Szybko odkryty dzwon oznaczał, że identyfikacja nastąpiła zaraz po odkryciu głębokowodnego wraku statku u wybrzeży południowej Kornwalii.
Teraz nurek, który go znalazł, Leigh Bishop, ujawnia historię Kingsbridge zatopionego w 1874 roku z ładunkiem 3000 ton kolonialnego ładunku!
SKIPPER IAN TAYLOR patrzył na mnie i skinął głową. „Myślę, że jest gotowa do nurkowania” – powiedział, odnosząc się do przepływu pływowego.
— Czy jest tam jeszcze dużo? Zapytałam.
Niewiele, ale jest nadające się do nurkowania. Ian zahaczył o kolejny głęboki, dziewiczy wrak dla nas do zwiedzania.
Wyrzucił za burtę monetę 10 pensów i obserwowaliśmy, jak opadała w błękitną wodę, błyszcząc w słońcu, wirując w głębiny.
– Vis wygląda dobrze – stwierdził. „Identyfikacja powinna być dzisiaj dla was prosta”.
Był dzień 9 czerwca 2005 roku i nosił wszelkie oznaki jednego z tych klasycznych dni nurkowania wrakowego. Słońce było wysoko, morze spokojne, nurkowie w świetnych humorach, gdy pomagali sobie nawzajem ze swoim sprzętem i kombinezonami.
Wyruszyliśmy na zachód z Weymouth na wody Kornwalii na pokładzie łodzi nurkowej Skin Deep.
„Więc przygotuj się” – powiedział Ian, stwierdzając, że jest to pilne.
Krzyknąłem poprzez hałas silników do mojego partnera nurkowego Marka Bullena: „Wszystkie systemy działają, Mark – pięć minut, kolego”.
Mark zna się na ćwiczeniach i obaj nurkowaliśmy już wiele razy na dziewiczych wrakach, ale dzisiaj byłoby inaczej. Wrak poniżej miał stać się dla nas obojga czymś wyjątkowym.
Gdy nasz kapitan zawracał łódź, Mark i ja weszliśmy do morza w naszym technicznym sprzęcie do nurkowania, z butlami ratunkowymi zamontowanymi z boku jako rezerwowe dla naszych rebreatherów z obiegiem zamkniętym.
Z ulgą zrzuciłem cały ten ciężar przy wejściu i zszedłem po linie do pięknie czystej wody.
Pozostawiając światło słoneczne i korzystając wyłącznie z latarki, naszym pierwszym zadaniem po dotarciu do wraku było przymocowanie do niego haka, zabezpieczając drogę na dół naszym kolegom na górze.
Mój miernik wskazywał 90 m i po ustabilizowaniu się ciśnienia parcjalnego w naszych Inspiracjach mogliśmy zbadać dziewiczy wrak.
Najbezpieczniej było płynąć wzdłuż widocznej strony kadłuba statku, dopóki nasze oczy nie przyzwyczaiły się do ciemności.
Moglibyśmy podróżować na pewną odległość, nie martwiąc się, że nie uda nam się ponownie znaleźć upline.
Podążając za Markiem i zaledwie kilka metrów od eksploracji, zauważyłem, że kadłub się rozpadł. Przed nami leżało kilka całkiem schludnie wyglądających porcelanowych talerzy.
Mark zrobił przerwę w celu dalszego dochodzenia, ale to było jego torba z Chin. Nie miałem prawa wkraczać. Ruszyłem dalej, a kadłub znów zaczął nabierać kształtu.
Wkrótce dotarłem do końca wraku. Jaki koniec, nie wiedziałem.
Zacząłem badać coś, co wyglądało na szczyt wraku leżącego pionowo na dnie morskim.
Moje serce prawie przestało bić, gdy zdałem sobie sprawę, co widzę. Mógłbym przysiąc, że to był tzw dzwon okrętowy na wieszaku, który spadł na pokład!
Czy to możliwe, że identyfikacja nastąpiła tak szybko? Był to dzwonek, choć niewielki.
Podniosłem go, potarłem twarz palcami w rękawiczkach i nawet przez porost morski wyczułem na nim pewne wgłębienie.
Mark przyszedł i poklepał mnie po ramieniu na znak szacunku. Nie marnując czasu, nasza nagroda została wysłana w dość dużym formacie torba.
Na pierwszy rzut oka Ianowi zabrakło pracy. Carl Spencer, który był tam z nim, zdecydował się dzisiaj nie nurkować. Odkryliśmy kliper z pełnym ożaglowaniem kwadratowym i ładowniami pełnymi kolonialnego ładunku!
Carl wspomina emocje na górze: „Warunki na powierzchni były wspaniałe, płasko i spokojnie, widać było na wiele mil.
Wszędzie wokół nas winda-Worki wybijali się na powierzchnię, ale kiedy wyciągnęliśmy ten konkretny szczegół torba z wody słychać było dźwięk dzwonka.
Kapitan Taylor powiedział: „W takim razie to będzie dzwon okrętowy!” The przedmiot w środku wydawał się mały, ale kiedy otworzyliśmy worek, był to oczywiście dzwonek, który nadal bił w środku i bił swoim sercem.
Gdy otwieraliśmy drugi Worki byliśmy zdumieni bajeczną i ogromną ilością porcelany w środku, talerzy, wyrobów szklanych, figurek i posągów!
To było nierealne. To był dzień, w którym żałuję, że zdecydowałem się zrezygnować z nurkowania.
Ian usunął część narośli z dzwonu i rozpoznał nazwę: „Kingsbridge London 1869”. Już podczas pierwszego nurkowania dokonaliśmy pozytywnej identyfikacji.
Ian miał archiwalne zapisy dotyczące wielu wraków zaginionych w okolicy, ukryte w sterówce Skin Deep i jeszcze zanim dotarłem na powierzchnię, miał pełny opis historii statku.
Nie wiedzieliśmy o tym, ale eksploracja poniżej była kontynuowana statek, który zatonął w wyniku kolizji podczas rejsu do Australii, załadowany kolonialnym ładunkiem o wartości wówczas 40,000 XNUMX dolarów!
Mieliśmy odkrył wrak z klasyczną morską historią.
Kingsbridge, statek o wyporności 1497 ton, wypłynął z Londynu 10 października 1874 roku w podróż do Sydney, przewożąc pełne 3000 ton ładunku.
Wiał umiarkowany wiatr i poprzez ciemność wczesnego wieczoru kapitan Symonds wyraźnie widział światła Kornwalii na prawym brzegu swojej prawej burty.
Cztery dni później o 6.45:XNUMX na lewym dziobie zapaliło się zielone światło.
Starszy oficer McDonald usłyszał raport i wyszedł na pokład. Powiedział Millsowi, sternikowi, aby trzymał statek blisko wiatru.
W tym czasie kapitan dołączył do McDonalda i obserwowali zbliżające się światło.
Kiedy zielone światło zbliżającego się statku znalazło się w zasięgu wezwania, krzyknęli: „Statek ahoj!”. Przenieś hełm! Nie było odpowiedzi i ster „Kingsbridge” został mocno opuszczony.
W ciągu kilku minut, gdy podniesiono żagle, doszło do katastrofalnej kolizji.
Drugi statek, Candahar, uderzył w dziób Kingsbridge w tylną część głównego takielunku po lewej stronie, przecinając go prawie na pół.
Uderzenie było tak gwałtowne, że Kingsbridge zatonął w ciągu trzech minut pod dziobami „Candahara”.
Kilku członków załogi trzymało się bukszprytu i przedniego sprzętu „Candahar”. Inni wskoczyli do wody, niektórym udało się uratować.
Córka kapitana grała na pianinie. Ona i jej matka zostały zabrane na pokład z kabiny przez starszego oficera właśnie w momencie zderzenia.
Razem z kapitanem i ośmiorgiem członków załogi, w tym drugim oficerem i bosmanem, zeszli wraz ze statkiem na dno.
Candahar był kolejnym kliprem z ożaglowaniem kwadratowym o wyporności 1418 ton, również załadowanym ładunkiem kolonialnym dla Australii. Zaczęła nabierać wody i jej przedni przedział wkrótce się zapełnił.
Jej żagiel został skrócony i popłynął do Falmouth. Przybyła tam o 1 w nocy i wylądowała 20 ocalałych z Kingsbridge.
Krajobraz Kornwalii był mile widzianym widokiem, gdy wynurzyłem się po trzech godzinach dekompresji. Po powrocie na pokład nadszedł czas świętowania w stylu Skin Deep.
To był jeden z tych złotych dni nurkowania wrakowego, które będziemy wspominać przez długie lata.
Mając na uwadze naszą najpilniej strzeżoną tajemnicę dotyczącą nowego wraku statku wypełnionego ładunkiem, w czerwcu 2006 roku rozpoczął się drugi etap badań na Kingsbridge.
Teraz mogliśmy dokładniej zbadać ładunek i zrobić zdjęcia wideo aby poszerzyć naszą wiedzę i zrozumienie witryny.
Wrak leży całkowicie pionowo na żwirowym dnie morskim, w najwyższym punkcie wznosząc się na wysokość około 5 m. Kingsbridge był zarejestrowanym statkiem klasy A1 firmy Lloyds, czego dowód można zobaczyć na stronie internetowej.
Stanowisko steru widać na rufie, w pobliżu miejsca, gdzie znajdował się dzwon rufowy. Tutaj, gdzie wrak stoi dumnie, widać ster w całości.
Ponieważ wciąż znajduje się tam 3000 ton ładunku, w tym ładownie pełne porcelany, odwiedzający nurek może łatwo zostać rozproszony przez te obszary wraku.
Żelazny kadłub i ładownie zawierają także blachy miedziane, metalowe pręty i wszelkiego rodzaju nieznany ładunek.
Bez wątpienia statek zatonął dziobem, ponieważ w miejscu uderzenia o dno morskie doszło do poważnych uszkodzeń.
Gdzieś wśród wraków musi znajdować się wspaniały galion, a przynajmniej pozostałości po jednym.
Dziób znajduje się na wschodzie, gdzie na boku widać dużą kotwicę rybacką. Mniejsza, być może zapasowa kotwica leży blisko ogromnej sterty mielących kamieni młyńskich.
To właśnie tutaj, podczas nurkowania fotograficznego w 2006 roku, Mark Bullen zaczął piszczeć przez ustnik Inspiration.
Zdezorientowany jego nagłym wybuchem, spojrzałem ponad jego ramieniem i tam, jasno oświetlony jego pochodnią, pomiędzy kamieniami młyńskimi, wisiał duży dzwon okrętowy.
Rzeczywiście, mój partner do nurkowania i wspaniały przyjaciel odkrył główny dzwon masztowy statku.
Przy najlepszej przejrzystości wody zatrzymaliśmy się i poświęciliśmy chwilę na zrobienie zdjęć tego wyjątkowego momentu.
W czerwcu 2007 r., dwa lata po naszym pierwszym odkryciu w czerwcu 2007 r., rozpoczęliśmy trzeci etap poszukiwań. Zaczęliśmy odkrywać, jak ogromna różnorodność ładunku znajdowała się na statku.
Znaleźliśmy greckie statuetki i karafki z ciętego szkła.
Nurkowie Teresa Telus i Barry Smith odkryli wspaniałe porcelanowe figurki, z których wiele zawierało postacie Chrystusa lub motywy biblijne.
Kingsbridge z czasem stanie się jednym z tych klasycznych brytyjskich wraków, które trzeba odwiedzić na liście każdego nurka technicznego.
Na razie będziemy kontynuować nagrywanie i dokumentowanie miejsca i uważamy się za szczęściarzy, że mogliśmy uczestniczyć w historii brytyjskiego nurkowania wrakowego.
