swoje plusy i minusy. 

„Moje pierwsze kolekcje robiłem aparatem Canon EOS 5D Mk 3 i kilkoma innymi aparatami Canon. Próbowałem Sony i innych aparatów, ale podoba mi się paleta kolorów Canona, która ma tendencję do większego rozmycia, podczas gdy Fuji chce wszystko uchwycić idealnie. To zabawne, ale dla mnie może to być problem! 

„Moja nowa kolekcja została nakręcona aparatem Fuji i zdecydowanie widać większą wyrazistość twarzy, co jest dobre, ale myślę, że ludzie kupujący moje dzieła chcą trochę więcej miękkości, a nie widzieć twarzy w całości. Z tego jestem znany.”

Czy potrzeba dużo pracy w postprodukcji? „Zacząłem od wszystkiego, co nakręciłem aparatem, a na zdjęciach widać mnóstwo szaleństwa. Mam jedną kolekcję o nazwie Lekkomyślny Nieograniczony [wystawiona w Longleat House w Wiltshire] i naprawdę była to najłatwiejsza do stworzenia kolekcja, ponieważ pozwoliłam, aby światło po prostu zdmuchnęło wszystko. 

„Załóżmy teraz, że mamy zdjęcie trzech ciał i model jest tutaj idealny, ale nie w tym przypadku. Jestem otwarty na zabawę różnymi rzeczami”. W przeciwieństwie do bąbelków może występować wiele „wad cyfrowych”, w zależności od ilości ruchu.

„Niektóre obrazy po prostu odpuszczam, a inne chcę, żeby to się skończyło. Postprodukcja nie jest moją umiejętnością, to tylko narzędzie, z którego mogę skorzystać, a stworzenie obrazu zajmuje mi sto razy więcej!”

Głębsze i ciemniejsze baseny

Christy rozpoczyna większość zdjęć z konkretnym pomysłem, ale zauważa, że ​​mogą one przybrać nieoczekiwany obrót. „W jednym przypadku fotografowałem przy świetle LED, które nie podobało mi się jako główne światło, więc wziąłem podwodne latarki do nurkowania, aby zaakcentować kolory. 

„Prawie odwołałem sesję, bo czułem, że nie mamy wystarczającej ilości światła, ale nagle bum, mamy prawie za dużo kolorowych wybuchów”. W efekcie powstał zbiór tzw Luminescencja, sfilmowane w głębszych, ciemniejszych basenach, z intensywnie oświetlonymi modelami. Zdjęcia pokazane tutaj pochodzą z tej kolekcji.

Christy od dawna chciała móc robić zdjęcia w swoim domu w Nashville o każdej porze dnia, w zależności od nastroju. „Kupiłem jakiś czas temu tę działkę w lesie i zbudowałem na niej dom, ale głównym celem była budowa basenu.

Będę mieć wszystkie narzędzia, będę mógł używać różnych tła, różnych kolorów i mieć ustawione oświetlenie dokładnie tak, jak potrzebuję”. 

Będzie także od czasu do czasu kręcić zdjęcia na Hawajach, ilekroć wróci do rodziny, ponownie odwiedzając swoich starych przyjaciół jako modelki. 

A teraz, po tak długim czasie fotografowania z powierzchni, okazuje się, że Christy myśli o rozbiciu tej odbijającej światło ścianie i ponownym zmoczeniu. „Myślę, że następnym razem chcę zejść całkowicie pod wodę!” ona mówi.

„Może trochę więcej eksperymentów z całkowicie zanurzonymi kamerami. Zrobiłem już trochę tego w przypadku wideo – ale myślę, że chcę bardziej zagłębić się w wideo. 

„Ruchome obrazy są naprawdę fascynujące i chociaż nie doszłoby do załamania światła, myślę o większej zabawie światłem”.

Wiele innych kolekcji Christy Lee Rogers widać na jej stronie internetowej i na Instagram; na Galeria; na lipcowej wystawie indywidualnej w Wenecji oraz, wspólnie z brytyjską fotografką podwodną Zeną Holloway, w Szwecji, gdzie ich Strażnik Wody wystawa odbywa się na wyspie latarni morskich ojciec noster niedaleko Göteborga do końca sierpnia.

Również w Divernet: Nurek, który lubi zostawiać po sobie ślad, Świat rozmycia, Płetwonurek oświetla Londyn na niebiesko, Latanie wysoko pod wodą: Rob Franklin, James uwolniony