MARTIN STRMISKA nurkuje HMS Perseus na greckich wyspach i w stanie łagodnej narkozy azotowej przeżywa na nowo niesamowite wydarzenia sprzed około 77 lat
Otwarty właz HMS „Perseus”, za którym kryje się epicka historia.
JOHN LEŻY
Prowizoryczne łóżko obok wyrzutni torpedowych i przegląda swoje stare listy. Dla niego, podobnie jak dla innych żeglarzy, jest to często jedyny sposób na utrzymanie kontaktu ze światem zewnętrznym. Niemal bezpośrednio nad nim znajduje się okrągły właz ratunkowy.
Przeczytaj także: Łowca łodzi podwodnych tropi HMS Triumph u wybrzeży Grecji
Nastroje na łodzi podwodnej są wysokie. Z głośników radia słychać pozytywne komunikaty. Wczoraj jego torpedy trafiły w cel. John spogląda na leżącą obok niego butelkę rumu, ale bierze tylko mały łyk. Reszta zostanie do czasu wejścia do portu w Aleksandrii.
Nagle słychać upiorny huk. Stalowe ściany drżą i John zostaje rzucony na przednią ścianę przedziału rufowego. Wszyscy krzyczą, płoną obwody elektryczne, gasną światła, panuje panika. Wszystko dzieje się szybko, ale John od razu wie, co się dzieje. Natrafili na minę.
John wyczuwa przechylenie łodzi podwodnej. Ściany drżą, a w uszach szumi woda napływająca do łodzi podwodnej. W chwili wybuchu statek monitorował działania na powierzchni przy otwartym włazie kiosku.
Kiedy ucichną rozpaczliwe krzyki, zostaje tylko ponure dudnienie. W ciągu kilku sekund mocno zalane Perseus zanurza się dziobem w głębinę, niosąc ze sobą 61 marynarzy.
HMS o długości 88 m Perseus (N36) był jednym z największych okrętów podwodnych, które wzięły udział w II wojnie światowej.
Został zwodowany w 1929 roku i był jednym z pierwszych okrętów podwodnych wyposażonych w torpedy Mark VIII i miał dodatkowe zewnętrzne spawane zbiorniki paliwa i osłonę działa.
Z siostrzanymi okrętami podwodnymi tej samej klasy Partów – Odmieniec, Poseidon i Pandora – stacjonował u wybrzeży Chin do czasu przystąpienia Włoch do wojny w czerwcu 1940 r.
W tym momencie Perseus udał się na Morze Jońskie i pod dowództwem Edwarda Christiana Fredericka Nicolaya dołączył do 1. Flotylli Okrętów Podwodnych.
5 września dwie z jego torped trafiły we włoski tankowiec Maya 5, a 2 października w Kanale Bengazi zatopił statek handlowy Castellon.
Teraz o godzinie 10:6, 1941 grudnia XNUMX r Perseus czekał, aż włoski konwój pojawi się na południe od największej wyspy Jońskiej, Kefalonia. Chmury przesłaniają gwiazdy i wieje lodowaty wiatr.
John Capes jest jednym z dwóch „niewalczących” pasażerów autostopu do Aleksandrii. Był głównym palaczem na HMS/M Thrasher łodzią podwodną, ale jakiś czas temu na Malcie jego wynajęty samochód zniszczył powóz konny i wrócił, aby uporządkować sprawę.
Teraz był gotowy do ponownego przyłączenia się do służby i otrzymał rozkaz towarzyszenia Perseus w swojej misji ofensywnej, a następnie udaj się do Aleksandrii, aby ponownie dołączyć Thrasher.
Drugim niewalczącym był młody grecki porucznik Nikolaos Merlin, pierwszy oficer łodzi podwodnej Glafkos obecnie przechodzi naprawę na Malcie, ale podróżuje, aby przejąć nowy okręt podwodny w Aleksandrii. Więc Perseus opuścił Maltę w dniu 26 listopada z 59 członkami załogi wojskowej i dwoma pasażerami.
JEST CAŁKOWITA CIEMNOŚĆ.
John czuje, że na kilka sekund ogłuszający szmer wody ucichł Perseus upada, po czym niszczycielski wstrząs rzuca go z powrotem do straszliwej rzeczywistości.
Perseus leży na dnie morskim, ale jakimś cudem tylna część nie została jeszcze zalana.
John czuje ostry ból w prawym udzie, ale działa szybko. Próbuje włączyć latarkę, którą zwykle umieszcza się obok włazu awaryjnego, a ona tam jest i działa! Kieruje się do maszynowni, a promień światła przecinający toksyczne powietrze ukazuje straszny widok.
Wszędzie jest plątanina spalonych i zakrwawionych ciał, ale jakimś cudem znajduje trzech żywych, choć ciężko rannych marynarzy.
Drzwi do maszynowni zostały zamknięte nie przez ludzkie ręce, ale przez eksplozję, ale przez gumową uszczelkę pryska woda, więc widać, że jest pod dużym ciśnieniem.
Pomoc trzem rannym mężczyznom w dotarciu do luku awaryjnego zajmuje Johnowi pół godziny. Do tej pory poziom wody znacznie się podniósł, a wokół niego unoszą się ciała.
Zimno przenika do kości, gdy poziom wody stale się podnosi. Wszyscy są na izbie przyjęć, ale zanim będzie można otworzyć właz, komorę należy zalać, ponieważ otaczająca woda wywiera obecnie na właz nacisk 10 ton. A co jeśli eksplozja zdeformuje statek i właz się nie otworzy?
Mężczyźni są wyposażeni w aparat Davisa, prosty rebreather tlenowy składający się z węża do oddychania, butli z tlenem i aparatu do oddychania. torba. John sprawdza manometr: wskazuje -82m.
Ich szanse na przeżycie wydają się być zerowe, ponieważ urządzenie dostarczające czysty tlen nie jest przeznaczone do stosowania na tak dużej głębokości, ale nie ma innej opcji. Mężczyźni zakładają gogle i zaciski na nos, aby zapobiec wyciekowi gazu z pętli.
John znajduje zawór wyrównujący ciśnienie w komorze, ale uchwyt jest wygięty. Musi szybko znaleźć rozwiązanie i zdaje sobie sprawę, że musi zalać komorę za pomocą systemu, który wysyła sygnały dymne na powierzchnię.
Kiedy wokół nich wiruje oleista woda, wszyscy mężczyźni zaczynają oddychać tlenem.
Ciśnienie wyrównuje się, pozostawiając pod uszczelką klapy niewielką ilość sprężonego powietrza. Z silnym bólem John siłą otwiera właz i wypycha pozostałych marynarzy, jednego po drugim, zanim sam przejdzie przez otwór.
Aparat Davisa przenosi go na powierzchnię. Oddycha, ale w całym ciele czuje piekący ból.
W drodze na górę trafia obok kolejnej pływającej miny i przerażony wstrzymuje oddech na tak długo, jak tylko może.
Wreszcie wychodzi na powierzchnię i czuje zapach świeżego powietrza. Rozgląda się za innymi mężczyznami pośród szkodliwych bąbelków wydobywających się z łodzi podwodnej, ale wydaje się, że tylko on przeżył.
W oddali John widzi światła czegoś, co uważa za Kefalonię. Przepłynięcie pięciu mil zajmuje mu osiem wyczerpujących godzin, po czym wyczerpany pada na plażę. Dobroduszni Grecy pomagają mu w tajemnicy wrócić do zdrowia, ponieważ wyspa znajduje się pod włoską okupacją, a grecki oddział MI9, brytyjskiego wywiadu wojskowego, również zostaje w to zaangażowany.
Osiemnaście miesięcy ukrywania się w różnych miejscach kończy się ostatniego dnia maja 1943 roku, kiedy John opuszcza Kefalonię na statku o nazwie Ewangelistia.
NIE MA LINII STAŁEJ
zakotwiczony do wraku statku. Schodząc wzdłuż prowizorycznej linii odniesienia, z niecierpliwością czekamy na pojawienie się zarysów HMS Perseus.
Stają się widoczne już na głębokości 30 m, ale największe zachwyty wywołuje widok na kiosk z głębokości 40 m.
Łódź podwodna wygląda jak śpiąca księżniczka – nietknięta, cicha, ale wciąż mająca historię do opowiedzenia. Robi ogromne wrażenie. Łagodna narkoza azotowa wywołuje falę myśli i skojarzeń: to tutaj woda musiała przedostać się do łodzi podwodnej…
Widok dziobu mówi wszystko o niszczycielskiej sile statku. Torpedy, które miały zniszczyć włoski konwój, nadal znajdują się w komorach.
Stąd wystrzelono rakiety, które zatopiły Maya i Castellon.
Przy idealnym hydrodynamicznym kształcie statku w moim wizjerze, tłumiony hałas silników i sonaru wydaje się prawie słyszalny.
Na rufie ponownie przeżywana jest walka o życie 61 mężczyzn uwięzionych przez wodę. Otwarty właz awaryjny i otwór o średnicy 50 cm opowiadają całą historię
ułamek sekundy.
Chociaż poszycie powoli się rozpada, korpus łodzi podwodnej pozostaje w idealnym stanie, a jedynym wejściem i wyjściem jest właz ratunkowy.
Perseusz nie znajdował się jednak na głębokości 82 m – taki był odczyt zepsutego manometru.
Wrak leżał na głębokości 47 m, wciąż zbyt głęboko, aby oddychać czystym tlenem. Jak John przeżył oddychanie aparatem Davisa na takiej głębokości, pozostaje tajemnicą.
_Jedna z teorii głosi, że powietrze w zalanej komorze było już tak ubogie w tlen, że John potrzebował kilku minut, aby się nasycić.
_Inna sugestia jest taka, że ponieważ John był palaczem i palił w maszynowni podczas zderzenia, jego hemoglobina została częściowo nasycona dwutlenkiem węgla, co dało mu więcej czasu.
_Czy to wola Johna i chęć życia uratowały mu życie? Cokolwiek to było, swoim bohaterskim czynem zasłużył nie tylko na medal, ale także na życie – dożył 75 lat.
_HMS Perseusz
- PRZEMIESZCZENIE: 1475 ton (2040 ton w zanurzeniu)
- DŁUGOŚĆ: 88.4 m
- BELKA: 9.12m
- PROJEKT: 4.9m
- ZASIĘG: 8400 mil morskich przy 10 węzłach
- PRĘDKOŚĆ: 17.5 węzłów (8.5 węzłów w zanurzeniu)
- NURKOWANIE GŁĘBOKOŚĆ: 152m
- TORPEDY: 14 (21 cali rur)
- MIEJSCE NURKOWANIA GŁĘBOKOŚĆ: 52m
- CENTRA NURKOWE: Nurkowanie z Blue Manta, bluemantadiving.gr
Klub Nurków Piratów, pirate-divers-club.gr
