Kilka miesięcy temu przekonaliśmy się, jak wygląda nurkowanie w Transylwanii na głębokości 125 m.
Teraz nurek techniczny Barry McGill szuka rzadko nurkowanych i zaginionych wraków statków w tym samym obszarze u wybrzeży północnego Donegal, w tym innego liniowca White Star, Carinthia.
PÓŁNOCNE WYBRZEŻE IRLANDII daje nurkom możliwość nurkowania na setkach wraków przy najlepszej widoczności dostępnej na półkuli północnej.
Wiele z tych wraków jest albo nieodkrytych, albo odwiedziło je tylko kilka osób. Dlatego też obszar ten stał się jedną z najbardziej poszukiwanych lokalizacji dla nurków technicznych na świecie.
W sierpniu ubiegłego roku mała grupa z całej Irlandii zebrała się, aby w ciągu tygodnia zanurkować w jak największej liczbie nieznanych lub rzadko nurkowanych wraków.
W piątkowy wieczór gang zaczął przybywać do małej wioski Downings w północnym Donegal.
W miejscowym pubie rozmowa toczyła się wokół tego, w jakie wraki celować.
Pod koniec wieczoru ustaliliśmy cel na następny dzień. Brakowało nam tylko pogody, która jednak nie zapowiadała się zbyt sprzyjająco.
Ten pierwszy dzień nurkowania nie był punktem kulminacyjnym, ponieważ o pierwszym brzasku zniknęło małe okno pogodowe.
Nikt nie miał ochoty robić dekompresji w pogarszających się warunkach pierwszego dnia długiej podróży, więc dzień został porzucony.
Ale następnego ranka nurkowanie w końcu się rozpoczęło, wraz z przyjemną rozgrzewką na Roscommon.
Ten parowiec o wyporności 8238 ton, będący własnością nowozelandzkiego Union Steam Ship Co, był częścią konwoju, kiedy został zatopiony przez U53 21 sierpnia 1917 roku. Wrak leży na głębokości 77 m przy widoczności do 20 m, co zapewnia wspaniałe widoki na morze. łuk.
„Roscommon” wypływał w konwoju z Anglii, kiedy został storpedowany w ładowni nr 3, zatem do zbadania jest bardzo zróżnicowany ładunek butelek, płytek, a nawet kamieni młyńskich.
Niewielu z nas nurkowało wcześniej na wraku, co jeszcze bardziej zwiększyło nasze emocje związane z wyprawą.
Michael McVeigh, kapitan naszej łodzi czarterowej Rosguill, miał zaplanowaną na poniedziałkowy poranek wyjątkową wycieczkę – wrak brytyjskiego okrętu podwodnego HMS D6, który zatonął 22 czerwca 1918 roku.
Większość grupy nurkowała z wieloma łodziami podwodnymi Deadlight z czasów II wojny światowej, które zaśmiecały dno morskie u północnego wybrzeża, więc możliwość zanurzenia się w brytyjskiej łodzi podwodnej zaginionej w ogniu bitwy i jednej z niewielu brytyjskich łodzi podwodnych na świecie, w których można nurkować , sprawiło, że wszyscy mieli ochotę uderzyć do wody.
D6 to jedyny brytyjski okręt podwodny, na którym można nurkować, na irlandzkich wodach, a jego utrata była jednym z rzadkich przypadków zatopienia przez okręt podwodny innego okrętu podwodnego podczas I wojny światowej.
Wysłany do stacji oczekiwania u północnego wybrzeża, D6 miał wyśledzić i zniszczyć UB73, który siewał spustoszenie w okolicy.
Plan był taki, żeby poczekać, ale UB73 był już obecny, zauważył brytyjski okręt podwodny na powierzchni, storpedował go i zatopił bez żadnych ocalałych.
Niestety wrak nie chciał nam zdradzić żadnego ze swoich sekretów. Na dnie linii strzału na głębokości 90 m widzieliśmy jedynie piasek, a nasze ograniczone czasy denne uniemożliwiały zakrojone na szeroką skalę przeszukanie dna morskiego.
Co szalone, nadal zakończyliśmy podróż 100-minutowym powrotem na powierzchnię.
Pierwsi nurkowie na górze wywołali wściekłość kapitana, który podskoczył, gdy usłyszał, że jego strzał nie utrzymał się we wraku dłuższym niż 40 m i położonym 1.5 m nad dnem morskim!
POGODA ZNOWU odegrała rolę następnego dnia, kiedy zmuszono nas bliżej brzegu, do wraku HMS Audacious.
Jest to jeden z trzech najbardziej poszukiwanych wraków do nurkowania u północnego wybrzeża i ponownie, dobra widoczność umożliwiła nam imponujący widok tego niegdyś wspaniałego pancernika Dreadnought wznoszącego się nad żwirowym dnem morskim.
Audacious, będący pierwszą poważną ofiarą okrętu wojennego podczas I wojny światowej, był częścią 1. Eskadry Bojowej.
27 października 1914 roku był częścią floty ustawionej w linii frontu, przygotowującej się do ćwiczeń strzeleckich, kiedy uderzył w zacumowaną przez Niemców minę na lewej burcie.
Podczas napełniania wodą próbowała dotrzeć do Lough Swilly na bardzo wzburzonym morzu i została zabrana na hol przez liniowiec White Star Olympic, który zdjął jej załogę.
Jednak linia rozdzielała się kilka razy, nawet gdy mały górnik próbował pomóc.
Zanim przybył pancernik Exmouth, główny pokład był zalany, aż w końcu Audacious wybuchł i zatonął. Admiralicja obawiała się, że pojedyncza mina może zatopić pancernik.
Wrak leży na głębokości 63 m, a jego potrójne śruby widoczne są na wywróconym kadłubie.
Celem na środę był powrót do D6, ale gdy zespół przygotowywał się, na łodzi panowała dziwna atmosfera niepokoju.
Jako pierwsi weszliby dwaj nurkowie na skuterach i zabezpieczyli linkę strzałową we wraku. Jeśli zajdzie taka potrzeba, będą w stanie przeszukać większy teren, aby znaleźć wrak i ustalić wyniki, aby reszta zespołu mogła za nimi podążać.
Wskoczyli do wody i zaczęło się długie oczekiwanie. Potem przez system łączności przyszła wiadomość, którą chcieliśmy usłyszeć – zlokalizowali wrak.
Michael ustawił łódź i udzielił zgody na wejście. W ciągu kilku sekund nurkowie spadali z relingu do wody. Pokład nigdy nie opróżniał się tak szybko.
Na dole stało się jasne, że nie nurkujemy z U-Boota. Brytyjski okręt podwodny klasy D bardzo różni się konstrukcją od swojego niemieckiego odpowiednika. W szczególności dwie dziobowe wyrzutnie torpedowe są zamontowane bezpośrednio nad sobą.
Wrak znajdował się bardzo nisko nad dnem morskim, a kiosk był częściowo odłączony i leżał na lewej burcie.
Wygląda na to, że kiosk został uszkodzony przez sieci rybackie, co spowodowało otwarcie sterowni.
Umożliwiło to swobodny dostęp do widoku w głąb obszaru bezpośrednio pod kioskiem. To piękna część wraku, w której nadal widać wiele mosiężnych wskaźników.
Widok zapewnia wgląd w ciasne warunki panujące na łodzi podwodnej w czasie jej służby.
Okręty podwodne klasy D mają przednie hydroplany, które są znacznie za duże w stosunku do statku jako całości.
Wyglądają prawie jak gigantyczne wiosła. Inne charakterystyczne cechy obejmują wały biegnące wzdłuż górnej części kadłuba od kiosku.
Obracają się one w celu otwierania i zamykania przednich i tylnych wyrzutni torpedowych.
Wracając od rufy po prawej burcie wraku, duża pustka w burcie kadłuba wskazywała na uszkodzenia torpedowe, które zatopiły D6.
Efekt kapsuły czasu jest jednym z najbardziej ekscytujących aspektów nurkowania na takich wrakach.
PROGNOZA POGODY PODAŁA W CZWARTEK jako najlepsze okno pogodowe na cały tydzień zajęć, więc wczesny poranny start był w porządku.
Nasz kapitan miał ślad, który chodził mu po głowie już od jakiegoś czasu. Informacja o możliwym dużym, niezanurzonym znaku ożywiła zespół i tej nocy wszyscy nie mogli spać.
Wyruszyliśmy w 110-kilometrową podróż w obie strony, aby nurkować 30 mil na zachód od Bloody Foreland. Uważano, że celem był wrak liniowca Cunard White Star Carinthia, 183-metrowego i 20,000 6 tonowego statku wynajętego przez Admiralicję na początku drugiej wojny światowej jako uzbrojony krążownik handlowy wyposażony w osiem dział 3-calowych i dwa działa XNUMX-calowe.
„Carinthia” został storpedowany przez U47 w czerwcu 1940 roku i zatonął kilka godzin później podczas holowania do Glasgow, 34 mil na zachód od Bloody Foreland. Cała załoga, z wyjątkiem dwóch oficerów i dwóch marynarzy zabitych w pierwszym ataku, została uratowana.
Żaden z nurków nie był gotowy na to, czego doświadczy po wejściu do wody poza zasięgiem wzroku lądu.
Schodząc linią strzału przez nieco mętniejsze wody powierzchniowe, przebiliśmy się przez termoklinę na głębokości 48 m, aby zobaczyć ogromny, nienaruszony wrak.
Ten niesamowity widok został wzmocniony przy widoczności ponad 50 m, a naturalne światło przedostawało się z powierzchni do wraku, który znajdował się na głębokości 117 m.
„Carinthia” opada na prawą burtę, a pokłady są w większości poziome. Lądowanie po długim zejściu na lewą burtę statku i zobaczenie masywnego kadłuba rozciągającego się w obu kierunkach z niezliczonymi rzędami iluminatorów było niezwykłe.
PORUSZAŁEM SIĘ WZZZ PORT GUNWALE szyna w kierunku dziobu. Dno morskie wzdłuż prawej burty nadburcia było zaśmiecone przedmiotami z wielkiego statku.
Widziałem telegrafy na mostku i obudowę kompasu rozsiane po dnie morskim.
Dziób leży na prawej burcie, odsłaniając solidną kotwicę na lewej burcie. Sekcja dziobowa była najważniejszym punktem nurkowania, ponieważ pozwalała naprawdę docenić ogromne rozmiary tego wspaniałego statku.
Ale mój najniższy czas dobiegał końca i musiałem przeciągnąć się z powrotem w stronę linii strzału. Po drodze pojawił się przedni maszt, rozciągnięty na dnie morskim i w większości nienaruszony.
Napływały fantastyczne raporty od nurków zdumionych krajobrazem wraku.
Na pokładach i dnie morskim po prawej burcie walają się artefakty, w tym mosiężne telefony i kłody okrętowe. Wspomnienia tego wspaniałego nurkowania zostaną z każdym na długie lata.
Obudziliśmy się poobijani i posiniaczeni po długim dniu spędzonym na morzu. Okno pogodowe minęło i ponownie byliśmy ograniczeni do bliżej przybrzeżnego wraku – niezawodnego HMS Audacious.
Wykorzystaliśmy w pełni stosunkowo długie czasy denne możliwe do osiągnięcia na tym wraku, przy czym większość nurków cieszy się 35–45 minutami i jest w stanie uchwycić wspaniałe wideo i fotografie.
Warunki na morzu nie poprawiły się z dnia na dzień, choć humory pozostały wysokie, ponieważ większość nurków cieszyła się z możliwości spędzenia jeszcze większej ilości czasu na Audacious.
I jeden nurek był z siebie bardzo zadowolony, po zlokalizowaniu mosiężnego spustu w kształcie
pistolet z jednego z dział 4-calowych. Zauważył to, przeglądając poprzednie dni wideo nagranie!
Ostatniego dnia, w niedzielę, wszyscy mieli nadzieję na kolejną szansę wypłynięcia dalej od brzegu, a Michael przygotowywał się do długiej podróży powrotnej do Karyntii.
Widoczność na wraku spadła do 15-20 m, więc tym razem było znacznie ciemniej, ale identyfikacja liniowca nie budziła żadnych wątpliwości po odnalezieniu dzwonu dziobowego i dzwonu masztowego, co doskonale uwieńczyło naszą wyprawę.
Karyntia to jeden z największych wraków statków, w jakim ktokolwiek z nurków biorących udział w tej wyprawie miał zaszczyt nurkować.
Po powrocie do stoczni w Downings było jasne, że nikt nie chce wyjeżdżać. Wszyscy byli zgodni co do tego, że trzeba będzie ponownie odwiedzić niezbadane obszary północnego wybrzeża.
Niewiele lokalizacji może konkurować z potencjałem dziewiczych nurkowań wrakowych u irlandzkiego wybrzeża.
RosGuill to 13-metrowy Aquastar z siedzibą w Downings w Donegal, odwiedź stronie internetowej RosGuill.
