Nurkowaliśmy na Lutzow, jednym z największych wraków na obszarze pola bitwy w Jutlandii.
Ten krążownik liniowy o wyporności 26,000 1916 ton został porzucony przez swoją załogę po tym, jak odniósł poważne uszkodzenia w kilku potyczkach podczas konfliktu w 44 roku i zatonął na głębokości XNUMX m.
Ponieważ było to pierwsze nurkowanie wyprawy Starfish Enterprise Jutland 2000, nie byliśmy pewni, czego się spodziewać.
Jednak gdy tylko wskoczyliśmy do czystej wody i spojrzeliśmy w dół, wiedzieliśmy, że to będzie świetne miejsce do nurkowania.
Widoczność na wraku wynosiła około 15 m, a nasze oczy szybko przyzwyczaiły się do poziomu światła.
Wieże dział głównych na dziobie były jednymi z pierwszych obiektów, które należało sprawdzić i tutaj znaleźliśmy masę interesujących przedmiotów, w tym kilkadziesiąt 12-calowych pocisków i dużą część jednego z głównych podnośników amunicyjnych, zawierającą znacznie więcej nabojów.
Gdy prowadziliśmy dalsze badania, otoczyły nas ławice dużych dorszy atlantyckich. Na piasku leżały niezliczone przykłady największych mosiężnych łusek, jakie ktokolwiek z nas kiedykolwiek widział, o średnicy ponad 12 cali i długości około 4–5 stóp.
Kontynuowaliśmy podróż wzdłuż lewej burty wraku i natknęliśmy się na szereg mosiężnych uchwytów do przenoszenia, używanych do ciągnięcia łusek i Worki paliwa wokół wież.
Leżały one jeden na drugim, otoczone 12-calową amunicją. Wracając na górę, minęliśmy jedną z brązowych drzwi Lutzowa do wystrzeliwania torped, na której wyraźnie widać niemiecki napis.
Nasze nurkowanie powrotne na tej stronie dostarczyło nam kolejnego fascynującego wglądu w pancernik z I wojny światowej.
W dalszej części prawej burty wraku znajdowały się 6-calowe barbety, czyli platformy, ustawione w jednej linii z działami skierowanymi w dół, w stronę piasku poniżej.
Wyglądało na to, że każda barbeta była wyposażona we własny mały dalmierz, który stanowił doskonałe obiekty fotograficzne.
Gdy zbliżyliśmy się do rufy, dowody akcji ratowniczej przeprowadzonej w latach sześćdziesiątych XX wieku stały się oczywiste.
Wrak został w dogodny sposób rozerwany w powietrze, dzięki czemu można było dobrze widzieć przedziały silnikowe i pomieszczenia mieszkalne.
W pobliżu wraku leżało wiele kondensatorów wraz z większą ilością amunicji.
Wracając do domu pod koniec podróży, zatrzymywaliśmy się tutaj na trzecie nurkowanie i widzieliśmy jedną z masywnych wieżyczek strzelniczych leżących do góry nogami obok głównego wraku, gdzie znajdowały się tuby mówiące, telegrafy, amunicja, światła i inne elementy. wszystko wyraźnie widoczne.
Lw drodze od brzegu
Lutzow, położony 110 km od duńskiego wybrzeża, był najdalej od brzegu, na jakim kiedykolwiek nurkował którykolwiek z członków zespołu Starfish Enterprise. To było jeszcze bardziej odległe niż wrak Andrea Doria na Ławicach Nantucket.
Zespół jako pierwszy nurkował na Lusitanii (1994, 1995) i jako pierwszy amator nurkował na HMHS Britannic (1998).
Teraz przed podjęciem wyzwania zanurkowania w grobach wojennych w Jutlandii skonsultowaliśmy się z Ministerstwem Obrony.
Nasza łódź Loyal Watcher, obsługiwana przez Deep Blue Diving, była 150-tonowym byłym statkiem pomocniczym marynarki wojennej, równym czasami wrogim wodom Morza Północnego.
Z Ramsgate odległość do centrum pola bitwy w Jutlandii wynosi 380 mil.
Wyzwania miały pojawić się w postaci głębokich, powtarzalnych nurkowań, złej pogody i niewiarygodnych informacji o położeniu wraków.
Pierwszy tydzień, podczas którego wykonaliśmy dwa pierwsze nurkowania na Lutzow, przeprowadziliśmy przy średnim stanie morza o sile 5-7.
Schroniliśmy się w duńskim porcie Esbjerg na dwa dni, a potem pogoda poprawiła się do 2-4, zmieniając Morze Północne z przerażającego, opuszczonego miejsca w prawdziwe miejsce rejsów!
Ta pogoda miała się z nami utrzymać, a siano zrobiliśmy. W szczytowym momencie wyprawy przeprowadziliśmy osiem nurkowań na średniej głębokości 55 m w ciągu czterech dni, co wymagało dobrego planowania nurkowania i bardzo ostrożnych procedur dekompresyjnych.
Poszukiwanie okrętów wojennych było czasochłonne. Podstawowe informacje o pozycji pochodziły od duńskich rybaków i brytyjskiego Biura Hydrograficznego, a po sprawdzeniu dokładności naszych informacji z nawigacji satelitarnej, GPS i Decca, Loyal Watcher musiał po prostu skonfigurować wzorce wyszukiwania i szukać dalej.
Iw mrok
Najlepsze informacje prawie zawsze mają pochodzenie lokalne, a te dostarczane przez duńskich rybaków zwykle dostarczały nam wraków, chociaż ich tożsamość nie zawsze była łatwa do ustalenia na podstawie historycznych miejsc zatonięcia.
Wygląda na to, że w ogniu bitwy ustalanie pozycji nie jest priorytetem!
Po wspaniałych nurkowaniach na Lutzow, nie mogliśmy się doczekać podobnych doświadczeń na naszym kolejnym celu, HMS Black Prince.
Jednakże, ponieważ miejsce to znajdowało się bliżej Danii, dno morskie było bardziej muliste, a słaba widoczność utrudniała ocenę tego, na co patrzyliśmy.
Black Prince został wysadzony w powietrze w wyniku połączonego ostrzału niemieckich pancerników Ostfriesland i Thuringen i spadł w niecałe cztery minuty.
Połączenia Zlokalizowanie wraku zajęło nam trochę czasu, znajdujący się prawie pół mili od powszechnie podawanej pozycji, na głębokości 49 m.
Mieliśmy zwyczaj umieszczać światła stroboskopowe na górze, aby pomóc nam wrócić na górę, a podczas tego nurkowania były one niezbędne, ponieważ gdy wszystkich 12 nurków minęło strzał na rufie, widoczność była praktycznie zerowa.
W złym sensie musieliśmy pracować z aparatem „z bliska”, zadowalając się identyfikowaniem i fotografowaniem mniejszych obiektów.
Zobaczyliśmy cegły piecowe z wytłoczonym napisem „Douglas”, a w pomieszczeniu maszynowni kilka dużych silników elektrycznych. Na piasku znaleźliśmy rząd iluminatorów, które wyglądały na zamknięte i zakryte.
Nurkom, którym udało się uciec przed strzałem, udało się płetwa wzdłuż burty wraku przez większą część jego długości i stwierdził, że dziób jest w lepszym stanie niż rufa.
To było wyjątkowe nurkowanie, ale zdecydowaliśmy się nie nurkować ponownie we wraku z tego powodu i udać się na północ w poszukiwaniu krążowników liniowych.
HMS Invincible przełamał się na pół i zatonął w ciągu kilku sekund po intensywnym ostrzale ze strony Derfflingera i innych niemieckich krążowników liniowych. Wewnętrzna eksplozja była tak wstrząsająca, że uratowano tylko sześciu członków załogi 1037.
Invincible był trzecim brytyjskim krążownikiem liniowym, który zaginął w ten sposób.
Okrzyk admirała Beatty’ego: „Wygląda na to, że dzisiaj z naszymi cholernymi statkami jest coś nie tak!” podkreśla szok i zdziwienie spowodowane tymi tragicznymi wydarzeniami.
Wrak tego niegdyś dumnego okrętu wojennego został wówczas sfotografowany i wskazywał, że został wysadzony w powietrze na dwie części, przy czym część dziobowa i rufowa skierowana była ku niebu, podczas gdy uszkodzona część śródokręcia spoczywała na dnie morskim.
Stało się to charakterystyczną fotografią bitwy o Jutlandię.
Nasze pierwsze nurkowanie odbyło się na dużej części wraku leżącej na głębokości 54 m, około 300 m od drugiej dużej części wraku.
Spodziewano się, że okaże się, że jest to obszar rufy, który według ekspedycji z 1991 r. był ustawiony pionowo. To, co znaleźliśmy, zapewniło niesamowity spektakl — całą wieżę strzelniczą, wciąż uzbrojoną w dwa 12-calowe działa, leżącą do góry nogami na piasku i otoczoną gruzem.
Tylko najbardziej niszczycielska eksplozja mogła spowodować tak poważne uszkodzenia potężnego okrętu wojennego o masie 17,420 XNUMX ton.
Okrążenie tego niezwykłego podwodnego miejsca okazało się ciekawym przeżyciem, przypominającym spacer po zewnętrznej stronie trzypiętrowego okrągłego domu z żelaznymi ścianami o grubości 6 cali.
Mgiełka na soczewkach
Na dole wieży znajdowało się przejście, które prowadziło nas pod całą konstrukcję. Stąd spojrzeliśmy w górę do przepastnej dziury, aby zobaczyć w środku stosy kordytowych skrzynek, kabli i innych przedmiotów.
Przechodząc na drugą stronę, stanęliśmy przed ogromnymi spodniami broni leżącymi na piasku, ich 2-stopowe brązowe drzwi zamknięte.
Na dnie podczas nurkowań na tej północnej grupie wraków od razu zauważalna była temperatura wody.
To była mrożąca krew w żyłach 8°C, co szczególnie mnie usatysfakcjonowało Suchy skafander O'Three, już wkraczający w trzeci sezon.
Podczas naszych wspinaczek na wysokości 12 m doświadczyliśmy wyraźnej termokliny, gdzie już po kilku metrach temperatura wzrosła do 12-13°C.
Tak szybka zmiana temperatury spowodowała spustoszenie wideo i sprzętu fotograficznego, powodując powstanie lekkiej mgły we wnętrzu soczewek, której usunięcie zajęło kilka minut.
Jednak to widoczność na Invincible była tak wyjątkowa, jedna z najlepszych, jakie ktokolwiek z zespołu spotkał na półkuli północnej.
Przy zachmurzonym niebie nadal mogliśmy widzieć ponad 20 m z dołu i całą wieżę z działami z góry i z dołu – wspaniały widok.
Niestety, zdjęcia tego i innych wraków, które uzyskaliśmy, nie odzwierciedlają czystej przejrzystości wody.
In połowa, ale zjednoczona
Nasze drugie nurkowanie w tym miejscu, które zaprowadziło nas do największego znalezionego fragmentu wraku, było jednym z najbardziej inspirujących nurkowań, jakie kiedykolwiek zrobiłem.
Stało się jasne, że wcześniejsze doniesienia o przełamaniu wraku na dwie części, których połowy oddzielone były polem gruzu, były błędne. Obie połówki leżały obok siebie.
Przy doskonałej widoczności byliśmy świadkami najlepszego nurkowania okrętów wojennych. Przepłynęliśmy obok i dotarliśmy do masywnego pierścienia wieży, stojącego pionowo na piasku, z wyraźnie widocznymi płozami.
Przepłynęliśmy nad głównym masztem i mogliśmy zobaczyć drzwi wejściowe dla obserwatorów artylerii oraz wewnętrzną drabinę, która umożliwiała im wejście na maszt.
Kierując się do przodu, aby odzyskać linię górną, minęliśmy dużą część głównego pokładu, wciąż doskonale wyłożoną tekiem. Nasze podejście było trochę przerażające, podobnie jak zejście, ponieważ trzeba było pokonać dużą sieć blisko linii.
Nasza trzecia i ostatnia wizyta w Invincible okazała się nurkowaniem wyprawy. Richie Stevenson, Doug Friday i ja podpłynęliśmy bezpośrednio na rufę i znaleźliśmy wieżyczkę działową.
Jest to prawdopodobnie jedyne miejsce na półkuli północnej, gdzie nurek może zobaczyć dwa 12-calowe działa majestatycznie skierowane w stronę dna morskiego.
Cjaśniej i jaśniej
Oprócz tego, że przypominał o niesamowitej sile ognia pancerników Jutlandii, był to jeden z najbardziej imponujących podwodnych zabytków, jakie kiedykolwiek widziałem, podobny do mojego pierwszego widoku Andrei Dorii lub imponującego pokładu promenadowego Britannica.
Pływaliśmy wokół wieży, badając jej cechy i robiąc najlepsze możliwe zdjęcia. Górna część została zdmuchnięta, dzięki czemu mogliśmy podziwiać wspaniały sprzęt do przenoszenia pocisków i spodnie do dział.
Po wyznaczonym, zbyt krótkim czasie na dnie, powoli popłynęliśmy z powrotem na górę, mijając po drodze kilka cegieł piecowych HMS Invincible.
Jeśli myśleliśmy, że to dobrze w porównaniu z Invincible, to na HMS Queen Mary było niewiarygodne!
Okręt został trafiony pociskami z niemieckich krążowników liniowych Derfflinger i Seydlitz podczas pierwszej fazy bitwy o Jutlandię. Z załogi liczącej 1266 osób przeżyło tylko 20 osób.
Podobnie jak Invincible and Indefatigable, Queen Mary rozpadła się na kawałki w ciągu kilku sekund, opadając dziobem, a jej śmigła wciąż się obracały.
Znalezienie wraku i ustalenie, że leży z północnego zachodu na południowy wschód i ma około 150 metrów długości, zajęło godzinę.
Najwyższy punkt wzniósł się na wysokość 15 m i to właśnie tutaj zdecydowaliśmy się na nurkowanie. Nasze nurkowanie charakteryzowało się najbardziej spektakularną widocznością podwodną, jaką widziałem w rejonie północnego Atlantyku – przekraczającą 30m.
Pomogło w tym pojawienie się słońca zza zwykle zachmurzonego nieba. Z odległości 45 m można było zobaczyć obiekty na piasku z odległości 60 m.
W najgłębszej części wraku, na lewej burcie, znaleźliśmy jedną z wież Queen Mary odwróconą do góry nogami na piasku, z działami zakopanymi pod główną burtą. ciało wraku.
Pod nim, na głębokości 61 m, znajdowały się pozostałości jednego z łodzi, a śruby napędowe były wyraźnie widoczne.
To pasuje do współczesnych relacji o przetargu widzianym lecącym w powietrzu 200 stóp nad eksplodującym wrakiem.
Spiekielny pokój na palcach
Nasze drugie nurkowanie tutaj zaprowadziło nas nieco dalej wzdłuż wraku. Nurkowałem z Timem Elleyem. Naszym pierwszym zadaniem było zabezpieczenie linki do wraku za pomocą liny.
Po przybyciu na miejsce zobaczyliśmy, że hak spadł do jednego z pomieszczeń po pociskach i zostałem otoczony przez 13.5-calowe uzbrojenie, ostrożnie przywiązując strzał do dźwigara i starając się niczego nie poruszyć.
Moja nagroda była niezła wideo materiał filmowy z jednego z magazynów okrętu wojennego.
Tim i ja natknęliśmy się na kilka 42 kotłów Queen Mary rozsianych po najniższych obszarach wraku. Mianowicie znowu było nadzwyczajnie, prądy łagodne, a woda zimna!
Podczas nurkowania przebiło się słońce, oświetlając wrak 60 m poniżej – fantastycznie!
Pod koniec nurkowania znaleźliśmy czujnik temperatury jednego z kotłów, oznaczony jako Piec Ogniowy nr 1.
To oraz 13.5-calowe pociski udowodniły ponad wszelką wątpliwość, że to brytyjski krążownik liniowy, za jakiego go uważaliśmy.
Wielu uważa, że Morze Północne to jałowy obszar wody, ale podczas wyprawy widzieliśmy z samej łodzi wiele interesującego życia morskiego, w tym foki, delfiny i co najmniej jednego wieloryba karłowatego.
Na wrakach wszyscy nurkowie zeznali, że widzieli największego dorsza, jakiego kiedykolwiek widzieli, jeszcze większego wilczaka i wiele potężnych skorupiaków.
Podczas fazy dekompresyjnej nurkowań otaczały nas ogromne, wielokolorowe meduzy wielu gatunków, oferując fascynujące widoki z bliska i kilka użądleń z bliska.
Ale to widok nienaruszonych broni w Invincible pozostanie na zawsze w mojej pamięci.
KTO WYGRAŁ BITWĘ O JUTLANDIĘ?
Toczona latem 1916 roku Jutlandia była jedynym poważnym starciem morskim między Wielką Brytanią a Niemcami podczas I wojny światowej i pozostaje największą pożogą morską, jaka kiedykolwiek miała miejsce, większą nawet niż ogromne bitwy na Pacyfiku podczas II wojny światowej. Zatopiono 1 statków – 2 brytyjskich i 14 niemieckich – zginęło 11 marynarzy.
Wywiad brytyjskiej marynarki wojennej dowiedział się o Niemcu Pełne morze Plan Floty polegający na wypłynięciu z baz na rzece Jade w celu zbombardowania wschodniego wybrzeża Anglii, a brytyjska Wielka Flota została wysłana, aby go przechwycić.
Churchill podsumował znaczenie sytuacji, stwierdzając, że brytyjski dowódca, admirał Sir John Jellicoe, był jedynym człowiekiem, który mógł „przegrać wojnę w jedno popołudnie”.
W pierwszej fazie bitwy flota krążowników liniowych admirała Beatty'ego i 5. eskadra bojowa spotkały się z wysuniętymi jednostkami krążowników liniowych Floty Pełnomorskiej w intensywnym starciu, w wyniku którego zatopiono statki Queen Mary i Indefatigable.
Zdając sobie sprawę, że zbliża się cała niemiecka flota bojowa, Beatty odwrócił się i próbował zwabić ją pod działa floty bojowej Jellicoe, spiesząc na miejsce zdarzenia od północy.
Jellicoe był w stanie „przekroczyć literę T”, czyli klasyczne rozmieszczenie na morzu. To właśnie w tej fazie bitwy doszło do najintensywniejszych pojedynków artyleryjskich.
Niemiecka flota doznała znacznych uszkodzeń, chociaż inny brytyjski krążownik liniowy, Invincible, został zatopiony. Pod przewodnictwem admirała Scheera Niemcy byli w stanie wycofać się i wrócić do domu.
Trzecia faza bitwy to seria chaotycznych działań trwających od późnego popołudnia do nocy. Niemiecki krążownik liniowy Lutzow, pancernik Pommern sprzed powstania drednota i trzy lekkie krążowniki zostały zatopione. Brytyjczycy stracili kilka niszczycieli i krążownik pancerny Black Prince.
Żadna ze stron nie odniosła ostatecznego zwycięstwa, ale Flota Pełnomorska nigdy więcej nie zagroziła dominacji Królewskiej Marynarki Wojennej na Morzu Północnym. Przynajmniej w sensie strategicznym Jutlandię można uznać za brytyjską zwycięstwo.
Jednak Brytyjczycy stracili więcej okrętów i odkryli poważne problemy konstrukcyjne krążowników liniowych oraz większych pocisków przeciwpancernych, z których aż 50 procent okazało się niewypałem.
Niektórzy historycy twierdzą, że Jellicoe nie był w stanie przełożyć swojej przewagi na wielkie zwycięstwo, ponieważ jego lekkie siły były zbyt niezdyscyplinowane, aby regularnie dostarczać raporty zwiadowcze i pozycyjne.
Wysokiej jakości niemiecka artyleria, projekty statków i jakość żeglarstwa podważyły światowe postrzeganie niezwyciężoności Królewskiej Marynarki Wojennej w Jutlandii. Niemiecka flota jako pierwsza wróciła do portu i ogłosiła wyniki bitwy, przedstawiając ją jako zwycięstwo Niemiec.
Mistrzowska kontrola Jellicoe nad Wielką Flotą w warunkach testowych wydawała się opinii publicznej mniej efektowna niż ryzykowne starcia Beatty'ego z krążownikami liniowymi. Kariera Jellicoe podupadła, a Beatty został Pierwszym Lordem Morza, co było ostatnią ironią bitwy o Jutlandię.
Przez cały ten miesiąc Deep Blue Diving prowadzi pięciodniowe nurkowania na mieszankach gazowych trening kursy z Plymouth na pokładzie Loyal Watcher, który jest własnym pokładem firmy. Aby uzyskać szczegółowe informacje, zadzwoń pod numer 01260 297990 lub odwiedź nas stronie Deepblu.
